Um Gísla á Uppsölum og hjábörn mannlífsins !

I.

 

Við vitum svo fátt um ferli það,

og fjölmargt án tafar rengjum,

sem hrærist mönnum í hjartastað

og hreyfir við sálarstrengjum.

Það gerist svo margt í heimi hér

í hugsunar innstu málum,

sem hjartað úr mörgum manni sker

og misþyrmir ótal sálum.

 

Til bjargráða oft er ærið fátt

á áranna þrautagöngu.

Og því hafa allt of margir mátt

mæðast í fári ströngu.

Það reynist oft lífsins lægsta stig,

sem lamar með öfugstreymi,

að hverfa þar inn í sjálfan sig

og svelta í luktum heimi.

 

Margur sem þannig alveg einn,

í alveldi gæfuslita,

finnur í öllu að ekki neinn

vill af honum nokkuð vita,

- gleymist þannig sem agnar ögn,

umhyggju hverri rúinn,

þekkir ei neina sólar sögn,

á sál og líkama búinn.

 

Við vitum af einum sem bjó við böl

en bar það af þolinmæði,

þó oft hafi þjáð hann innri kvöl

með öðru en lítilræði.

Þeim aðstæðum sem þar allri von

eyddu á vegferðinni,

kynntist hann Gísli Gíslason

gjörla á ævi sinni.

 

II.

 

Við þekkjum hann Gísla á þjóðlegan máta

sem þraukaði á lægstu skör.

Og virtist í öllu líf sitt láta

líða við engin kjör.

En sálarlíf hans er heimspekigáta

sem hlýtur að kalla á svör.

 

Að lifa og vita af veröldinni

er víðasthvar fólki tamt.

Hjá mönnum sem hafa ekki af mörgu kynni

er mótlætis bragðið rammt.

Þeir eyða því löngum ævi sinni

við afspyrnu nauman skammt.

 

Og Gísli karlinn í koti sínu

var klárlega einn af þeim.

Hann stritaði við það starfs í brýnu

að standa á fótum tveim.

Og bjó við þá einu leiðarlínu

- að lifa við þröngan heim !

 

En svo varð hann allt í einu frægur

við umfjöllun fréttamanns.

Og heim að Uppsölum sótti sægur

er sjá vildi veröld hans,

og líta, – sá áhugi er eðlislægur,

einhvern með þyrnikrans !

 

Við finnum þar eitthvað í fari hins eina

sem fer ekki almannaslóð,

og virðist ei hafa hugsun neina

við heimslegan efnasjóð.

Og kannski er þar sagan hjartahreina

sem hreyfir við okkar þjóð ?

 

Margur sitthvað í máli hvíslar

um mannlífsins rofabörð.

Það finna ýmsir til fárs og píslar

og fjötrast við kjörin hörð,

svo það verða eflaust alltaf Gíslar

á Uppsölum til á jörð !