Undir Borginni

Ljótt er hvernig farið er með fólkið hér,

frjálshyggjan í landi okkar bölvun er.

Lögin eru sveigð og beygð í sérhagsmuna

vild

Satans andi ræður þar í vondra manna

fylgd.

Þannig er nú staðan og þjóðin ber þess

mein,

það fær allt að rotna sem vex á lífsins

grein.

Valdastéttin meðvirk er og matar eigið

sjálf

Mammon henni stjórnar í dansi um gullinn

kálf !

Á Íslandi er velferðin í voða,

því vandamálin hætt er nú að skoða.

Fatlaðir ei þjónustuna fá hér öllu meir

og fólkið á biðlistum deyr !

Hverjum á að hjálpa og hverjum ei,

hvað með þessi ótalmörgu veiku grey ?

Alla þá með augna dökku baugana,

á nú kannski að fleygja þeim á haugana ?

Sérgæskan er öll í hæstu hæðum,

hætt að reyna að fylgja jöfnum gæðum.

Blóðsugurnar skríða fram og fylla sína

hít,

finnst það bara sjálfsagt að aðrir éti

skít !

Á Íslandi er velferðin í voða,

því vandamálin hætt er nú að skoða.

Fatlaðir ei þjónustuna fá hér öllu meir

og fólkið á biðlistum deyr...........

Og fólkið á biðlistum deyr !

Væntingar manna vegna kjörs Donalds Trumps sem forseta í Bandaríkjunum minna að sumu leyti á væntingar þær sem tengdar voru kjöri Baracks Obama í sama embætti á sínum tíma. Þær væntingar fóru síðan að langmestu leyti norður og niður. En svo miklar voru þær, að Thorbjörn Jagland sá til þess að Obama fékk Friðarverðlaun Nóbels 2009 fyrir ódrýgðar dáðir !

Þær dáðir voru hinsvegar aldrei drýgðar og verða aldrei drýgðar. Það stóð einfaldlega aldrei til að þær yrðu leystar af hendi. Ferill Obamas varð í engu eins glæsilegur og hann átti víst að verða. Hann varð sem forseti ekki neinn húsbóndi í bandaríska stjórnkerfinu, heldur miklu frekar þræll þess. Barack Obama er eini fangabúðastjórinn sem hlotið hefur Friðarverðlaun Nóbels og af þeim hlaut hann engan sóma. Staðarheitið Guantanamo virkar í því sambandi á við ævarandi brennimark !

Og því til viðbótar má geta þess að atburðir ársins 2014 í Úkraínu gerðust á ábyrgðarvakt Obamas sem forseta. Þar var fyrir illum hlutum sáð og þar beintengist hann þeirri vondu framvindu sem átt hefur sér stað í umræddu landi og ber þannig sína ábyrgð í þeim efnum. Í þeim aðgerðum sem hófust umrætt ár og mörkuðu framhaldið, voru bandarísk stjórnvöld í leiðandi og ráðandi stöðu. Þá erum við að tala um atburðarás sem leitt hefur til dauða hundruða þúsunda manna í styrjöld sem orsakaðist vegna þeirrar bandarísku stefnumörkunar sem ákveðin var í málum Úkraínu árið 2014 !

Friðarverðlaun Nóbels hafa sennilega aldrei verið misnotuð meira en þegar Obama var látinn fá þau, þó oft hafi verið illa staðið að þeirri pólitísku verðlauna-veitingu. En væntingarnar til mannsins voru svo miklar í byrjun ferils hans sem forseta, að fjölmargir aðilar víða um heim, jafnt leiðtogar sem aðrir, aftengdu sig algerlega eigin dómgreind í einhverri heilaþvottar hrifningu !

Nú virðist það sama í gangi varðandi Trump. Honum er ætlað að leysa alla hnúta sem hlaðist hafa upp í heimsmálunum sem öðru síðustu fjögur árin. Líka þá sem hann hnýtti sjálfur, til ógagns góðrar framvindu, á sínu fyrra kjörtímabili. En ljóst er, að Trump verður enginn kraftaverkamaður varðandi lausnir á vandamálum heimsins fremur en Obama varð á sínum tíma !

