Á vinsældaveiðum !

Það var löngum talið mönnum til gildis hér á árum áður að þeir stæðu fyrir eitthvað uppbyggilegt, eitthvað sem tók mið af heiðarleika, skyldurækni, réttlætiskennd og sannleiksást !

Nú er helst að heyra á mörgum að slíkt sé gamaldags og úrelt. Það sem gildi nú á tímum sé að vera í takt við það sem er að gerast. Þetta mjög svo breytta hugarfar hefur leitt til þess að siðferðisleg gildi hafa fallið þvers og kruss og mörg þjóðfélög á Vesturlöndum virðast núorðið nánast ganga fyrir afbrigðilegum, skoðanalegum rétttrúnaði.

Og þessi undarlegi rétttrúnaður sem á að vera afskaplega víðsýnn og frjálslyndur og standa gegn öllum svokölluðum fordómum manna,  gengur í mörgu alveg þvert á þau gildi sem áður voru mest metin og byggðu líklega best upp mannleg samfélög !

Að ganga í takt virðist meðal annars fela það í sér að gera þurfi málamiðlun varðandi  alla hluti, menn eiga ekki að vera bókstafstrúar í neinu, þeir mega  ekki vera ósveigjanlegir, ekki staðfastir og þeir verða að kunna að taka sönsum - í stuttu máli sagt - að vera færir um að hlýða tíðarandanum, alveg sama hve vitlaus og afbrigðilegur hann reynist vera !

Í þeim stéttum sem leggja helst til valdamikla einstaklinga - á þjóðfélagslegum mælikvarða - er að finna fólk sem leggur sig út fyrir að vera sérstakir fulltrúar þessa rétttrúnaðar. Og slíkt fólk á það yfirleitt sameiginlegt að það gengst mikið fyrir athygli og vinsældum. Það gerir sér sérstakt far um að reyna að segja alltaf það sem við á hverju sinni og brosir framan í heiminn og vill að hann brosi við sér.

Þetta fólk er augljóslega á stöðugum vinsældaveiðum og heiðrar engin þau gildi sannferðuglega sem nefnd eru í upphafi þessa pistils.  Slíkar veiðar fólks, sem er annast um það eitt að bæta við skrautblómum í ferilskrá sína, felast í því að styggja engan. Fólk kappkostar að vera slétt og fellt og umfram allt að festa sig ekki í einhverju hugsjónaneti svo það þurfi aldrei að svara fyrir eitthvað íþyngjandi vandamál.

Það sérhæfir sig bókstaflega í því að vera alltaf „stikkfrí" gagnvart ábyrgð og skellir jafnan skuldinni af öllu sem illa fer á aðra. Þetta er fólkið sem skapar mest tíðarandann í dag og gengur best í takt við hann !

Það er fólk sem er fært um að snúa tilgangi hlutanna á hvolf og ganga í takt við sjálfskapað gildisleysi meðan öndin þöktir í vitunum og skaða samfélagið um leið !

Oft hef ég heyrt í fólki af þessu tagi í fjölmiðlum og aldrei mér til ánægju. Þó þykir mér einna verst að heyra til presta sem fylla þennan flokk. Þeir eru hreint ekki svo fáir og vandséð er hvað þeir sækja til Meistarans sem þeir telja sig  þó vera að þjóna. Í rauninni eru nefnilega slíkir kennimenn ekki kennimenn Krists heldur kennimenn tíðarandans og þess rétttrúnaðar sem hann flytur með sér og fæðir af sér. Gagnvart því þrýstingsafli er þjónustulundin greinilega alltaf á vísum stað !

Ég hef hvað eftir annað getað spáð nákvæmlega fyrir afstöðu slíkra presta gagnvart ýmsum álitamálum sem komið hafa upp í samfélaginu áður en þeir hafa tjáð sig um það. Það er svo fyrirséð hvar þeir muni taka sér stöðu þegar maður hef áttað sig á því hvað knýr þá áfram. Tilgangurinn helgar meðalið og vinsældir eru þeim fyrir öllu. Þeir taka sér stöðu með tíðarandanum í sérhverju máli og myndu aldrei láta sér til hugar koma að standa á móti straumi !

En hvað þá um kenninguna - hina kristnu kenningu, um að fylgja því sem rétt er og bera sannleikanum vitni í lífi og starfi ? Um það er það eitt að segja, að henni er einfaldlega fórnað þegar þannig stendur á, enda stendur hún oftastnær þvert í vegi fyrir þeim sem leitar vinsælda og frama. Það er nú svo að stundum verða  aðalatriði mála að aukaatriðum og einkum á það sér stað hjá þeim sem aðhyllast grundvöll í fljótandi fari. Málamiðlunin við heiminn fer enn illa með marga og saddúkear eru víða á sveimi enn í dag !

Vinsældaprestar - sem annað fólk sem hungrar eftir hylli heimsins, eru golusveipur tíðarandans. Á morgun eru þeir horfnir og eftirtekjan verður engin. Þeir skilja ekki eftir sig neinn arf, hvorki í kenningarlegu né köllunarlegu framlagi. Þeir bárust bara með straumnum alla sína tíð og andæfðu aldrei.

Og straumurinn bar þá út í hafsauga hins algjöra tilgangsleysis og þeirrar glötunar sem felst í því að hafa lifað til lítils gagns eða einskis. Sannur prestur í kristnu samfélagi veit hinsvegar hverju hann á að þjóna og hvernig. Prestshlutverk í þeim anda sem þar er til staðar er vissulega eitt göfugasta starf sem hægt er að taka að sér í þessari veröld okkar manna.

En það er áskrift að fullum ósigri hins rétta lífstilgangs að vera á vinsældaveiðum !