Arfleifð Francos !

 

 

 

Óeirðir og mótmæli á Spáni nýverið vegna flóðanna í Valencia, og reiði almennings þar yfir ábyrgðarleysi og sofandahætti ráðamanna sem hefur kostað ófá mannslífin, leiða hugann að því hversvegna Spánn er konungsríki en ekki lýðveldi. Það væri kannski rétt að skoða það mál og átta sig á því hvað það getur verið erfitt að leiða mál í réttan lýðræðislegan farveg, eftir langtíma villuför á fasistaslóðum og óþjóðleg skemmdarverk vondra leiðtoga ?

 

Það er skemmst frá því að segja, að fasistaleiðtoginn Francisco Franco hers-höfðingi komst til valda á Spáni í borgarastyrjöldinni 1936-1939, aðallega fyrir tilverknað Hitlers og Mussolinis og hernaðarstuðning þeirra, og jafnframt fyrir dulbúinn stuðning breskra og franskra stjórnvalda þess tíma. Það ferli á mestan þátt í því að Spánn er konungsríki enn í dag og forsagan að því er bæði skítug og skuggaleg !

 

Lýðveldisstjórnin á Spáni sem var löglega kjörin stjórn annars spænska lýðveldisins, fékk engan frið til starfa fyrir uppreisnargjörnum auðvaldsöflum, heima fyrir og ekki síst erlendis. Einkum urðu svik Breta og Frakka afdrifarík í þeim pólitíska hráskinnaleik. Fasistaríkjunum Þýskalandi og Ítalíu var algerlega gefinn laus taumur til að drýgja stöðu auðvalds og fasisma í Evrópu. Þjóðabandalagið gerði ekki neitt að gagni enda jafnónýtt tæki og SÞ nú á dögum. Stórbankavaldið sem stóð að því ,,hlutleysi“ sem Bretar og Frakkar þóttust sýna, var nákvæmlega það sama sem hafði komið Hitler til valda !

 

Raunverulega áttu þeir Hitler (Der Fuhrer), Mussolini (Il Duce), og Franco (El Caudillo), að verða að voldugu þríeyki í Evrópu og þjóna þar alfarið auðvalds-öflunum. Sem það þríeyki áttu þeir að sjá til þess að hin rísandi rauða hætta truflaði ekki arðránsspil auðvaldsins um alla jörð. Það var hið ætlaða undir-heimaplan. Jafnvel Íslendingar vita hvað það kann að vera áhyggjulítið og þægilegt fyrir ráðamenn, að fela einhverju þríeyki öll völd í hendur á einhverjum stór-blekkjandi forsendum farsótta eða fjár-hagslegra glæpa !

 

En lýðveldisstjórnin spænska þraukaði hinsvegar töluvert lengur en fjendur hennar bjuggust við, því til liðs við hana komu ýmsar sveitir hugsjónaríkra manna víða að. Meira að segja þrír, að mig minnir, frá Íslandi. Það hefur líklega munað um þá. Þessi liðsauki dró meðal annars styrjöldina á langinn og skekkti þar með ætlaða sigurútkomu. Svo þegar átökum linnti loks, þessum grimmilega aðdraganda að seinni heimsstyrjöldinni, var Spánn nánast í rústum og efnahags-lega niðurbrotinn !

 

Franco var því enganveginn fær um að endurgjalda hinum einræðisherrunum hjálpina þó feginn vildi. Hann sendi þó fjölmenna herdeild til liðs við Hitlers-herina þegar þeir hófu innrásina í Sovétríkin, en litlar sögur fara samt af afrekum spænsku fasistanna í Bláu herdeildinni á austurvígstöðvunum !

 

En það voru vissulega þeir Hitler og Mussolini sem komu Franco að langmestu leyti til valda með beinni hernaðaraðstoð og blóðugum hryðjuverkum gegn spænsku þjóðinni og því má aldrei gleyma. Sú glæpasaga hefur aldrei verið gerð upp. Valdaöfl á Vesturlöndum hafa alltaf séð til þess og varið arfleifð Francos. Það var hinsvegar staðreynd, að mikill meirihluti spænsku þjóðarinnar vildi ekkert með þann ofbeldismann hafa !

