HVERS EIGA BÖRNIN AÐ GJALDA ?

 

 

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að á síðustu árum hafa menn farið að flækja saman algildum siðalögmálum og yfirlýstum mannréttindum þannig að algjör óskapnaður hefur af því hlotist. Það virðist orðin sígild aðferð fólks sem vill koma sér á framfæri fyrir víðsýni, fordómaleysi, frjálslyndi og hvað það nú heitir, að stunda það helst að gera lítið úr heilbrigðum siðalögmálum.

Innan fjölmiðla virðast slík gildi eiga sér núorðið verjendur fáa, því allt gengur út á að þjóna kröfum tíðarandans sem stöðugt virðist verða blindari og siðvilltari.

Þau siðalögmál sem hafa alla tíð verið burðarásar eðlilegs mannfélags, eru nú sniðgengin með ýmsum hætti og jafnvel talin þröskuldar í vegi mannréttinda.

En við skulum ekki gleyma því, að heilbrigð og eðlileg siðagildi hafa ætíð verið límið í samfélagsbyggingunni og það mun sannast að þegar það vantar mun ýmislegt fara að hrynja. Þá gæti margt glatast sem fæstir vildu án vera.

Í hvaða stöðu er þjóðfélagið komið þegar afbrigðilegir minnihlutahópar  krefjast þess í nafni mannréttinda, að lífsmáti þeirra sé blessaður í bak og fyrir af öllum ?

Ekki virðist boðið upp á neitt lýðræðislegt val varðandi afstöðu, því sá sem ekki samþykkir er sagður á móti mannréttindum og fullur af mannfjandsamlegum fordómum. Uppstillingin er algjör, ber steinveggur að baki hvers og eins og aftökusveitin tilbúin með fingur á gikk !

Og nú er það meira að segja orðin aðferð sumra að flagga kærleiksboðskap Krists sem vopni í baráttu gegn eðlilegum siðagildum. Þeir sem það gera ættu að huga að því að sannur kærleikur getur aldrei orðið afbrigðilegur. Hann er það eðlilegasta af öllu eðlilegu. Sannur kærleikur ver ekki eða afsakar það sem rangt er. En hann segir við hverja brotlega sál : " Far þú og syndga ekki framar !

Kirkjuleg yfirvöld hafa tvístigið varðandi þessi mál, enda verið hart að þeim sótt. Vegna ágangsins hafa þau ekki treyst sér til að standa að málum með ótvíræðum hætti á réttum grundvelli, sem er eða á að vera Orðið. Innan vébanda kirkjunnar eru þeir líka til sem tala þannig að það mætti halda að þeir hefðu aldrei lesið Biblíuna eða vissu yfirleitt af tilvist Bókar Bókanna.

Og hugtökin sem áður voru á hreinu fyrir mannlegum skilningi, eru nú stöðugt gerð myrkari og torskildari, ekki síst fyrir börnin, sem allir segjast þó vera að vernda. Hvernig verður föður og móður hugtak skilgreint í komandi tíð, þegar kolrugluð mannréttindaumræða verður fyrir fullt og allt búin að rústa heilbrigðri fjölskyldugerð ? Hvernig eiga saklaus börnin að skilja þær flækjur sem fullorðið fólk skapar með vítaverðu og ábyrgðarlausu framferði ?

Eitt barn á föður og móður í sambúð, annað á tvo pabba í sambúð, það þriðja á tvær mömmur í sambúð, og allt á þetta að heita jafn eðlilegt og sjálfsagt. Allt kynlíf, hverju nafni sem það nefnist, á að eiga guðdómlegan rétt á sér í nafni mannréttinda og fordómaleysis. Sjá menn virkilega ekki hvert þessi stefna leiðir þjóðfélagið ?

Hún er sannarlega ekki ávísun á hreina og tæra gleði, það eitt er víst !

Það vita allir, að börn verða aðeins til með náttúrulegum hætti í gegnum samlíf karls og konu. Náttúran sjálf undirstrikar hvað eðlilegt er í þessum efnum.

Leyfum börnunum að alast upp við eðlileg skilyrði og fyllum þau ekki af rugli !

Við eigum ævagamla málshætti sem vísa á sannindi sem gengnar kynslóðir hafa numið í gegnum rök reynslunnar. " Það lærir barnið sem fyrir því er haft ", " Lengi býr að fyrstu gerð " o.s.frv.

Þegar við kennum börnunum okkar að líta á það sem er óeðlilegt sem eðlilegan hlut, erum við að leiða þau á braut ófarnaðar.

Við erum þá að flækja þau inn í nokkuð sem getur auðveldlega skapað ævilanga togstreitu í sálarlífi þeirra. Það er nefnilega innbyggður í hverja heilbrigða manneskju frá upphafi ákveðinn grundvallar skilningur á því hvað er rétt og hvað er rangt.

Þegar við brjótum gegn þeim skilningi finna börnin okkar fljótt að við erum ekki sjálfum okkur samkvæm. Þau sýna okkur nefnilega mjög snemma að þau vilja hafa hreinar línur. En við bjóðum þeim ærið oft upp á annað en hreinar línur. Þegar við gerum það, erum við að höggva til þeirra en ekki að hlífa þeim eins og okkur ber að gera.

Hugtök þurfa að vera skýr og ekki síst þegar börn eiga í hlut. Þegar föður og móður hugtakið er ekki lengur skýrt og eðlilegt eins og það var, verður það til þess að fjölskyldumyndin afskræmist og það mun leiða til siðferðilegrar veiklunar á samfélagsgerðinni, sem smám saman mun brotna niður.