Trump virðist nefnilega ætla að gera svo afgerandi margt, en trúlegast er að gróið valdakerfið muni setja honum þær skorður, að honum verði að mörgu leyti gert ókleyft að standa við sín stóru orð, jafnvel þó hann í raun vilji það. Jimmy Carter vildi margt gott gera þegar hann tók við sem forseti, en hann var hindraður í því flestu af spilltu stjórnkerfi. Stjórnkerfi sem hafði gengið ómennskunni gjörsamlega á vald og hlýddi allt öðrum formúlum en þeim sem settar voru fram með miklum væntingum á sínum tíma, í stjórnarskrá Bandaríkjanna !

Síðar reyndi Carter að bæta fyrir rýran og innihaldslítinn forsetaferil sinn með ýmsum hætti, og vann þar oft vel að málum. Hann fékk Friðarverðlaun Nóbels 2002 og líklega fyrir drýgðar dáðir, enda var hann mun betur að þeim verðlaunum kominn en Obama varð síðar. Líklega hefur Carter alltaf verið með samviskubit vegna þess hvað honum vannst lítið til heilla meðan hann var forseti. Það hefur svo gefið honum aukinn slagkraft til síðari verka, sem mörg hver hafa sýnt að töluvert hefur líklega verið í manninn spunnið. En sem forseti var hann settur í þá stöðu að vera í embættinu að mestu leyti með bundnar hendur !

Þessvegna verður fróðlegt að fylgjast með því að hve miklu leyti Trump verður með bundnar hendur þegar hann kemur í Hvíta húsið, sem ætti miklu heldur að heita Svarta húsið, vegna allrar þeirrar mannkynsógæfu sem þar hefur verið úthugsuð gagnvart umheiminum, í allt of langan tíma !

Trump mun af ýmsum ástæðum þegar þangað er komið, hvað svo sem hann hefur sagt áður, ekki geta eða verða fær um að umbylta stórgölluðu stjórnkerfi lands síns og bandarískri heimsvalda-stefnu. Hann mun ekki breyta þeim yfirgangi eða afnema, sem hefur leitt til þess á undanförnum árum, að almenn lífskjör í mörgum löndum hafa verið eyðilögð með bandarísku sprengju-regni og milljónir manna verið látnar missa þar alla fótfestu til eðlilegs lífs !

Stjórnarstefna Bandaríkjanna er slík og hefur verið slík, að það að senda heilu þjóðlöndin rústuð aftur á steinöld, í krafti blóðugrar hernaðarhyggju og svívirðilegs ofbeldis, hefur ekki þótt neitt mál, ef talið hefur verið að slíkt þjónaði bandaríska auðvaldinu og hagsmunum þess !

Donald Trump breytir slíku framferði áreiðanlega ekki, mun ekki heldur geta það, enda í meira lagi vafasamt að hann muni vilja það. Hann veit mætavel, að völd Bandaríkjanna á heimsvísu eru nátengd sívirkum ofbeldisháttum sem eiga ekkert skylt við lýðræði. Slíkir ofbeldishættir hafa verið stundaðir miskunnarlaust af bandarískum stjórn-völdum og það linnulítið síðasta mannsaldurinn, og í raun allt frá því að heimsvaldastefnan settist að í Hvíta húsinu !

Trump mun ekki skora slíka langtíma stjórnarstefnu á hólm. Hann er sjálfur í raun afkvæmi þeirrar stefnu og hefur verið samþykkur henni að miklu leyti. Hvernig hann mun taka á málum, mun því að öllum líkindum byggjast á einhverjum baktjalda-samningum við djúpríkisvaldið og yfirgangsöfl auðvalds Bandaríkjanna !

Þau svartnættisöfl Bandaríkjanna hafa í raun alltaf litið á alla heimsbyggðina sem nýlendu, sem þeim eigi að vera frjálst að arðræna með hverjum þeim hætti sem þeim þóknast. Sá hugsunarháttur mun heldur ekki vera fjarlægur Donald Trump þegar á allt er litið.

Samningar hans við fyrri andstæðinga kunna því að verða því líkastir sem skrattinn sjálfur væri að eiga í samningum við ömmu sína, því kynfylgjan er í raun hin sama. Væntingar flestra varðandi komandi valdatöku Trumps og eftirleik hennar, eru því óraunhæfar og munu ekki ganga eftir !

