Robespierre

Þú hataður varst af hærri stéttum

 

og hatur það lifir enn í dag.

 

Því maður sem fylgir málstað réttum

 

að mestu er andvígur þeirra hag.

 

Þær þrífast á ánauð allra hinna

 

og afar lítið til þrifa vinna.

 

Þar sérgæskan stöðugt sýgur blóð

 

og svíkur og rænir hverja þjóð.

 

 

Þú sást hvernig misréttið mergsaug lýðinn

 

og magnaði reiðinnar heiftarbál.

 

Og fólksins réttindum heill og hlýðinn

 

þú hófst þína baráttu af lífi og sál.

 

Svo margt þurfti að laga, svo mörgu að breyta

 

og mæta kröfum til borga og sveita.

 

Það þurfti að skapa nýtt skipulag

 

sem skoðaðist út frá þjóðarhag.

 

 

Gegn kóngi og aðli, klerkum og páfa

 

þú kaust að tala úr þingsins stól.

 

Í hverri ræðu var glögg þín gáfa

 

svo gusta fór um hin háu skjól.

 

Þú samdir þar aldrei um afslátt á neinu

 

og oftast varstu með þitt á hreinu.

 

Og talaðir út frá tryggð við þá

 

sem traðkað var mest og frekast á.

 

 

Og alþýðan treysti þér – vissi að vinur

 

þú varst henni heill og svikalaus.

 

Þú birtist henni sem bjargarhlynur

 

er byltingin fram í logum gaus.

 

Þar rödd þína fleiri og fleiri heyrðu

 

sem fæstu í reiði sinni eirðu.

 

Og undrandi hlýddu þeir á þitt mál

 

sem ávann sér traust í þeirra sál.

 

 

Þú fórst í engu með bull og blaður

 

sem boðaði einhvern gerviheim.

 

Menn fundu að þú varst þeirra maður,

 

að þú myndir aldrei bregðast þeim.

 

Svo stöðugt þeir um þig flykktust fastar,

 

í flaumi beljandi voða rastar.

 

Og byltingin áfram braust sinn veg

 

þó baráttan væri oft hryllileg.

 

 

En svikráð voru þó víða á ferðum

 

og vandi að tryggja land og þjóð.

 

Og þeim stóð ótti af þínum gerðum

 

sem þekktu í engu hreina slóð.

 

Þar hópaðist saman vargavaðan

 

sem vissi að þú værir fyrirstaðan

 

sem hindraði í öllu þeirra þrá

 

til þess að fita sig málum á.

 

 

Þeir menn þér brugguðu banaráðin

 

sem byltingargildum höfðu spillt.

 

Þar fannst ekki í hjörtum frelsisdáðin

 

og fíknin til valda gerði illt.

 

Þeir girntust prjál hinna gömlu daga

 

og gráðug var öll sú hundaþvaga

 

og fús til að semja fjandann við

 

svo fengi hún bugað jafnréttið.

 

 

Þar hugsuðu allir um eigin frama

 

og allt bar margfaldan svikakeim.

 

Um annað var þeim í öllu sama,

 

andinn var slíkur í hópnum þeim.

 

Og sá sem heiðraði hugsjón sanna

 

var hættulegastur allra manna

 

í hugsun slíkra - og þú varst þar

 

sem þröskuldur alls sem kosið var.

 

 

Þú þurftir við ósköpin öll að glíma

 

og orka mannleg sín takmörk ber.

 

Þér fannst kannski ógn hinna æstu tíma

 

að endingu snúast á móti þér.

 

Þú vissir það ekki að vinir margir

 

þá voru á leið til þín með bjargir,

 

en fallöxin varð þar fyrri til,

 

þú fékkst þar að greiða hinstu skil.

 

 

Svo sveiflaðist margt í sama farið

 

er svikarar réðu franskri grund.

 

Og hvergi var þá í bresti barið

 

en byltingin svikin hverja stund.

 

Og síst var þá studdur lífs til leiðar

 

lýðsins réttur til hnífs og skeiðar.

 

En samt var þinn andi enn á ferð

 

með ákall um betri skilagerð.

 

 

Svo knýjandi varð það kall um síðir

 

að konungsdýrkunin undan lét.

 

Og það komu nýjar og nýjar tíðir

 

sem neglingar allar færðu um set.

 

Og loks kom að því að fólksins frelsi

 

að fullu sigraði aldahelsi.

 

Sú stund í sögunni bjarmann ber

 

frá baráttu þinni – Robespierre !