,,Um vegferð hinnar háheilögu heimsku !”

 

Öll samfélög manna eiga það sameiginlegt að þurfa að hafa eitthvað til staðar sem lifandi hvata fyrir einstaklingana að standa sig. Menn hafa löngum verið hvattir til að leggja sig hart fram í vinnu og skapa þá velferð sem þeir fái svo að njóta - og einkum er þeim yfirleitt heitið að þeim verði umbunað síðar meir !

 

Upp úr 1960 eða þar um bil, voru menn brýndir til starfs og dáða af stjórnvöldum um alla Evrópu, með því að lofa þeim því að þeir kæmust fyrr á eftirlaun og gætu þá átt nokkur góð ár og síðan áhyggjulaust ævikvöld. Menn yrðu bara að leggja sig fram um að skapa þá velferð sem stefnt væri að. Síðan færi uppskeran eftir sáningunni !

 

Og það vantaði ekki að velferðin væri sköpuð með miklu vinnuframlagi og þessum sólfagra hvata, að verðlaunin myndu skila sér í fyllingu tímans !

 

Þetta var auðvitað áður en farið var að ausa velferðar verðmætasköpun samfélagsins í innflytjendur og nýbúa samkvæmt formúlum fjölmenningarstefnunnar. Þegar sú vitleysa var tekin upp dró fljótt úr allri þjóðlegri athafnagleði. Enginn sá lengur ávinning af stritinu. Hann var alltaf kominn annað þegar að launum átti að koma !

 

Nú til dags er í raun enginn hvati til sem segir Íslendingum að ástæða sé til að leggja hart að sér til aukinnar velferðar þjóðarinnar. Menn líta svo á að loforð af hendi íslenskra stjórnvalda séu ekki marktæk og enginn standi betur að vígi eftir á !

 

Það trúir því enginn lengur að ástæða sé til að starfa af krafti í þessu landi. Allur ágóði af erfiði manna fer að jafnaði í vitleysu hjá stjórnvöldum, meðal annars til fólks sem ekki hefur lagt eitt eða neitt af mörkum til þjóðlegrar velferðar, vill bara þiggja !

 

Það er aðeins einn hópur í landinu sem býr við hvata til að sækja fram. Það eru þeir sem hafa einsett sér að verða ríkir og þeir eru þá eingöngu með einkahagsmuni sína í efstu stöðu í afar gráðugum huga. Þeir eru ekki að hugsa um samfélagið í heild. Ekki að hugsa um framlag til almennrar velferðar. Þeir vilja auðgast umfram allt og aðferðin til að ná því takmarki er þeim flestum rúm í ráðum !

 

Það voru einmitt þannig hugsandi menn sem voru arkitektar efnahags-hrunsins. Það var græðgi þeirra sem var þar fyrst og fremst að verki. Það vita allir hvernig það dæmi fór með þjóðarhag. Það var nánast slembilukka að hér fór ekki allt endanlega á hvolf. Það var ekki forustumönnum að þakka að svo fór ekki. En afleiðingar hrunsins eru enn að virka velferð lands og þjóðar til skaða, þó margt sé gert til að leyna ýmsu í því sambandi !

 

Vegakerfið er til dæmis að verða ónýtt vegna viðhaldsleysis, og það er jafnvel - svo óvenjulegt sem það er, viðurkennt af ráðherra málaflokksins. Og eina lausnin sem forustufólk ríkis og sveitarfélaga sér í þeim efnum er viðbótar skattlagning beint á borgarana, sem sagt vegatollar. Samt er vitað að stór hluti af innheimtum skatti til vegamála hefur aldrei skilað sér til þeirra hluta, heldur verið ráðstafað annað með sviksamlegum hætti. Það er ekkert nýtt að þannig sé að málum staðið í stjórnkerfi sem er úr sér gengið og rotið af langtíma spillingu !

 

En þó enginn peningur sé sagður fyrir hendi í ríkiskassanum til að bjarga vegakerfinu, nema með því að fara beint í vasa fólks enn og aftur, er ekki sjáanlegt annað en bankarnir stundi alþekkt arðrán sitt á landsmönnum jafnt grimmt og áður. Og þegar þær Mammons stofnanir verða einkavæddar í annað sinn, sem fólkfjandsamleg undirheimaöflin stefna leynt og ljóst að, mun bankaarðránið að sjálfsögðu aukast í þágu þeirra hákarla sem verða í náðinni þá og fá þær afhentar í fyllingu tímans fyrir kúk og kanil !

 

Og þó innviðir ríkis og sveitarfélaga séu víða í grautfúnu fari og lítið í raunverulegu kössunum, virðast alltaf vera til peningar til að taka rausnarlega á móti hópum innflytjenda og koma þeim vel fyrir. Og það er gert meðan margir Íslendingar eiga við fátækt að stríða og eiga jafnvel ekki þak yfir höfuðið !

 

Það er undarleg siðfræði að svíkja ómótmælanlegar og þjóðlegar nærskyldur en fara jafnframt hamförum í því að uppfylla óskýrar fjarskyldur, sem eru í flestum tilfellum afskaplega langsóttar !

 

Íslendingar sem eiga í vandræðum með að framfleyta sér og ráða ekki við kostnaðinn sem því fylgir, fá oft á sig stimpil aumingjaskapar og ómennsku. Það þykir ekkert flott eða spennandi að vera að hjálpa upp á þá. En að stefna hingað hópum útlendinga er talið flott af yfirklíkunni því það er tekið eftir því í útlöndum og ferilskrá ráðamanna fær þar með sína gluggaskreytingu.

 

Þessvegna er tekið á móti allra handa liði með bravúr, þeim er reddað húsnæði og öðru og svo segja ráðamennirnir með brosi eyrna á milli : WELCOME TO ICELAND, YOUR NEW HOME !

 

Þessum innflytjendahópum er oftast plantað niður á landsbyggðinni, en eftir nokkur ár eru flestir úr þeim komnir til Reykjavíkur, þar sem þeir mynda sín eigin samfélög í hverfum og borgarhlutum, þar sem arfleifð gamla heimalandsins ræður lögum og lofum !

 

Þegar svo er komið, eru allir hættir að tala um aðlögun að íslensku samfélagi. Jafnvel Rauði krossinn þegir þunnu hljóði !

 

Alþingi Íslendinga er nú, að mínu mati, skipað slíku liði, að þar situr ekki einn einasti maður sem mér finnst eiginlega hægt að virða og bera traust til. Það er vægast sagt ömurleg niðurstaða og stundum hljóta menn því að hugsa og spyrja sig : Til hvers hefur verið barist fyrir velferð og verðmætasköpun í þessu landi ?

 

Fólk á þingi virðist hreint ekki vera að hugsa mikið um þjóðlegar skyldur sínar eða að vinna af heilindum fyrir velferð íslensku þjóðarinnar. Það virðast allir vera að hugsa þar í þráhyggju einstefnunnar um eigin ferilskrá og frama í einhverju algleymi siðlausrar sjálfhverfu. Og konurnar sem áttu að bæta allt, eru engu betri en karlarnir !

 

Eftir svo sem hálfa öld með sama áframhaldi, og þarf jafnvel ekki þann tíma til, munu afkomendur okkar segja með dýpstu fyrirlitningu: ,,Hverskonar víðáttu-vitleysingar hafa þeir verið sem voru ráðandi í landinu fyrir 50 árum ? Við erum með fangið fullt af óleysanlegum vandamálum sem þeir bjuggu til og enginn sér fyrir endann á því fargani !”