,,Viðkvæmnin er vandakind !”

 

Pólitíkin er alltaf söm við sig, fölsk og tækifærissinnuð. Það mátti svo sem vita það að ýmsir á þeim vettvangi myndu reyna að nota Klausturbars málið til að drýgja sitt pund með einum eða öðrum hætti. Það er hinsvegar engum til sæmdar að taka þannig á málum. En það verða oftast einhverjir til þess að vilja græða á annarra glópsku !

 

Þeir sem hafa óneitanlega orðið viss fórnarlömb óvæginnar umræðu, þar sem menn fóru langt fram úr sjálfum sér í samfélagi við Bakkus, þurfa að kunna sér hóf í lýsingum af vanlíðan sinni og kvöl út af því sem gerðist. Þar virðist farið nokkuð mikið offari og tilfinningasemin ráða frekar en skynsemin !

 

Ég á til dæmis erfitt með að trúa því að þúsundir Íslendinga hafi hringt út af þessu máli í tiltekna manneskju. Dramatíkin er oftast tiltölulega stutt frá pólitíkinni og reynslulýsingar geta auðveldlega orðið mjög yfirdrifnar. Betra er að hafa báða fætur á jörðinni og heilsteypta hugsun þegar rætt er um vandmeðfarin mál !

 

Ef þjóðþingið er að verða nánast óstarfhæft út af þessu leiðindamáli, hlýtur að vera eitthvað meira að þar en hægt er að rekja með sanngirni til þess - eins og sér.

Það er eins og kýlin séu mörg og orðin býsna aum viðkomu, sum jafnvel sprungin !

 

En útilokun á mannlegum samskiptum er sjaldnast leið til að græða sár og þó að sumir þingmenn vilji meina að þeir taki afskaplega nærri sér allt sem fer afvega í málum þings og þjóðar, verða þeir að geta haft samskipti við fleiri en jásystkini sín, ef út í það fer. Það er lýðræðisþroski að geta umgengist fleiri en þá sem standa manni næst og eru manni mest sammála. Sá sem ekki getur slíkt á lítið erindi á þing !

 

Maðurinn er ekki fullkominn og verður það seint. Klausturbars-málið er eitt af þeim dæmum sem undirstrikar það. Sumir verða berir að fordómum þegar þeir sleppa fram af sér beislinu, en aðrir verða berir að fordómum þegar þeir fordæma þá. Eitt er þó ljóst í umræddu máli sem mörgum öðrum. Áfengisneysla er ekki eitt af því sem á samleið með skynsemi og ábyrgðarkennd. Það vita flestir en drjúgmargir af þeim drekka samt !

 

Ranghverfa persónuleikans kemur oft fram þegar fólk er orðið ölvað. Þá segir það og gerir margt sem það mundi aldrei gera ódrukkið. Og merkilegt nokk – það er enginn sérstakur kynjahalli á slíkri framkomu við slíkar aðstæður. Það hendir bæði konur og karla. Einhversstaðar stendur líka – að það sé mannlegt að hrasa !

 

Í feilsporum fólks þarf því ekki að liggja eitthvað sem kallar á sérstaka hefnd eða útskúfun. Sumum er að vísu gjarnt að líta svo á, og við vitum að langrækni er víða til en sjaldnast þó til að bæta málin. En þeir sem hafa gæskumál samfélagsins helst sem sína stefnuskrá ættu samt að vera eitthvað nær fyrirgefningunni en aðrir !

 

Fólk sem missir traust vegna afglapa sinna verður að hafa einhverja möguleika til þess að afla sér þess að nýju. Annað er óforsvaranlegt. Margir hafa bætt ráð sitt og orðið betri menn eftir framin mistök. En þeir verða það varla ef þeim eru allar bjargir bannaðar til slíks !

 

Leiðin til endurhæfingar liggur alltaf í gegnum erfiða reynslu, beiskju, sjálfsásökun og samviskubit. En stundum vinnast fagrir sigrar á þeirri leið og dæmin eru mörg um slíkt, raunveruleg og skálduð, en öll úr heimi mannlífsins. Gleymum því ekki að séra Ketill varð að Gesti eineygða !

 

Hlustum því ekki of mikið á raddir sem virðast vilja búa til öfgakennda framvindu úr ömurlegum uppákomum, tala annarsvegar um ofbeldismenn og stilla hinsvegar upp píslarvottum. Sannleikurinn býr ekki í slíkum sviðsmyndum. Það má ekki kæfa hann með tilfinningaflóði í fjölmiðlum. Og allt gengur yfir eins og þar stendur.

 

Gamli húsgangurinn varðandi vandamál og erfiðleika mannlífsins gildir enn sem fyrr:

 

Þó að blási stundum strangt

stormur raunafrekur.

Ekki þarf að þykja langt

það sem enda tekur !

 

Ætli okkur sé ekki öllum skyldast að reyna að læra til góðs af því sem fyrir okkur og aðra kemur !