Hégóminn er aldrei lífgefandi !

 

 

Auðstétt Íslands er mjög sjálfhverft fyrirbæri. Hún er eitt af því sem maður mun aldrei geta litið á sem gildisvænan hluta af íslenskri þjóðmenningu, miklu frekar hið gagnstæða. Til þess er ömurleg græðgin þar og botnlaus sérgæskan eins fráhrindandi og nokkur viðbjóður getur verið. Stundum verður manni hugsað til sumra ummæla forustumanna þar og efast jafnvel um að þeir geti verið Íslendingar. En botnlaus sérgæska þekkir engin landamæri og svo er jafnt hérlendis sem erlendis, eins og staðreyndir sýna og sanna !

 

Ég hef aldrei kynnst neinum manni sem hefur orðið betri maður við það að verða ríkur. Maður hefur hinsvegar séð margan góðan dreng tapa heilbrigðum viðhorfum við það að auðgast og verða í framhaldinu að venjulegum Mammons þræl. Yfirleitt verður slík breyting á kostnað þess sem viðkomandi manni var gott gefið við fæðingu. Það er í raun ekki þannig, að menn eignist peninga, heldur eignast peningar menn !

 

Sérgæskan og eigingirnin tekur yfir og menn verða þrælar eigin græðgi. Lífið fer að snúast um krónur og hvernig unnt sé að fjölga þeim. Það er ömurlegt að sjá hvernig sumt fólk hefur farið með sjálft sig í þeim skollaleik. Svo er það steindautt einn daginn, eftir ævilanga auðsöfnun og gagnslítið líf, og erfingjarnir fara að slást um reyturnar !

 

Ég heyrði eitt sinn sögu af því að auðmaður einn hefði orðið fyrir ádeilu frá systur sinni, vegna einhverrar góð-gerðastarfsemi sem hann vildi standa fyrir. Hún mun hafa viljað vita af hverju hann væri að slíku brölti ? Hann á að hafa hvæst í reiðitón til hennar á móti: ,, Ég ætla ekki að verða ríkasta líkið í kirkjugarðinum !“

 

Sagan er nokkuð góð hvort sem hún er sönn eða ekki. Hún sýnir hvað hugsun hins ríka manns er sjálfhverf. Hann sjálfur og peningar hans eru eitt í huga hans. Þar verður ekki skilið á milli. En dauðir menn eiga ekki neina peninga og lík verða ekki rík. Dauður maður er ekki lengur nein efnahagsleg stærð eftir að öndin hefur skriðið úr skrokknum !

 

Um leið að menn eru dauðir eru eignir þeirra og auður eitthvað sem fer annað, fer frá þeim, heyrir erfingjum þeirra til eða einhverjum dánarbúum. Þeir hafa ekkert um þau mál að segja lengur. Aðrir fara að höndla með hlutina, þeirra fyrrum eignir, jafnvel óskylt fólk. Dauður maður á nefnilega ekki neitt, en ríkur maður virðist halda í þá hugsun til síðasta andardráttar, að hann deili og drottni áfram í krafti peningalegrar eignar sinnar !

 

En svo er ekki, því við þær aðstæður er hann bara jafndauður og aðrir og jafnvel enn dauðari, vegna þess að hann eltist alla ævi við tóman hégóma, á kostnað eigin sálarheillar. Mammonshyggja hans verður honum stöðugt að fótakefli til síðustu stundar og trúlegast út yfir gröf og dauða. Staðreynd hins andlega veruleika sem er sannleikur Orðsins er einfaldlega sú að enginn auðmaður á auðvelt aðgengi að dyrum himinsins !

 

En það kunna að vera aðrar dyr sæmilega opnar fyrir slíkum mönnum, enda hafa þeir kannski gert sitthvað til þess að fá greiða inngöngu þar. En þeir virðast samt vilja, af einhverjum dularfullum ástæðum, frekar fara inn á hinum staðnum þó þeim fylgi engin sálarleg réttindi til þess. Ef til vill hefur það þá loksins orðið þeim ljóst, að sá staður sé í raun miklu eftirsóknarverðari sem tilvistarbústaður en hinn sem stendur þeim opinn ? En það er hinsvegar allt of seint séð og fær engu breytt þaðan í frá !

 

Sannarlega er mannskepnan skrítin með allt sitt skilningsleysi á hin sönnu verðmæti lífsins. Allt er látið snúast um stöðuga eftirsókn eftir vindi, lífið á enda - og svo skyndilega er þannig komið fyrir þeim manni sem hugsaði sífellt um að græða hverja lífsins stund – að allur gróði er horfinn og farinn og allt að eilífu tapað og verður aldrei endurheimt !