Tillitsleysið gagnvart lífinu !

 

Það situr töluvert í mér að kona ein talaði á þingi um miðjan maí 2019, um tilbeiðslu á fóstrum. Einhvernveginn fannst mér mjög óviðeigandi að slík orð kæmu frá konu. Margir myndu halda að konur myndu verja lífið á frumstigi sínu umfram aðra, en það hefur sýnt sig að svo er ekki, þó margar konur kunni að gera það. Hinsvegar virðast þær konur sem hæst hafa í umræðu dagsins vera á annarri skoðun og tala, að því er virðist, háðslega um tilbeiðslu á fóstrum. Ömmur þeirra hefðu nú tæpast tekið undir slík orð !

 

Sú var tíðin að taugin milli móður og barns þótti sterkust líftaug í öllum heimi og móðurástin var rómuð sem einn hinn æðsti kærleikur sem til væri. Sést það af ótal sögulegum dæmum, eins og í sögunni af dómi Salómons konungs forðum. En nú er vissulega margt orðið með öðrum hætti en var. Verulega breyttur tíðarandi virðist hafa skipt út sálarlegum innréttingum margra kvenna og jafnvel stillt þeim upp í andstöðu við sérstök mann-kærleikamál kvenna sem gilt hafa í gegnum ár og aldir !

 

Það er dapurlegt mál ef svo er. Fósturdeyðingar á Íslandi hafa nokkuð lengi verið að mér skilst í kringum þúsund talsins og sennilega allnokkuð yfir það hin seinni ár. Dráp á börnum eiga sér stað víðar en þar sem stríð geisa og margir hér á landi mótmæla þá hástöfum, sem eðlilegt er. En dráp á börnum eru líka hér í okkar samfélagi. Í flestum tilfellum hefur því verið flaggað, að þeir verknaðir séu framdir af félagslegum ástæðum ? Þá er víst átt við að móðirin sé til dæmis í námi og hafi bara ekki ráð eða tíma til að eignast barnið sem hún gengur með. En hvernig varð hún ófrísk og hvar var ábyrgðin fyrir nýja lífinu þá ? Gekk hún kannski fyrir horn í roki og varð algerlega óforvarandis þunguð í þrumandi hviðu ? Ætli hún hafi ekki lagt meira til málanna en það ?

 

Þegar ljóst verður að í mörgum tilfellum er fósturdeyðingin beinlínis notuð sem getnaðarvörn, fer ekki hjá því að ábyrgðar-þátturinn virðist orðinn býsna ábyrgðarlaus. Hvað gerðist, var Bakkus með í spilinu, var ekkert hugað að þeim afleiðingum sem viðkomandi kynlíf gat haft í för með sér ? Og á lausnin á tilsköpuðum vanda tveggja ábyrgðarlausra persóna svo að bitna á þriðja aðila málsins, þeim eina sem alsaklaus er ? Á hann sem sagt ekki að fá að lifa ?

 

Frelsi er mjög ofnotað hugtak og þar með líka misnotað. En athuga ber, að ekkert frelsi er án ábyrgðar. Þegar samþykkt er á þingsamkundum að leyfa fósturdeyðingar með lögum, finnst mér að það megi alveg eins kalla það að lögleiða glæpi. Að tortíma lífi sem er á leið inn í heiminn og er að vaxa í móðurkviði, sem á að vera besti verndarstaður þess, er að minni hyggju óverjandi verknaður !

 

Margar konur virðast samt fullyrða, að þær eigi að hafa allan rétt til ákvörðunar um slíkt og aðrir, svo sem verðandi feður, eigi ekki að hafa þar nokkurn rétt. Þarna þykir mér einkennileg og vægast sagt eigingjörn og öfugsnúin réttlætiskennd á ferðinni, og að mínu mati sýnir heilbrigð réttlætiskennd sig aldrei með slíkum hætti. Ég hef alltaf haft sterka skoðun fyrir rétti lífsins og vil að hann sé virtur í hvívetna. Það á hvergi að níðast á lífi og síst því lífi sem getur ekki varið sig og er því falið öðrum til verndar !

 

Ég veit að varðveislu lífsins er illa komið í þessum heimi, enda er ég löngu hættur að hlusta á fréttir því endalaus lestur og lýsingar á drápum á fólki er mér ekki að skapi. Það virðist nú vera orðið helsta verkefni fréttamanna að tíunda þann viðbjóð og ekki vildi ég gera slíkt að minni vinnu. Svo mikið er orðið um dráp á börnum þar sem stríð geisa, að mér virðist það taka hugsun flestra frá drápum á börnum í móðurkviði, en allt eru þetta viðbjóðslegir glæpir. Sumir virðast líka heldur vilja hugsa um það sem fjær er en það sem nær er og kannski væri frekar hægt að setja skorður við !

 

Heiðin siðfræði sem er auðvitað engin siðfræði, kallar marga hræðilega bölvun yfir samfélög manna í dag og Mólok rís þar upp á nýjan leik og heimtar sem fyrr hið saklausa líf. Andinn frá Karþagó er illur og djöfullegur en barnafórnir verða aldrei réttlættar. Og allt ranglæti fær sinn dóm að lokum. Það er því miður ekki annað að sjá, en siðferðilega séð sé mannkynið - ekki síst á Vesturlöndum, komið að þeim þolmörkum, að það stendur tæpast lengur undir því að vera það sem kallað hefur verið mannlegt !