Hugað að mannlífsmyndum !

 

 

Kári Stefánsson, er að minni hyggju, undarlegur maður. Stundum fannst manni hann hafa ýmislegt gott fram að færa hér á árum áður, en þegar dýpra er kafað í líf hans og það betur skoðað, virðist raunhæf eftirtekja hvað varðar manneskjulegan og samfélagslegan ávinning eiginlega verða afskaplega rýr, sem er auðvitað leiðinlegt fyrir manninn !

 

Kári Stefánsson virðist eiginlega vaxa því meira að yfirlæti sem hann eldist meira, og finnur kannski þar að auki, að honum fer aftur við ásókn ellinnar, eins og öðrum mönnum. Líklega finnst honum að einhver allt önnur lögmál eigi að gilda um hann, svo sérstakan og merkilegan mann !

 

Það er kannski vegna þess hvað hann finnur sárt til þess að svo er ekki, að hann er í stígandi ergelsi sínu jafnvel farinn að formæla Skaparanum. Skyldi vera hægt að komast öllu lengra í heimskulegum uppreisnaranda frá stöðu mannlegrar smæðar ? Það sýnir sig í þessu, að Guð vors lands og lands vors Guð er Kára Stefánssyni greinilega ekki að skapi og hann tekur sér umsvifalaust dómsvald yfir Dómaranum mikla í hávísindalegum hroka sínum !

 

Það hafa svo sem aðrir menn gert slíkt áður, menn sem hafa líklega verið af svipuðu tagi sjálfsupphafningar og Kári Stefánsson, en það er sammerkt með þeim, að þeir hafa allir farið illa að lokum. Ég geri því ráð fyrir, að Kára okkar Stefánssyni farnist ekki öllu betur, miðað við þá braut sem hann gengur og hefur valið sér, þó lengi sé von til að menn kunni að sjá að sér !

 

Hroki Kára Stefánssonar virðist samt kominn á það stig, að hann verður vafalítið héðan af fylgja mannsins til hans hinstu stundar. Ef svo fer sem allt bendir til, verða það samt dapurleg örlög fyrir mann sem á margan hátt hefði annars getað orðið landi og þjóð gagnlegur liðsmaður í baráttu góðra mála. En gæfa og gjörvileiki fer víst ekki alltaf saman og stundum alls ekki. Sálarlegir innviðir manna geta sannarlega verið með ýmsu móti !

 

Í upphafi mun Kára Stefánssyni samt sem áður, og að öllum líkindum, hafa verið gefið sæmilegt veganesti til síns lífs-ferðalags, en öll virðist sú náttúrulega innistæða hafa farið einhvernveginn á víð og dreif, í óstýrilátum kolli þessa egohlaðna sérhyggjumanns. Ef til vill hefur það átt sér stað, vegna svo til algerrar yfirtöku frjálshyggjulegrar ham-farabreytingar í hugsun hans, kannski blandaðri auðsöfnunarlöngun og vísinda-legri efnishyggju !

 

Aumingja Kári Stefánsson, einhvernveginn virðast hlutirnir ekki hafa gengið upp eftir væntingum hans og eitthvað brenglað útreikninga hans varðandi framtíðarsýn hans til eigin afburðamennsku. Og nú valda vonbrigði hans því sennilega, að hann virðist bara rótast um eins og naut í flagi, með hugann fullan af geðillsku, svo hann hatast jafnvel við Skaparann !

 

En svona geta vísindi farið með suma menn, að þau gefa þeim kannski eitthvað, en svipta þá oftast einhverju sem er og ætti að vera þeim miklu dýrmætara mál. Ekki virðist þannig neinn sérstakur andlegur vöxtur vera sýnilegur í framferði Kára Stefánssonar og ætlaðri þroskagöngu hans í lífinu !

 

Það gæti því hugsanlega vísað til þess, að sem fyrirmynd hljóti hann að teljast varhugaverð persóna fyrir yngri aðila þess guðdómlega sjónarspils sem lífið er, þrátt fyrir allt. Og ef svo reynist í raun, þá verður að segjast, að ekki hafi þar málum verið vel stýrt til vegsemdar !

 

Eitthvað virðist eiginlega hafa skilað sér sem einhverskonar útafkeyrsla í frama-draumum Kára Stefánssonar. Eitthvað átti að verða en varð ekki. Mér dettur í hug vísa sem Guðmundur Jóhannesson frá Útibleiksstöðum, maður búsettur á sínum tíma á Hvammstanga, orti eitt sinn, er hann gekk til vinnu sinnar að morgni dags, og fann dauðan smáfugl í drullupolli á bæjargötunni :

 

,,Hér hefur gæfan gæskuhlý,

gleymt þér, veslings stráið.

