Spjall um væntanlegt forsetakjör !

 

Það hefur löngum virst erfitt fyrir marga sem notið hafa

 

 valda að draga sig í hlé. Nú hefur það gerst sem

 

sjaldgæft er, að einn slíkur hefur gert það - að lokum !

 

Ólafur Ragnar hefur dregið framboð sitt til baka og sett

 

það aftur í gildi sem hann sagði um áramótin.

 

 

Það virðist sem svo, að sá þrýstingur sem líklega var

 

settur á hann af stuðningsmönnum að bjóða sig fram,

 

hafi í raun höfðað meir til þess sem hann hefur talið

 

skyldu sína að gera, en beinlínis þess sem hann hefur 

 

langað til.

 

Ólafur gerði grein fyrir því í aðdraganda þess að hann

 

dró framboð sitt til baka, að staða mála hefði breyst

 

með þeim hætti að reynslumiklir menn hefðu komið 

 

fram sem vel væru færir um að axla þær skyldur sem

 

forsetaembættinu fylgdu og geta menn svo sem haft

 

ýmislegt við þá skoðun að athuga í sjálfu sér, en þetta

 

sagði forsetinn fráfarandi hvað svo sem hann meinti í

 

raun og veru.

 

Það mætti því ætla að Ólafi Ragnari hafi eiginlega ekki

 

litist sem best á þau framboð sem fram voru komin fyrir

 

framboðs-yfirlýsingu hans upp úr miðjum apríl, og 

 

kannski er hann í því ólíkur Sigurði Jónssyni sem eitt

 

sinn var hreppstjóri okkar Skagstrendinga, skynugur karl

 

og sérstæður.

 

Sigurður benti á Jón Áskelsson nágranna sinn á

 

Hólanesinu sem eftirmann sinn í starfi hreppstjóra, en

 

milli þeirra grannanna hafði þó verið fremur fátt. Jóni

 

þótti merkilegt að heyra að Sigurður hefði bent á hann

 

varðandi þetta og hugsaði með sér að líklega væri

 

karlinn skárri en hann hefði haldið.

 

Hann gerði sér því ferð yfir til grannans til að þakka

 

fyrir traustið. Sigurður pírði augun þegar hann heyrði

 

erindið og sagði: “Hélstu að ég vildi að eftirmaðurinn

 

yrði betri ?”

 

Svona geta nú viðhorfin verið breytileg en kannski er

 

Ólafur Ragnar ef til vill bara líkur Sigurði hreppstjóra

 

og vonar eindregið innst inni - eigin orðstírs vegna, að

 

eftirmaður hans á stóli forseta verði Davíð Oddsson !

 

 

Sumir frambjóðendur í þessum forsetakosningum hafa 

 

látið liggja að því í fjölmiðlum að aðalástæðan fyrir

 

litlu fylgi þeirra samkvæmt skoðanakönnunum sé að

 

þeim hafi ekki gefist tími til að kynna sig. Það virðist

 

búa nokkuð merkilegt sjálfsálit bak við slíkar

 

skýringar,sem gefa þá í skyn að fylgið muni þjóta upp á

 

við ef viðkomandi nær því bara að koma því til skila 

 

hversu frábær hann er.

 

Og maður spyr sjálfan sig, hvernig getur það verið að

 

svo frábærir einstaklingar þurfi að kynna sig fyrir

 

sinni litlu þjóð ? Atgervi þeirra ætti þá fyrir löngu að

 

vera orðið alþjóð kunnugt, skyldi maður ætla !

 

Í eina tíð var talið að ekki myndu bjóða sig fram aðrir

 

einstaklingar til forsetakjörs hérlendis en þeir sem

 

þegar væru orðnir þjóðkunnir af ferli sínum og störfum.

 

Nú er sýnilega öldin önnur. En auðvitað mega allir bjóða

 

sig fram, hvort sem þeir eru þekktir eða ekki, en

 

afleitt er þó alltaf ef lýðræðið er notað með þeim hætti

 

að verið sé að grafa undan því og allt að því fíflast

 

með þann rétt sem það gefur mönnum.

 

Tíminn líður og það býður alltaf breytingum heim. Nýir

 

menn koma á sviðið og þannig á það að vera.

 

Gamlir vendir sem löngu eru hættir að sópa eiga að lúta

 

því lögmáli sem tímanum fylgir og víkja fyrir nýjum.

 

En það er nú þetta sem ég minntist á hér í upphafi, það

 

er svo erfitt fyrir marga sem notið hafa valda – að

 

víkja. Slíkir menn vilja koma aftur og aftur, íklæddir

 

nýju og nýju gervi. Þeir birtast kannski sem

 

borgarstjórar, formenn flokka, þingmenn og ráðherrar,

 

jafnvel forsætisráðherrar, svo verða þeir kannski

 

seðlabankastjórar og hver veit hvað. Allt vilja þeir

 

verða og virðast sumir hverjir kosta kapps að safna

 

vegtyllum fram í bláan dauðann.

 

Það er jafnvel reynt að húkka sér einhver völd löngu

 

eftir að flestallir eru búnir að fá sig fullsadda af svo

 

valdagírugu einstaklingsframtaki og sjá lítið gott við

 

það, enda hafa ávextirnir oft verið þannig að óbragðið

 

eitt situr eftir.

 

Það verður því að segjast eins og er, að þegar fréttist

 

af ótilteknu framboði stóðst Enginn Allrason ekki mátið

 

og orti smákvæði það sem hér fer á eftir. Enginn er

 

líklega að orða þar nokkuð sem margir gætu tekið undir

 

og það heilshugar.

 

 

Gleypugangurinn

 

 

Tignarstöðu stóra eygir,

 

stífur sér í slaginn fleygir

 

karl með höfuð hallt.

 

Samt með hroka hátt sig reigir

 

hann og með því nánast segir:

 

“Verða vil ég ALLT !”

 

 

Þjóðin undrast þessa takta

 

þar sem valdagræðgin rakta

 

birtist sjúk í sér.

 

Suma þyrfti vel að vakta,

 

vilja þeir í öllu blakta

 

á við heilan her !

 

 

Ekki má það endurvekja

 

er allan jöfnuð kýs að hrekja

 

og ber í sárin salt.

 

Heft sé mannsins frama frekja,

 

ferilinn þarf ekki að rekja.

 

Verði hann aldrei ALLT !