Lögbundinn þjófnaður/ leikreglur samfélagsins

Íslenskt réttarkerfi er mjög sérkennilegt fyrirbæri og réttlætið er þar oft hinn óvæntasti gestur. Nú liggur fyrir Hæstaréttardómur um að gengistryggð lán hafi verið ólögleg og bankarnir þar með hirt til sín miklar upphæðir með röngu. Þetta þýðir á venjulegu máli -  að það hafi verið framinn þjófnaður í stórum stíl með þessum hætti.

Meðan á þeirri ræningjaveislu stóð, sváfu stjórnvöld á verðinum fyrir hagsmunum almennings eins og endranær og létu ránin algerlega viðgangast. Nú rjúka þau hinsvegar upp með andfælum og segja að þjófnaðurinn verði að standa því þjófarnir hafi ekki efni á því að skila því sem þeir stálu. Réttlætið er sem sagt út í hafsauga eins og fyrri daginn og íslensk yfirvöld nánast í núllstöðu mennskunnar.

En nú er það svo að víða er til þess vitnað að samfélagið hafi sínar leikreglur. Gott ef það er ekki orðin námsgrein í skóla að skilgreina lýðræðisvænar leikreglur samfélagsins. En hvernig skyldu þessar leikreglur vera miðað við það sem að framan greinir ?

Hvar vottar fyrir því að menn hafi fylgt þessum leikreglum af einhverjum heilindum, varð t.d. hrunið að íslenskum veruleika vegna þess að menn fylgdu einhverjum leikreglum ?

Nei, ætli það hafi ekki verið þveröfugt !

Hverjir eiga að sjá til þess að mannfélagslegum leikreglum sé fylgt í lýðræðisþjóðfélagi ? Eru það ekki stjórnvöld, ríkisstjórn, þing og dómstólar ? Og hverjir skyldu þá hafa brugðist landsmönnum öllum öðrum frekar, ef ekki einmitt þeir sem sátu í ríkisstjórn, sátu á þingi meðmæltir um alla vitleysuna, sátu í dómstólum sem dæmdu öfugt við þær leikreglur sem mannsæmandi ættu að vera.

Voru leikreglur samfélagsins settar til þess að tryggja lögbundinn þjófnað ? Máttu bankar stela en ekki einstaklingar ?

Er ekki kominn tími til þess að það sem þarf að vera til í heilbrigðu samfélagi komi út úr skápum þeim sem stjórnvöld hafa læst það í ?

Sannleikurinn komi út úr sínum geymsluskáp, réttlætið úr sínum og þær leikreglur verði hafnar til vegs og virðingar sem keyra samfélagið upp en ekki niður ?

Við Íslendingar stöndum frammi fyrir skýrum valkostum í dag. Viljum við draga réttan lærdóm af því sem gerst hefur eða viljum við það ekki ? Málið er ekki flóknara en það.

Ef við viljum það ekki bíður okkar annað hrun sem verður miklu verra því fyrra, því það verður þá endanlegt skipbrot samfélagsins.

Þrælahald nútímans

Í nútímanum þykir orðið þrælahald náttúrulega ekki gott og því er allt gert til þess að láta slíkan verknað líta nógu vel út á yfirborðinu.

Þrælahald er samt enn til í Afríku og víðar með þeim hætti sem það var stundað á fyrri öldum, en nútíma þrælahald er fyrst og fremst byggt á fjármálalegri kúgun og þekkist líklega alls staðar.

Aðferðin er að hneppa einstaklinga jafnt sem þjóðir í skuldafjötra og halda viðkomandi þannig niðri, hirða smám saman eignir þeirra og auðlindir með allskonar ójöfnuði og nota til þess hvers kyns uppsett lygaákvæði og lagarefjar.

Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn er til dæmis eitt tæki alþjóða auðvaldsins til að handjárna heilu þjóðirnar og þurfum við nú ekki lengur að leita dæma um slíkt erlendis frá, því sá ófögnuður er nú orðinn býsna fyrirferðarmikill hérlendis og leikur sem fyrr sitt ljóta hlutverk.

Nútíma þrælahald er stundað sér í lagi í gegnum banka og allskonar lánastofnanir. Fyrst eru alls kyns freistandi tilboð viðhöfð og almennilegheitin alveg einstök. Svo eftir því sem viðskiptavinurinn flækist meira í snörurnar kemur kröfugerðin meira og meira fram.

