Ránshönd sauðargærunnar !

Þegar lífeyrissjóðakerfið var sett á fót átti það að liggja klárt fyrir að fjármagnið sem safnaðist innan þess kæmi frá fólkinu, yrði fólksins vegna til og væri eign fólksins, yrði ávaxtað með sem tryggustum og áhættuminnstum hætti og skilaði sér til fólksins þegar þar að kæmi með viðunandi útkomu. Raunverulega áttu þeir samningar sem gerðir voru varðandi þetta kerfi að innifela í sér hluta af launakjörum fólks sem yrði svo ráðstafað með sem bestum hætti til aukningar á velferð fólks á efri árum. Þarna voru sem sagt afskaplega fallegir hlutir settir á blað og samþykktir sem slíkir !

Það er samt skoðun mín að önnur eins svikamylla hafi líklega aldrei verið sett upp í þessu landi og hefur þó margt slæmt verið gert í arðráns-efnum hérlendis síðustu áratugina og ekki síst í seinni tíð. Óþverralegri atlaga að almannakjörum hefur aldrei verið gerð svo ég viti, enda sviksemin og óhreinleikinn í þessu með ólíkindum. Allt átti þarna að vera fyrir fólkið að sagt var, en reyndin varð þveröfug, enda lá það víst alla tíð í bakhöndinni - sem var auðvitað blá og búraleg !

Eftir að þetta öfugsnúna kerfi var búið að hreiðra um sig fyrir alvöru, er það skoðun mín að sú skipan hafi komist á, að arðrán gagnvart almennum launþegum hafi orðið meira innan verkalýðshreyfingarinnar en utan hennar, og þarf engan að undra það eins og fyrirkomulagið er orðið í dag. Fjöldi fólks trúði því samt í byrjun að þarna væri verið að stíga farsælt skref fyrir almenna launþega, en því miður var það ekki svo. Blekkingin var svo mögnuð að margir ágætir verkalýðssinnar voru blindir fyrir henni til endadægurs !

Þegar ég var á tiltölulega ungum aldri kosinn í stjórn verkalýðsfélags, taldi ég mér skylt að kynna mér reglugerðir varðandi lífeyrissjóði og hvernig það kerfi virkaði fyrir hagsmuni almennra launþega. Ég taldi mig fljótt finna það að þarna væri ýmislegt gruggugt á ferðinni. Skemmst er frá því að segja, að síðan þá hef ég orðið því harðari andstæðingur lífeyrissjóðakerfisins sem ég hef betur kynnst því hvernig það er því telja má að það sé ættað beint úr helvíti, sem er eins og flestir ættu að vita - hákapítalískur staður !

Bjarni Þórðarson bæjarstjóri í Neskaupstað lýsti þessu kerfi eitt sinn sem framlengingu á launamisréttinu í landinu og vissulega má það til sanns vegar færa. Og þá ættu menn svo sem að vita hvaðan það er ættað. Það er mín skoðun að enginn sem þiggur laun á vegum þessa kerfis sé að vinna fyrir fólkið heldur gegn því. Það er sárt til þess að vita að sumir menn sem unnu mikið í þágu verkalýðshreyfingarinnar hér á árum áður skyldu falla í þá gildru að verja þetta margbölvaða svika og arðránskerfi sem ég tel hiklaust að hafi spillt meira fyrir hag launafólks í landinu en með nokkrum tölum verður talið !

Þetta kerfi er svo mikill óþverri að mínu mati, að það virkar eins og tiltekinn maður sagði fyrir nokkrum árum þegar honum nægði ekki að segja að annar tiltekinn maður hefði rekið hníf í bakið á honum, að hann talaði um heilu hnífasettin í því sambandi. Ég tel að lífeyrissjóðakerfið virki í raun með samsvarandi hætti gagnvart hagsmunum launþega. Þar eru heilu hnífasettin í gangi að baki manna !

Þetta fjármagn fólksins hefur iðulega verið notað eins og menn væru í glórulausu fjárhættuspili og þegar fé glatast þannig er það bara látið koma niður á fólkinu. Afkoma sjóða er þá sögð ekki nógu góð og allra handa ástæður týndar til skýringa og því verði að skerða lífeyrinn um svo og svo mikið ! Stjórnunin á fjármagni fólksins virðist alfarið orðin slík að hún vinnur gegn lífsafkomu manna !

Aldrei virðist um neina ábyrgð að ræða þegar sjóðir rýrna og skerðast. Þeir eru ófáir mennirnir sem hafa sest upp hjá þessum sjóðum sem óformlegir bankastjórar, lifað í vellystingum á fólksins fé árum saman og þóst heldur en ekki miklir verkalýðssinnar. Í mínum augum er þar um að ræða einar verstu afætur sem til eru í landinu.

Það eru einkum þeir sem þykjast alla tíð vera að gera gott, en eru í raun úlfar í sauðargærum, sem verða að verstu martröð fólksins. Þeir sem éta sjálfir það fóður sem ætlað er smáfuglunum og það í stórum stíl eru ekki merkilegir fuglar og eiga aðeins megnustu fyrirlitningu skilið !

Það er margt í lífinu sem býður upp á baráttu. Verkalýðshreyfingin sjálf varð öll til í gegnum baráttu, þá baráttu þurfti að heyja á hörðum forsendum árum saman vegna þess að þeir sem höfðu arðrænt fólkið vildu geta haldið því áfram óáreittir. En þegar miklir sigrar höfðu unnist og verkalýðshreyfingin var orðin lifandi staðreynd og afl sem ekki var hægt að sniðganga lengur, fóru arðránsöflin og sérgæskuliðið að leita að nýjum leiðum til að koma sínu fram og hafa pening af fólkinu. Það sem þetta andskotahyski fann þá til ráða var ekki hvað síst þetta lífeyrissjóðakerfi sem er látið vinna öfugt við gefnar forsendur. Það er að minni hyggju hrópandi dæmi um það hvernig tókst að hefja stórfelldara arðrán innan vébanda en áður hafði þekkst utan þeirra !

Það er nánast öllu spillt og engu hlíft þegar græðgi og siðleysi fylgjast að. „Ágirnd er rót alls ills“ segir á vísum stað og lífeyrissjóðakerfið virðist alfarið rekið með ágirndina eina að leiðarljósi. Þar hefur sú fjármagnshít verið sett á laggir sem aldrei verður mettuð. Hún sýgur blóð fólksins ár og síð !

Það er löngu orðið mesta hagsmunamál almennra launþega í þessu landi að lífeyrissjóðakerfið verði afnumið og málum komið í það horf að eftirlaunakerfi landsmanna verði í samræmi við eðlilega heilbrigða velferð á siðlega vísu !