Heilbrigð siðalögmál geta aldrei strítt gegn eðlilegum og réttmætum mannréttindum. Þau vernda þvert á móti heilbrigt mannlíf og hafa frá öndverðu verið til þess sett.  Svokölluð "mannréttindi" sem krefjast afnáms heilbrigðra siðalögmála, geta hinsvegar aldrei verið eðlileg. Þjóðfélag sem gengst inn á að heimila slík " mannréttindi " er komið út á braut siðleysunnar. Afleiðingar þess geta aldrei orðið góðar.

Setjum börnin okkar í forgang og hugum að framtíð þeirra með þeim hætti sem alltaf hefur verið gert - með eðlileg siðalögmál að leiðarljósi.

 

 

 

KIRKJA Á KROSSGÖTUM

 

 

Það er alltaf að koma betur og betur í ljós, að innan íslensku þjóðkirkjunnar starfa tveir hópar manna sem eiga ekki saman hvað snertir meginmál.

Annar hópurinn telur samkvæmt aldagömlum mannsskilningi, að kirkjan verði að starfa á grundvelli Orðsins og trúa á Guð, hinn hópurinn telur hinsvegar að kirkjan eigi að vera stofnun, byggð á sveiflugrunni tíðarandans og hvorki Orðið né Guð eigi að vera að flækjast þar fyrir.

Þarflaust er að taka það fram, að síðarnefndi hópurinn er stærri og fjölgar stöðugt í honum en hinn fyrrnefndi á í vök að verjast, enda stendur hann fyrir gildi sem margir vilja úthrópa á allan hátt í dag.

Í augum þeirra kirkjunnar þjóna sem vilja víkja frá Heilagri Ritningu eftir sveiflum tíðarandans, er stofnunarlegt gildi og vinsældastaða höfuðatriði málsins og Guð eingöngu viðhengi til skrauts.      Hjá slíkum " guðsþjónum " er Orðið á fljótandi gengi og þeir hækka það og lækka eftir kröfum markaðarins.

Eini skilningur þeirra á Skaparanum virðist vera menntunarleg guðfræði í anda Faríseanna. Slíkir kennimenn geta ekki átt í hjarta sínu trú á persónulegan lifandi Guð, því sérhver maður sem trúir í raun og veru á Guð hlýtur jafnframt að óttast hann. " Ótti er virðingar faðir og móðir " sagði skáldið og víðar kemur sú speki fram. Að óttast Guð er að virða Guð og sérhver maður sem í raun og veru er kristinn á að vita að hann verður dæmdur á efsta degi á grundvelli þess sem Orðið segir. Það er stóralvarlegt mál og ekki síst fyrir presta sem hafa tekið að sér það hlutverk að leiða hjörð.

Hvernig er hægt að þjóna sem prestur í kristinni kirkju og afneita því sem Orðið segir -  taka sér sífellt vald til að velja og hafna úr efni Heilagrar Ritningar eftir geðþótta ?

Vita menn hvað þeir eru að kalla yfir sig með slíku framferði ?

Þeir hefja sig yfir Almættið og smækka guðdóminn sjálfan niður í einhverja vasaútgáfu vesalmennskunnar. Ég endurtek, að slíkir þjónar trúa ekki á Guð, því ef þeir gerðu það myndu þeir vera hræddir og hefðu fulla ástæðu til að vera það. Það fer hrollur um mig þegar ég hugsa um stöðu slíkra manna á hinum efsta degi. Við skulum gera okkur grein fyrir því að Drottinn er svo óendanlega miklu stærri en við getum nokkru sinni skilið hérna megin grafar.

Sá sem smækkar Drottin smánar allt sem heilagt er og mun taka sín gjöld fyrir það. Við erum öll syndarar og Guð mætir okkur í kærleika sínum þegar við sækjum til iðrunar og afturhvarfs, en hann blessar ekki synd í lífi nokkurs manns.

Ekki vildi ég á degi dómsins vera í sporum presta, sem í ruglaðri mannréttindaboðun og tíðarandatrú, vilja standa að því að opna helgistaði til blessunar fyrir syndugt líferni.

Slíkir menn hegða sér eins og litlir páfar, telja sig líklega staðgengla Krists, eins og sá stóri rómverski, en þeir taka sér vald sem er ekki þeirra. Þeir misnota gildi kærleikans í kristinni boðun. Orðið sjálft mun dæma þá !

Guð er vissulega Guð Kærleikans, en hann er líka Guð Réttlætisins, Guð Sannleikans, Guð Orðsins og Guð Dómsins.

Kærleikurinn má aldrei notast sem tæki í þjónustu syndar - þá er hann ekki lengur sannur og gildi hans fallið.

Þeir sem trúa í raun og veru á Drottinn elska hann og óttast - og fylgja Orðinu eftir leiðsögn hins Heilaga Anda sem enn í dag -  já, enn í dag, viðheldur Náð Guðs yfir þessum fallna heimi.

Þegar stefnt er eftir glötunarvegi endar förin í dauða og í þessu tilfelli eilífum dauða. Eina ráðið til að forðast þau örlög er að snúa af helveginum áður en það er orðið um seinan -  iðrast og leita fyrirgefningar Guðs.

Meðan prestarnir velta fyrir sér fánýtum hlutum eins og litastefnu steindauðrar stofnunar er fólk að deyja andlegum dauða allt í kringum þá !

Hvað getur vakið slíka menn ?