Ástæðan fyrir sjálfsvígum í samfélaginu virðist að stórum hluta vera sú, að fólki líst ekki á þróun þess, stöðu þess og áherslur. Það finnur sig ekki lengur eiga heima innan þeirrar framvindu sem það telur að sé að eiga sér stað. Framtíðarsýnin verður myrk hjá því og vonin deyr smám saman fyrir því að það geti átt möguleika á hamingjuríku lífi. Heimsmyndin er heldur ekki til að lífga upp á neitt í þessu sambandi og virkar stöðugt neikvæðari !

Ungt fólk er sérstaklega viðkvæmur hópur í þessu tilfelli, því sívaxandi sérgæska í samskiptum fólks fer illa í það, og ýtir undir það viðhorf að hver maður sé í raun einn á báti. Enginn sé til staðar til að hjálpa og samfélagið sé orðið kalt og kærleikslaust. Þú verðir bara að spjara þig í gráðugri hákarlavöðu nútímans, uppfullri af frjálshyggju og markaðs-öfgum, og verjast því með hörku að verða étinn upp til agna efnahagslega af öðrum. Varla sé hægt að tala um heilbrigt samfélag við slíkar aðstæður, miklu frekar gróft og græðgisvætt einstaklinga-þjóðfélag !

Margt ágætis fólk sem hefur verið að berjast sinni lífsbaráttu og lagt hart að sér við að skapa sér og sinni fjölskyldu góðar lífsaðstæður, hefur orðið fyrir því að missa börnin sín út í svartnætti óreglu og erfiðleika sem hefur jafnvel endað með sjálfsvígi. Það hefur ekki gefist neinn tími fyrir uppbyggileg, félagsleg samskipti í harðskeyttri lífsbaráttunni, og þegar hinn efnalegi sigur er kannski í sjónmáli eða í höfn, er annað farið sem var óendanlega mikilvægara og verður aldrei endurheimt !

Þá er fórnarkostnaðurinn orðinn hærri en nokkur getur staðið undir, jafnvel þó líf sé fengið með þeim ytri gæðum sem sóst var eftir. En samfélag okkar í dag virðist óhikað stefna þessa leið. Félagslegar og samfélagslegar dyggðir eru hrópaðar niður af sérgæskumönnum Mammonshyggjunnar og peningaöflin hamast við það að brjóta manngildið niður og keyra auðgildið upp. Og afleiðingarnar láta ekki á sér standa og þær geta aldrei orðið annað en illar !

Þegar manneskjur eru komnir í þann vítahring sálarkreppu og einsemdar – að mestu leyti af mannavöldum, að þær líta á samfélagið sem sívaxandi ógn og geta ekki lengur hugsað sér að vera hluttakendur í því, ættu hættumerkin vissulega að vera orðin mörg og þau eru það sannarlega !

En hraðinn í nútímanum, eftirsóknin til hinna efnislegu gæða, veldur því að fólk sér oftast ekki hvað er í gangi fyrr en það er orðið um seinan. En ein sál hefur þá endanlega orðið úti, mitt í hringiðu hinnar fjölmennu samfélagsbræðslu sem er orðin nornaketill neikvæðra afla. Skaðinn er skeður. Svo bera margir sárin frá því sem gerist við slíkar aðstæður til æviloka !

Slíkir harmleikir eru miklu fátíðari í samfélögum sem byggja á félagshyggju og samhjálp, þar sem fólk er vakandi fyrir þörfum hvers annars. En í peninga-brjáluðu samfélagi týnist mörg manneskjan og á sér engan samastað. Þannig samfélag höfum við Íslendingar satt best að segja verið að hamast við að skapa mörg undanfarin ár !

Fyrirmyndin er líklega að mestu fengin frá Ameríku, hins óhóflega neysluríkis, sem gleymir svo oft mannlegum þáttum lífsins í græðgi sinni eftir efnahagslegum ytri gæðum. Af þessum sökum hafa aldrei verið til fleiri auðmenn á Íslandi en einmitt í dag og líklega flestir á vafasömum forsendum, þó almennings-kjörin eigi jafnt sem fyrr erfitt uppdráttar !

