Alveg íslenskur Erlendur !

 

 

Erlendur F. Magnússon smiður og útskurðarmeistari með meiru, varð nýlega áttræður. Hann hefur lagt gjörva hönd á margt um dagana og sitthvað kraumar enn í kolli hans með krafti sköpunargleðinnar !

 

Menn geta enn fengið að gleðjast yfir handaverkum hans á Hótel Geysi og víðar og margir muna eflaust eftir fjölbreyttum útskurði hans í Eden í Hveragerði meðan sá staður var og hét !

 

Erlendur er sonur heiðurshjónanna Magnúsar Finnbogasonar smiðs og hugvitsmanns og Laufeyjar Jakobsdóttur, ömmunnar góðu í Grjótaþorpinu. Ættargenin eru austfirsk að stofni til og standa auðvitað vel fyrir sínu !

 

Snemma á þessu ári sendi ég þessum hugmyndaríka hagleiksmanni eftirfarandi kveðju í bundnu máli.

 

Erlendur með afli og dug

áralanga glímu

hefur við sitt hugarflug

háð sem kappi í rímu.

 

Snemma varð af snörum móð

snilldar sinnar kenndur.

Fram um brattar brautir óð,

beit í skjaldarrendur.

 

Þankalagði þetta og hitt,

þyrsti í fræðslu alla.

Fann í öllu eðli sitt

eftir sköpun kalla.

 

Áfram vaxa afrek hans

yfir tímans móðu.

Líf í huga listamanns

lofar alltaf góðu.

 

Hann mun efla eigin skil,

uns hin fornu regin,

toga hann í Tröllagil

tímans hinum megin !

 

Svo bætti ég við - til frekari áherslu – utan á boðskapinn :

 

Þessi bæn er þér til handa,

þannig verði hún líka heyrð.

Lifðu heill í eðli og anda

alveg þangað til þú deyrð !

 

Þó að við lifum í arðrænandi og andstyggilegu milliliða-samfélagi, þurfti Erlendur ekki neinn millilið til að skilja kveðju þessa og þakkaði innvirðulega fyrir. Sjá mátti að austfirsku genin í honum sendu honum samstundis glampa í augu og glott á vör. Það er nefnilega engin sálarflatneskja ríkjandi í Erlendi F. Magnússyni !

 

Margt spjöllum við félagarnir er við hittumst og skreppum þá gjarnan í huganum til Orkneyja eða skosku hálandanna og veltum fyrir okkur sögusviðinu þar fyrir rúmu árþúsundi.

 

Ég held að okkur finnist báðum miklu skemmtilegra að gera slíkt, en forpokast í hundleiðinlegri framvindu samtímans !

 

Megi Erlendur F. Magnússon halda haus sem lengst í þessari vídd og fljúga þöndum vængjum sálar sinnar inn í þá næstu þegar þar að kemur !