 

Það má raunar heita alveg furðulegt að fasistavaldhafi sem átti völd sín algerlega Hitler og Mussolini að þakka, skyldi geta setið að völdum óáreittur allar götur til dauðadags 1975. En svörin við því hafa aldrei verið gefin upp og hafa alltaf legið í þagnargildi hjá vestrænum valdhöfum og verða það víst áfram. En Franco átti sína verndara þó Hitler og Mussolini væru horfnir. Það felst margt í vestrænum ,,lýðræðisríkjum" sem þolir ekki ljós. Fasistaóværunni var aldrei útrýmt í Vestur Evrópu 1945, hún átti að fá að vaxa og dafna fyrir seinni tíma !

 

Síðar var líka hið komandi Natóvald verndarhlíf Francos til fleiri ára, þó formleg innganga Spánar í árásar-bandalagið alræmda drægist fram yfir dauða hans. Það varð svo að vera, því það þótti nefnilega dálítið pínlegt að hafa El Caudillo þar við valdaborðið í ljósi óhreinnar fortíðar hans. Skyldi annars einhver finnast með hreina fortíð við það borð ?

 

En Franco var samt af ríkum samkenndar-ástæðum sinna líka, alltaf býsna vel haldinn í vaxandi vinahópi sínum innan Nató, svona á bak við tjöldin, uns hann fór á sinn endanlega dvalarstað í nóvember 1975, þar sem hann hefði í raun helst átt að hafna - að minnsta kosti fjörutíu árum fyrr !

 

Það er svo sem þarflaust að rekja þessa sögu frekar. Fasistaþríeykið varð sem betur fer aldrei að veruleika, og loks urðu ríki þau sem byggðu hin fasistaríkin fjárhagslega upp, að neyðast til að taka þátt í að kveða þau niður. Þau voru alveg hætt að láta að stjórn þeirra sem leiddu þau á legg, enda stjórnlaus sjálf og orðin öllum heimi hættuleg. Þannig fer stundum, að þrautskipulögð framvinda glæfrabragða fer í handaskolum og breytist í andstæðu sína, ekki síst vegna sálarlegra innanmeina þeirra sem þar eiga í hlut !

 

En spænska konungdæmið er klárlega arfleifð Francos. Hefðu Spánverjar tekið upp lýðveldisfyrirkomulag eftir dauða einræðisherrans alræmda, hefði það verið eins og að snúa aftur til stjórnarhátta fyrir borgarastríð, áður en fasisminn spillti öllu stjórnkerfi Spánar og afnam lýðræðið. Það kom náttúrulega ekki til mála og þessvegna var úrelt toppfígúru-kerfi sett upp, andstæða lýðræðislegra stjórnarhátta. Það hugnaðist hinni fasis-tísku valdaelítu öllu betur og konungur var þannig settur á koppinn !

 

Vesturlönd hafa ekkert út á fasisma að setja, svo framarlega sem hann er þeim hlýðinn og undirgefinn. Það sást lengi vel á Spáni og það sést nú í Úkraínu. Vestræn ríki dansa þar í kringum umboðslausan forseta, sem hefur aflagt allar kosningar og allt lýðræði. En það er sýnilega allt í lagi hvað það snertir, meðan viðkomandi valdhafi er Vesturlöndum hlýðinn og fórnar þjóð sinni miskunnarlaust á altari auðvaldsafla í tilgangslausu og óvinnan-legu stríði við Rússa. En eftirmæli þess ömurlega valdhafa munu að öllum líkindum síðar, í ljósi sögulegra staðreynda, verða hliðstæð eftirmælum Francos, og þar er sannarlega leiðum að líkjast !

Í kringum kosningasirkus hégómans !

 

 

 

Ljótt er hvernig farið er með fólkið hér,

 

frjálshyggjan í landi okkar bölvun er.

 

Lögin eru sveigð og beygð í sérhagsmuna

 

vild

 

Satans andi ræður þar í vondra manna

 

fylgd.

 

 

Þannig er nú staðan og þjóðin ber þess

 

mein,

 

það fær allt að rotna sem vex á lífsins

 

grein.

 

Valdastéttin meðvirk er og matar eigið

 

sjálf

 

Mammon henni stjórnar í dansi um gullinn

 

kálf !

 

 

Á Íslandi er velferðin í voða,

 

því vandamálin hætt er nú að skoða.

 

Fatlaðir ei þjónustuna fá hér öllu meir

 

og fólkið á biðlistum deyr !

