Frá varfærni Bismarcks til vanhæfni Nató !

 

 

Trúlega má telja Otto von Bismarck, sem oft var nefndur Járnkanslarinn, snjallasta stjórnmálamann sem Þýskaland hefur átt. Það er ekki einu sinni víst, að Þýskaland hefði náð að sameinast í eitt ríki og væri sameinað í einu ríki, ef hann hefði ekki verið. Maðurinn var sannarlega enginn aukvisi !

 

Bismarck vann pólitíska vinnu sína til fulls, áður en hann hóf stríð. Það var ekkert ógert í þeim efnum þegar herinn var sendur af stað. Bismarck tók þannig Dani, Austurríkismenn og Frakka og sigraði þessi ríki öll á örfáum árum. Hann tryggði sér fyrirfram hlutleysi Rússa og Breta. Grundvallaratriði í stefnu Járnkanslarans var alltaf að halda frið við Rússa. Hann gleymdi því ekki hvað varð Napóleoni að falli. Í huga Bismarcks var Rússland risinn í austri sem betra var að hafa með sér en á móti !

 

Helmuth von Moltke, sá eldri, var afar snjall herforingi. Hann hafði á þessum tíma gert þýska herinn að mjög sterkri vígeiningu og allt skipulag þar var upp á það besta eftir þýskum hernaðar-formúlum. Von Moltke varð þýskur marskálkur og hefur margur borið slíkt tignarheiti á mun lakari forsendum en hann. Þríeykið þýska, Bismarck, Moltke og von Roon voru á þessum tíma öðrum mönnum á sama sviði mun snjallari !

 

Austurríki fór með Bismarck í stríðið við Dani, en var svo sjálft tekið í prússneska bakaríið tveimur árum síðar. Það sýndi pólitísk klókindi Bismarcks hvernig hann leysti úr samkeppnisdeilunum við Austur-ríki, þannig að forustuvaldið sat allt eftir hjá Prússum !

 

En eftir snilld Bismarcks kom heimska Vilhjálms II. Mikill afglapi hlýtur sá maður að hafa verið. Það var skaði að faðir hans varð jafn skammlífur og raun bar vitni, því flest bendir til að hann hafi verið maður með fulla dómgreind. En talið er að mistök lækna hafi valdið ótímabærum dauða hans og vitnar þar um ljót saga !

 

Þar með stóð Vilhjálmur II. á tindi valdsins, maður sem aldrei hefði átt að hljóta slík völd og var algerlega vanhæfur til að fara með þau. Það kostaði líka milljónir mannslífa. Vilhjálm II. hefði átt að leiða fyrir rétt eftir stríð, ef slík andstyggðarmenni væru ekki alltaf talin friðhelg af aðalshyski eins og því sem réði svo til öllu fram undir þá tíma sem hér um ræðir, og murkaði jafnan niður alþýðufólk alveg miskunnarlaust hvenær sem því þóknaðist, ef það mótmælti einhverju, svo sem á Blóðsunnudeginum í Pétursborg í janúar 1905 !

 

Vilhjálmur II fékk því að sitja í friði í Hollandi til dauðadags 4. júní 1941, skömmu fyrir innrás nazista í Sovétríkin. Hann hefði þurft að tóra fram á sumar 1945 svo hann hefði fengið að upplifa til fulls hinn beiska síðari ósigur Þýskalands. Það hefði kannski átt að geta vakið honum einhverjar hugsanir um að hroki hans sem leiddi til styrjaldar, hefði orðið forsenda uppgangs Hitlers og nazismans og þar með síðari ósigurs Þýskalands. En svona menn vitkast aldrei og skilja aldrei neitt. Þeir eru sem vatnslausir brunnar og geta ekkert vökvað til lífs og vaxtar !

 

Natóbrunnur nútímans er vatnslaus. Þar er ekkert sem gefur líf eða hlynnir að lífi. Sá brunnur var grafinn til allt annarrar þjónustu því hann er dauðabrunnur sem liggur í lygasnúningi niður til helvítis. Þeir sem standa í kringum þann dauðabrunn, eru einmitt útsendarar úr helvíti, fullir af þeim eyðingaranda sem þar ríkir. Vatn er forsenda lífs en Natóbrunnurinn er og verður vatnslaus. Hann er versta og svartasta blekking dauða og helfarar, fyrir villuráfandi mannkyn á veglausri jörð !

 

Bismarck fór vissulega í stríð, en hann gerði það með varfærni og tryggði sér allt fyrirfram svo ekkert færi úr böndunum. Allt gekk upp hjá honum fyrir vikið. Hann hefði aldrei farið í stríð ef það hefðu verið einhverjir lausir endar. Nató-brunnurinn er hinsvegar dauðagildra, þar sem yfirgengileg vanhæfni er í forsvari. Bandaríkin sem forusturíki eru stjórnlaus um þessar mundir og enginn með viti þar við stýrið. Vestur Evrópuríkin eru glórulaus eins og þau hafa verið síðasta mannsaldurinn. Þar er enginn fram-bærilegur leiðtogi lengur til staðar og allt í hers höndum, í blóðugum höndum árásarbandalagsins Nató, þar sem dauðaþrungin vitfirring alblindrar hernaðarhyggju og stríðsæsinga ræður för !

 

Engin varfærni er þar til staðar, en bullandi vanhæfni fyrir hendi á öllum stigum stórhættulegrar framvindu. Við nálgumst óðfluga endastöðina sem Natóríkin einblína á sem vítishelgað lokatakmark sitt, en það takmark virðist ekki vera neitt annað en fullkomin eyðing þessarar veraldar og mannkynsins alls !