Þetta er eiginlega mjög hliðstæð aðferð og notuð er í eiturlyfja-bransanum. Það þarf fyrst að ánetja fólk og það er gert í nafni hjálpseminnar sem sýnir sig svo á seinni stigum sem allt annað og endar stundum sem grímulaus kúgun og ofbeldi.

Þeir aðilar sem viðhafa svona kúgun eru oftast látnir afskiptalausir af yfirvöldum þar sem þeir hafa iðulega sterka stöðu í fjármálaheiminum og geta bitið frá sér, vita margt og þekkja mann og annan og stundum er kúgarinn og yfirvaldið eitt og hið sama.

Þannig getur þrælahald auðveldlega viðgengist í yfirlýstu lýðræðisríki því flestir telja best að láta sem þeir viti ekkert af slíku meðan þeir eru lausir við það sjálfir. Borgaraleg samstaða gegn ranglæti hefur aldrei verið mikil á Íslandi og yfirvöld í þjónustu forréttindahópa hafa vitað það lengi og hagað sér eftir því.

Verðtrygging skulda er eitt tækið sem notað er í gegnum lagasetningar til að tryggja kúgunarrétt lánardrottna. Þumalskrúfurnar skulu vera fyrir hendi þó allt annað hrynji.

Hrunið 2008 var framkallað af græðgi einkavædds bankakerfis og alikálfa sem leiddir voru þar á legg af stjórnvöldum. Íslensk yfirvöld höfðu mikla velþóknun á öllu því sem þessir oföldu kálfar voru að gera, þau gerðu þá út og þjónustuðu þá og það allt til síðustu stundar. Þannig að yfirvöldin sem áttu að vernda hag almennings áttu stóran þátt í hvernig fór, því varðgæslan fyrir réttindum íslenskra borgara var þar ósköp lítið á dagskrá.

Þegar alikálfarnir voru búnir að rústa eignastöðu þúsunda manna, eyðileggja gjaldmiðilinn og skuldsetja ríkið upp yfir höfuð, þá stóð það eftir að skuldir fólks margfölduðust vegna verðtryggingarinnar.

Allt var nefnilega reiknað út frá kolröngu og allt of háu markaðsverði á eignum og sú reikningsaðferð var og er alfarið á ábyrgð yfirvaldanna. Þau ofurseldu almenning í landinu þeim vítiskjörum sem þau sjálf höfðu komið á fót - fjármálafyrirtækjum og fjármagnseigendum í hag !

En laun hækkuðu ekki, þau voru ekki verðtryggð. Allt sem var fólki í óhag hækkaði hinsvegar, verð á öllum neysluvörum, bensín, nánast allt. En í augum kerfisins virðist það engu máli skipta fyrst hagsmunir alikálfa og braskara voru áfram tryggðir á kostnað almennings.

Verri yfirvöld en þau íslensku hafa sýnt sig vera, er varla hægt að hugsa sér í ríki sem á að heita lýðfrjálst. Hér eru yfirvöld sem hafa leitt þegna sína í gildru og eru ákveðin í að reyna að halda þeim þar, í ánauð skulda eftir að eignum þeirra hefur verið rænt í skjóli laga sem hafa verið sett til að kúga og mismuna og koma á nútíma þrælahaldi í landinu.

Það er sama hvort við tölum um kvótakerfið, framsalið, einkahlutafélögin, orkugeirann eða vatnalögin, alls staðar hefur verið vegið að heildarhagsmunum þjóðarinnar.

Júdasar samfélagsins hafa til margra ára verið önnum kafnir við að selja allt sem okkur hefur verið nauðsynlegast að eiga, svo við getum lifað upprétt og það sést nú hvað það getur kostað okkur að slíkir menn séu leiddir til valda.

Frjálshyggjan hefur sannarlega reynst eitt það versta sem dunið hefur yfir þetta land. Í samanburði við hana er gos úr Eyjafjallajökli hreinir smámunir. Það sem sumir menn gera öðrum mönnum er yfirleitt það versta sem gerist.