 

 

Hverjum á að hjálpa og hverjum ei,

 

hvað með þessi ótalmörgu veiku grey ?

 

Alla þá með augna dökku baugana,

 

á nú kannski að fleygja þeim á haugana ?

 

 

Sérgæskan er öll í hæstu hæðum,

 

hætt að reyna að fylgja jöfnum gæðum.

 

Blóðsugurnar skríða fram og fylla sína

 

hít,

 

finnst það bara sjálfsagt að aðrir éti

 

skít !

 

 

Á Íslandi er velferðin í voða,

 

því vandamálin hætt er nú að skoða.

 

Fatlaðir ei þjónustuna fá hér öllu meir

 

og fólkið á biðlistum deyr...........

 

 

Og fólkið á biðlistum deyr !

 

 

Innflutningur á ófriði og ofbeldisbreytni !

 

 

 

Áreitið erlendis frá og takmarkalaust flæði ofbeldiskenndrar fjölmiðlatjáningar hefur á undanförnum árum breytt íslensku samfélagi talsvert til hins verra. Þar er um að ræða innflutning sem er þjóðinni ekki hollur í neinum skilningi og líklega síst siðferðilega. Skaðinn af þessu fer að verða óbætanlegur !

 

Á allra síðustu árum höfum við, til viðbótar þessu vonda og siðlausa efnis-flæði, líka galopnað land okkar fyrir innfluttum ófriði og ofbeldisbreytni í formi lifandi fólks, sem virðist vilja koma hingað, ekki til að gerast aðilar að íslensku samfélagi á heiðarlegum for-sendum, heldur öllu frekar til að breyta Íslandi í sitt fyrra heimaland !

 

Innflytjendur þurfa ekki að vera slæmir, en hér virðist ekki hafa verið skeytt neitt um það lengi hvort í hlut eigi aðlögunarhæft fólk eða ekki og hver fjöldinn er. Viðhorfið virðist vera að allir eigi helst að geta komið hingað til lands til að eiga hér heima í friðsældinni á Íslandi. Margir Íslendingar virðast vilja virka svo frjálslyndir og víðsýnir, að þeir glata hreinlega allri skynjun sinni fyrir því hvernig beri að tryggja öryggi lands og þjóðar á heilbrigðum forsendum !

 

En það er hinsvegar ekkert vafamál, að það er mikil þörf á því að halda sig til hlés í allri þeirri ágjöf sem fylgir því að hvolfa sér, og það án allra burða, í alþjóðaslag og stórveldapólitík. Að ætla sér í uppdrifnum hroka að leysa helst öll vandamál heimsins, með því að setja eigið land og friðsæld þess í spennitreyju hættulegrar sambúðar við aðila sem koma hingað til að taka og þiggja og gefa ekkert í staðinn. En það höfum við einmitt verið að gera !

 

Með allt of miklum fjölda innflytjenda, sem engin stýring eða þjóðaröryggis-skipulag kemur nærri, erum við að talsverðu leyti farin að vísa friðsæld okkar þjóðfélags á dyr og það getur aldrei komið út sem góð stefna. Í þeim meðförum fer margt forgörðum sem við viljum vafalaust, og ættum allra hluta vegna, að vernda og halda í. Og víst er að afkomendur okkar munu ekki þakka okkur þegar viðsjárnar aukast, fyrir að bregðast á allri öryggisvakt fyrir þeirra framtíð, en það erum við einmitt líka að gera !

 

Menn geta bara hugleitt hvernig sósíaldemókratastefnan í innflytjenda-málum eyðilagði Svíþjóð, sem það ríki sem það var, áður en arfavitlaus fjölmenningar-bakterían byrjaði að breiða úr sér þar. Við Íslendingar erum á hliðstæðri leið. Það er engum íslenskum veruleika til góðs, að skapa forsendur fyrir átök og ófrið í samfélagi okkar í gegnum þá stöðu mála, að fólkið í landinu sé alveg hætt að eiga samleið, hvorki í menningarlegum,þjóðlegum,trúarlegum,eða yfir höfuð neinum siðferðilegum skilningi !

