Að fórna miklu fyrir lítið !

 

 

Oft hafa kjör kvenna verið slæm í gegnum söguna, en á öllum öldum hafa samt helstu hetjur lífsins verið konur. Þær hafa varið lífið og viðhaldið lífinu, iðulega alið börn sín upp við óbærilegar aðstæður og sigrast á meiri erfiðleikum en nokkur fær skilið í dag. Skaparinn einn veit um öll þau afrek sem þær hafa unnið í liðnum tíma !

 

Meðan karlar með völd stunduðu það margir hverjir helst að tortíma lífi, voru konur verjendur og brautryðjendur lífsins. Þannig var það lengi vel öllum góðum gildum til blessunar. En því miður sýnast konur hafa fjarlægst það lífsvarnarhlutverk á seinni tímum og nú virðast þær margar hverjar telja það spor til aukins frelsis, ekki síst þær sem meira eru menntaðar á veraldlega vísu, að tortíma lífi strax á frumstigi þess !

 

Þar virðist gengið gegn þeim anda sem mest og best hefur prýtt konur jarðar frá fyrstu tíð. Sú himintenging er rofin og þar með sýnist slitin hver sú taug sem þroskar, göfgar og uppfyllir mannlega sál. Og fyrir hvað ? Að því er best verður séð - fyrir veraldlega upphefð á markaði hégómans !

 

Það virðist undarlega siðblind afstaða, að halda því fram að konan ráði alfarið yfir eigin líkama, þegar hún hefur leyft öðrum að hafa þau afnot af honum, sem leitt hefur til þess að nýtt líf hefur kviknað. Hinn aðilinn að getnaðinum hlýtur að eiga einhvern rétt gagnvart því lífi sem er á leiðinni og það getur ekki verið rétt að annar aðilinn, annað foreldrið, ráði því alfarið hvort það líf fái að njóta sinnar verðandi tilveru. Það ætti að vera augljóst í öllu siðferðilegu samhengi málsins !

 

Það getur aldrei verið rétt þegar einhver pólitísk valdhugsunar sjónarmið eru látin villa fyrir og spilla siðferðilegum rökum og þeir sem þannig tala hljóta að vita betur. Það breytir engu með það þó kvenréttinda sjónarmið eigi í hlut. Það sem er rangt verður aldrei rétt !

 

En það er hinsvegar ljóst að heimurinn í dag er ekki trúr þeim siðagildum sem fyrri tímar grundvölluðu og hafa lengst af verið leiðsögn til betri mála. Nútíminn virðist helst vilja ryðja öllum siðaboðum úr vegi og þar með hafna óvéfengjanlegum lífsrétti hinna ófæddu !

 

Margar betri eigindir mannlífsins sem hafa svo lengi blómstrað best í hjörtum kvenna, virðast ekki gera það á sama hátt og áður. Breyttar aðstæður í tíðarandanum virðast hafa farið illa með það pund sem löngum hefur verið rómað sem áskapaðir kostir kvenna. Konur virðast þannig hafa spillst og verið spillt í seinni tíð !

 

Nútímakonur virðast alls ekki eins sterkar andlega eins og formæður þeirra. Siðlegur bakhjarl er líklega að mörgu leyti veikari og vondur tíðarandi, skapaður af sameiginlegum hroka beggja kynja, karla og kvenna, bætir þar ekki um. Enginn göfgast í meðlætinu og lítillæti vex greinilega ekki með aukinni menntun !

 

Menntun kvenna í núinu þarf að geta skilað einhverju öðru og betra en því sem þær læra af ósiðum karla. Höfuðmál hverrar kynslóðar karla og kvenna, á auðvitað að vera að vinna lífinu brautargengi saman, og eyða ekki kröftunum í að sundra því sem áunnist hefur, með innbyrðis stríði kynjanna hvort við annað !

 

Það er svo með nútímann, að þó hann hafi víða búið konum betri kjör efnalega en þær hafa nokkurntíma búið við áður í veraldarsögunni, eru þær líklega óánægðari í dag en þær hafa nokkru sinni verið. Sálarleg staða þeirra sýnist vera full af rótleysi og þær virðast eiga erfitt með að vita hvað þær vilja. Einkum sýnist sú greining eiga við um konur á Vesturlöndum, þar sem hin ytri velsæld er mest !

 

Konur í okkar heimshluta virðast hafa veitt of mörgu viðtöku á of stuttum tíma og komast sýnilega ekki yfir að melta það með þeim hætti, að það skili þeim raunhæfum ávinningi og auknum styrk. Sálarleg vandræðastaða er aldrei ávísun á trúverðuga velferð !

 

Það virðist til dæmis hreint ekki æskilegt takmark í huga menntaðrar Vesturlandakonu sem er á fullri ferð til veraldlegrar upphefðar, menntuð og komin með völd og áhrif, að fara að eiga barn. Það gæti að hennar mati líklega eyðilagt fjölmörg tækifæri til frama og farið illa með ferilskrána. Nei, barneignir eru ekki forgangsatriði í heimi hinnar menntuðu og metorðastritandi nútímakonu. Það eitt er víst !

 

En ef það verður nú samt af barneign, líklega vegna kynbundinnar frekju mótaðilans, hefur hin nýbakaða móðir að öllum líkindum lítinn sem engan tíma fyrir barnið sitt. Það er trúlega flest annað mikilvægara í hennar augum en það að sinna hvítvoðungi. Svo það verður annarra verkefni og kannski vantar þá eitthvað á kærleikssambandið sem löngum áður var svo rómað, þar sem hin gefandi móðurást var allt í öllu !

 

Það er því meira en hugsanlegt að í náinni framtíð verði hin mikla og göfuga móðurmynd nokkuð öðruvísi í lífi margra en hún hefur verið í gegnum liðnar aldir !

 

Það gætu þessvegna bráðlega heyrst í einhverjum viðtölum sjónarmið sem ekki hefur borið mikið á áður í sambandi við konur. Eitthvað í líkingu við eftirfarandi tón : ,, Ja, hún mamma, hún er forstjóri í einhverju fjandans fyrirtæki, ég hef aldrei náð neinu sambandi við hana og reikna ekki með því að ég geri það héðan af !”

 

Til mikils er barist eða hitt þó heldur, þegar svo hart er sótt eftir því veraldlega og efnishyggjumarkaða, því hégómlega og yfirborðskennda, að hið mikla og manngildisríka lífsmál gleymist að mestu og hverfur í skuggann !