Er Ísland utanríkispólitískt núll ?

 

 

 

Er og hefur utanríkispólitík Íslands verið samboðin ríki sem telur sig vera sjálfstætt ? Höfum við Íslendingar staðið uppréttir gagnvart afskiptum annarra ríkja af okkar ríkisréttarmálum ? Hvar höfum við verið stödd í þeim efnum fyrr og nú ? Getum við ætlast til að aðrar þjóðir beri virðingu fyrir okkur og virði sjálfstæði okkar og höfum við gert það sjálf ? Má ekki í fullri alvöru spyrja eftirfarandi spurningar: Urðum við nokkurntíma í raun og veru sjálfstæð ?

 

Því miður verður ekki annað séð, en að það hafi mikið skort á það, allt frá upphafi þess sjálfstæðis sem við töldum okkur hafa fengið á sínum tíma. Og það er vissulega söguleg staðreynd og dapurleg í hæsta máta. Þessvegna hefur til dæmis stjórnar-skrá aldrei verið frágengið mál á Íslandi. Það er bara gert þar sem fullt sjálfstæði er fyrir hendi, þá er slíkt verkefni eðlilega og að sjálfsögðu frágengið. Margir ráðamenn þjóðarinnar sýndu það snemma á lýðveldistímanum með breytni sinni, að þeir litu ekki svo á að við nytum fulls sjálfstæðis. Þessvegna beygðu þeir sig fyrir kúgun sem menn í þeirra stöðu hefðu ekki átt að líða og tóku fullan þátt í að fela þá kúgun fyrir þjóðinni !

 

Og það er líka yfirleitt gert enn í dag, þegar snúið er upp á hendur ráðamanna hér af hinum vestrænu ,,vinum“ okkar. Þegar utanríkispólitísk stórmál koma til kasta íslenskra ríkisstjórna, er nánast orðin venja að leiða þau alfarið framhjá utanríkismálanefnd sem er þó einmitt til þess ætluð að fjalla um slík mál, og það er þegjandi látið viðgangast. Það er eitt af feimnismálum svonefndra lýðræðis-flokka á Íslandi, og það er eitt af því sem í meðförum þeirra hefur jafnan sýnt, að raunverulega er íslenskt lýðræði afskap-lega hverfult fyrirbæri nema helst á hátíðisdögum !

 

Þegar Bandaríkin kröfðust hér herstöðva eftir stríð, með fullum ofstopa þvert á gefin loforð, er fróðlegt að lesa ræður sumra æðstu manna landsins, til dæmis ræður sumra árið 1945 svo sem þann 1. desember og svo ræður sömu manna 3 - 4 árum síðar. Þá voru þeir ekki lengur sömu menn. Þá talaði allt annar andi í gegnum þá og hann var ekki lengur íslenskur. Það var yfirgangsandinn frá Washingtonvaldinu sem talaði þar !

 

Síðan þá hefur aldrei verið verulega bjart yfir íslensku þjóðlífi, ekki eins og hefði átt að vera. Það getur aldrei verið bjart yfir, þegar búið er að setja frelsi og sjálfstæði heillar þjóðar í spennitreyju erlends valds. Ekki þegar búið er að framselja það frelsi og það sjálfstæði út fyrir landsteinana, og ráðamennirnir hafa gert það og gefið eftir með hnífinn á barka sér, eins og einn úr þeirra liði orðaði það í umræðu um málin !

 

Allt sem viðkom þjóðfrelsi og sjálfstæði landsins á árunum eftir styrjöldina var yfirleitt kæft af hernámssinnum með þeim orðum að um væri að ræða kommúnistaáróður. En Hermann Jónasson verður nú seint talinn til kommúnista og greinargerð hans með atkvæði sínu á þingi um inngönguna í Nató stendur eins og hún var töluð fram og segir sitt. Hermann sat hjá og gerði það eingöngu vegna þess að hann var formaður Framsóknarflokksins. Annars hefði hann að öllum líkindum greitt atkvæði gegn inngöngunni !

 

Greinargerð Hermanns var svohljóðandi : ,, Vegna þeirrar afstöðu sem flokkur minn hefur tekið, - og vegna þess jafnframt, að það væri til þess fallið að túlka ranglega afstöðu mína til þessa máls fyrr og nú, ef ég greiddi atkvæði gegn þessum samningi – eða á sama hátt og þeir, sem engan samning vilja gera, hvernig sem hann væri, mun atkvæði mitt ekki falla á þann veg. - En með því að neita að taka þátt í atkvæðagreiðslu get ég neitað og neita að taka ábyrgð á samningi þessum, eins og frá honum verður gengið, og í annan stað mótmæli ég á þennan hátt meðferð þessa máls, þar sem auðsætt var frá upphafi að engu yrði þokað og neitað með öllu að þoka nokkru um til þess að nálgast það sjónarmið okkar, sem óánægðir erum með samninginn eins og hann er, og teljum rasað í málinu !“

 

Á þessu sést afstaða Hermanns til málsins og það að afstaða hans mótaðist fremur af flokkslegum hagsmunaástæðum en þjóðlegum. Auk þess má alveg finna af orðum hans, að falið ofbeldi var í raun til staðar, menn voru undir þvingun og óeðlilegum þrýstingi í málinu, enda ekkert frjálst val eða lýðræðislegt fyrir hendi, bara kúgunarvald hins sterka !

 

Við Íslendingar erum auðvitað lítil þjóð að fjölda til, meira að segja örþjóð, en við þurfum samt ekki að vera andlega litlir og skríða fyrir öðrum þjóðum eins og við höfum yfirleitt gert, og það einkum fyrir þeim þjóðum sem mest hafa níðst á okkur hverju sinni. Sannar vinaþjóðir eiga ekki að níðast á vinum sínum, ef þær gera það, eru þær ekki sannar sem slíkar !

 

Og nú eru syndagjöldin, fyrir andlegan aumingjaskap stjórnvalda okkar fyrr og síðar, farin að streyma á færibandi flónskunnar og fyrirhyggjuleysisins, í milljarðartali út úr landinu. Við erum á vondri leið með að verða þrælaþjóð. Sú staðreynd undirstrikar það, að sjálfstæði okkar er í raun ekki til, ekki fremur en utanríkismálanefnd og hliðstæð eyðublöð kerfisins sem heyra gjörspilltum og glæpsamlegum blekkingarleiknum til !

Um valdaspil að tjaldabaki !

 

 

Í byrjun febrúar 1950 lést maður sem var aðalbankastjóri Englandsbanka lengst af milli styrjaldanna. Viðkomandi maður er af mörgum talinn hafa tekið þátt í ótrúlega mögnuðu og margþættu samsærisferli mestallan tíma millistríðsáranna, ferli sem réði meðal annars miklu um efnahagslegan uppgang Þýskalands undir hakakrossum og helvítismerkjum nasismans !

 

Hefði þessi maður skrifað endurminningar sínar og gert það samviskusamlega, er meira en líklegt að margt væri nú upplýst sem enn er deilt um og verður víst aldrei gert upp á nótum sannleikans. En það var auðvitað nokkuð sem lá alltaf fyrir, að umræddur maður myndi aldrei skrifa endurminningar sínar og þó hann hefði gert það, hefði trúlega aldrei verið hætta á því að hann hefði gert það samvisku-samlega, og gert þannig félögum sínum í myrkraverkum fjármálalífsins svo mikinn óleik. Því ljót er sagan og vafalítið verri en flestir munu geta gert sér grein fyrir !