 

West Side Story virðist nú þegar farin að eiga sér fullar forsendur í sumum hverfum Reykjavíkur. Það er líka talað um að útlendar mafíur séu til staðar í undirheimum höfuðborgarinnar. Og í átökum milli ofbeldishópa erlendis frá, eru menn drepnir, nákvæmlega eins og í Svíþjóð. Í janúar 1968 var leigubílstjóri skotinn til bana í Reykjavík og öll þjóðin var í sjokki á eftir. Nú hrekkur enginn upp við manndráp eða morð í höfuðborginni. Svo ríkur þáttur virðist jafnvel grófasta ofbeldi vera orðið í daglegu lífi íslensku þjóðarinnar !

 

Það er líka sagt, að ófáir gámar af ránsfeng frá innbrotum á höfuðborgar-svæðinu séu reglulega sendir úr landi. Er slíkt eitthvað af því tagi sem við viljum hafa hér eða af hverju er landið haft galopið ár eftir ár, þó vitað sé hvað það kostar okkur að bjóða ógæfunni heim með slíkum hætti, ásamt margri annarri óaðgæslu? Fréttir hafa líka borist um vaxandi áhyggjur lögreglumanna út af ástandi mála hér, enda er stóraukið ofbeldi orðið samnorrænt vandamál, en ekki bara sænskt eins og áður var jafnan talað um !

 

Það er því sívaxandi og knýjandi þörf á því að koma einhverri vitrænni skipan á þessi mál hérlendis. Íslendingar verða að gæta að sér í þessum efnum. Við verðum ekki lengi þjóðleg þjóð, ef við kaffærum okkur áfram í einhverri fjölþjóðasúpu þar sem enginn á lengur samleið. Þá er sú staða komin inn á þjóðarheimili okkar sem enginn ræður við, og ófriður mun þá setja stöðugt meira mark sitt á allt samfélag okkar og splundra því svo í framhaldinu, ef að líkum lætur. Þessi málaflokkur er orðinn eitt skýrasta dæmið um getuleysi pólitískra forustuhópa í landinu til að verja samfélagið og allan almannahag !

 

Þar virðast allir hafa brugðist, framkvæmdavaldið, þingið og dóms-valdið. Þessar áður sígildu stoðir laga og réttar, virðast vanta alla eðlilega virkni til þess að þjóna þjóðinni núorðið svo að gagn sé að því. Það þarf traust skipulag og styrka stjórn á þessi mál hérlendis, í stað þess stjórnleysis sem verið hefur !

Um óraunhæfar væntingar !

 

 

Væntingar manna vegna kjörs Donalds Trumps sem forseta í Bandaríkjunum minna að sumu leyti á væntingar þær sem tengdar voru kjöri Baracks Obama í sama embætti á sínum tíma. Þær væntingar fóru síðan að langmestu leyti norður og niður. En svo miklar voru þær, að Thorbjörn Jagland sá til þess að Obama fékk Friðarverðlaun Nóbels 2009 fyrir ódrýgðar dáðir !

 

Þær dáðir voru hinsvegar aldrei drýgðar og verða aldrei drýgðar. Það stóð einfaldlega aldrei til að þær yrðu leystar af hendi. Ferill Obamas varð í engu eins glæsilegur og hann átti víst að verða. Hann varð sem forseti ekki neinn húsbóndi í bandaríska stjórnkerfinu, heldur miklu frekar þræll þess. Barack Obama er eini fangabúðastjórinn sem hlotið hefur Friðarverðlaun Nóbels og af þeim hlaut hann engan sóma. Staðarheitið Guantanamo virkar í því sambandi á við ævarandi brennimark !

 

Og því til viðbótar má geta þess að atburðir ársins 2014 í Úkraínu gerðust á ábyrgðarvakt Obamas sem forseta. Þar var fyrir illum hlutum sáð og þar beintengist hann þeirri vondu framvindu sem átt hefur sér stað í umræddu landi og ber þannig sína ábyrgð í þeim efnum. Í þeim aðgerðum sem hófust umrætt ár og mörkuðu framhaldið, voru bandarísk stjórnvöld í leiðandi og ráðandi stöðu. Þá erum við að tala um atburðarás sem leitt hefur til dauða hundruða þúsunda manna í styrjöld sem orsakaðist vegna þeirrar bandarísku stefnumörkunar sem ákveðin var í málum Úkraínu árið 2014 !