Við verðum að læra af því sem gerst hefur. Við megum ekki veita þeirri harðsvíruðu svikaklíku völdin aftur sem rændi okkur og svívirti samfélagið. Flokkspólitísk öfl hafa brugðist að langmestu leyti og það þarf að komast framhjá þeim og finna hæfa aðila til að leiða þjóðina.

Félagslegar lausnir eru það eina sem gildir við að byggja upp eftir ábyrgðarlaust frjálshyggjufyllerí stóra Þjóðarógæfuflokksins og fylgifiska hans. Komum í veg fyrir allt þrælahald á Íslandi !

Frakkland 1789 - Ísland 2010 !

Veisluár frjálshyggjunnar munu líklega koma til með að teljast svartasti bletturinn í sögu íslenska lýðveldisins. Ábyrgðarlaus yfirvöld og einkavæddir bankar komu þjóðinni á vonarvöl á undraskömmum tíma. Menn voru ölvaðir í sigurvímu vitleysunnar og sáu ekki skriftina á veggnum. Samt voru þeir sem ábyrgðina báru, jafnt í bönkunum sem í ríkisstjórn og á þingi, samtaka um að fullyrða fram á síðasta dag fyrir hrun að allt væri í stakasta lagi.

Fólk þyrfti ekki að hafa neinar áhyggjur, allt væri undir stjórn og engin hætta á ferðum. En síðustu mánuðirnir fyrir hrunið voru notaðir af æðstu stjórnendum bankanna til að tæma þá innanfrá. Milljarðar hurfu í skattaskjól og ræningjarnir nutu verndar og náðar kerfisins á meðan rányrkjan stóð yfir. Hundruð manna voru á háum launum hjá ríkiskerfinu við að fylgjast með öryggisnetinu okkar og tryggja að það virkaði, en enginn virðist hafa verið að vinna fyrir kaupinu sínu.

Og þegar upp er staðið virðist heldur enginn eiga að vera ábyrgur. Það heitir víst á máli pólitíkusa að ekki megi persónugera vandann. Eftir situr að íslensk yfirvöld hafa tapað trausti þjóðarinnar. Það er sama hvort við tölum um ríkisstjórn, þing, forseta, dómstóla eða annað, það hefur orðið slíkur trúnaðarbrestur í afstöðu fólks til yfirvalda að þar verður traust seint endurvakið í fyrri mynd.

Stór-fjármagnseigendur hafa alltaf verið sleiktir í bak og fyrir af stjórnvöldum þessa lands. Allan Davíðstímann var t.d. verið að setja lög þeim til þægðar og afnema önnur sem settu þeim skorður. Einkahlutafélagslögin eru nákvæmlega þannig tilkomin, svo að menn í rekstri eða einhverskonar fjárhættuspili væru nú firrtir allri ábyrgð ef illa færi. Kvótakerfið og framsalsmálin eru einnig afar ógeðslegur hluti Íslandssögunnar sem vitnar um sömu vinnubrögð.

Hrunið sem hér varð var af völdum sérhyggjunnar, gegndarlausrar græðgi og sjálfselsku manna sem aldrei fengu nóg. Og hrifning sitjandi ríkisstjórnar af frjálshyggjunni var svo mikil að það mátti ekki anda á bankakerfið. Og þó að öll viðvörunarljós blikkuðu sagði þáverandi stýrimaður þjóðarskútunnar " Við róum bara áfram " já, þó komið væri út í svartnættisþoku váboðanna fyrir þjóðarbúið. Sá maður var þó að áliti margra sér í lagi menntaður og reyndur til að takast á við aðstæður. En það sem var að gerast hafði í raun lítið með menntun og reynslu að gera, því ferðinni réð óhamin græðgi ýmissa afla sem höfðu allt of lengi fengið að leika sér með fjöregg þjóðarinnar og töldu sig þegar hér var komið nánast eiga það. Yfirvöld voru bara núll og nix.

Sjálfselska græðgisklíkunnar var orðin svo mikil að hún var komin langt út fyrir öll siðræn mörk. Sigurður Einarsson talaði á þeim tíma niður til danskra fjármálamanna sem höfðu vogað sér að vara við rúllettunni, hann kallaði þá í sinni upphöfnu sjálfumgleði, gamaldags menn með úreltar hugmyndir.

