Um valdaspil að tjaldabaki !

 

 

Í byrjun febrúar 1950 lést maður sem var aðalbankastjóri Englandsbanka lengst af milli styrjaldanna. Viðkomandi maður er af mörgum talinn hafa tekið þátt í ótrúlega mögnuðu og margþættu samsærisferli mestallan tíma millistríðsáranna, ferli sem réði meðal annars miklu um efnahagslegan uppgang Þýskalands undir hakakrossum og helvítismerkjum nasismans !

 

Hefði þessi maður skrifað endurminningar sínar og gert það samviskusamlega, er meira en líklegt að margt væri nú upplýst sem enn er deilt um og verður víst aldrei gert upp á nótum sannleikans. En það var auðvitað nokkuð sem lá alltaf fyrir, að umræddur maður myndi aldrei skrifa endurminningar sínar og þó hann hefði gert það, hefði trúlega aldrei verið hætta á því að hann hefði gert það samvisku-samlega, og gert þannig félögum sínum í myrkraverkum fjármálalífsins svo mikinn óleik. Því ljót er sagan og vafalítið verri en flestir munu geta gert sér grein fyrir !

 

Grundvallarstefnumið þeirra hákarla sem réðu vestrænum auðhringum á árunum milli heimsstyrjaldanna var að koma Ráðstjórnar-ríkjunum á kné. Helsta ráðið til þess var af þeirra hálfu að byggja upp og fjármagna Nazista-Þýskaland til árásar á þau. Hafði Hitler ekki talað um Drang Nach Osten í Mein Kampf ? Var sókn í austur ekki höfuð-ráðið til að öðlast meira Lebensraum - lífsrými, fyrir nýskipan Evrópu, að mati nazista og annarra sem hugsuðu á svipuðum nótum og það miklu víðar en í Þýskalandi ?

 

En það var auðvitað ekki nóg að hafa draumsýnir. Til þess að gera þær að veruleika þurfti fjármagn. Og það er talið hafa komið, meðal annars frá Englandsbanka í bankastjóratíð þess manns sem minnst er á í upphafi þessa pistils. Breska íhaldið var alveg með á nótunum. Það þurfti að byggja upp afl í Evrópu til að brjóta Ráðstjórnarríkin á bak aftur, þessa hræðilegu og sívirku ógn við forréttinda-klíkuna gamalgrónu, auðvaldið, íhald stórborgara aðals og klerka !

 

Og það var fundað og fundað. Tengslanet var byggt upp milli landa. Þýskir hershöfðingjar úr fyrra stríði komust í sérstakt innileikasamband við fyrri óvini, breska og franska hershöfðingja. Max Hoffmann hershöfðingi, hinn raunverulegi sigurvegari frá Tannenberg, var lykilmaður þýska auðvaldsins í þeim leik. Það var jafnvel gengið út frá því hvenær skyldi hafist handa gegn Sovétríkjunum með styrjöld !

 

En þá dó Hoffmann 8. júlí 1927 58 ára gamall, og sambönd hans fóru mörg hver með honum í gröfina. Lykil-maður var horfinn og vandséð hver kæmi í hans stað. Það mun hafa valdið talsverðum töfum á skipulagningu samsærismálanna. Dauðinn er alltaf hin óræða stærð og Hoffmann hefur kannski þurft að nýtast ákveðnum valdhafa á ónefndum stað !

 

Í öllu falli var hann kallaður héðan með litlum fyrirvara, frá þessum óunnu myrkraverkum, undirbúningi nýrrar styrjaldar. Í framhaldi af dauða hans kom svo auðvaldskreppan mikla 1929 og breytti öllum forsendum svo framgangi mála varð að fresta til betra tækifæris í tíma og rúmi !

