Ertu að láta ferma þig vegna gjafanna ?

Orð biskups Íslands í ræðu um páskana voru athyglisverð og bentu skýrt á ákveðin mein í okkar samfélagi. Biskup talaði um skort á trausti eftir hrunið og sagði svo að í mörgum fjölmiðlum væru fermingarbörn spurð – vissulega með takmarkaðri tillitssemi - hvort þau væru að fermast vegna gjafanna ?

 

Jafnframt varpaði biskup fram þeirri spurningu hvort ekki mætti alveg eins spyrja hins sama varðandi afmæli, brúðkaup og annað. Af hverju skyldi það ekki vera gert ?

Af hverju eru fermingarbörn látin fá þessa skothríð á sig ár eftir ár ?

 

Jú, skýringin er í rauninni ósköp einföld og hún er sú, meðvituð eða ómeðvituð, að verið er að gera lítið úr kristinni trú, verið er að koma höggi á hana með öllum þeim óguðleika sem tíðarandinn býr yfir.

Uppreisnarandinn gegn því sem hreint er og gott hefur alltaf verið fyrir hendi og ekki síst í nútímanum. Hann beinist að því að brjóta niður öll þau ölturu sem menn hafa kropið við fram til þessa og mannssálin á ekki að eiga sér neitt athvarf sem veitt getur henni frið !

 

Það er undarlegt hvað mörgum virðist annt um að spilla því sem aðrir eiga af því sem gefið getur sálarfrið. Það er eins og hugsun margra einskorðist af vilja til að eyðileggja mál fyrir öðrum, ekki síst heilög mál og andleg, að hindra að aðrir njóti einhvers sem þeir sjálfir vilja þó alls ekki njóta. Uppreisnarfullt mannseðli lýsir sér einmitt þannig, enda það afl að baki sem knýr fyrst og fremst á með slíkt !

 

Þegar fermingarbörn svara lítilsvirðandi spurningu með því að segja að þau trúi á Guð, vandast málið greinilega fyrir þann sem spyr. Það er víst einmitt það sem ætlast er til að þau segi ekki. Að játa trú á Guð er auðvitað það sem síst á að fá að koma fram sem svar við fyrirspurn sem er að fiska eftir efnislegum ávinningi !

 

Trúlaus fyrirspyrjandinn vill þá líklega helst segja: “ Hvernig geturðu trúað á Guð, það er svo gamaldags og vitlaust ?” En hann verður enn sem komið er að láta sér nægja að hugsa það. Niðurrifs-starfsemin í þessum efnum er sem betur fer ekki fullkomnuð þó hún sé langt komin. Enn er ljós á ýmsum stöðum – í ýmsum sálum !

 

En samt er andi efnishyggju og andlegs óhreinleika orðinn allt of fyrirferðarmikill í þjóðlífi okkar. Það er eins og flestar sálir í landinu séu orðnar andlausar aurasálir og allt sé metið til verðs. Mammonsdýrkunin er komin á mjög hættulegt stig þegar svo er komið og margir nálgast þau brautarskil í lífi sínu sem lokað geta alfarið á möguleika afturhvarfs !

 

Saklaus fermingarbörn fá ekki frið fyrir ágangi þeirra sem virðast vilja svipta þau sakleysi sínu, vilja taka alla helgi frá mikilvægri athöfn og setja á hana yfirbragð efnislegrar græðgi. Mega ekki einu sinni börnin fá frið með sinn hreinleika ?

Erum við búin að gleyma þeim alveg sem sagði fullur af kærleika: “ Leyfið börnunum að koma til mín, varnið þeim eigi, því að slíkra er himnaríki !”

 

Sjáum við ekki muninn á þeim orðum og því sem þeir segja, sem sendir eru af öðrum anda, öðru og andstæðu sæði, og segja við sakleysið: “ Ertu að láta ferma þig vegna gjafanna ?”

 

Hvenær ætlum við að vitkast og fara að hegða okkur aftur eins og kristið fólk í kristnu landi ?