 

Grundvallarstefnumið þeirra hákarla sem réðu vestrænum auðhringum á árunum milli heimsstyrjaldanna var að koma Ráðstjórnar-ríkjunum á kné. Helsta ráðið til þess var af þeirra hálfu að byggja upp og fjármagna Nazista-Þýskaland til árásar á þau. Hafði Hitler ekki talað um Drang Nach Osten í Mein Kampf ? Var sókn í austur ekki höfuð-ráðið til að öðlast meira Lebensraum - lífsrými, fyrir nýskipan Evrópu, að mati nazista og annarra sem hugsuðu á svipuðum nótum og það miklu víðar en í Þýskalandi ?

 

En það var auðvitað ekki nóg að hafa draumsýnir. Til þess að gera þær að veruleika þurfti fjármagn. Og það er talið hafa komið, meðal annars frá Englandsbanka í bankastjóratíð þess manns sem minnst er á í upphafi þessa pistils. Breska íhaldið var alveg með á nótunum. Það þurfti að byggja upp afl í Evrópu til að brjóta Ráðstjórnarríkin á bak aftur, þessa hræðilegu og sívirku ógn við forréttinda-klíkuna gamalgrónu, auðvaldið, íhald stórborgara aðals og klerka !

 

Og það var fundað og fundað. Tengslanet var byggt upp milli landa. Þýskir hershöfðingjar úr fyrra stríði komust í sérstakt innileikasamband við fyrri óvini, breska og franska hershöfðingja. Max Hoffmann hershöfðingi, hinn raunverulegi sigurvegari frá Tannenberg, var lykilmaður þýska auðvaldsins í þeim leik. Það var jafnvel gengið út frá því hvenær skyldi hafist handa gegn Sovétríkjunum með styrjöld !

 

En þá dó Hoffmann 8. júlí 1927 58 ára gamall, og sambönd hans fóru mörg hver með honum í gröfina. Lykil-maður var horfinn og vandséð hver kæmi í hans stað. Það mun hafa valdið talsverðum töfum á skipulagningu samsærismálanna. Dauðinn er alltaf hin óræða stærð og Hoffmann hefur kannski þurft að nýtast ákveðnum valdhafa á ónefndum stað !

 

Í öllu falli var hann kallaður héðan með litlum fyrirvara, frá þessum óunnu myrkraverkum, undirbúningi nýrrar styrjaldar. Í framhaldi af dauða hans kom svo auðvaldskreppan mikla 1929 og breytti öllum forsendum svo framgangi mála varð að fresta til betra tækifæris í tíma og rúmi !

 

Bylting bolsévíka í Rússlandi 1917 og í framhaldi mála sigur þeirra á hvítliða-herjunum og öllu vestrænu íhlutunarstríði í innanlandsmálum Rússlands, gjörbreytti algjörlega landslagi heimsmálanna. Sú staða var reyndar þegar fengin í lok heimsstyrjaldarinnar. Eftir það gátu helstu foringjar bandamanna raun-verulega sameinast þýsku junkurunum í því sem helst mátti kalla vörn fyrir áframhaldandi forréttindastöðu sömu afla og réðu fyrir stríð. Stríð auðvaldsríkjanna um nýlendur og auðlindir var þá brátt að baki, en bregðast þurfti við nýjum og hættulegum, sameiginlegum óvini – hinu eldrauða byltingarafli sem kom neðanfrá sem ógn við forréttindastéttirnar og barðist fyrir almenningsrétti !

 

Aðalmálið sem fulltrúar afturhaldsins um alla Evrópu gátu sameinast um, - var að hindra framsókn allra afla sem komu að neðan – frá alþýðunni, frá fólkinu, framsókn afla sem ógnuðu forréttindum þeirra í hvívetna. Og í þessu afturhalds-liði mátti finna hátt standandi menn eins og Ferdinand Foch, Sir Henry Deterding, Winston Churchill og sjálfan huldu-manninn Sidney Reilly. Í stuttu máli sagt, allskonar innvígða burgeisa og tækifæris-sinna úr forréttindastéttum Evrópu, sem vildu ólmir sameinast í íhaldsheilagri hvítri krossferð gegn bolsévíkum Leníns !

 

 

Og forustulið Schneider-Carnot og Vickers-Armstrong auðhringanna, Henry Ford og fjölmargir aðrir sjálfkjörnir björgunarmenn ,,hinnar réttu sið-menningar” opnuðu buddurnar sínar hver í kapp við annan og lögðu verkefninu lið. Peningarnir flæddu inn í nazista-hreiðrið og um hvert seðlaknippi hefði líklega mátt vera hvítt band áletrað - Drang Nach Osten. Það þurfti mikið fjármagn til að vígvæða 70-80 milljón manna þjóð, sem þar að auki var búin að ganga í gegnum ósigur og kreppu. En vopn og peningar létu ekki á sér standa frá velunnurum nasista, ekki síður en nú í dag við endurtekningu atburðarásarinnar !

 

Halda menn kannski að Hitler hafi verið einhver gullgerðarmaður ? Hann hafi bara búið til það fjármagn sem hann þurfti ? Nei, Hitler átti ekki bót fyrir boruna á sér. Ef hann átti að geta eitthvað varð hann að fá fjármagn einhversstaðar frá og hann fékk það frá vestrænum fjármálaöflum, þeim öflum sem lifa og hrærast alla jafna í glæpaskuggum að tjaldabaki. Hann átti í staðinn að vinna það verk fyrir þá sem þar stóðu að tortíma Sovétríkjunum !

 

Og hljómsveitarstjórinn sem stjórnaði þeirri djöflasvítu sem leikin var í kringum það verkefni, og framkallaði flestu öðru fremur seinna heimsstríðið, hver var hann ? Jú, að margra mati, fyrrnefndur stórbankastjóri og helsti forvígismaður víðtækra samsærismála í Evrópu, inn-múraður heiðursfélagi í öllum hægriklíkum Bretlands á þeim tíma. Og sjálfur Englandsbanki var talinn hafa verið útrásarvígi hans til allra athafna. Það gerist alltaf og ævinlega margt ljótt að tjaldabaki í þessum heimi !

 

En í byrjun febrúar 1950 lauk endanlega meintum myrkraverkaferli þessa manns hér í heimi. Þó forríkur væri, gat hann ekki keypt sig frá dauðanum frekar en aðrir. En því miður eru samt alltaf nægir varamenn til að taka við af slíkum mönnum og halda valdaspili vígbúnaðar, vopnakapphlaups og dauðastefnu áfram að tjaldabaki í þessum heillum horfna heimi, heimi sem heldur áfram sem fyrr, ekki síst fyrir tilverknað slíkra manna, að eyðileggja sínar eigin lífsrætur !

 

 

 

Að komast yfir Rússland !!!

 

 

 

Rússahatur og Rússahræðsla á hástigi er fyrirbæri sem hefur gengið ljósum logum um allt stjórnmálasvið Evrópu í meira en hundrað ár. Og þegar sú hræðsla fór saman við sambærilega hræðslu við kommúnismann varð fjandinn laus í víðu veldi mannlegrar fávisku. Og það er alveg sama hvað menn eru troðnir út af langskóluðum lærdómi, þeir geta samt verið sárþjáðir af Rússahræðslu og kommúnismamartröð. Meira að segja eftir að þeir eru orðnir prófessor í háskólum, virðist öll hin lærða þekking þeirra oft vera orðin að innantómum froðufrösum, þeim sjálfum til viðverandi skammar og vansa !

 

Því staðreyndin er nú sú, að Rússar eru bara menn eins og við. En hinsvegar er staðreyndin líka sú að þeir eiga nokkuð sem aðrir ágirnast ekki svo lítið, og þá er verið að vísa til einnar ágjörnustu óþverraklíku veraldar sem er auðvald Vesturlanda. Rússar eiga land sem er það langstærsta í veröldinni og það er alveg gífurlega auðugt af fjölbreyttum  náttúru-gæðum. Þessvegna hefur verið ráðist á Rússa aftur og aftur. Á seinni tímum aðallega úr vestri, eins og flestir ættu að vita, því þar virðist græðgin í annarra eigur á heimsvísu alltaf vera mest !