 

Bylting bolsévíka í Rússlandi 1917 og í framhaldi mála sigur þeirra á hvítliða-herjunum og öllu vestrænu íhlutunarstríði í innanlandsmálum Rússlands, gjörbreytti algjörlega landslagi heimsmálanna. Sú staða var reyndar þegar fengin í lok heimsstyrjaldarinnar. Eftir það gátu helstu foringjar bandamanna raun-verulega sameinast þýsku junkurunum í því sem helst mátti kalla vörn fyrir áframhaldandi forréttindastöðu sömu afla og réðu fyrir stríð. Stríð auðvaldsríkjanna um nýlendur og auðlindir var þá brátt að baki, en bregðast þurfti við nýjum og hættulegum, sameiginlegum óvini – hinu eldrauða byltingarafli sem kom neðanfrá sem ógn við forréttindastéttirnar og barðist fyrir almenningsrétti !

 

Aðalmálið sem fulltrúar afturhaldsins um alla Evrópu gátu sameinast um, - var að hindra framsókn allra afla sem komu að neðan – frá alþýðunni, frá fólkinu, framsókn afla sem ógnuðu forréttindum þeirra í hvívetna. Og í þessu afturhalds-liði mátti finna hátt standandi menn eins og Ferdinand Foch, Sir Henry Deterding, Winston Churchill og sjálfan huldu-manninn Sidney Reilly. Í stuttu máli sagt, allskonar innvígða burgeisa og tækifæris-sinna úr forréttindastéttum Evrópu, sem vildu ólmir sameinast í íhaldsheilagri hvítri krossferð gegn bolsévíkum Leníns !

 

 

Og forustulið Schneider-Carnot og Vickers-Armstrong auðhringanna, Henry Ford og fjölmargir aðrir sjálfkjörnir björgunarmenn ,,hinnar réttu sið-menningar” opnuðu buddurnar sínar hver í kapp við annan og lögðu verkefninu lið. Peningarnir flæddu inn í nazista-hreiðrið og um hvert seðlaknippi hefði líklega mátt vera hvítt band áletrað - Drang Nach Osten. Það þurfti mikið fjármagn til að vígvæða 70-80 milljón manna þjóð, sem þar að auki var búin að ganga í gegnum ósigur og kreppu. En vopn og peningar létu ekki á sér standa frá velunnurum nasista, ekki síður en nú í dag við endurtekningu atburðarásarinnar !

 

Halda menn kannski að Hitler hafi verið einhver gullgerðarmaður ? Hann hafi bara búið til það fjármagn sem hann þurfti ? Nei, Hitler átti ekki bót fyrir boruna á sér. Ef hann átti að geta eitthvað varð hann að fá fjármagn einhversstaðar frá og hann fékk það frá vestrænum fjármálaöflum, þeim öflum sem lifa og hrærast alla jafna í glæpaskuggum að tjaldabaki. Hann átti í staðinn að vinna það verk fyrir þá sem þar stóðu að tortíma Sovétríkjunum !

 

Og hljómsveitarstjórinn sem stjórnaði þeirri djöflasvítu sem leikin var í kringum það verkefni, og framkallaði flestu öðru fremur seinna heimsstríðið, hver var hann ? Jú, að margra mati, fyrrnefndur stórbankastjóri og helsti forvígismaður víðtækra samsærismála í Evrópu, inn-múraður heiðursfélagi í öllum hægriklíkum Bretlands á þeim tíma. Og sjálfur Englandsbanki var talinn hafa verið útrásarvígi hans til allra athafna. Það gerist alltaf og ævinlega margt ljótt að tjaldabaki í þessum heimi !

 

En í byrjun febrúar 1950 lauk endanlega meintum myrkraverkaferli þessa manns hér í heimi. Þó forríkur væri, gat hann ekki keypt sig frá dauðanum frekar en aðrir. En því miður eru samt alltaf nægir varamenn til að taka við af slíkum mönnum og halda valdaspili vígbúnaðar, vopnakapphlaups og dauðastefnu áfram að tjaldabaki í þessum heillum horfna heimi, heimi sem heldur áfram sem fyrr, ekki síst fyrir tilverknað slíkra manna, að eyðileggja sínar eigin lífsrætur !