En þessir dönsku fjármálamenn sáu fyrir sínum hag og þjóðar sinnar og standa keikir enn hvað sem Sigurði Einarssyni líður.

Það er sárt til þess að vita að gerendur hrunsins skyldu vera Íslendingar, menn fæddir upp við svipaðar aðstæður og aðrir í þessu landi, en einhver veila hefur verið í þeim sem gerði það að verkum að þeir urðu gjörspilltir af gullþorsta. Þeir þoldu ekki meðlætið og fóru að hegða sér eins og þrítugasta kynslóð siðspilltra aðalsmanna í Frakklandi 1789 rétt fyrir byltinguna.

Þeir sögðu í hroka sínum og sjálfbirgingsskap " Ég má þetta, ég á þetta " og drambsemin var orðin slík að sjálfum djöflinum brá í brún við alltumgrípandi umsvif lærisveinanna.

Á forsíðu Fréttablaðsins birtist fyrir nokkru fyrirsögnin " Klíkan sem mergsaug Glitni ". Sú fyrirsögn fæddi sjálfkrafa fram eftirmæli hinna einkavæddu banka :

 

Mafían sem mergsaug Glitni

með því framdi brotin stór.

Þó að kannski vanti vitni

vita allir hvernig fór.

 

Kom þar fram með skömm og skaða

skollabragða eyðsluhít.

Engin fannst þar ærleg staða,

allt á kafi í ljótum skít !

 

Landsbankinn með líkum hætti

lék á kerfið virðist mér.

Síst að þörfum þjóðar gætti,

það er ekki venjan hér.

 

Þóttist víða vera að græða,

vék af margri réttri leið.

Þar til fólkið fékk að blæða

fjötrað sárri skuldaneyð !

 

Kaupþing síst með siðum betri

sýndi í skiptum margan prett.

Hafði fé af Páli og Pétri,

pantaði sjeik í eftirrétt.

 

Blekkingar á borðum réðu,

bankastjórnar svikaspil.

Stjórnvöld sitt í leikinn léðu,

lögin virtust hvergi til !

 

Og það er meinið, engin lög virðast til í þessu landi nema þegar þarf að beita þeim gegn almenningi og níðast á litla fólkinu. Og það er gert miskunnarlaust af þeim blóðsuguöflum sem hér hafa ráðið og ráða enn illu og ómanneskjulegu ríkiskerfi. Það kerfi er sagt rekið í almannaþágu en það er langt frá því eins og einkahlutafélagslögin, kvótakerfið og annar viðbjóður í farteski yfirvalda vitnar best og réttast um.

Það er sagt að hver þjóð fái það yfirvald sem hún á skilið. Ég á samt ákaflega erfitt með að trúa því að íslenska þjóðin sé svo slæm að hún verðskuldi yfirvöld eins og þau sem hún hefur þurft að búa við mörg undanfarin ár og býr enn við, þó nöfn þeirra séu nú önnur sem sitja í stólunum. Sami níðingsandinn er samt í þessu liði öllu þegar kemur að því að verja þarf almannahagsmuni.

Það þarf það sama að gerast í alþingiskosningum og gerðist í nýafstöðnum kosningum í Reykjavík og á Akureyri. Nýir aðilar þurfa að koma til með umboð frá fólkinu til að stjórna.

Pólitíkusar þessa lands þurfa að komast í þá stöðu, að verða að viðurkenna það sem beinharða staðreynd að fólkið í landinu er búið að fá hyldjúpa og inngróna skömm á þeim yfir línuna og vill sem minnst af þeim vita.

 

 

 

 

 

 

 

 

ÍSLANDS ÓHEILLAMENN

 

Lifa og leika sér enn

Íslands óheillamenn,

þeir sem eyddu hér almannahag.

Engin iðrun er séð,

allt er lyginni með

fóðrað áfram hvern einasta dag !

 

Stjórnvöld sleikja þá slétt,

sleppa þar engum blett,

allar skuldirnar skrifa þeim frá.

Reynast ranglát og spillt,

allt er ráðslagið illt,

ekkert réttlæti í gjörðum má sjá !

 

Létt því leika sér enn

Íslands óheillamenn,

þeir sem rústuðu í heild okkar hag.

Mætum mögnuð á völl

og þar mótmælum öll,

- heimtum réttlæti - réttlæti í dag !