 

Rússar hafa því vegna þess ágangs sem hefur stöðugt verið í gangi gagnvart þeim og landi þeirra, lengi verið þess fullvissir að þeir þyrftu að geta varið sig. Hernaðarmáttur þeirra yrði að vera svo mikill að fælingarmáttur hans gæti verið trygging þeirra fyrir því að þeir væru látnir í friði með sitt. Og að því hafa þeir unnið sleitulaust að svo yrði. Þeir eru óvéfengjanlega í þeirri aflstöðu í hernaðarlegum efnum, að engin þjóð ætti að hugsa til þess að hefja styrjöld gegn þeim !

 

Af fyrrgreindum ástæðum meðal annars eiga þeir háþróuð kjarnavopn, þeir eiga nóg af eldflaugum til að bera slík vopn nánast um allan heim og þeir eiga kjarnorkukafbáta í hafdjúpunum sem tilbúnir eru að svara hverri árás sem kann að vera gerð á Rússland. En þrátt fyrir allt þetta og þau dauðans örlög sem fylgja munu stríðsæsingum og stórauknu vopnaskaki gegn þeim er stöðugt verið með ágang við Rússa !

 

Auðvald heimsins girnist áfram þjóðarauð þeirra og Hitlersstefnan Drang Nach Osten, sókn í austur, er enn markmiðið og inntak hinnar nýju nýlendustefnu. Það hefur þar öllu verið tjaldað til og margar svokallaðar litabyltingar ætlaðra frelsis-mála, hafa verið gerðar á síðari árum í Austur-Evrópu sem undirbúningsmál uppgjörs við Rússa, en þar hefur flest verið sett í gang af utanaðkomandi öflum sem eru þá yfirleitt vestrænar leyniþjónustur !

 

Og markmiðið hefur þar verið eitt og hið sama sem fyrr segir, að undirbúa það að koma Rússlandi á kné. Allt hefur það verið sem hatursknúinn og vaxandi aðdragandi að innrás í landið og það til margra ára. Og mörg ríki vita þetta og fylgjast grannt með, ekki síst vegna eigin öryggis. En það er alls ekki hlaupið að því að komast yfir Rússland og sigur á Rússum er enganveginn í sjónmáli þó mikið hafi lengi staðið til !

 

Auðvaldsöfl Vesturlanda fjármögnuðu Hitlers-Þýskaland og ætluðu því að gera út af við Sovétríkin. Það tókst ekki, en milljónir manna mættu dauðanum fyrir vikið. Önnur tilraun, nú á síðustu árum, miðaði að því að byggja upp Úkraínu á nasistavísu, efla her landsins svo að hann gæti gert það sem þýska hernum mistókst á sínum tíma. Sama fjármagnið er og hefur verið þar að verki !

 

Fyrst átti að yfirbuga rússneska íbúa Úkraínu í austurhéruðum landsins. Þar kom til yfirgangsmál sem leiddi til borgarastyrjaldar af hálfu stjórnvalda í Kiyv gegn fyrrnefndum íbúum. Sú styrjöld hafði staðið í 8 ár, þegar Rússar ákváðu loks að taka upp hanskann fyrir þjóðbræður sína þar. 22% íbúa Úkraínu eru nefnilega Rússar sem búa aðallega í fyrrnefndum hluta landsins !

 

Auðvitað vissu Rússar þar fyrir utan að hverju var stefnt, að takmarkið var að hefja stríð við þá og komast yfir land þeirra og auðlindir þess. En það mun þýða stórstyrjöld með vægast sagt ótakmarkaðri eyðileggingu. Og allir sem vilja halda í vitræn sjónarmið hljóta að sjá og skilja að enginn mun sigra í slíkum stríðs-hamförum og allra síst mannkynið !

 

En það kom fljótt í ljós við framgang Vesturveldanna í Úkraínu að þau höfðu engu gleymt af fyrri óþverrastrikum frá gamla nýlendutímanum. Þau kunnu þau öll frá fyrri tíð. Fyrst voru allir samningar sviknir, bæði þeir sem gerðir voru við Gorbachev „ not an inch eastward“ og við ráðamenn Rússlands allar götur síðan. Allar forsendur til trausts milli aðila voru eyðilagðar vísvitandi með vestrænni íhlutun, því sverfa átti til stáls og forðast alla friðarviðleitni. Kiyvstjórnin var meira en reiðubúin að fórna sinni þjóð ef með þyrfti !

 

ESB æpir stöðugt sárhungrað eftir orku og öll Vestur-Evrópa heldur varla haus af sömu ástæðu. Svo kraumar Rússahatrið í Brussel vítt og breitt og samfara því óttinn við hinn austræna fjanda. Jafnvel íslenska ríkisútvarpið virðist vera með fastan fréttamann þar til að skila Natólínunni hingað í hverjum fréttatíma svo heilaþvotturinn gangi nú liðlega fyrir sig !

 

Síðari heimsstyrjöldin með öllum sínum hörmungum hefur ekki kennt mönnum neitt því enn virðumst við komin í gömlu stöðuna frá 1941. Zukhov marskálkur sagði í rústum Berlínar 1945 við Rokossovsky félaga sinn : ,,We have liberated them and they will never forgive us for that !“ Hann vissi hvað hann söng, maðurinn sá. Hatrið jókst bara gegn Rússum þó að afleiðingar styrjaldarstefnu hinnar blóðugu þýsku nasistastjórnar hlytu að blasa við fólki allt í kring !

 

Og nú liggur það fyrir að Bandaríkin eru í efnahagslægð og ríkisfjármálakreppu og jafnframt að upplifa hrun sinnar hroðalegu heimsvaldastefnu. Heimurinn vill ekki ofbeldisfullt forræði þeirra lengur. Bandaríkin eru enn heims-hættulegra ríki en ella við slíkar aðstæður og þar er engin vænleg forusta líkleg til að skapast, hvernig svo sem fer í komandi kosningum !

 

Nokkur þjóðlönd hafa verið sprengd í rúst af Bandaríkjunum undanfarin ár og lífsafkoma milljóna manna eyðilögð, en nú er sannarlega nóg komið. Þjóðir heims sjá miklu fremur hagsældarvonir sínar tengjast Brics, hinni nýju margpóla samsteypu, sem rís hærra með hverju árinu sem líður, undir miklu friðvænlegri framtíðarstefnu fyrir allt mannkynið !

 

Og Rússland er eitt í hópi forusturíkja Brics ! Þessvegna segja auðvaldsöfl Vesturlanda: ,,Við verðum að brjóta Rússland á bak aftur og komast yfir auðlindir þess, svo tökum við Kína eða Íran þar á eftir og kúgum Indland til hlýðni. Hinar fyrri nýlendur Vesturlanda skulu færðar heim til föðurhúsanna í gegnum stríð, ef annað dugir ekki til !“ Þetta var línan sem gefin var, en svo gerðist það nokkuð skyndilega sem ekki átti að gerast !

 

Það fór allt í bál og brand á öðrum vígstöðvum, nefnilega í Miðausturlöndum, og það setti stórt vandræðastrik í málin fyrir auðvald Vesturlanda í framvindu mála í Úkraínu. Vesturlönd höfðu þannig hafnað í stríði á tveim vígstöðvum eins og Hitler forðum og hafa ekki náð að vinna sig úr þeirri flækju frekar en hann á sínum tíma. Margt vill löngum vera líkt með skyldum !