 

Friðarverðlaun Nóbels hafa sennilega aldrei verið misnotuð meira en þegar Obama var látinn fá þau, þó oft hafi verið illa staðið að þeirri pólitísku verðlauna-veitingu. En væntingarnar til mannsins voru svo miklar í byrjun ferils hans sem forseta, að fjölmargir aðilar víða um heim, jafnt leiðtogar sem aðrir, aftengdu sig algerlega eigin dómgreind í einhverri heilaþvottar hrifningu !

 

Nú virðist það sama í gangi varðandi Trump. Honum er ætlað að leysa alla hnúta sem hlaðist hafa upp í heimsmálunum sem öðru síðustu fjögur árin. Líka þá sem hann hnýtti sjálfur, til ógagns góðrar framvindu, á sínu fyrra kjörtímabili. En ljóst er, að Trump verður enginn kraftaverkamaður varðandi lausnir á vandamálum heimsins fremur en Obama varð á sínum tíma !

 

Trump virðist nefnilega ætla að gera svo afgerandi margt, en trúlegast er að gróið valdakerfið muni setja honum þær skorður, að honum verði að mörgu leyti gert ókleyft að standa við sín stóru orð, jafnvel þó hann í raun vilji það. Jimmy Carter vildi margt gott gera þegar hann tók við sem forseti, en hann var hindraður í því flestu af spilltu stjórnkerfi. Stjórnkerfi sem hafði gengið ómennskunni gjörsamlega á vald og hlýddi allt öðrum formúlum en þeim sem settar voru fram með miklum væntingum á sínum tíma, í stjórnarskrá Bandaríkjanna !

 

Síðar reyndi Carter að bæta fyrir rýran og innihaldslítinn forsetaferil sinn með ýmsum hætti, og vann þar oft vel að málum. Hann fékk Friðarverðlaun Nóbels 2002 og líklega fyrir drýgðar dáðir, enda var hann mun betur að þeim verðlaunum kominn en Obama varð síðar. Líklega hefur Carter alltaf verið með samviskubit vegna þess hvað honum vannst lítið til heilla meðan hann var forseti. Það hefur svo gefið honum aukinn slagkraft til síðari verka, sem mörg hver hafa sýnt að töluvert hefur líklega verið í manninn spunnið. En sem forseti var hann settur í þá stöðu að vera í embættinu að mestu leyti með bundnar hendur !

 

Þessvegna verður fróðlegt að fylgjast með því að hve miklu leyti Trump verður með bundnar hendur þegar hann kemur í Hvíta húsið, sem ætti miklu heldur að heita Svarta húsið, vegna allrar þeirrar mannkynsógæfu sem þar hefur verið úthugsuð gagnvart umheiminum, í allt of langan tíma !

 

Trump mun af ýmsum ástæðum þegar þangað er komið, hvað svo sem hann hefur sagt áður, ekki geta eða verða fær um að umbylta stórgölluðu stjórnkerfi lands síns og bandarískri heimsvalda-stefnu. Hann mun ekki breyta þeim yfirgangi eða afnema, sem hefur leitt til þess á undanförnum árum, að almenn lífskjör í mörgum löndum hafa verið eyðilögð með bandarísku sprengju-regni og milljónir manna verið látnar missa þar alla fótfestu til eðlilegs lífs !

 

Stjórnarstefna Bandaríkjanna er slík og hefur verið slík, að það að senda heilu þjóðlöndin rústuð aftur á steinöld, í krafti blóðugrar hernaðarhyggju og svívirðilegs ofbeldis, hefur ekki þótt neitt mál, ef talið hefur verið að slíkt þjónaði bandaríska auðvaldinu og hagsmunum þess !

 

Donald Trump breytir slíku framferði áreiðanlega ekki, mun ekki heldur geta það, enda í meira lagi vafasamt að hann muni vilja það. Hann veit mætavel, að völd Bandaríkjanna á heimsvísu eru nátengd sívirkum ofbeldisháttum sem eiga ekkert skylt við lýðræði. Slíkir ofbeldishættir hafa verið stundaðir miskunnarlaust af bandarískum stjórn-völdum og það linnulítið síðasta mannsaldurinn, og í raun allt frá því að heimsvaldastefnan settist að í Hvíta húsinu !

 

Trump mun ekki skora slíka langtíma stjórnarstefnu á hólm. Hann er sjálfur í raun afkvæmi þeirrar stefnu og hefur verið samþykkur henni að miklu leyti. Hvernig hann mun taka á málum, mun því að öllum líkindum byggjast á einhverjum baktjalda-samningum við djúpríkisvaldið og yfirgangsöfl auðvalds Bandaríkjanna !