Akur lífsins á Íslandi er orðinn býsna kaldur. Það sækir frostkuldi að rótum þar og fátt yljar með afgerandi hætti. Og lyklabörnin verða þar úti, mörg hver, önnur búa ævilangt við afleiðingarnar af þeim skorti á umhyggju sem þau bjuggu við fyrstu lífsárin, meðan báðir foreldrarnir voru úti að vinna fyrir stöðugt meiri ,,nauðþurftum“. Þau verða að mæta lífinu, kalin á sál og sinni !

Það eru afleiðingar tilveru sem miðast hefur fyrst og fremst við efnishyggju en ekki tilveru félagslegra samskipta. Sumir halda að leikskólar komi að fullu í staðinn fyrir heilbrigða móðurást, en svo er ekki og getur aldrei orðið, jafnvel þó sumir þeirra þyki góðir !

Í hverju því tilfelli þar sem manneskja verður úti í samfélaginu er vissulega um harmleik að ræða, og þegar samfélagið er orðið svo snautt af samhjálp og heilbrigðri félagshyggju, að öll hjálp er sem í skötulíki, virðast oft allar bjargir bannaðar. Varnarráð kerfisins virðast oft frekar miðuð við að skapa öðrum vinnu, en að hjálpa þeim í raun og veru sem þurfa á hjálp að halda. Þessvegna verður útkoma þeirra bjargráða sem gripið er til oft svo nöturleg og í mörgum tilfellum verulega ómanneskjuleg !

En það þurfa margir á hjálp að halda vegna sálarlegrar neyðarstöðu. Og við slíku þarf að bregðast með skilningsríkum hætti og forða fólki frá þeirri samfélagsógn sem í slíku býr. Hvert líf sem glatast vegna hraðsóknar gráðugra viðhorfa efnishyggjuafla eftir vindinum, er líf sem hefði trúlega verið hægt að bjarga, ef fólk hefði í tíma getað tekið sér mannlegri stöðu og stillt lífsgæðakröfum sínum í meira hóf sjálfs sín vegna og samfélagsins !

,,Aðgát skal höfð í nærveru sálar“ segir ævafornt spakmæli. Í því býr viska aldanna og gildið er og verður óhrekjandi. Félagsleg samkennd er ekki hátt metin eða skrifuð í íslensku nútímaþjóðfélagi. Vegna þess hafa margir þurft að líða. Algera hugarfarsbreytingu meðal þjóðar-innar þarf til þess að fólk - almennt talað – nái að skilja, að hugsun fyrir sálarheilli velferð heildarinnar, þarf alltaf að byggjast á hugsun fyrir sálarheilli velferð hvers og eins !

Í byrjun febrúar 1950 lést maður sem var aðalbankastjóri Englandsbanka lengst af milli styrjaldanna. Viðkomandi maður er af mörgum talinn hafa tekið þátt í ótrúlega mögnuðu og margþættu samsærisferli mestallan tíma millistríðsáranna, ferli sem réði meðal annars miklu um efnahagslegan uppgang Þýskalands undir hakakrossum og helvítismerkjum nasismans !

Hefði þessi maður skrifað endurminningar sínar og gert það samviskusamlega, er meira en líklegt að margt væri nú upplýst sem enn er deilt um og verður víst aldrei gert upp á nótum sannleikans. En það var auðvitað nokkuð sem lá alltaf fyrir, að umræddur maður myndi aldrei skrifa endurminningar sínar og þó hann hefði gert það, hefði trúlega aldrei verið hætta á því að hann hefði gert það samvisku-samlega, og gert þannig félögum sínum í myrkraverkum fjármálalífsins svo mikinn óleik. Því ljót er sagan og vafalítið verri en flestir munu geta gert sér grein fyrir !

Grundvallarstefnumið þeirra hákarla sem réðu vestrænum auðhringum á árunum milli heimsstyrjaldanna var að koma Ráðstjórnar-ríkjunum á kné. Helsta ráðið til þess var af þeirra hálfu að byggja upp og fjármagna Nazista-Þýskaland til árásar á þau. Hafði Hitler ekki talað um Drang Nach Osten í Mein Kampf ? Var sókn í austur ekki höfuð-ráðið til að öðlast meira Lebensraum - lífsrými, fyrir nýskipan Evrópu, að mati nazista og annarra sem hugsuðu á svipuðum nótum og það miklu víðar en í Þýskalandi ?