 

Af þessum ástæðum er full ástæða til að ræða um nýja nýlendustefnu. Það eru Vesturlönd undir forustu Bandaríkjanna og ESB sem stefna að stríði gegn heimi sem vill ekki lengur sætta sig við forræði þeirra. Og Nató er verkfærið sem þau beita fyrir sig, enda er bandalagið nátengt óþverraatburðum til margra ára !

 

Á Norðurlöndum hafa verið settir á hlóðir ótal nornapottar stríðsæsinga og áróðurs svo Rússahræðslan þar er komin í hæðir allrar heimsku. Norðmenn og Finnar voru nú glataðir fyrir og Svíar búnir að tapa dómgreindinni vegna innflytjendaóreiðu sinnar, en Danir duttu líka ofan í seiðkatlana og bættust í æsingakórinn !

 

Íslendingar virðast lítið skárri hvað Rússahatur snertir en aðrar Vestur-Evrópu þjóðir. Það er vegna þeirrar óvildaráráttu sem yfirvöld hér hafa rústað jákvæðum efnahagslegum samskiptum við Rússland, sem voru búin að skila sér vel fyrir okkur Íslendinga og hefðu vafalítið gert það áfram. Íslensk stjórnvöld eru sýnilega mörgum greindarstigum neðar en til dæmis þau færeysku í sæmilega heilbrigðum milliríkjasamskiptum. En heimska ríður aldrei við einteyming og þjóð sem virðist gersamlega fyrirmunað að koma sér upp boðlegum og bitastæðum leiðtogum, er eins og fávís rolla á flæðiskeri stödd, sem drukknar líklega þegar aðfallið kemur og það kemur alltaf aðfall !

 

 

 

 

 

 

Áskorun til kjósenda : Sendum Vg – afleggjaratusku íhaldsins í þagnarvíti til frambúðar !

 

 

 

 

Við komandi þingkosningar ætti þjóðin að taka þá ákveðnu ákvörðun að senda íhaldshækjuna Vg í endanlegt frí. Þessi flokkur sem stofnaður var á sínum tíma undir forustu Steingríms Sigfússonar sem vinstri flokkur, hefur fyrir löngu breyst í andstæðu sína. Fjölda fólks er engin launung á því ógeði sem það hefur fengið á því framferði. Þar má nú rekja ljóta sporaslóð til margra ára. Miklu kosta sumir til framans, þar virðist öllu fórnað !

 

Þó að flokkur þessi hafi verið farinn að sveigja allmikið frá væntingum upp-haflegra fylgjenda sinna á seinni árum formannstíma Steingríms, keyrði þó allt um þverbak í þeim efnum þegar prímadonnan tók við. Manneskjan sú virtist aldrei hafa burði til þess sem henni var treyst til. Hún dró þar af leiðandi allt niður í getu og hæfni innan flokks-nefnunnar og skildi svo við allt í rjúkandi rúst, þegar hún forðaði sér af sviðinu síðastliðið vor. Sá viðskilnaður var með algjörum ólíkindum !

 

Skoðanakannanir höfðu þá verið að sýna Vg við 5% fylgismörkin og neðar, og í framhaldi mála hafa þær sökkt leifunum af þessum flokki niður í 4% eða minna, sem kann að þýða að hann heyri endanlega sögunni til sem vonandi verður. Því sannarlega hefur saga þessa flokksskrípis verið ljót allan príma-donnutímann og reyndar var hún heldur ekki góð síðustu formannsár forvera hennar. Sjaldan hefur verið siglt af stað með meiri væntingar til góðra hluta í íslenskri pólitík og sjaldan verið siglt jafn afgerandi í fullkomið strand í Hægrivík !

 

Prímadonnan er að mati pistilshöfundar einn ömurlegasti flokksformaður sem komið hefur fram í íslenskri stjórn-málasögu, og víst þykir undirrituðum að hún hafi aldrei kunnað þar til verka. Manneskjan kom vissulega vel fyrir og gat brosað fallega að margra mati, en það er ekki nóg. Innri hæfileikar, svo sem framsýni, skipulagsgáfa og stjórnunar-hæfni virtust hvergi fyrir hendi í hennar persónulega veganesti. Svo brosið eitt dugði skammt, enda slokknaði það oftast mjög snarlega eftir myndatöku og var því sjaldnast ekta !

 

En ein manneskja getur oft klikkað, enda er mannskepnunni gjarnt að skjátlast og fara villur vega, en að yfirlýst flokksheild skuli jafnframt klikka og hvergi grípa í taumana þegar stefnir í óefni, það er með ólíkindum. Hjá Vg var farið algerlega út af fyrri stefnu-mörkunarvegi, gerðar alveg hugsunarlausar málamiðlanir með skrið-dýrslegum undirlægjuhætti við höfuð-andstæðinginn hvað eftir annað – sýnilega aðeins til að halda völdum og hanga í ráðherrastólunum !

 

Nú er svo komið að stjórnmálaflokkar, ekki síst þeir íslensku, ættu að koma sér upp nokkurskonar stefnuvísi. Einhvers-konar innanflokks hæstarétti sem sér um varðgæslu á því hvort flokkurinn sé að fylgja réttri stefnu sinni eða hvort hann sé genginn út af henni. Þá beri að taka í taumana og leiðrétta sérhvern henti-stefnukúrs. En hvaða flokkur mun vilja vera svo heiðarlegur og sjálfum sér samkvæmur, að viðhafa slíkt stefnu-öryggiskerfi ? Áreiðanlega enginn, eins og staðið er að málum hjá öllum aðilum flokkakerfisins í landinu !

 

Íslenskir pólitíkusar hafa löngum viljað hafa alla sína hentisemi hvar í flokki sem þeir standa og enginn flokkur hérlendis hefur lagt sig fram um að styðja hreinar stefnulínur. Vg hefur þó sett sérstakt met í ósamkvæmni, enda var svo komið þegar leið á þetta ár, að hinir upphaflegu höfuðandstæðingar flokksins voru þar taldir til hinna bestu vina og stuðnings-aðila - í fullum yfirlýstum trúnaði !

 

Svo langt er hægt að hlaupa frá öllum hugsjónum þegar vegtyllur og valdastöður eru annarsvegar. Og ekki verður annað sagt, en að prímadonnuklíkan í Vg hafi sett Íslandsmet í pólitískri öfugstefnu og hafa þó býsna margir gengið nokkuð langt í þeim efnum þegar á heildina er litið. Jafnvel þó mannaskipti verði í forustu flokksins, mun það ekki breyta miklu, því hin starfandi flokksheild er rotin í gegn. Þar er ekkert sem hægt er að endurnýja til einhvers gagns !

 

Svandís Svavarsdóttir breytir þar engu sem formaður, enda hefur hún verið með í öllu svikaferli flokksins og látið sér það vel líka. Hún hefði líklega getað risið upp og gert góða hluti, en það hefði hún þurft að gera fyrir löngu, en hún gerði það bara ekki. Ráðherrastóllinn hefur líklega verið svo notalegur. Sumir hafa haft mikið álit á Svandísi og hafa það jafnvel enn. Slíkt fólk heldur að hún geti logið sjálfan andskotann orðlausan, en hún breytir ekki svörtu í hvítt og tími hennar er og ætti að vera liðinn. Vg er ekkert nema andlegt þrotabú, í öllum hugsanlegum skilningi, og á ekki skilið nokkurn stuðning frá heiðarlegu fólki í þessu landi !