 

Þau svartnættisöfl Bandaríkjanna hafa í raun alltaf litið á alla heimsbyggðina sem nýlendu, sem þeim eigi að vera frjálst að arðræna með hverjum þeim hætti sem þeim þóknast. Sá hugsunarháttur mun heldur ekki vera fjarlægur Donald Trump þegar á allt er litið.

 

Samningar hans við fyrri andstæðinga kunna því að verða því líkastir sem skrattinn sjálfur væri að eiga í samningum við ömmu sína, því kynfylgjan er í raun hin sama. Væntingar flestra varðandi komandi valdatöku Trumps og eftirleik hennar, eru því óraunhæfar og munu ekki ganga eftir !

 

Á skelfilegt skítkast í kosningum að leiða til Gullaldar ?

 

 

Nú eru forsetakosningarnar í Banda-ríkjunum loksins að baki og úrslit liggja fyrir. Þau eru hinsvegar ekkert til að hrópa húrra fyrir. Báðir frambjóðendurnir voru óhæfir miðað við eðlilega siðlega mælingu, eftir gömlum og góðum gildum. Biden-stjórnin var búin að vinna sér svo mikið til óhelgi, að þess var engin von að hún fengi áframhaldandi völd. Hún hafði nánast klikkað í öllu !

 

Biden sjálfur hefði kolfallið ef hann hefði verið áfram í kjöri, en guðfeður Demókratavaldsins sáu að síðustu að það var vonlaust mál að bjóða hann fram aftur. Þeir gripu því í örvæntingu sinni til þess að bjóða upp á varaforseta hans og þóttust sjá einhverja von í því, en Kamala Harris var með Biden-arfleifðina á bakinu og fulltrúi hennar, og það var slæm fylgja. Auk þess var hún þar fyrir utan ekki nógu sterkur frambjóðandi á eigin forsendum !

 

Þrátt fyrir að Trump sé stórhættulegt ólíkindatól og enginn viti í raun fyrir hvað hann stendur eða hvað hann komi til með að gera, hefur hann samt unnið kosningarnar, ekki síst fyrir einstaklega aumlega frammistöðu bandarískra stjórn-valda á Bidentímanum. Samt var Trump ábyrgur fyrir einni verstu aðför að lýðræðislegu stjórnkerfi Bandaríkjanna, árásinni á þinghúsið, og ræður hans margar hverjar hafa einkennst af verulega innantómum frösum og  ódýrum lýðskrumara-töktum !

 

En það er eins og Trump hafi eitthvert karlaraups hreðjatak á Bandaríkja-mönnum, og geti dregið mikinn hluta þeirra með sér hvert sem er. Þegar menn fara í stórum stíl að kjósa með þeim hætti að dómgreindin er skilin eftir heima, er ekki von á góðu. En Trump náði líklega það sterkum tökum að það dugði honum til sigurs, vegna þess að andstæðingar hans klúðruðu svo miklu á margan hátt og vandræðagangur þeirra í framboðsmálum var áberandi veikleika-merki. Því fór sem fór !

 

Enginn veit þó hvað framundan er. Bidenstjórnin er talin hafa leynt undanfarið ýmsum erfiðum vandamálum, svo vitneskja um þau spillti ekki fyrir, málum sem hefði þurft að taka á fyrir kosningar. Það þýðir einfaldlega að margur vandinn mun fljótlega skella á með fullum þunga að afloknum forseta-skiptunum. Það verða því varla neinir sæludagar hjá nýja forsetanum þegar hann hefur tekið við !

 

Trump þarf að leysa ríkisskuldavanda upp á næstum 36 trilljónir dollara, vaxtaskuldir ríkisins eru yfir trilljón á ári og hækka enn, viðskiptahallinn á ári er hátt í tvær trilljónir og óreiða nánast á öllum fjármálum ríkisins. Og vegna heimsvalda-stefnu liðinna ára og bullandi hernaðar-hyggju og herstöðva út um allan heim, eru útgjöld Bandaríkjahers nú orðin líklega á bilinu 800 til 900 milljarðar dollara á ári. Það er því ekki víst að Trump hafi til dæmis mikla fjárhagslega burði í það fyrst um sinn, að byggja bandaríska múrinn á landamærunum að Mexíkó og það gæti svo farið að hin lofaða gullöld hans fyrir hönd Ameríku dragist eitthvað á langinn líka. Það hefur alla tíð verið auðveldara mál að gefa loforð en standa við þau !

