Um sérgæskuviðhorf mannfélagslegs misréttis !

 

 

Komið hefur upp sú spurning í umræðu dagsins, að fötlun sem er viðurkennd í Reykjavík og afgreidd þar með manneskju-legum hætti, verði minni ef flutt er í Garðabæ ? Því miður er þó ekki um það að ræða, að andrúmsloftið í Garðabæ sé svo heilnæmt að mönnum snarbatni við að flytja þangað, heldur virðist tekið á fötlunarmálum þar með þeim hætti að það hlýtur að teljast í meira lagi ómanneskjulegt !

 

Svo er mál með vexti, að viðhorf til fötlunarmála virðast vera því staðnaðri og steingerðari sem viðkomandi yfirvald sýnir sig vera fjandsamlegra manneskjulegum einstaklingsrétti, félagshyggju og allri samfélagslegri ábyrgð. Sum bæjarfélög á Íslandi hafa, að því er virðist, einhverja miðaldasýn á réttindi þeirra einstaklinga sem standa höllum fæti vegna skertrar heilsu !

 

Þá virðast lögbundin ákvæði um skyldur ekki hafa neitt að segja og vera hundsuð með kulda og kæruleysi. Að komast að raun um að svo sé, hlýtur að vera hverjum þeim Íslendingi áfall sem slíkt reynir, því allmargir standa enn í þeirri meiningu að hér sé rekið velferðar-þjóðfélag, þó staðreyndin sé í býsna mörgum tilfellum allt önnur og verri. Auðlindir Íslands eru nú til dags blóðmjólkaðar af innherjapúkum kerfis og klíkuskapar, af Natóarðráni og af kol-vitlausri innflytjendapólitík !

 

Sérgæsluöflin á Íslandi hafa lengi hreiðrað um sig í ákveðnum bæjarfélögum og þar eiga helst engir óverðugir að komast inn. Ýmsar leiðir virðast fundnar upp og farnar til að undirstrika, að efnahags-legur styrkur sé og eigi að verða meginforsenda réttar til búsetu í slíkum paradísar-einingum samfélagsins fyrir útvaldar veskisvoldugar sálir. Það eru reistir ósýnilegir múrar utan um slíkar sérgæskubyggðir með úthugsuðum valdboðum, sem eiga að búa yfir fælingarmætti gagnvart þeim sem eiga bara að vera annars staðar ásamt því að vera jafnframt annars flokks borgarar. Fyrsta flokks borgarar, amerískir Íslendingar, gæðamældir eftir banda-rískum stöðlum, eiga víst að hafa allan forgang !

 

Af þessum sökum eru grunsemdir um nokkuð víðtæka flokkspólitíska fötlun í stjórn-sýslumálum sumra bæjarfélaga, orðið býsna áleitið umræðuefni meðal almennings. Fólk er farið að átta sig á því að viss útilokunarstefna er sýnilega á viðvarandi dagskrá hjá sumum valdaöflum og er full ástæða til að vara almenning við því að veita fulltrúum slíkra forréttinda-krefjandi hópa stuðning í kosningum !

 

Það segir sig sjálft, að mikill meirihluti þjóðarinnar er andvígur því að einhver innmúraður aðall rísi upp á Íslandi og heimti sérréttindi fyrir sig og sína. En einmitt það er að gerast fyrir augum okkar í vaxandi mæli og við því verður að bregðast fyrr en síðar svo alþjóð fái haldið velli !

 

Veldi Mammons í þessu landi hefur aldrei verið meira. Úrkynjunareðlið er farið að segja svo til sín að það vekur þjóðlegan óhug. Ísland er nú víða kallað Litla-Ameríka og ekki að ástæðulausu. Í augum margra virðist sterk peningaeign jafngilda sáluhjálp og manngildi vera einskisvirði án auðgildis. Í slíku viðhorfsmati felst í raun dauðadómur okkar sem þjóðar !  

 

Samfélagssáttmálinn er rofinn með slíku framferði. Við þurfum í nafni almennings-heilla og endurreisnar íslenskra manngildishugsjóna, að rísa gegn allri mannfélagslegri ógn sem gengst fyrir misrétti. Tilraunir sem miða að því að koma upp í landinu okkar einhverskonar republikana-hreiðrum, eru óþjóðlegar og andfélagslegar og bera með sér ófrið og sundrungu sem ekkert gott fylgir!

 

Það er ekki nóg með að fasismi sé nú nánast í uppsiglingu um alla Vestur-Evrópu eins og fyrir 1940, heldur virðist svo líka vera í okkar eigin landi, og hefði það líklega þótt ótrúleg saga fyrir ekki svo mörgum árum. Maður nokkur fæddur um 1890 ritaði á gamalsaldri minningar sínar og sagði þar: ,, Um aldamótin (1900) var hatur á kúgurum og samúð með kúguðum einn sterkasti þátturinn í siðrænu viðhorfi íslensku þjóðarinnar !“ Hver skyldi staða okkar í þeim efnum vera nú ?

 

Við Íslendingar höfum þolað norska kúgun, danska kúgun, breska kúgun og bandaríska kúgun, en nú virðist hin versta birtingar-mynd slíkra samfélagshátta vera að koma fram í stöðugt verri og grófari útfærslum íslenskrar kúgunar, þar sem efnameiri einstaklingar rotta sig saman í þeirri sálarlausu viðleitni að gera sínum minnstu bræðrum eins erfitt um vik með að lifa og mögulegt er. Einhverjir kynnu að segja, að slíkir menn gætu ekki lengur talist vera Íslendingar!