 

Sögu Vg þarf því, ekki síst vegna íslenskra þjóðarhagsmuna, að ljúka sem fyrst. Það óþurftarlið sem þar náði fljótlega völdum mun vafalaust ekki verða í vandræðum í þingmannaleysisstöðu með að finna sér annað heimili í pólitíkinni. En víst er að enginn flokkur sem tekur við flótta-mönnum, innflytjendum eða hælis-leitendum úr Vg mun batna við þá aukningu, heldur öllu heldur og skiljanlega versna sem því nemur !

 

Þó að Vg reyni að koma fram með einhverja æfða hræsnisleiki fram að kosningum, í upptrekktri von um að hressa upp á alveg glataðan orðstír, blekkir það engan nema þá sem blekktir eru fyrir. Orðstír Vg er algjörlega farinn og verður aldrei endurreistur. Þjónusta Vg við íhaldið síðustu sjö árin mun aldrei gleymast eða jafnast út. Þar var - eins og allir eiga að vita - hver misgjörðamælir fylltur upp, eins og mælingu varð viðkomið. Fyrir það þarf að koma verðugur dómur. Megi þessi þjóð verða sem lausust við svo svikula óværu sem Vg hefur reynst í stjórnmálum landsins – og það héðan í frá og um alla framtíð !

Verum íslensk og styðjum ekki stríðsvindana !

 

 

Mörgum er að verða ljóst að svokölluð menningarframsókn íslensku þjóðarinnar er orðin býsna óhrein í seinni tíð af aðfengnum íblöndunarefnum, sem mörg hver eru í meira lagi óheppileg fyrir land og þjóð. Þar á líklega einna mestan þáttinn, sú viðleitni sumra að upphefja svokallaða fjölmenningu, sem er alls staðar beint tilræði við þjóð-menningarlegar áherslur og til þess ætluð að koma þeim fyrir kattarnef. En margir virðast vilja fá prik fyrir víðsýni og fordómaleysi með því að segjast vera fjölmenningarsinnar og hreint ekki forpokalegir Íslendingar !

 

Það eru almenn lýðræðisleg réttindi manna að blanda sér í umræðu dagsins, ekki síst þegar verið er að ræða þjóðhagsleg atriði og lífskjörin í landinu. Ljóst er að sitjandi alþingismenn hafa ekki reynst góðir varðmenn fyrir þjóðarhag og flestir eru á því að þingið sé verr mannað en oftast áður. En við kjósum fólk á þing til ákveðinna skyldustarfa fyrir þjóðina og þau störf verður að vinna. Það virðist hinsvegar allt of mikill egoismi ráðandi á þinginu og ferilskráar framgangurinn virðist aðal-atriðið hjá mörgum þar eins og reyndar kemur víða fram í einstaklingum í samfélaginu !

 

Við sjáum dæmi þess að ósköp venjulegar, lítt þekktar manneskjur, fá eitthvað yfir höfuðið og skella sér í forsetaframboð og hegða sér í framhaldi eins og persónu-bundin stórveldi, jafnvel þó niðurstaða mála varðandi fylgi og framgang hafi vægast sagt orðið lítil. Og þá er ekki endilega verið að tala um þessa föstu framhleypinga sem vilja alltaf skemmta sér á kostnað lýðræðisins. En svona hegðuðu Íslendingar sér ekki í eina tíð. Ábyrgðarkennd gagnvart þjóðlegum áherslum virðist hafa rýrnað til muna á síðari árum. Það er greinilega komin einhver sýking í þjóðarstofninn, en hún er þó líklega að mestu aðfengin plága !

 

Er þá ekki bara spurningin sú hvort við ætlum áfram að vera börn þjóðar okkar og standa fast við þau gildi sem hér hafa haldið velli til þessa, eða glata allri fótfestu við stóraukið innstreymi lakari viðhorfa þegar um mannlega reisn er að ræða ? Ef síðari kosturinn verður valinn, er það ávísun á þjóðlegt niðurbrot og endalok þeirrar íslensku menningar sem við höfum skapað og staðið fyrir frá upphafi. Það hlýtur því að teljast ósigur fyrir allt sem íslenskt er. Viljum við það, og ætlar unga kynslóðin að segja skilið við sína arfleifð vegna þess hégómaflæðis sem að utan kemur, og truflar allt sem þjóðlegt er í þessu landi og vill vafalítið tortíma því og fer kannski létt með það, ekki síst ef engir verða til varnar ?

 

Það er mikil spurning hvað verður, og hvernig við sem eldri erum höfum skilað umræddri arfleifð af okkur og því verður ekki neitað að tíðarandinn er fullur af erlendum spillingaráhrifum sem aukast stöðugt fremur en hitt. Þar sést á öllu að lengi getur vont versnað. Hvað verður um íslenska velferð þegar við eigum að þjóna undir orkupakka arðrán ESB og Nató er byrjað að skattleggja okkur á fullu um milljarða árlega ?

 

Fljótlega eftir 1262 fór norski kóngurinn að krefjast fjár og herafla frá Íslandi fyrir sín stríð, erum við nú fallin í sömu glötunargryfjuna ? Staðan sem nú er komin upp gæti orðið fyrir núlifandi Íslendinga það sama og dauðinn sem fór í litla fingur Hrafns Oddssonar út í Noregi. Til hvers hefur verið barist til velmegunar á Íslandi, ef afraksturinn á að fara í óhreint skattfé til Nató og blóðs-úthellinga erlendis ? Sá Þórdísarskattur er þjóðinni til skammar og bölvunar á allan hátt. Reynum heldur að hegða okkur eins og menn og koma fram við aðrar þjóðir eins og við viljum að þær komi fram við okkur !

 

 

Fjallað um fyrirsjáanlega brotlendingu !

 

Sú var tíðin á Íslandi sem og víðar, að lagagerð tók mið af því að í lögum yrði það fyrst og fremst undirstrikað sem fór saman við almenna réttlætiskennd fólks. Lögin urðu með því ákveðinn rammi um það sem sameinaði fólk og þannig varð öll samfélagshugsun styrkt og gerð að öryggislegri undirstöðu þjóðarinnar. Lögin urðu með þeim hætti sá sáttmáli sem þau eiga eðlilega að vera !

 

Á síðari árum hefur hinsvegar nokkuð oft komið í ljós að löggjafinn á það til að fara inn á aðrar brautir með lagasetningu. Það virðist ekki lengur stefnt að almannaheill og víðtækri samstöðu um stefnumál, heldur er laumað inn í lagagerð ýmsum atriðum sem taka mið af sérhagsmunum og hyglingum fyrir ákveðna valdahópa. Slíkir hópar gera í krafti fjársterkrar stöðu sinnar yfirgangsfulla kröfu um endurmat á lífsins gæðum og vilja helst útiloka allan jöfnuð sem slíkan að fullu og öllu í samfélagssáttmálanum !

 

Gegn slíkum tilhneigingum fasista og auðvaldssinna þarf að snúast með einbeittum vilja fyrir sameiginlega hagsmuni alþjóðar. Þeir sem heimta nýjar spilareglur í samfélaginu til að drýgja völd sín og áhrif, og stefna að því að breyta lagasetningum sem sátt hefur ríkt um, í sérgæskufullar yfirlýsingar um hags-munagæslu fyrir einkarekstur og einka-aðila, segja sig með framkomu sinni frá því að vera hluti af íslensku þjóðinni !

 

Þeir hætta með því að eiga samleið með okkur hinum sem viljum varðveita samfélagssáttmálann og alla lagagerð í þjónustu heildarhagsmuna þjóðarinnar eins og áður var að stefnt og sameinast um. Þeir gerast með þeim hætti svikulir gagnvart öllu því sem þeir ættu að virða og verja og skilja sig frá heiðri og heilbrigðum rótum og verða þannig í raun óvinir samfélagslegrar einingar og andstæðingar réttlátrar lagaskipunar í landinu !