 

Ólíklegustu og ólíkustu menn vænta ólíkustu hluta af Trump. Það sýnir best að enginn veit hvað hann kemur til með að gera. Eða hvaða samsvörun í þeim efnum er hægt að fá frá mönnum sem nú keppast við að óska Trump til hamingju með sigurinn, manneskjum eins og Netanyahu, Selenski, von der Leyen, Orbán og Bjarna Ben og fleiri mætti nefna ? Allir hafa sínar væntingar til Trumps, en hvað mun koma til með að koma út úr þeim ? Það veit sennilega enginn eins og er og kannski allra síst Trump sjálfur !

 

Bandaríkin eru ólíkindaríki og Trump er ólíkindatól. Það er kannski viss samsvörun þar á milli. En heimurinn er að ganga í gegnum miklar breytingar og Trump skilur þær áreiðanlega ekki, frekar en svo margir aðrir svokallaðir leiðtogar á Vesturlöndum. Það er heldur enginn meiriháttar leiðtogi til á Vesturlöndum að mannkostum til og hefur ekki verið nú um langa hríð !

 

Og Trump er ekki að neinu leyti persónuleiki sem breytir þar niðurstöðum til betri vegar. Það mun að öllum líkindum koma í ljós fyrr en síðar. 5. nóvember 2024 gæti því alveg í fullum skilningi fengið þann dóm Sögunnar að hafa verið mikill örlagadagur, ekki bara í sögu Bandaríkjanna, heldur í sögu alls heimsins !

Félagshyggjuna upp – örvæntinguna og vonleysið niður !

 

 

 

Ástæðan fyrir sjálfsvígum í samfélaginu virðist að stórum hluta vera sú, að fólki líst ekki á þróun þess, stöðu þess og áherslur. Það finnur sig ekki lengur eiga heima innan þeirrar framvindu sem það telur að sé að eiga sér stað. Framtíðarsýnin verður myrk hjá því og vonin deyr smám saman fyrir því að það geti átt möguleika á hamingjuríku lífi. Heimsmyndin er heldur ekki til að lífga upp á neitt í þessu sambandi og virkar stöðugt neikvæðari !

 

Ungt fólk er sérstaklega viðkvæmur hópur í þessu tilfelli, því sívaxandi sérgæska í samskiptum fólks fer illa í það, og ýtir undir það viðhorf að hver maður sé í raun einn á báti. Enginn sé til staðar til að hjálpa og samfélagið sé orðið kalt og kærleikslaust. Þú verðir bara að spjara þig í gráðugri hákarlavöðu nútímans, uppfullri af frjálshyggju og markaðs-öfgum, og verjast því með hörku að verða étinn upp til agna efnahagslega af öðrum. Varla sé hægt að tala um heilbrigt samfélag við slíkar aðstæður, miklu frekar gróft og græðgisvætt einstaklinga-þjóðfélag !

 

Margt ágætis fólk sem hefur verið að berjast sinni lífsbaráttu og lagt hart að sér við að skapa sér og sinni fjölskyldu góðar lífsaðstæður, hefur orðið fyrir því að missa börnin sín út í svartnætti óreglu og erfiðleika sem hefur jafnvel endað með sjálfsvígi. Það hefur ekki gefist neinn tími fyrir uppbyggileg, félagsleg samskipti í harðskeyttri lífsbaráttunni, og þegar hinn efnalegi sigur er kannski í sjónmáli eða í höfn, er annað farið sem var óendanlega mikilvægara og verður aldrei endurheimt !

 

Þá er fórnarkostnaðurinn orðinn hærri en nokkur getur staðið undir, jafnvel þó líf sé fengið með þeim ytri gæðum sem sóst var eftir. En samfélag okkar í dag virðist óhikað stefna þessa leið. Félagslegar og samfélagslegar dyggðir eru hrópaðar niður af sérgæskumönnum Mammonshyggjunnar og peningaöflin hamast við það að brjóta manngildið niður og keyra auðgildið upp. Og afleiðingarnar láta ekki á sér standa og þær geta aldrei orðið annað en illar !