En það var auðvitað ekki nóg að hafa draumsýnir. Til þess að gera þær að veruleika þurfti fjármagn. Og það er talið hafa komið, meðal annars frá Englandsbanka í bankastjóratíð þess manns sem minnst er á í upphafi þessa pistils. Breska íhaldið var alveg með á nótunum. Það þurfti að byggja upp afl í Evrópu til að brjóta Ráðstjórnarríkin á bak aftur, þessa hræðilegu og sívirku ógn við forréttinda-klíkuna gamalgrónu, auðvaldið, íhald stórborgara aðals og klerka !

Og það var fundað og fundað. Tengslanet var byggt upp milli landa. Þýskir hershöfðingjar úr fyrra stríði komust í sérstakt innileikasamband við fyrri óvini, breska og franska hershöfðingja. Max Hoffmann hershöfðingi, hinn raunverulegi sigurvegari frá Tannenberg, var lykilmaður þýska auðvaldsins í þeim leik. Það var jafnvel gengið út frá því hvenær skyldi hafist handa gegn Sovétríkjunum með styrjöld !

En þá dó Hoffmann 8. júlí 1927 58 ára gamall, og sambönd hans fóru mörg hver með honum í gröfina. Lykil-maður var horfinn og vandséð hver kæmi í hans stað. Það mun hafa valdið talsverðum töfum á skipulagningu samsærismálanna. Dauðinn er alltaf hin óræða stærð og Hoffmann hefur kannski þurft að nýtast ákveðnum valdhafa á ónefndum stað !

Í öllu falli var hann kallaður héðan með litlum fyrirvara, frá þessum óunnu myrkraverkum, undirbúningi nýrrar styrjaldar. Í framhaldi af dauða hans kom svo auðvaldskreppan mikla 1929 og breytti öllum forsendum svo framgangi mála varð að fresta til betra tækifæris í tíma og rúmi !

Bylting bolsévíka í Rússlandi 1917 og í framhaldi mála sigur þeirra á hvítliða-herjunum og öllu vestrænu íhlutunarstríði í innanlandsmálum Rússlands, gjörbreytti algjörlega landslagi heimsmálanna. Sú staða var reyndar þegar fengin í lok heimsstyrjaldarinnar. Eftir það gátu helstu foringjar bandamanna raun-verulega sameinast þýsku junkurunum í því sem helst mátti kalla vörn fyrir áframhaldandi forréttindastöðu sömu afla og réðu fyrir stríð. Stríð auðvaldsríkjanna um nýlendur og auðlindir var þá brátt að baki, en bregðast þurfti við nýjum og hættulegum, sameiginlegum óvini – hinu eldrauða byltingarafli sem kom neðanfrá sem ógn við forréttindastéttirnar og barðist fyrir almenningsrétti !

Aðalmálið sem fulltrúar afturhaldsins um alla Evrópu gátu sameinast um, - var að hindra framsókn allra afla sem komu að neðan – frá alþýðunni, frá fólkinu, framsókn afla sem ógnuðu forréttindum þeirra í hvívetna. Og í þessu afturhalds-liði mátti finna hátt standandi menn eins og Ferdinand Foch, Sir Henry Deterding, Winston Churchill og sjálfan huldu-manninn Sidney Reilly. Í stuttu máli sagt, allskonar innvígða burgeisa og tækifæris-sinna úr forréttindastéttum Evrópu, sem vildu ólmir sameinast í íhaldsheilagri hvítri krossferð gegn bolsévíkum Leníns !

Og forustulið Schneider-Carnot og Vickers-Armstrong auðhringanna, Henry Ford og fjölmargir aðrir sjálfkjörnir björgunarmenn ,,hinnar réttu sið-menningar” opnuðu buddurnar sínar hver í kapp við annan og lögðu verkefninu lið. Peningarnir flæddu inn í nazista-hreiðrið og um hvert seðlaknippi hefði líklega mátt vera hvítt band áletrað - Drang Nach Osten. Það þurfti mikið fjármagn til að vígvæða 70-80 milljón manna þjóð, sem þar að auki var búin að ganga í gegnum ósigur og kreppu. En vopn og peningar létu ekki á sér standa frá velunnurum nasista, ekki síður en nú í dag við endurtekningu atburðarásarinnar !

