Skáldið og Ögmundur í Önnuhúsi !

Skáldið stóð við skrifpúltið og tyllti sér á tær. Það fann fyrir vaxandi þreytu í fótunum og kominn virtist einhver doði yfir hugsunina. Það var líklega réttast að hætta skriftum í bili og hvílast örlítið.

Skáldið varp öndinni hálf þunglega og leit upp á vegginn á móti púltinu og grandskoðaði samkvæmt venju málverkið sem hékk þar af Ögmundi í Önnuhúsi. Það hafði oft gefið innblástur að horfa á mynd hins kæra vinar frá liðnum árum, en nú var jafnvel Ögmundur áhrifalaus.

Skáldið lagði ritblýið niður og gekk hægum skrefum yfir í svefnherbergið og lagðist þar upp í rúmið. Þar festi það augun á loftinu og hugsaði ekki neitt. Hvíldi sig fyrir næstu skriftalotu, hvíldi fætur sem stóðu og stóðu meðan stætt var, hvíldi huga sem enn fæddi af sér orð á blað.

Skáldið lá þannig um tíma, en setti svo hendur aftur fyrir höfuð sér og spennti þær saman þar. Svo leið drykklöng stund. Allt var hljótt og húsið sjálft virtist halda niðri í sér andanum. Öll hin kunnuglegu hljóð þess virtust þögnuð og skroppin frá. Skáldið hóstaði ofurlítið og krosslagði fótleggina ofan á rúmteppinu. Síðan leið aftur drykklöng stund í þögn hússins.

En svo reis skáldið skyndilega á fætur, gekk út að glugganum, greip kíkinn sem lá þar og horfði í gegnum hann löngum augum út dalinn. Mikið var umhverfið fallegt og þrungið þessu undarlega lífi sem fyllti landið. Skáldið fann til djúprar gleði einhversstaðar inni í sér og andvarpaði ósjálfrátt af heimatilbúinni vellíðan. Það lagði kíkinn frá sér og gekk fram ganginn, niður stigann og inn í borðstofuna, settist þar í djúpa hornstólinn og kveikti sér í vindli.

Konan hafði farið í bæinn. Skáldið horfði upp í loftið og mælti af munni fram :

Hetjan mig á höndum ber,

hollust sínum manni.

Finn ég það að ávallt er

Auður í mínum ranni !

Skáldið hló að hugarsmíð sinni og kláraði vindilinn. Svo stóð það upp úr stólnum, liðkaði axlirnar aðeins og gekk síðan föstum skrefum fram og upp stigann og brátt stóð það við skrifpúltið aftur, tilbúið fyrir næstu vinnulotu. Það leit upp á myndina af Ögmundi vini sínum og nú var bjart yfir henni, enda lá innblásturinn í loftinu. Það var ekki eftir neinu að bíða, hefjast varð handa og grípa flugið.

Skáldið greip ritblýið og textinn rann fram í hugann og frá hönd á blaðið eins og bunuhreinn lækur úr urð á fjöllum. Gangverk snilldar var enn einu sinni komið af stað og annað skipti ekki máli.