Um gildismikið og gott fólk !

 

Það er eitt af því skemmtilega í tilverunni að kynnast góðu fólki, einstaklingum sem virkilega verða manni hugstæðir vegna manngildis og persónuleika. Ég hef verið svo heppinn að kynnast allmörgum slíkum lífsljósum, konum og körlum, frábæru fólki til geðs og gerðar !

 

Það eru miklar minningar sem gefast af samskiptum við slíkt fólk, minningar sem halda áfram að gleðja og ylja. Það er líklega fyrst og fremst í gegnum slík sambönd sem maður skilur best hið fornkveðna “ Maður er manns gaman “. Og samferðafólk af þessu tagi leggur ekki svo lítið inn í líf okkar og gerir vegferðina stórum ánægjulegri, með því að vera til eins og það er !

 

Mörgum góðum mönnum af Ströndunum kynntist ég þegar þeir komu á bátum sínum til Skagastrandar, annaðhvort í tengslum við Skipasmíðastöð Guðmundar Lárussonar meðan hún var og hét, sællar minningar, eða til að fara í slipp á seinni árum. Þeir voru ekki lítilla sanda þessir karlar sem komu þannig til okkar yfir flóann. Það var mannbætandi að kynnast þeim !

 

Einn af þessum kjarnakörlum var Ásbjörn Magnússon frá Drangsnesi. Þegar þeir bræðurnir hann og Teddi voru að vinna við Sundhanann í Skipasmíðastöð Guðmundar á sínum tíma, mátti vel heyra að Ásbjörn var á staðnum. Það gekk mikið á og starfið fleygðist áfram, enda sindraði áhuginn og krafturinn af Ásbirni og Teddi seig fast á árar sinna verkefna !

 

Og nú er Ásbjörn allur. Þessi vaski og kraftmikli maður ! Það kom sárt við mig að heyra lát hans og ég minntist þess þegar hann fyllti heila skipasmíðastöð dag eftir dag með lífsmagni sínu og starfsgleði !

 

Ég orti um hann þessar vísur sem hér fara á eftir, en slíkum einstaklingum verður aldrei lýst til fulls. Það gera þeir bara sjálfir í krafti persónuleika síns meðan þeir lifa. Og þökk sé Guði fyrir slíka fullhuga fjörs og dáða, sem gera mannlífið stórum gróskumeira og betra en það annars væri !

 

 

 

Ásbjörn Magnússon, Drangsnesi – eftirmæli um góðan

 

dreng :

 

 

Meðan Ásbjörn andann dró

orka brann í sinni.

Líf hans allt á landi og sjó

leiftrum brá á kynni.

 

Lítt hann sinnti um lágan róm,

löngum skýr í tali.

Röddin sterkan hafði hljóm,

heyrðist vítt um sali.

 

Frjálslegt þótti fasið allt,

frægt að töktum snjöllum.

Aldrei bar hann höfuð hallt,

heill í skiptum öllum.

 

Þó að hérlíf hans sé frá,

heiðurs skeið er runnið.

Virtur fékk hann vegi á

valinn sigur unnið.

 

Sálargildi sitt ber hann

sjóla ljóss með hróðri.

Víst með góðan hlut fer hann

heim úr lífsins róðri.

 

                           Rúnar Kristjánsson