 

Þegar manneskjur eru komnir í þann vítahring sálarkreppu og einsemdar – að mestu leyti af mannavöldum, að þær líta á samfélagið sem sívaxandi ógn og geta ekki lengur hugsað sér að vera hluttakendur í því, ættu hættumerkin vissulega að vera orðin mörg og þau eru það sannarlega !

 

En hraðinn í nútímanum, eftirsóknin til hinna efnislegu gæða, veldur því að fólk sér oftast ekki hvað er í gangi fyrr en það er orðið um seinan. En ein sál hefur þá endanlega orðið úti, mitt í hringiðu hinnar fjölmennu samfélagsbræðslu sem er orðin nornaketill neikvæðra afla. Skaðinn er skeður. Svo bera margir sárin frá því sem gerist við slíkar aðstæður til æviloka !

 

Slíkir harmleikir eru miklu fátíðari í samfélögum sem byggja á félagshyggju og samhjálp, þar sem fólk er vakandi fyrir þörfum hvers annars. En í peninga-brjáluðu samfélagi týnist mörg manneskjan og á sér engan samastað. Þannig samfélag höfum við Íslendingar satt best að segja verið að hamast við að skapa mörg undanfarin ár !

 

Fyrirmyndin er líklega að mestu fengin frá Ameríku, hins óhóflega neysluríkis, sem gleymir svo oft mannlegum þáttum lífsins í græðgi sinni eftir efnahagslegum ytri gæðum. Af þessum sökum hafa aldrei verið til fleiri auðmenn á Íslandi en einmitt í dag og líklega flestir á vafasömum forsendum, þó almennings-kjörin eigi jafnt sem fyrr erfitt uppdráttar !

 

Akur lífsins á Íslandi er orðinn býsna kaldur. Það sækir frostkuldi að rótum þar og fátt yljar með afgerandi hætti. Og lyklabörnin verða þar úti, mörg hver, önnur búa ævilangt við afleiðingarnar af þeim skorti á umhyggju sem þau bjuggu við fyrstu lífsárin, meðan báðir foreldrarnir voru úti að vinna fyrir stöðugt meiri ,,nauðþurftum“. Þau verða að mæta lífinu, kalin á sál og sinni !

 

Það eru afleiðingar tilveru sem miðast hefur fyrst og fremst við efnishyggju en ekki tilveru félagslegra samskipta. Sumir halda að leikskólar komi að fullu í staðinn fyrir heilbrigða móðurást, en svo er ekki og getur aldrei orðið, jafnvel þó sumir þeirra þyki góðir !

 

Í hverju því tilfelli þar sem manneskja verður úti í samfélaginu er vissulega um harmleik að ræða, og þegar samfélagið er orðið svo snautt af samhjálp og heilbrigðri félagshyggju, að öll hjálp er sem í skötulíki, virðast oft allar bjargir bannaðar. Varnarráð kerfisins virðast oft frekar miðuð við að skapa öðrum vinnu, en að hjálpa þeim í raun og veru sem þurfa á hjálp að halda. Þessvegna verður útkoma þeirra bjargráða sem gripið er til oft svo nöturleg og í mörgum tilfellum verulega ómanneskjuleg !

 

En það þurfa margir á hjálp að halda vegna sálarlegrar neyðarstöðu. Og við slíku þarf að bregðast með skilningsríkum hætti og forða fólki frá þeirri samfélagsógn sem í slíku býr. Hvert líf sem glatast vegna hraðsóknar gráðugra viðhorfa efnishyggjuafla eftir vindinum, er líf sem hefði trúlega verið hægt að bjarga, ef fólk hefði í tíma getað tekið sér mannlegri stöðu og stillt lífsgæðakröfum sínum í meira hóf sjálfs sín vegna og samfélagsins !

 

,,Aðgát skal höfð í nærveru sálar“ segir ævafornt spakmæli. Í því býr viska aldanna og gildið er og verður óhrekjandi. Félagsleg samkennd er ekki hátt metin eða skrifuð í íslensku nútímaþjóðfélagi. Vegna þess hafa margir þurft að líða. Algera hugarfarsbreytingu meðal þjóðar-innar þarf til þess að fólk - almennt talað – nái að skilja, að hugsun fyrir sálarheilli velferð heildarinnar, þarf alltaf að byggjast á hugsun fyrir sálarheilli velferð hvers og eins !