Halda menn kannski að Hitler hafi verið einhver gullgerðarmaður ? Hann hafi bara búið til það fjármagn sem hann þurfti ? Nei, Hitler átti ekki bót fyrir boruna á sér. Ef hann átti að geta eitthvað varð hann að fá fjármagn einhversstaðar frá og hann fékk það frá vestrænum fjármálaöflum, þeim öflum sem lifa og hrærast alla jafna í glæpaskuggum að tjaldabaki. Hann átti í staðinn að vinna það verk fyrir þá sem þar stóðu að tortíma Sovétríkjunum !

Og hljómsveitarstjórinn sem stjórnaði þeirri djöflasvítu sem leikin var í kringum það verkefni, og framkallaði flestu öðru fremur seinna heimsstríðið, hver var hann ? Jú, að margra mati, fyrrnefndur stórbankastjóri og helsti forvígismaður víðtækra samsærismála í Evrópu, inn-múraður heiðursfélagi í öllum hægriklíkum Bretlands á þeim tíma. Og sjálfur Englandsbanki var talinn hafa verið útrásarvígi hans til allra athafna. Það gerist alltaf og ævinlega margt ljótt að tjaldabaki í þessum heimi !

En í byrjun febrúar 1950 lauk endanlega meintum myrkraverkaferli þessa manns hér í heimi. Þó forríkur væri, gat hann ekki keypt sig frá dauðanum frekar en aðrir. En því miður eru samt alltaf nægir varamenn til að taka við af slíkum mönnum og halda valdaspili vígbúnaðar, vopnakapphlaups og dauðastefnu áfram að tjaldabaki í þessum heillum horfna heimi, heimi sem heldur áfram sem fyrr, ekki síst fyrir tilverknað slíkra manna, að eyðileggja sínar eigin lífsrætur !

Við komandi þingkosningar ætti þjóðin að taka þá ákveðnu ákvörðun að senda íhaldshækjuna Vg í endanlegt frí. Þessi flokkur sem stofnaður var á sínum tíma undir forustu Steingríms Sigfússonar sem vinstri flokkur, hefur fyrir löngu breyst í andstæðu sína. Fjölda fólks er engin launung á því ógeði sem það hefur fengið á því framferði. Þar má nú rekja ljóta sporaslóð til margra ára. Miklu kosta sumir til framans, þar virðist öllu fórnað !

Þó að flokkur þessi hafi verið farinn að sveigja allmikið frá væntingum upp-haflegra fylgjenda sinna á seinni árum formannstíma Steingríms, keyrði þó allt um þverbak í þeim efnum þegar prímadonnan tók við. Manneskjan sú virtist aldrei hafa burði til þess sem henni var treyst til. Hún dró þar af leiðandi allt niður í getu og hæfni innan flokks-nefnunnar og skildi svo við allt í rjúkandi rúst, þegar hún forðaði sér af sviðinu síðastliðið vor. Sá viðskilnaður var með algjörum ólíkindum !

Skoðanakannanir höfðu þá verið að sýna Vg við 5% fylgismörkin og neðar, og í framhaldi mála hafa þær sökkt leifunum af þessum flokki niður í 4% eða minna, sem kann að þýða að hann heyri endanlega sögunni til sem vonandi verður. Því sannarlega hefur saga þessa flokksskrípis verið ljót allan príma-donnutímann og reyndar var hún heldur ekki góð síðustu formannsár forvera hennar. Sjaldan hefur verið siglt af stað með meiri væntingar til góðra hluta í íslenskri pólitík og sjaldan verið siglt jafn afgerandi í fullkomið strand í Hægrivík !

Prímadonnan er að mati pistilshöfundar einn ömurlegasti flokksformaður sem komið hefur fram í íslenskri stjórn-málasögu, og víst þykir undirrituðum að hún hafi aldrei kunnað þar til verka. Manneskjan kom vissulega vel fyrir og gat brosað fallega að margra mati, en það er ekki nóg. Innri hæfileikar, svo sem framsýni, skipulagsgáfa og stjórnunar-hæfni virtust hvergi fyrir hendi í hennar persónulega veganesti. Svo brosið eitt dugði skammt, enda slokknaði það oftast mjög snarlega eftir myndatöku og var því sjaldnast ekta !