Það hafa fleiri fleygir í

forarpollum dáið !“

 

Kannski gleymdi gæfan Kára Stefánssyni og kannski fór líf hans í allt annan farveg en hann hefði sjálfur helst kosið. Kannski hefur einhver beiskja gert hann viðskota-illan og fráhrindandi, eins og margir Íslendingar sem þjóna erlendum öflum gjarnan verða ? Kannski finnst honum hann hálfpartinn vera eins og dauður smáfugl í drullupolli erlends auðvalds ? Því segi ég bara, aumingja Kári Stefánsson !

 

En það er engum manni til góðs að fyllast reiði út í Skaparann og hafa allt á hornum sér í því sambandi. Og sannur Íslendingur, sonur íslenskrar þjóðmenningar, ætti ekki að haga sér þannig. Kári Stefánsson stækkar sig ekki með slíkum málflutningi og verður þvert á móti ógeðfelldari maður fyrir vikið !

 

Flest bendir til dæmis til þess, að Stefán faðir hans hafi verið miklu geðugri maður en hann, og tel ég nánast víst að svo hafi verið. Get ég meira að segja sagt nokkra sögu því til staðfestingar og geri það hér með :

 

Einu sinni kom Stefán Jónsson með Ragnari Arnalds á almennan stjórn-málafund sem Ragnar hafði boðað til á Skagaströnd, en þá var Ragnar þingmaður Alþýðubandalagsins á Norðurlandi vestra en Stefán þingmaður sama flokks á Norðurlandi eystra !

 

Mér er það minnistætt að nokkrir íhalds-karlar voru fyrir fundinn að nöldra yfir því af hverju Ragnar væri að draga þennan karlfjanda að austan með sér á fundinn, hann gæti verið á fundum í sínu kjördæmi en ætti ekkert erindi til Skagastrandar. Þvílíkt uppátæki það væri eiginlega í kommaþingmanninum, að draga annan slíkan með sér, sem ekkert erindi ætti á þennan fund ?

 

Þannig var tónninn í þessum íhaldsliðum, sem oft endranær, en enginn kippti sér upp við þann kurr og fáir munu líklega hafa vitað, að það voru fjölskylduleg tengsl milli Ragnars og Stefáns, sem gátu kannski gefið fulla skýringu á því hversvegna þeir voru þarna saman á ferð, en það er önnur saga !

 

En svo var þessi fundur settur, Ragnar flutti yfirlitsræðu um stöðu stjórn-málanna í landinu og nokkrir fundarmenn báru fram fyrirspurnir. Fundurinn var mjög formlegur eins og svona fundir voru yfirleitt og eru líklega enn. Svo fór að koma að því að dagskrá yrði tæmd og fundarslit framundan !

 

Þá bað Stefán Jónsson, aðkomumaðurinn að austan, um orðið undir liðnum Önnur mál. Og það vantaði ekki að fundurinn hæfist með það sama á hærra stig, því maðurinn tók strax flugið og fór bókstaflega á kostum í máli sínu. Stefán hélt þarna alveg bráðskemmtilega tækifærisræðu, kryddaða með skrítlum og lifandi gamanmálum. Framsetning og tjáning ræðumanns á nánast hverju orði var slík, að menn lágu bara í hlátri út um allan sal !

 

Jafnvel hundfúlir íhaldskarlarnir gleymdu sér og hlógu með. Þeir urðu bara mannlegir greyin, aldrei þessu vant, enda var þetta óborganleg stund !

 

Stefán Jónsson veitti fundarmönnum þarna mikla og ánægjulega upplifun. Hann hafði sannarlega átt erindi á fundinn eins og allir fundu. Ekki held ég að Kári sonur hans hefði getað leikið þessa framgöngu eftir honum, enda maður af allt annarri og líklega þyngri gerð. Stefán Jónsson var eftirminnilegur persónuleiki !

 

Margir feður hafa trúlega upplifað það í lífi sínu, að synir þeirra hafi snúist gegn flestu af því sem þeir hafa barist fyrir og jafnvel virtst vilja hugsjónir þeirra feigar. Benjamín Franklín reyndi það til dæmis í sínu lífi. Við slíku er í sjálfu sér lítið að gera eða segja, því hver einstaklingur þjónar sínu eðli eins og hann er maður til !

 

Ekki held ég að Stefán Jónsson og Kári sonur hans hafi átt sérlega mikla samleið á hugsjónalegum lífsgrundvelli, en hvor þeirra um sig hlýtur væntanlega að fá þau eftirmæli sem hæfa, eins og aðrir menn við hinstu skil. Stefán Jónsson er mér þó og verður miklu hugstæðari maður en Kári Stefánsson getur nokkurntíma orðið !