Hve mörg geta fórnarlömb tíðarandans orðið ?

 

 

 

Í sjálfsköpuðum hæstarétti tíðarandans taka sér öðrum fremur sæti sjálfumglaðir sagnfræðingar og sambærilegir sérgæðingar, sem segjast þjóna greiningu sannleikans í hvívetna, þó óhrein fylgja með falskari þáttum búi náttúrulega í og með undir afhjúpunaráráttu þeirra og athyglissýki. En þeir virðast löngum vilja stunda það helst núorðið að velta við hverjum steini á vegslóðum fortíðar til að finna eitthvað sem orðið getur látnu fólki til áfellis !

 

Þegar slíkir menn vilja leggja dóm siðbreyttrar samtíðar á líf fólks frá fyrri tíð, er ýmsu ýtt af stað sem enginn veit hvar endað getur. Þar kunna að vera um að ræða einhverskonar galdraofsóknir í nýjum stíl, faldar undir yfirborði einhverrar sannleiksleitar, sem sögð er hafa verið þreytt til þess að frelsa almenning frá arfboðinni tiltrú á eitthvað sem ekki var ekta. Og þeir sem grafa misfellurnar upp, segjast alfarið vera að þjóna því sanna, góða og gildisbæra !

 

Nú er það svo, að það lýsir líklega nokkuð vafasömum eðlisþáttum hjá hinum nýju rannsóknarréttarmönnum, að leita fórnar-lamba meðal látins fólks, því ekki verður aftökum þar viðkomið af augljósum ástæðum. En fleira er löngum hægt að drepa en manneskjur einar, enda sannast það oft !

 

Stundum virðist talin rík þörf á því að drepa eftirlátinn orðstír og tryggja að dauðir menn eigi sér aldrei viðreisnar von og það er víða gert, ekki síst í siðvilltum samtíðaranda, sem vill oft hatast við það sem fyrri tíð hefur sett á stalla. Það ætti að kenna okkur þá lexíu að setja ekki neinn eða neitt á stalla svo seinni tíma menn geti rifið það niður !

 

En endurmatsfylgjendur nýrrar söguskoðunar munu samt sem áður vilja að einhverjir verði settir á stalla áfram, því eitthvað verði börn komandi tíðar þó að fá að rífa niður. Þar ræður tímalaus samkennd slíkra niðurrifsmanna afstöðunni til málanna, því þeir finna þar líklega til skyldleikans í gegnum niðurrifsafl allra tíma !

 

Sú tilhneiging að dæma fólk annars tíma með þeim rökum sem látin eru gilda í tíðaranda yfirstandandi dags löngu síðar, er mjög varhugaverð í ljósi almennrar skynsemi. Þar veit enginn hvar staðar skuli numið svo hinar andlegu aftökur geta orðið óteljandi !

 

Því sá maður er ekki til sem hefur ekki í einhverju stýrt málum til vansa í sínu lífi. Og þegar sá vansi er látinn þurrka út allt sem viðkomandi hefur gott gert, verður útkoman með einum eða öðrum hætti samfélaginu öllu til tjóns !

 

Og þegar fyrirgefningarleysi vegvilltrar samtíðar ýtir á eftir grimmum og harðvítugum fordæmingarandanum, svo hann geti fullkomnað sitt eyðileggingarverk, verður í raun enginn einstaklingur sem lifað hefur í samfélaginu óhultur fyrir slíkum eftirtilveru árásum. Borgaralegt öryggi verður þar með gert að engu og dauðans alvara ver þar engan lengur. Afhjúpunarstefnan fær að dansa um allan samfélagssalinn fyrir tilverknað hins nýja rannsóknarréttar og fallöxin er smurð til notkunar á nýjan leik !

 

Svo fórnarlömb hinnar nýju söguskoðunar geta orðið býsna mörg áður en málum lýkur með þeim óhjákvæmilegu afleiðingum - að samfélagið verður þá að öllum líkindum endanlega hrunið – vegna eigin ávirðinga !