 

En það er fleira sem ógnar réttum siðum í dómskerfi og lagasetningu. Nú er fullyrt af kunnugum aðilum að það sé ekki lengur takmark löglærðra manna í málsóknum og réttarhaldsmálum að leita sannleikans, heldur að vinna mál, eiginlega sama hvernig það sé gert. Ef svo er, getum við glögglega séð hversu langt við erum farin að fljóta frá því sem sameinar í átt til þess sem sundrar. Við slíkan samfélags-ágreining getum við ekki búið til lengdar, því þá er öll réttlætisundirstaða okkar þjóðfélags úr lagi gengin og ófriður á næstu grösum, ef að líkum lætur !

 

Við búum við ákaflega brothætt fyrir-komulag í flestum okkar málum. Lagakerfið og þar með stjórnkerfið allt er ekki traust, framkvæmdavaldið er svo spillt og úr sér gengið að það horfir til vandræða, löggjafarvaldið er orðið að algerri fótaþurrku framkvæmdavaldsins og dómsvaldið er, vegna æ meiri spillingar, ekki síst í kringum seinni tíma lagasetningar, að missa alla heiðarlega og raunhæfa tengingu við alla alþýðu manna, fólkið í landinu, þjóðina sjálfa !

 

Spurningin er því óhjákvæmilega sú: Hvernig mun þetta allt saman fara, ef fer sem horfir ? Það er ekki erfitt að sjá það fyrir. Það er brotlending fyrir höndum, á flestum sviðum þjóðlífsins. Við erum með margvíslegum hætti að mölva undan okkur alla þjóðlega undirstöðu, fyrir atbeina þeirra aðila samfélagsins sem þegar hafa tekið sér of stóran hluta af skiptakökunni og ætla í græðgi sinni og kerfislegum yfirgangi að halda því áfram. Það mun geta leitt til þess að samfélagssáttmálinn verði endanlega rofinn og friðurinn í landinu þar með !

 

Svo má ekki gleyma því að erlendis blása nú viðsjárverðir vindar, uppsafnaðir stríðsvindar, og íslensk yfirvöld hafa ekkert annað gert varðandi það hættulega umhverfi okkar, en að gera það enn hættulegra fyrir þjóðina, með því að flækja okkur í allskonar þrælabönd erlendrar áþjánar um alla framtíð. Á sama tíma virðast sumir vilja fylla landið af innflytjendum sem enginn veit hvaða hollustu hafa til að bera gagnvart íslenskum þjóðarhagsmunum og friði í landinu okkar ?

 

Það virðist því ekki annað í sjónmáli en að við séum að koma á endastöð með öll okkar mál, ef við förum ekki að vakna af dásvefni lognmollu og dáðleysis, til að hefjast handa í nýrri sókn til endurnýjaðs sjálfstæðis og mannfrelsis. Oft hefur þess verið þörf, en nú er nauðsyn og sannarlega um líf og framtíð þjóðarinnar að tefla !

Svolítil gáta um ótiltekið land ?

 

 

Til er land sem er aðsetur þjóðar sem margir halda að sé búin að týna sér í hræsnis og hégómamálum. Í viðkomandi landi hefur sérgæska og sjálfselska risið í áður óþekktar hæðir ómennsku og mannfyrirlitningar. Menn hafa reist þar Mammoni ótalin ölturu og færa honum fórnir í sífellu, meðan öll mann-ræktarviðhorf eru troðin niður og félagshyggja er að verða óþekkt hugtak ?

 

Í upphafi var land þetta byggt friðsamri þjóð sem kom frá öðrum löndum en viðurkennt er. Svo komu ræningjar annars-staðar frá og rændu, drápu og þrælkuðu þjóðina sem fyrir var og þurrkuðu út alla sögu hennar. Svo var logið upp allt annarri sögu og hún er enn látin gilda. Það hafa því alltaf verið tvær þjóðir í landinu. Sú rænda og ræningja-þjóðin !

 

Eitt af því sem gerir það að verkum að land þetta er nokkuð umtalað víða, er það að þeir pólitísku flokkar og baktjaldaöfl sem hafa þar mestu ráðið og mótað kerfið, hafa jafnframt séð til þess að margir valdamenn landsins sem myndu annarsstaðar vera taldir til þjóðsvikara og landráðamanna vegna verka sinna, eru þar hátt upp hafnir í sögunni og sagðir hafa verið höfðingjar miklir og stakir mannkostamenn. Minningargreinarnar um þá, skrifaðar af eftirlifandi félögum þeirra, virðast undirstrika það margar hverjar, að þeir hafi nánast verið teknir í guðatölu !

 

Slíkri upphafningu dauðra valdamanna hefur að sjálfsögðu ráðið rangsnúið siðferðismat. Það á svo allar rætur að rekja til síbylgjuáróðurs, sem fyrrnefndir flokkar og þjóðfélagsöfl hafa staðið fyrir í landinu árum saman upp á hvern dag og gera enn. Til þess áróðurs hafa umrædd öfl varið miklum fjármunum og ótæpilegri prentsvertu. Þar hafa himinhrópandi lygar flotið yfir allt og til efnis jafnan allt verið notað nema sannleikurinn !

 

Slíkar tilvistaraðstæður og þær sem hér er lýst, gætu vafalaust sett heilbrigði mun sterkari þjóðar algerlega úr skorðum, en þeirrar sem land þetta byggir. Áður viðurkennd sannindi um dyggðir og ærleg-heit eru úthrópuð í fyrrnefndum áróðri sem gamaldags torfkofaakjaftæði og séu sem slík að engu hafandi í framsæknu nútímaþjóðfélagi sem hafi að sjálfsögðu guðdómlega auðsæld að sínu megin-markmiði !

 

Umræddu landi hefur þó fyrir allnokkru verið stolið af gjörspilltri valdstéttinni frá þjóðinni og stendur ekki til að skila því aftur til réttmæts eiganda frekar en auðlindum þess sem nánast öllum hefur verið stolið með hliðstæðum hætti. Sá gjörningur hefur átt sér stað þvert á gildandi lög og almennan mannrétt sem þó er sagður viðurkenndur í landinu, en er það enganveginn !

 

Sýndarveruleiki ræður miklu í allri umræðu í þessu landi, því enginn myndi þola að heyra hvernig veruleiki mála er þar í raun. Ríkiskerfið er nú alfarið talið í þjónustu auðmanna landsins og hefur það komið æ betur í ljós hin síðustu ár. Allar félagslegar hugsjónir frá fyrri tíð hafa verið slegnar af sem úrelt arfleifð og menningarsaga þjóðarinnar verið stytt sem því nemur. Allt sem tekur mið af ójöfnuði og yfirgangi er nú talið til dyggða í samfélaginu, enda hefur tíðni glæpa margfaldast í höfuðborg landsins og þykir það varla lengur frásagnarvert !

 

Nú hlýtur að vera búið að upplýsa svo mikið í þessu efni, að það ætti ekki að vefjast fyrir fólki að vita hvert landið er. Þó skal bæta hér við lykilupplýsingum sem ættu að gera allt ljósara fyrir jafnvel tornæmustu mönnum. Háskóli landsins er af mörgum talin óþjóðlegasta stofnun þess, þvert á það sem hann átti að verða – fyrir utan ríkisstjórn þess - að sjálfsögðu !

Hvert er landið ?

17. júlí 1944 – Ganga hinna sigruðu !

