Nokkur orð um hálfbreskan hernaðarpostula !

 

 

Það er löngu orðið ljóst, að Winston Churchill var alla tíð einn magnaðasti stríðsæsingamaður heims um sína ævidaga. Seinni heimsstyrjöldin átti enn eftir nokkra mánuði til loka, þegar þessi stríðsóði leiðtogi fór að tala um nauðsynlegt uppgjör Vestur-veldanna við Sovétríkin. Hann vildi áfram stríð og blóðs-úthellingar. Honum fannst ekki nóg komið !

 

Það má alveg ætla að bresku þing-kosningarnar 1945 hafi bjargað heiminum þá þegar frá þriðju heimsstyrjöldinni, því hefði Churchill unnið þær kosningar, hefði allt getað farið fullkomlega í bál og brand. Hið gamla kommúnistahatur í huga Churchills var farið að brjótast út á nýjan leik og það í margföldum styrkleika. Og það fékk sína viðbótar innspýtingu frá ýmsum öflum að vestan !

 

En breska þjóðin, sem hafði neyðst til að treysta Churchill fyrir stríðinu, treysti honum ekki fyrir friðnum. Churchill hafði aldrei átt mikla samleið með friðnum og það var þekkt og viðurkennd staðreynd meðal almennings í Bretlandi. Fólk sá að það var ekki leið út úr stríðinu að fela Churchill áframhaldandi völd. Svo það má líklega segja að heimsfriðarlegt gildi bresku þingkosninganna 1945 verði kannski seint ofmetið !

 

Þó að Bretar hafi lagt nokkuð af mörkum í stríðinu, hefði framlag þeirra orðið mun minna og fljótlega komist í þrot án hjálpar Bandaríkjanna. En Churchill var heldur enginn ekta Breti, hann var hálfur Bandaríkjamaður, og leit ef til vill svo á að með því að sækja hjálp að vestan, væri hann bara að sækja móðurarfinn sinn. Sumt í fari hans virtist frekar hafa verið sótt vestur yfir Atlantsála og sennilega öllu heldur það sem var af lakara taginu í hans eðlisgerð og það var reyndar nokkuð margt !

 

Staða Bretlands var í raun skelfileg eftir flóttann frá Dunkirk. Þeir voru allslausir og gátu afskaplega lítið gert sér til varnar. Germanska skriðan hafði fallið yfir þá og kaffært þá. Churchill reyndi að vísu að rífa kjaft, enda hefði hann seint hætt því, en flestum þótti sem hann talaði út frá heldur lítilli innistæðu !

 

Það sem bjargaði Bretum í þessari eymdarstöðu, var innrás Þjóðverja í Sovét-ríkin. Stríðsþunginn færðist frá þeim og lagðist af meginþunga á annarra herðar. Hitler taldi sig búinn að sigra Breta og svo virðist sem hann hafi haldið að Sovétríkin myndu falla við fyrsta högg. Hvorugt gekk eftir !

 

Bretar seigluðust áfram og Rússar sóttu stöðugt í sig veðrið þó illa hafi gengið í fyrstu. Mesta innrás sögunnar skilaði sér ekki í neinu leifturstríði og svo snemma sem í árslok 1941 gerðu margir þýskir hershöfðingjar sér grein fyrir því að styrjöldin myndi ekki vinnast, þegar sókninni gegn Moskvu var hrundið !

 

Og Sovétríkin sigruðu á Austurvíg-stöðvunum og á hverjum mæddi mest í styrjöldinni ? Það er augljóst mál. Sovétríkin misstu 25-26 milljónir manna, Bretaveldi 451.000, Bandaríkin 405.300. Segja þær tölur ekki sitt ? En áður en átökum lauk voru stríðsæsingamenn eins og Churchill farnir að safna efnivið til nýrrar styrjaldar. Styrjaldar gegn sínum fyrri bandamönnum !

 

Churchill og menn af hans tagi munu líklega hafa orðið því manna fegnastir, að Roosevelt forseti skyldi látast í apríl 1945. Áætlanir þeirra um framhald mála hefðu áreiðanlega ekki fallið Roosevelt í geð. Hann stefndi að friði og uppbyggingu, þeir að stríði og frekari eyðileggingu. Margt bendir líka til að Roosevelt hafi ekki hugnast sérlega vel persónan Winston Churchill við aukin kynni þeirra !

 

Skoðanabróðir Churchills og manna af hans tagi var látinn taka við sem varaforseti Roosevelts 1944, því ekki þótti vænlegt að hafa Henry A. Wallace áfram sem vara-forsetaefni. Hann var friðar-sinni og hefði trúlega fylgt stefnu Roosvelts til uppbyggingar og græðslu sáranna, en það gerði Truman sannarlega ekki. Margt var því gert í framhaldi mála, öllum heimi til ills og bölvunar og öllu friðarferli rústað á marga vegu !

 

Heimsveldistímar Bandaríkjanna, tímar stríðs, yfirgangs og kúgunar hafa plágað heiminn frá 1945 og mál að linni. Allskyns áróðursefni lyginnar hafa stórspillt heil-brigðri hugsun milljóna manna allan þann tíma um veröld alla. Lofsöngurinn um ,,mikilmennið“ Winston Churchill hefur til dæmis gengið látlaust allt til okkar daga, en það má alveg fara að sturta þeim lofsöng niður og það fyrir fullt og allt. Losa sig við hann, eins og hvern annan óþarfan úrgang. Hvað er annars gert á WC ?

 

Winston Churchill var ábyrgur fyrir dauða fjölda manna með óskynsamlegum ákvörðunum, í báðum heimsstyrjöldunum. Og hann gerði sitt til að reyna að koma þeirri þriðju af stað. Gallipoli mannfallið í þeirri fyrstu var á hans ábyrgð, mörg glópskan í þeirri annarri skrifast á hann og hefði sú þriðja farið af stað, eins og vilji hans stóð til, hefðu tugmilljónir manna farist í ógnum hennar !

 

Ekki hafði ég lesið mikið um Winston Churchill þegar öll virðing mín fyrir manninum var farin og síðan hef ég enn betur gert mér grein fyrir því að hann var alltaf fyrst og fremst hernaðarsinni og stríðsæsingamaður. Það kom strax fram í Búastríðinu. Mannkynið skuldar honum sem leiðtoga nákvæmlega ekki neitt !

 

Churchill vildi alltaf verða The Duke of Marlborough síns tíma. Egóið barði stöðugt á hugardyr hans og krafðist stærri hlutar. Hann fékk aldrei nóg af stríði. Þegar á allt er litið, hefur Churchill líklega átt töluvert meira sameiginlegt með Hitler en menn almennt hafa gert sér grein fyrir !

 

Af hverju skyldu annars svona margir einstaklingar gera sér far um að halda mest upp á þá menn sem eru eða hafa í raun verið lítið annað en óþokkar ? Segir ekki máltækið : ,, Hvað elskar sér líkt !“