Vald að ofan, vald að neðan !

Saga mannkynsins er meira og minna saga þeirra sem hafa kúgað aðra og haldið völdum með ofbeldi og yfirgangi. Á öllum öldum hefur alþýða manna, plebejarnir, barist fyrir almennum mannréttindum gegn græðgisfullum klíkum sérréttindasinna, hinna óseðjandi patrísea !

Smám saman mynduðu yfirgangsseggirnir stéttavald aðals og forréttinda og þóttust hafa þegið vald sitt að ofan – frá guðum þeim sem þeir sögðust trúa á. Síðan var almenningur knúinn til að berjast í öllum þeim styrjöldum sem hin spillta yfirstétt stofnaði til og var það kallað að verja föðurlandið !

Í rómverskri sögu kemur fram í ræðu Tíberíusar Gracchusar alþýðuforingja hver staða plebeja var 130 árum fyrir Krist : “ Herforingjar vorir hvetja liðsmenn sína til að berjast fyrir grafir og ölturu forfeðra sinna. Sú herhvöt er ósönn og innantóm. Þér getið hvergi bent á ölturu feðranna. Þér eigið enga forfeðragröf. Þér berjist og deyið til þess að færa öðrum auð og sællífi. Þér eruð kallaðir drottnarar heimsins en þó eigið þér hvergi eitt fótmál lands !”

Þannig talaði Tíberíus Gracchus en patrísear drápu hann fyrir umbótastefnu hans. Gajus bróðir hans sem líka var kosinn alþýðuforingi hlaut sömu örlög um áratug síðar. Þeir bræður urðu píslarvottar í hugum almennings og umbótastefna þeirra vann á hægt og sígandi. Á ýmsum tímaskeiðum varð höfðingjavaldið að láta undan síga fyrir kröfum alþýðunnar um viðurkennd mannréttindi, en jafnan sótti í sama horfið þegar þeir úrkynjuðust sem áttu að verja þau réttindi, en það vildi löngum fara svo.

Enn í dag er spilað á margskonar blekkingastrengi af misvitrum forráðamönnum þjóða og friði spillt á svipaðan hátt og löngum fyrr.

Milljónir manna hafa verið sviptar lífi á þeim forsendum að þurft hafi að verja föðurlandið og jafnvel þeir sem ráðast á aðrar þjóðir segjast einatt gera það til varnar eigin landi. Áróðursbrögðin eru ævaforn og ekkert virðist geta breytt því háttalagi manna að standa í styrjöldum – og það jafnvel að sögn - í þágu friðarins !

Í byrjun 20. aldar var ríkisstjórnarstaða þess ráðherra sem sá um hernaðarleg málefni skilgreind sem hermálaráðherra, en þegar fram í sótti þótti sú skilgreining ekki nógu heppileg og eftir það voru allir stríðsmálaráðherrar nefndir varnarmálaráðherrar.

Allir voru sem sagt að verja sig – en gegn hverjum ?

Tveir menn hafa líklega búið við mest hatur hægri manna á síðari tímum. Það eru auðvitað þeir menn sem hafa veitt valdi að neðan mest brautargengi. Það eru þeir Maximilien Robespierre og Vladimir Lenín.

Enn í dag, á tíma sem er kenndur við mikla menntun og áður óþekkta vídd varðandi alla upplýsingu, sitja menn í svipuðu fari og áður varðandi afstöðu til mála.

Fjölmargir styðja hið guðlega vald konunga og forréttindastétta og sumir án þess að gera sér grein fyrir því. Lýðræðið er vanvirt víða í ræðu og riti af mönnum sem vita ekki hvað þeir gera. Þeir virðast svo bundnir af helsi fyrri alda að þeir geta ekki sætt sig við valdstjórn sem kemur að neðan. Reynt er jafnan á margvíslegan hátt að koma böndum á lýðræðið, svo það skaði sem minnst forréttindi hinna útvöldu, sem eru auðvitað patrísear nútímans.

Beint lýðræði er hugtak sem fær marga forréttinda-sinnaða hlöðukálfa til að skjálfa á beinunum. Það er nefnilega svo erfitt mál að beisla slíkt lýðræði. Það er komið í verklega framkvæmd áður en hægt er að setja því skorður.

Á Íslandi var barátta alþýðunnar við forréttindaliðið oft hatrömm, en hér var á sama hátt og erlendis patríseavald við lýði. Menn hétu ekki greifar, barónar og lávarðar hér, en hliðstæðurnar með sama vald í höndum voru til hér í fullum hertygjum. Það var stórbændavaldið og kirkjuvaldið sem lagði sameiginlega klafa á allt mannlegt frelsi.

Tuttugasta öldin breytti stöðu mála en það þurfti baráttu til. Hugsjónastefnur utan úr löndum sem heiðruðu það vald sem kemur að neðan, það vald sem kemur frá alþýðunni, frá fólkinu sjálfu, ruddu veginn hér sem annarsstaðar. Nú halda margir að þau réttindi sem unnust þar hafi verið sjálfgefin !

Og patríseaklíkurnar stunda sem löngum fyrr sína moldvörpustarfsemi. Þær grafa undan lýðræðinu og öllu valdi fólksins yfir eigin málum. Þær stefna sem ávallt fyrr að valdi að ofan, konungsvaldinu alræmda, valdi hins eina útvalda yfir öllum öðrum, misréttinu í sinni svörtustu mynd, viðbjóði allra alda frá dögum Nimrods !

Verjumst öllum skollabrögðum patrísea og sérgæskusinna, þeirra sem alltaf vilja hefja sig yfir aðra og virðast þrá það eitt að koma öðrum í ánauð og lifa á svita annarra.

Höldum vörð um lýðræðið og tryggjum áfram að það vald ráði sem kemur frá fólkinu sjálfu og fæðist fram í raunveruleika hins almenna lífs !