 

 

 

Þegar allt lék í lyndi hjá þýsku nazistastjórninni og sigurganga herja hennar var í algleymingi um mitt ár 1940, börðu Þjóðverjar sér á brjóst og töluðu digurbarkalega um það þegar þeir myndu leggja undir sig höfuðborgir annarra ríkja og marséra þar í sigurgöngu. Þekktur var söngur þeirra Wir fahren gegen Engeland og fleira efni þess háttar. En það ber ekki allt upp á sama daginn og veruleikinn verður oft talsvert öðruvísi en vonirnar standa til !

 

Þann 17. júlí 1944 átti sér stað nokkuð merkileg uppákoma í Moskvuborg, á sólríkum mánudegi. 57.000 þýskir stríðsfangar voru látnir ganga um götur borgarinnar, áður en þeir voru fluttir með lestum til austari hluta landsins, í fangabúðir. Allskonar sögusagnir voru á sveimi um gang stríðsins og Stalín ákvað að viðhafa opinbera sýningu, sem kvæði skýrt á um hver framvindan væri á vígvöllunum. Þar skyldi ekkert fara á milli mála !

 

Og það var gert. Íbúar Moskvu og fulltrúar erlendra ríkja fengu að sjá skítugar leifar nasistaherjanna, hinna fyrrum svo gunnreifu Tevtóna, sem ráðist höfðu á Sovétríkin án stríðsyfirlýsingar, í þeirri trú að þeir gætu ginið þar yfir öllu ; fengu að sjá þessar leifar ganga um götur höfuðborgar Sovétríkjanna, sigraðar og sviptar fyrri hroka. Fyrirfram höfðu verið valdir úr stríðsfangahópunum menn sem taldir voru svo til heilsu að þeir gætu þolað slíka göngu !

 

Íbúar Moskvu horfðu hljóðir að mestu á þetta sjónarspil og mörgum var áreiðanlega ofarlega í huga sá mikli fórnarkostnaður sem fylgt hafði árásinni á land þeirra. Erlendir stjórnarfulltrúar sem urðu vitni að þessum atburði, sannfærðust um það að Þjóðverjar hlytu að vera búnir að tapa styrjöldinni. Þarna gengu í fararbroddi 19 þýskir hershöfðingjar, allmargir ofurstar og um þúsund liðsforingjar af hinum ýmsu tignarstigum í Wehrmacht og á eftir þeim tugþúsundir óbreyttra hermanna nazista-ríkisins !

 

En ganga þessi var sannarlega ekki uppfylling fyrri draumsýna þeirra um komu þeirra til Moskvu. Þeir gengu þarna ekki sem sigurvegarar undir blaktandi hakakrossfánum, heldur sem sigraðir menn og stríðsfangar. Draumar þeirra höfðu breyst í svörtustu martröð. Oft höfðu þeir vafalaust talað sín á milli um sigurhátíðina sem haldin yrði eftir hertöku sovésku höfuðborgarinnar, af hálfu þýskra yfirvalda, en þá stund áttu þeir ekki eftir að lifa. Þess í stað urðu þeir að ganga um götur Moskvu við allt aðrar og óskemmtilegri aðstæður og áttu það fullkomlega skilið !

 

Þessi ganga hinna sigruðu byggðist á ávinningi hinnar miklu sóknar Rauða hersins í Hvíta-Rússlandi, sem hófst 22. júní 1944, er þrjú ár voru liðin frá innrás Hitlers-Þýskalands í Sovétríkin. Sókn þessi var svo vandlega undirbúin og falin, að hún kom þýsku herstjórninni algerlega á óvart og riðlaði öllum vörnum Þjóðverja fljótlega. Þeir höfðu búist við sókn í Úkraínu og þóttust viðbúnir slíkri framsókn þar. Þessi sóknarlota Rauða hersins var nefnd Bagration, eftir rússneskum herforingja sem barðist gegn Napóleoni, og lauk henni ekki endanlega fyrr en 19. ágúst, en skriðdrekar sovéthersins voru samt komnir á strönd Eystrasaltsins í lok júlí !

 

Hernaðaraðgerðir þessar leiddu til mikils mannfalls í þýska hernum, drepinna hermanna og handtekinna, upp á meira en 400.000 manns. Hinn mikli fjöldi sem handtekinn var, mun hafa gefið Stalín hugmyndina að uppákomunni, því hann varð uppistaðan í göngu hinna sigruðu í Moskvu þann 17. júlí. Eftir að þýsku herfangarnir höfðu þrammað þungum skrefum um götur Moskvu, voru göturnar þrifnar og þvegnar, svo öll ummerki eftir hina hötuðu fasista væru þar afmáð. Ekki síst síðan þá hafa þjóðir Rússlands og áður Sovétríkjanna, hatað fasismann og allar hans birtingarmyndir, og hafa flestum þjóðum ríkari ástæðu til þess, og svo er enn í dag !

 

Aldrei hefur verið haft hátt um göngu þessa í vestrænum fjölmiðlum, enda hefur vafalaust mörgum þar mislíkað þessi meðferð á Þjóðverjunum, því nasisminn átti þar í flestum löndum nokkurt fylgi, enda upphaflega leiddur þar á legg fjárhagslega, en sú saga er ekki beint efni þessa pistils. Þeir sem vildu samt kynna sér sögulegar heimildir um göngu hinna sigruðu ( The Parade of the Vanguished ) geta fundið þær á Netinu og eins er minnst á gönguna í þáttunum The Soviet Storm, sem líka á að vera hægt að nálgast þar !

 

En hérlendir menn sem vilja hafa það sem sannara reynist, þurfa samt alltaf að hafa það í huga, að vestræn fréttatúlkun á sovéskum framgangi og sigrum, jafnvel strax í seinni heimsstyrjöldinni, er nánast undantekningarlaust varasöm. Hún er yfirleitt þannig úr garði gerð, að hún gefur fullt tilefni til vantrausts vegna villandi framsetningar, og það algjörlega á viljandi forsendum. Kalda stríðið byrjaði nefnilega talsvert fyrr af hálfu Vesturlanda gegn Sovétríkjunum en flestir hafa gert sér grein fyrir !

 

 

 

 

Að vera virðingarlaust viðhengi ?

 

 

Sá tími er nú kominn, að þjóðir heimsins verða stöðugt ákveðnari í því að ein þjóð eigi ekki og megi ekki ráðskast með allan heiminn. Heimsvaldastefna Bandaríkjanna er því litin óhýru auga víðast hvar í veröldinni, nema í þeim ríkjum sem eru þrælbundin valdi kúgarans og sjá ekkert í stöðu mála, fyrir utan það eitt að fylgja honum umyrðalaust sama hvað hann gerir !

 

Í umræddri fylgispekt virðist alveg ótrúlega mikið manndómsleysi ráða allri framvindu mála og hér á Íslandi sést það, í neyðarlegri nærmynd, troða á nánast öllu því sem gerði okkur hér áður að virðingarverðri þjóð. Og enginn þarf að ímynda sér að pund okkar hafi vaxið okkur til sæmdar á seinni árum. Þar hefur svo margt gengið með öfugum hætti að með ólíkindum er, enda hefur þjóðin verið gersamlega forustulaus til fleiri ára og geldur þess stöðugt !

 

Virðing okkar sem sjálfstæðrar þjóðar hefur því beðið mikinn hnekki og það þarf engan að undra það. Við höfum hvergi haldið höfði í utanríkismálum, hvergi haldið virðingu okkar uppi. Það þarf því enginn með gefna glóru að furða sig á því að orðspor okkar Íslendinga sé laskað og í litlu gengi víða um heim. Við höfum sjálfir séð til þess að svo er, og það hvað eftir annað, með því að óvirða okkar eigið sjálfstæði í þágu erlendra hagsmunaaðila, og gert okkur þannig að óþjóðlegum ómerkingum út um allan heim !

