Prestar fara – prestur koma !

 

 

Sú var tíðin að prestar þessa lands sáu um uppfræðslu ungdómsins og heimsóttu öll heimili og kynntu sér stöðu mála í uppfræðslumálunum. Oft kallaði það á erfiðar ferðir, ekki síst að vetri til, og ferðast þurfti í flestum tilfellum ríðandi á hestum. Ríða þurfti yfir vatnsföll og óbrúaðar ár og ófáir hafa þeir verið prestarnir sem drukknuðu við slíkar aðstæður !

 

Árið 1906 fannst síra Þorvaldur Bjarnarson helfrosinn í vök á Hnausakvísl, hafði verið einn á ferð og enginn gat þar bjargir veitt. Þar fór góður maður á grimman hátt. Vötnin tóku líka marga presta og sumir fórust á sjó því þeir stunduðu líka róðra sér og sínum til bjargræðis. Prestsstarfið var sannarlega ekkert kvennastarf í þá daga, en nú er öldin önnur !

 

Við gjörbreyttar aðstæður og algjöra umbyltingu frá vosbúðar-störfum presta á fyrri tíð, í það skrifstofustarf sem prestar stunda í dag, hafa guðfræði-menntaðar konur bókstaflega runnið á færibandi framagirninnar inn í kirkjuna og hafa þar nú nánast tekið öll völd. Margir telja það ávinning út frá jafnréttis sjónarmiðum nútímans, en að mínu mati er það alls ekki neinn ávinningur fyrir kirkjuna sem slíka !

 

Stefnan er ekki upp á við og fram heldur niður á við og aftur. Það virðist því miður margt vera mikið viðvörunarefni í málum kirkjunnar í dag. Boðunar áherslur kvenna, og einkum áhrif frá svokallaðri kvennakirkju, hafa - að minni hyggju, gert kirkju, sem þarf að vera lifandi og kröftug, erfitt um vik, með að þjóna hlutverki sínu á réttan hátt og á hreinum grundvelli Orðsins !

 

En dauðri kirkju, kirkju sem er stofnun í eðli sínu og andlega dauð, geta kerfissinnaðar konur vafalaust stýrt, engu síður en kerfissinnaðir karlar. Það má líka sjá á ýmsu að kirkjan sem slík virðist alfarið á vafasamri braut, enda er þar sýnilega enginn andlegur eldur fyrir hendi í dag og verður vafalaust ekki meðan andi kvennakirkjunnar ræður þar ríkjum, með yfirborðskenndri flaðurhyggju við heiminn, og veraldlegum glansumbúðum tískutjáningar og andlegrar úrkynjunar !

 

Lifandi kristni á að sjálfsögðu enga samleið með neinum hégóma, en hégóminn sem hér um ræðir, er hættulegt fyrirbæri sem haldið er uppi af tíðaranda sem færist stöðugt lengra frá því að vera kristinn og getur ekki orðið neinu samfélagi manna til gildisauka !

 

Prestsstarf í réttum anda er köllunar-starf. Enginn á að gerast hirðir í kristnum söfnuði án þess að hafa köllun til starfsins. Sá sem ætlar að þjóna sem hirðir fyrir Guðs hjörð og hefur ekki köllun til þess, getur aldrei sinnt því starfi í réttum anda. Ábyrgð hans gagnvart Guði er því mikil og reikningsskil þeirrar ábyrgðar munu verða kröfumikil á efsta degi. Allt brotaferli gagnvart Guði og mönnum hefur sína skuldadaga að lokum !

 

Þeir sem sjá það ekki sem takmark að loknu þessu jarðneska lífi, að vera á leið til himins, virðast hafa sitt endanlega takmark tengt öðrum stað. Ef svo er, má það heita dapurleg útkoma fyrir hverja viðkomandi sál. Varla mun vera til þyngri örlagastaða, en að starfa sem prestur án þess að trúa á Guð. Og víst er um það, að nógir virðast þeir vera sem afvegaleiða í dag, utan kirkju sem innan !

 

 

Það er vandi......!

 

Það er vandi að vera prestur,

vaxta pund á Herrans akri.

Byggjast upp við bænalestur,

breyta eftir göfgi stakri!

 

Helgast þeim sem himnum ræður,

halda velli í öllum nauðum.

Leiða systur lífs og bræður,

líta eftir Drottins sauðum!

 

Það er vandi að vera prestur,

vilja sannri köllun hlýða.

Vera eins og vinur bestur,

vita glöggt hvar undir svíða!

 

Koma strax og sárum sinna,

sýna trú er alla virðir.

Fórnarlundar verkin vinna,

vera í öllu góður hirðir!

 

RK