Háklassahreiður menningarsjúkleikans

Tónlistarhúsið í Reykjavík, byggt á öllum hrokahugmyndum fyrirhrunstímans, er ekki byggt fyrir íslensku þjóðina og þaðan af síður fyrir reykvískan almenning. Hvað sem fuglar eins og Ashkenazy segja, þá er þetta fyrirtæki sett á laggirnar á allt öðrum forsendum en látið er að liggja í ræðu og riti.

Einu tengslin sem þetta tónlistarhof, þetta fokdýra menningarskrípi, hefur við almenning í landinu er að stórum hluta byggingarkostnaðarins hefur verið stolið úr sjóðum þjóðar í kreppu, til hagsbóta fyrir menningarsjúkan háklassa - það sem kalla mætti yfirstétt andskotans í þessu landi !

Hugsið um bruðlið og vitleysuna í gerð þessa húss ! Þarna hefur tugum og hundruðum milljóna króna verið dælt í flókinn arkitektúr, skraut og dellu-útfærslur, sem  eiga ekkert skylt við notagildið sem byggingin á að miðast við.

Og þó hefur verið horfið frá ýmsum skýjaborgum þessu viðkomandi - um sinn.

Þarna á íslenski afætu-aðallinn að sitja prúðbúinn og hlusta á tónlist, meðan almenningur berst við hungurvofuna og atvinnuleysið. Þarna á að skapa sömu aðstæðurnar og giltu fyrr á tíð, eins og þegar átjándu aldar slektið gleymdi sér í hámenningunni meðan fólkið átti ekki fyrir brauði. Drottningardruslan í Frakklandi hafði nú þá sitt svar við vanda fólksins eins og margir vita.

Tónlistarhúsið átti sinn primus motor í upphafi eða sinn gúrú sem var Björgólfur Guðmundsson og það er vel við hæfi að óska þess að allt sem honum hefur fylgt verði líka fylgja þessa húss sem hefur hlotið nafnið Harpa.

Af hverju stigu menn ekki bara skrefið til fulls og settu nafnið Davíðsharpa á húsið, var það ekki það eina rökrétta ?

Davíð Oddsson er og verður áreiðanlega áfram goð á stalli í augum flestra þeirra sem munu sækja þetta hús og þá sjúklegu oflætismenningu sem þar verður á boðstólum í nafni forréttindahyskis þessa lands. Þarna mun hæfileikafólk á sviði tónlistar fá að leika fyrir peningaöflin og fá hundsbeinin sín að launum.

Einn mesti hæfileikamaður heims á sviði tónlistar, Mozart, var svo óheppinn að lifa á átjándu öld. Reyndar má eiginlega frekar segja að hann hafi dáið á átjándu öld frekar en lifað. Því Mozart var í raun að deyja hægfara dauða mestan hluta sinnar stuttu ævi vegna skilningsleysis samtíðar sem alfarið var stjórnað af menningarsjúkum háklassaöflum. Og þegar þessum öflum hafði endanlega tekist að drepa Mozart, var hann grafinn í betlaragröf sem enginn veit hvar er í dag.

Minnismerki hans í Zentralfriedhof-garðinum í Vínarborg er ekki við gröf hans því enginn veit hvar jarðneskar leifar hans liggja. Líkamsleifar Beethovens og Schuberts voru fluttar í Zentralfriedhof eftir að grafir þeirra höfðu lengi verið í vanhirðu á fyrri stað.

Snillingar mannkynsins virðast ekki mikils virði nema rétt á meðan þeir eru að skemmta háklassanum !

Sjálfur Bach naut ekki mikillar viðurkenningar á sínum dögum og það var ekki fyrr en Mendelssohn fór að kynna hann um 1825 sem mönnum fór að verða ljóst hvílíkur tónmenntarisi hann var. En menningarsjúkur háklassi skynjar slíkt aldrei með sönnum hætti.

Það eru byggðar tónlistarhallir - ekki fyrir fólkið eða menninguna sjálfa - heldur fyrir hinn menningarsjúka háklassa sem skilur í raun enga heilbrigða menningu því það eina sem hann tilbiður eru fjármunir og völd.

Hitt er bara haft með -  til sýnis !

Íslenska tónlistarhöllin er byggð á sömu blóðsugu-forsendunum og giltu á valdatíð hinna allsráðandi aðalsstétta. Hún á fyrst og fremst að vera  háklassanum menningarlegt skálkaskjól þegar hann vill koma saman og þykjast postullegur kjarni alls hins góða, göfga og fagra.

Og meðan Mozartar deyja enn hungurdauða víða um heim, sitja svínaldir burgeisar við menningartrogin í tónlistarhöllunum og hrína af ánægju við ofgnótt forheimskunnar.

Ef Hallgrímur Pétursson - okkar gamli Passíusálmasmiður, hefði haft brotabrot af byggingarkostnaði Hallgrímskirkju milli handanna meðan hann lifði, hefði hann aldrei liðið skort. Ef Sigurður Breiðfjörð hefði notið einhvers skilnings hefði hann aldrei dáið úr hungri, ef menn hefðu vitað hvílíkur maður Sigurður málari var hefði hann ekki verið látinn drepast eins og eitthvert kvikindi.

Hvað sagði Hilmar Finsen við kónginn, sem spurði þó þrátt fyrir allt : " Er ekki hægt að gera eitthvað fyrir þennan mann ?

" Jú, svar landshöfðingjans var svar háklassa allra tíma : " Han har inte fortjent noget ! "

Ef listamaður skríður ekki á fjórum fótum inn í menningarskrípin og dansar eftir nótum háklassans, er hann drepinn úr hungri eða myrtur með þögn og fálæti.

Aðeins þeir sem þiggja beinin - eins og hundarnir undir borðinu - fá meðlætið og hinn háklassa gefna menningarstimpil. En þeir eru oft síðri listamenn en þeir sem drepnir eru úr hungri eða skilningsskorti - eins og mannkynssagan sannar best.

Davíðsharpan í Reykjavík eða Björgólfsbatteríið eða hvað við eigum að kalla þetta fáránlega tónlistarhús, þetta óskilgetna kreppuafkvæmi, þennan bastarð þjóðar í efnahagshruni, er framkvæmd sem var svikin inn á þjóðina á kolröngum forsendum, eitt af því sem á að nýtast oföldu smábroti þjóðarinnar og að mínu áliti versta hluta hennar, á kostnað almenningsheilla og þjóðarhags.

Ég óska þessari tónlistarhöll háklassans út í hafsauga og megi hún aldrei þrífast því eins og staðið hefur verið þar að málum, er um að ræða beint kostnaðartilræði við velferð fólksins í landinu.

Menningarhreiður sjúklegs háklassa mega aldrei hafa forgang gagnvart almennum lífshagsmunum þjóðar og allra síst þjóðar í þrengingum.