Að glata landinu vegna hugarfarsrotnunar !

 

 

Fyrir nokkrum árum var talsverð umræða um uppblástur á Íslandi og þá var talað um að landið fyki burt. Nú mætti segja að landið flyti burt með íslensku laxveiðiánum sem orðnar eru eign útlendra auðkýfinga og aldagömul og endurfjármögnuð þrælslund landsmanna við erlend auðvaldsöfl gerir það að verkum að yfirvöld hér bukta sig bara og beygja !

 

Það örlar varla á manndómsrænu innanlands gegn slíkum kaupskap, nema þá helst ef auðmaðurinn er af þjóðerni sem ekki þykir æskilegt, eins og til dæmis ef hann væri kínverskur. Litla íslenska krílið á það nefnilega til að belgja sig út og skrækja : ,, Ég vil fá að ráða því hver étur mig !”

 

En hverju skiptir það hver á landið ef við eigum það ekki lengur ? Ef við seljum það úr höndum okkar, hvaða rétt höfum við þá til að blanda okkur í eignarhaldið eftir það ? Fullt af fólki hér, sem á einhver hlunnindi til lands og sjávar, oftast út af erfð, er tilbúið að selja land og annað ef það fær bara nógu gott tilboð eða ,,bunch of money” eins og sagt er !”

 

Eins og vitað er gengur nánast allt á Íslandi fyrir peningagræðgi nú til dags. Íslenska örþjóðin, eins sjálfselsk og sérgóð og hún er orðin í nútímanum, á auðvitað ekki lengur skilið að eiga þetta land !

 

Annars er ekki hægt að segja að þjóðin sem slík hafi nokkurntíma átt þetta land nema í orði kveðnu, hér hafa alltaf aðrir ráðið en hún. Ýmsar svokallaðar vinaþjóðir okkar hafa iðulega ráðskast hér með allt og jafnan haft í skítverkin nægar innlendar senditíkur og svo er enn. En þó þjóðarsagan sé ömurleg í þeim efnum, er ljóst að þetta land hefur alla tíð verið allt of góð eign til að vera í höndum – hvort sem er - íslenskra óvita eða útlendra braskara !

 

Fólk sem á eitthvað hér, fyrst og fremst fyrir erfð sem fyrr getur, hugsar bara um vellystingar augnabliksins. Það vill geta keypt sér hús á Spáni og það haskar sér svo þangað í býlífið, hvenær sem kemur golukaldi eða hríðarél á Íslandi. Hér er nefnilega ekki hægt að lifa – segir það !

 

Og þetta merglausa og af sér gengna eignafólk hefur auðvitað ekki efnast fyrir eigin dugnað, heldur fyrir að selja eignir hér, lönd og hlunnindi, sem það hefur fengið af erfð fyrir atorku eða arðráns-klókindi áa sinna. Það sýnir best hvernig vanþróunin og úrkynjunin er orðin á Íslandi !

 

Mergurinn er að hverfa úr fólkinu, þessum fáu kvikindum sem hérna tóra og þykjast í mikilmennsku-brjálæði minnimáttar-kenndarinnar enn vera þjóð í eigin landi. Sú mynd er hinsvegar að afhjúpast sem innantóm blekking því þeir sem gera sjálfa sig gildislausa verða fyrstir allra að engu !

 

Þeir sem ekki eru menn til að hirða um land sitt, nytja auðlindir þess og náttúrulegar gjafir og vilja selja frumburðarrétt sinn fyrir baunadisk fullan af silfurpeningum, missa landið í hendur þeirra sem vilja kaupa það og þar með allan rétt til þess !

 

Og sá veruleiki er einmitt að framkallast fyrir augunum á okkur. Það þýðir ekkert að grenja og kveina eftir á og ætla öðrum að bjarga málunum. Það þarf enginn að búast við því að íslensk yfirvöld bjargi einu eða neinu með framkvæmdavald og þing í viðvarandi undirgefnisstöðu gagnvart erlendu auðvaldi. Hér er engin þjóðleg reisn að neinu leyti til staðar gagnvart útlendum yfirgangsöflum og hefur aldrei verið !

 

Og breski auðjöfurinn sem hefur byggt upp fjármálaveldi sitt á efnaiðnaði, er nú allt í einu orðinn náttúruverndargúrú. Það mætti halda að í sumra augum væri efnaiðnaður nánast það sama og náttúruvernd, en nei, svo er sannarlega ekki. En sumir hafa hinsvegar verið að vinna að öðru en náttúruvernd í liðnum tíma og haft talsvert upp úr krafsinu, að sagt er !

 

En nú á að sögn að víxla hlutverkum og fara að hefja björgunarstörf, þegar allt er að sökkva í veröldinni í mengun og viðbjóð eftir fyrri tíma veisluhöld hinnar óheftu gróðahyggju. Í rottubjörgum slíkra veisluhalda hafa aðeins grimmustu nagdýr getað fótað sig í miskunnarlausri samkeppninni hingað til og þar sjáum við manninn !

 

Ísland er að vísu landið enn sem fyrr, en þjóðin er ekki þjóðin enn sem fyrr. Hún er villt og fortöpuð, hefur gengið á seiðinn í Mammons-tilbeiðslu sinni og trúir nú bara á dollara og pund. Sjálfsvirðingunni hefur hún í raun glatað og þar með mergnum úr eigin beinum !

 

Skynbragð hennar á andleg verðmæti er farið og nú hangir hún bara í menningar-slepjutaug á Passíusálmunum einum af gömlum vana, eins og flökkuhundur á roði. Allur raunverulegur kristindómur í landinu virðist þar með horfinn, þó steingerð stofnun lafi enn uppi með dauðgeldum hætti !

 

Og svo heldur fólk að það sé hægt að fagna slíkri niðurbrotsstöðu í þjóðlífinu, stöðu sem í veruleikanum undirstrikar einkum og sér í lagi aðeins eitt – yfirgengilegan og óþjóðlegan aumingjadóm þjóðarinnar !

 

Landið flýtur burt - flýtur burt úr höndum okkar, íslenskur eignarréttur á því er á endanlegri útleið. Dánarvottorð íslensks manndóms, íslenskrar reisnar, liggur þegar á hinu útskitna Íslandsborði, þar sem allt hefur verið merkt takmarkalausri peningagræðgi og botnlausum breyskleika !

 

Þar er fyrirframskráð hin verðandi dauðaorsök, – óhjákvæmilegt andlát af völdum langtíma fjárhagslegrar spillingar og þjóðlausrar uppgjafarhyggju !