Sovéski heraflinn var fær um, - og rússneski heraflinn er fær um – að verja sitt land og sína þjóðbræður !

 

 

 

Sennilegt er, að það sé mat mjög nálægt réttu raunlagi, að um tíu sovéskir hers-höfðingjar í seinni heimsstyrjöldinni hafi verið mun færari en nokkur hershöfðingi Vesturveldanna í sömu styrjöld. Þar vil ég nefna Giorgi K. Zukhov, Konstantin K. Rokossovski, Alexander M. Vasilevski, Ivan S. Konev, Nikolai F. Vatutin, Andrei I. Yeremenko, Vassili I. Chuikov, Feodor I. Tolbukhin, Rodion Y. Malinovski og Ivan K. Bagramyan !

 

Einn af þessum hershöfðingjum féll í styrjöldinni. Það var Nikolai Vatutin sem var drepinn l944 í fyrirsát úkraínskra fasista, skoðanabræðra þeirra manna sem fara nú með völdin í Kiyv !

 

Allmargir aðrir sovéskir hershöfðingjar koma líklega nokkuð fast á hæla þessara manna, svo sem Nikolai N. Voronov, Vassily D. Sokolovski, Kirill A. Meretskov, Kirill S. Moskalenko,, Matvej V. Zakharov, Leonid A. Govorov, Mikhail Y. Katukov, Pavel A. Rotmistrov, Sergej M. Shtemenko, Ivan D. Chernjakhovski, o.fl !

 

Ivan Chernjakhovski lést af sárum er hann fékk í nágrenni Königsberg, er Rauði herinn var í sókn sinni þar á leiðinni til Þýskalands. Hann var yngsti hershöfðinginn í sögu sovéska heraflans, en þegar búinn að sanna mikla faglega hæfni !

 

Vestrænir hershöfðingjar komast þarna eiginlega ekki í neinn  samjöfnuð. Eisen-hower hefur líklega aldrei í eigin persónu strítt á vígvelli, og það er haft fyrir satt að Patton hafi ekki sagst geta virt hann sem hermann. Omar Bradley, Douglas MacArthur og fleiri bandarískir hers-höfðingjar voru lítið meira en meðalhæfir foringjar, en sambönd og pólitík fleytti þeim langt upp eftir tignarröðinni. Þar var einhverju öðru en vígvallareynslu fyrir að fara !

 

George S. Patton jr. var eiginlega í raun eini hershöfðingi Vesturveldanna sem var líklega harður stríðsmaður í eðli sínu, maður sem fann sig líklega hvergi betur en á vígvelli. En hann var hinsvegar með eindæmum hrokafullur maður og sjálfs-elskur, kunni ekki mannasiði og lét illa að stjórn. Hann lést með undarlegum hætti af slysförum rétt fyrir jólin 1945, og að því er virðist, veit eiginlega enginn hvað gerðist í raun í því meinta slysi og varla verður það skýrt héðan af !

 

Það er hinsvegar vitað nú að Montgomery marskálkur gerði allskonar vitleysur í sinni herstjórn, var sérgæðingur fram í fingurgóma og eindæma falskur gagnvart öllum samstarfsmönnum sínum. Nánast allir bandarísku hershöfðingjarnir voru búnir að fá miklu meira en nóg af honum og monti hans áður en stríðinu lauk. Jafnvel sumir breskir foringjar þoldu Montgomery alls ekki. Hann varð heimsfrægur fyrir annarra tilverknað og verðskuldaði frægð sína áreiðanlega að mjög litlu leyti !

 

Churchill setti hann í toppsætið fyrir sóknina við El Alamein rétt áður en hún hófst. Auchinleck sem undirbjó sóknina var fjarlægður. Áður hafði Wavell verið tekinn þar frá stjórn, en hann hafði staðið sig vel við miklu verri aðstæður, og margt bendir til að báðir þessir hershöfðingjar hafi verið mun færari fagmenn í hermennsku en Montgomery !

 

,,Fáir njóta eldanna sem fyrstir kveikja þá“ segir spakmælið og í gjörspilltum aðalshyskisheimi Bretaveldis var það venjan frekar en hitt, að gefa einhverjum óverðugum ávextina af sigrum og afrekum sem einhverjir menn af lágum stigum unnu. Og ekki var staðan í þeim efnum miklu burðugri í Frakklandi. Þar var stöðugt dekrað við óhæfa drullusokka vegna bláa blóðsins og það langt fram eftir nítjándu öldinni, löngu eftir byltinguna !

 

Enginn fyrrnefndra hershöfðingja Sovét-ríkjanna hefði átt nokkra möguleika til frama á sviði herstjórnar, ef keisara-stjórnin hefði þá verið við lýði í Rússaveldi. Þeir voru alþýðumenn að uppruna, kraftmiklir menn og einbeittir, menn sem stefndu vægðarlaust að lokatakmarkinu, fullum sigri á nazista-ófreskjunni. Þeir voru ekki úrkynjuð afkvæmi aðals og langtíma forréttindaliðs blóðlausra aumingja !

 

Þeir stóðu sig, og það var kjarni málsins. Auðvaldsfjölmiðlar á Vesturlöndum voru með yfirlýsingar í sífellu um að Rauði herinn væri búinn að vera, þar sem bestu hershöfðingjar hans hefðu verið teknir af lífi í hreinsunum. En þar réði óskhyggjan ein. Umræddir menn voru bara bestir í augum fjandríkja og óvina Sovétríkjanna. En hershöfðingjar sanna yfirleitt gildi sitt mest og best með hæfni sinni og trúmennsku sinni við land sitt og þjóð !

 

Fjölmiðlar Vesturveldanna litu algjörlega framhjá því, að umræddir menn voru í raun ekkert nema fimmtuherdeildarmenn. Þeir höfðu þjónað undir valdabrölt Trotzkys, vestrænt auðvald og jafnframt erindreka þýsku nazistastjórnarinnar, og að lokum verið handteknir og dæmdir sannir að sök sem landráðamenn !

 

Þannig urðu örlög Túkhatsjevskys, Gamarniks, Uborevitch, Putna, Jakirs, Eidemans, Korks, Feldmans og Primakovs. Átta þeirra voru leiddir fyrir herrétt hæstaréttar Sovétríkjanna, dæmdir til dauða og skotnir innan sólarhrings. Jan Gamarnik skaut sig áður til að forðast handtöku eins og Tomski hafði gert á undan honum !

 

Fimmta herdeildin, svikaherdeildin, sem hafði gert sig gildandi í falli allra þeirra ríkja sem Þýskaland nazismans réðist á í byrjun styrjaldarinnar, var ekki til staðar í Sovétríkjunum árið 1941, til að vinna sitt óþurftarverk. Hún hafði verið þurrkuð út í tíma !

 

Það gerði gæfumuninn, fyrir það ríkjasamband sem allur auðvalds-heimurinn hafði stefnt að til margra ára, að þurrka af yfirborði jarðar. Til þess var Hitler vakinn upp úr helvíti, en hann sveik þá sem ólu hann og ætluðu honum ákveðið styrjaldarhlutverk Napóleons í austurvegi. Hann vildi fyrst herja í vestur og því fór sem fór. Það vill löngum verða svo, að það sé varasamt mál að vekja upp djöfla, ala þá hjá sér, með sér, og í sér !