Nýársávarp óskhyggjunnar !

Í nýársávarpi sínu virtist langtímaforsetinn okkar enn sem fyrr fastur við sitt heygarðshorn, varðandi einhverskonar hugmyndafræðilegt hlutverk Íslands í heimssögunni og nú á það að tengjast norðurslóðum. Fyrst við réðum ekki við að vera fjármálamiðstöð alls heimsins eins og eitt sinn var talað, verðum við í það minnsta að geta gegnt lykilhlutverki í málum varðandi nýtingu norðurslóða !

En líklega er nú Ólafur Ragnar ekki beint að sjá Ísland í einhverju lykilhlutverki hvað þetta sem annað snertir, því hann er trúlega miklu fremur að hugsa málin út frá því að hann sjálfur sé í einhverju lykilhlutverki. Það er líklega ein mesta ógæfa Ólafs Ragnars að hafa fæðst meðal smáþjóðar, sem tæplega hefur burði til að búa við svo stóran forseta. Hann hefði vafalaust talið sér miklu betur henta að vera fulltrúi stórrar og voldugrar þjóðar, því þar hefði hann nefnilega alltaf getað verið í virkilegu lykilhlutverki !

En Ólafur Ragnar hefur orðið að búa við okkur Íslendinga og við orðið að búa við hann og stundum hefur það virst beggja böl svo ekki sé meira sagt. Í tilteknu, óútgefnu kvæði standa eftirfarandi hendingar:

„Það vita svo fáir hvað litlir líða

sé leiðtoginn allt of stór !"

Og kannski má finna í þessum hendingum ákveðið kjarnaatriði í sambúð þjóðarinnar  og forsetans síðustu árin !

Forseti minntist í ávarpi sínu á einhverskonar þjóðarsáttarmál, en virtist ekki vita af  því að hugtakið „þjóðarsátt" er orðið pólitískt villuhugtak sem gripið er til þegar ætlast er til að almenningur borgi brúsann eftir eitthvert eyðslu-ævintýri hins opinbera eða þá fyrir yfirklassann. Samningar á vinnumarkaði verða nú sennilega ein hörmulegasta útfærslan á slíkum gjörningi sem sést hefur og kjör fólks eru stöðugt skert og ekki stendur á því að allt annað hækki. Og því má bæta við að illar afleiðingar hrunsins eru hvergi nærri afstaðnar þó forsetinn haldi annað !

Svo kom fram í ávarpinu hin sérstæða túlkun forsetans á samstöðu þjóðarinnar þegar stór mál hafa verið annarsvegar. Ég undrast satt að segja sögulega sýn hans í þeim efnum, því óskhyggja virðist blandast svo mikið inn í hana að veruleikatengingin hrekkur allt að því í sundur. Og ég verð að spyrja, um hvað var landshöfðingjaelítan og fylgismenn Jóns Sigurðssonar sammála, hvenær voru Valtýingar og heimastjórnarmenn sammála, um hvað voru langsum-menn og þversum-menn sammála, um hvað voru hraðskilnaðarmenn og lögskilnaðarmenn sammála, um hvað voru hægri menn og vinstri menn sammála í landhelgismálunum o.s.frv.o.s.frv. !

Ég man heldur ekki til þess að ferill Ólafs Ragnars í pólitík hér áður fyrr hafi verið einhver ferill friðar og samstöðu ? Ekki veit ég til þess að hann hafi stuðlað að neinum sérstökum friði í Framsókn meðan hann var talinn þar til húsa, og ekki þótti hann neinn samstöðupostuli í Alþýðubandalaginu !

Um hvað er langtímaforsetinn okkar að tala þegar hann tekur svona til orða ?

Sagan sýnir og kennir, að samstaða Íslendinga hefur sjaldnast verið upp á marga fiska og forsetinn ætti að vita það mörgum öðrum fremur, maður sem var í hringiðu-suðupotti stjórnmálanna til fleiri ára og talinn þar af mörgum hreint ekki barnanna bestur við hrærigrautsgerðina !

Ég viðurkenni það hreinskilnislega að ég skil ekki hvað Ólafur Ragnar er að fara þegar hann bregður fyrir sig svona málflutningi og endursegir söguna eins og hann virðist vilja að hún hefði verið !

Við Íslendingar höfum átt marga mikla hæfileikamenn, en ekki hafa þeir allir orðið íslenskri þjóð til gæfu og gengis. Sagan mun vafalaust í hverju einstöku tilfelli - hér eftir sem hingað til - fela í sér sínar niðurstöður um slíkt þegar þar að kemur. Ég hef aldrei efast um að Ólafur Ragnar Grímsson hafi verið mikill hæfileikamaður, en ég hef hinsvegar verið í miklum vafa um það hver gagnsemi hans fyrir land og þjóð hefur verið og mun verða talin þegar öll kurl koma til grafar !

Eitt er að minnsta kosti alveg víst að minni hyggju, - að þjóðarsáttarleiðtogi og samstöðupostuli hefur Ólafur Ragnar Grímsson aldrei verið, enda hefur hann alla tíð verið allt of umdeildur maður til að geta talist trúverðugur sem slíkur!