 

Það er auðvitað ekki boðlegt fyrir þjóð sem vill láta taka sig alvarlega sem sjálfstæða og fullvalda þjóð, að leggjast í flatneskjulegt ferli aumingjaskapar og sálarleysis fyrir ósvífinni erlendri kröfugerð um íslenskan undirlægjuhátt. Eigum við kannski aldrei neitt stolt til nema í kringum boltaleiki ?

 

Til hvers var öll sjálfstæðisbaráttan, ef við ætlum að leggjast hundflöt í skítinn í hvert skipti sem heimtuð er af okkur hlýðni þrælslundar og vesaldóms ? Sjálfstæð þjóð á ekki og má ekki hegða sér þannig, ef hún ætlar að halda virðingu sinni í samfélagi þjóðanna. En við virðumst nú brjóta allar brýr að baki okkar með þjónkun við margt sem löngum áður var ekki talið sæmandi frjálsri þjóð !

 

Nú er það framkomið sem löngum var varað við áður, af þjóðhollum mönnum í þessu landi, að okkur er skipað í flokk með virðingarlausum taglhnýtingum erlends stórveldis og okkur er ætlað að borga stríðsskatta hvenær sem bandaríska blóðveldið gerir kröfu til þess. Nató-aðildin er nú orðin að þeim þjóðarvoða sem fyrr var spáð að hún yrði !

 

Og með því erum við hætt að vera sú þjóð sem við áttum að vera og verða og öll okkar virðingarkjölfesta er þar með fokin út í veður og vind. Nú virðumst við lítið annað en ófrjálst viðhengi við samvisku-lausa heimsvaldastefnu sem virðir ekkert nema eigið vald !

 

Og eitt er víst, að barátta fyrri ára fyrir þjóðlegri dáð og samfélagslegum ávinningi heildarinnar miðaðist aldrei við að slík yrði niðurstaðan, – með brotlendingu allrar manndómsreisnar, í þágu óhreinna og glæpsamlegra afla !

 

Norðurlöndin orðin stríðsóð !!!

 

 

 

Það er ekki langt síðan Norðurlönd skáru sig úr meðal þjóða heimsins fyrir einlæga friðarhyggju og samstöðu með málum sem talin voru miða að betri heimi. Norðurlönd nutu yfirleitt um langt skeið mikils álits fyrir víðsýn sjónarmið og jákvæðni gagnvart lífshagsmunamálum mannkynsins í víðasta skilningi. Þau lögðu mikla áherslu á friðsamleg samskipti þjóða og voru í þeim efnum jafnan fremst í flokki. En nú er öldin önnur !

 

Það virðist hafa gripið um sig einhvers-konar stríðsæði í þessum áður friðsamlega hluta Evrópu. Hið verðandi múslímaríki Svíþjóð sá nýlega enga aðra leið út úr sjálfsköpuðum innflytjendavanda sínum en að ganga í Nató. Þar með lauk 208 ára stríðslausu tímabili í þessu ríki Norður-landa sem eitt hefur náð því að vera um skeið talið til stórvelda Evrópu. Það líða því varla önnur 208 ár áður en Svíþjóð verður beinn þátttakandi í stríði með tilheyrandi afleiðingum !

 

Noregur er og hefur lengi verið þvílík drusla í höndum Bandaríkjamanna, að þjóðleg virðing fyrir Norðmönnum hefur gengið töluvert til baka víða um heim og múslímar hafa stóraukið áhrifavald sitt í Noregi svo flestallir virðast skríða núorðið fyrir þeim, allt frá æðstu mönnum ríkisins og niður úr, jafnvel fram á ystu annes, í fámennum byggðarlögum !

 

Þar hafa verið reistar á síðustu árum fokdýrar moskur, fyrir fjármagn frá Saudi Arabíu og enginn segir neitt. Norðmenn eru sannarlega ekki lengur það sem þeir eitt sinn voru. Ríkidæmið virðist hafa þurrkað frá þeim alla manndómslega reisn !

 

Og þegar við lítum til Finnlands, er vert að hafa það í huga að það er gamalt bandalagsríki Nazista-Þýskalands og tel ég að það segi að mestu það sem segja þarf um það ríki, enda hef ég áður í pistli fjallað um þá samskiptasögu, svo ljóta og blóðuga sem hún er í sannleika á spjöldum Sögunnar. Finnar eru til dæmis ekki talin norræn þjóð og upphafsrætur þeirra eru líklega einhversstaðar austur í Asíu, svo frændsemistalið varðandi þá er ekkert nema inngróið hræsnistal á hégómafundum Norðurlandatoppanna !

 

Danmörk er eiginlega eina ríkið á Norður-löndum sem hefði kannski mátt ætla að stæðist stríðsæsingar þær sem nú eru í gangi. En nei, Danir féllu líka í suðupott gerninganna, og þeim verður áreiðanlega ekki til lengdar sælt það sameiginlega fall. Þeir eru nefnilega þannig skapi farnir, og að mörgu leyti það jákvætt uppbyggðir sem manneskjur, að ólíklegt er að þeir gleðjist lengi yfir því að vera aðilar að einpóla stríðsæsingamafíu !

 

Um Ísland vil ég fara sem fæstum orðum í þessu sambandi, en segja má um það eiginlega að miklu leyti það sama og sagt er hér að framan um Noreg. Er þar sannarlega leiðri þjóð að líkjast. Við Íslendingar erum líka sagðir norskir að framættum til, og ekki virðumst við hafa þroskast öllu betur en Norðmenn í þófi aldanna. Trúlega sækjum við þó betri hluta okkar til Írlands, enda er keltneskur uppruni okkar miklu drýgri að vöxtum en hefur verið viðurkennt til þessa – af þeim sem eiga þó að vita það !

 

Í síðari heimsstyrjöldinni á valdatíma Quislings, sóttu norsk nasista-yfirvöld um það til Hitlers, að fá úthlutað svæðum í Rússlandi, líklega þá fyrir norska innflytjendur, sem yrðu þá trúlega að vera nasistar. Ekki varð nú neitt af því ráðabruggi, þar sem nasistar náðu aldrei að sigra Sovétríkin. Nú er hinsvegar verið að gera aðra tilraun til að ná fram slíkum sigri í gegnum Úkraínu-fasista, og skoðanabræður þeirra í Noregi hugsa sér kannski enn í anda Quislings, að hefja norskt landnám þar eystra !

 

En þar sem þriðja heimsstyrjöldin verður að öllum líkindum háð áður en af því getur orðið, er vandséð hvernig þau vinningsplön koma til með að ganga fyrir sig hjá þeim stríðsóðu, óþjóðlegu Kanasleikjum, sem virðast stjórna öllu í Noregi sem stendur. Norðmenn eiga kannski eftir að finna fyrir því áþreifanlega að það er allt annað verkefni að vinna að stríði en að vinna að friði. Vonandi skilst þeim sú staðreynd áður en öllu verður lokið !

 

Norðurlönd eru ekki lengur það sem þau voru. Þau standa ekki lengur gömlu vaktina sem útverðir manngæskulegrar viðleitni í málefnum heimsins. Þau virðast nú öll orðin að heilaþvegnum undirlægjum hernaðarbandalags sem þrífst á stríðsástandi, og hafa þannig orðið vitsmunalausu stríðsæði að bráð. Þau eru orðin að umskiptingum alheimskunnar og telja víst að heimsfriðurinn sé best tryggður með því að framleitt sé sem mest af vopnum í veröldinni. Í þeirri afstöðu felst hástig heimskunnar !

 

En viðhorfsbreytingin kann hinsvegar að verða þeim verðskuldaður feigðarboði, því vopnin í dag eru orðin slík - að þau eru ekkert nema mannkynsdeyðandi djöfulskapur !