En ein manneskja getur oft klikkað, enda er mannskepnunni gjarnt að skjátlast og fara villur vega, en að yfirlýst flokksheild skuli jafnframt klikka og hvergi grípa í taumana þegar stefnir í óefni, það er með ólíkindum. Hjá Vg var farið algerlega út af fyrri stefnu-mörkunarvegi, gerðar alveg hugsunarlausar málamiðlanir með skrið-dýrslegum undirlægjuhætti við höfuð-andstæðinginn hvað eftir annað – sýnilega aðeins til að halda völdum og hanga í ráðherrastólunum !

Nú er svo komið að stjórnmálaflokkar, ekki síst þeir íslensku, ættu að koma sér upp nokkurskonar stefnuvísi. Einhvers-konar innanflokks hæstarétti sem sér um varðgæslu á því hvort flokkurinn sé að fylgja réttri stefnu sinni eða hvort hann sé genginn út af henni. Þá beri að taka í taumana og leiðrétta sérhvern henti-stefnukúrs. En hvaða flokkur mun vilja vera svo heiðarlegur og sjálfum sér samkvæmur, að viðhafa slíkt stefnu-öryggiskerfi ? Áreiðanlega enginn, eins og staðið er að málum hjá öllum aðilum flokkakerfisins í landinu !

Íslenskir pólitíkusar hafa löngum viljað hafa alla sína hentisemi hvar í flokki sem þeir standa og enginn flokkur hérlendis hefur lagt sig fram um að styðja hreinar stefnulínur. Vg hefur þó sett sérstakt met í ósamkvæmni, enda var svo komið þegar leið á þetta ár, að hinir upphaflegu höfuðandstæðingar flokksins voru þar taldir til hinna bestu vina og stuðnings-aðila - í fullum yfirlýstum trúnaði !

Svo langt er hægt að hlaupa frá öllum hugsjónum þegar vegtyllur og valdastöður eru annarsvegar. Og ekki verður annað sagt, en að prímadonnuklíkan í Vg hafi sett Íslandsmet í pólitískri öfugstefnu og hafa þó býsna margir gengið nokkuð langt í þeim efnum þegar á heildina er litið. Jafnvel þó mannaskipti verði í forustu flokksins, mun það ekki breyta miklu, því hin starfandi flokksheild er rotin í gegn. Þar er ekkert sem hægt er að endurnýja til einhvers gagns !

Svandís Svavarsdóttir breytir þar engu sem formaður, enda hefur hún verið með í öllu svikaferli flokksins og látið sér það vel líka. Hún hefði líklega getað risið upp og gert góða hluti, en það hefði hún þurft að gera fyrir löngu, en hún gerði það bara ekki. Ráðherrastóllinn hefur líklega verið svo notalegur. Sumir hafa haft mikið álit á Svandísi og hafa það jafnvel enn. Slíkt fólk heldur að hún geti logið sjálfan andskotann orðlausan, en hún breytir ekki svörtu í hvítt og tími hennar er og ætti að vera liðinn. Vg er ekkert nema andlegt þrotabú, í öllum hugsanlegum skilningi, og á ekki skilið nokkurn stuðning frá heiðarlegu fólki í þessu landi !

Sögu Vg þarf því, ekki síst vegna íslenskra þjóðarhagsmuna, að ljúka sem fyrst. Það óþurftarlið sem þar náði fljótlega völdum mun vafalaust ekki verða í vandræðum í þingmannaleysisstöðu með að finna sér annað heimili í pólitíkinni. En víst er að enginn flokkur sem tekur við flótta-mönnum, innflytjendum eða hælis-leitendum úr Vg mun batna við þá aukningu, heldur öllu heldur og skiljanlega versna sem því nemur !

Þó að Vg reyni að koma fram með einhverja æfða hræsnisleiki fram að kosningum, í upptrekktri von um að hressa upp á alveg glataðan orðstír, blekkir það engan nema þá sem blekktir eru fyrir. Orðstír Vg er algjörlega farinn og verður aldrei endurreistur. Þjónusta Vg við íhaldið síðustu sjö árin mun aldrei gleymast eða jafnast út. Þar var - eins og allir eiga að vita - hver misgjörðamælir fylltur upp, eins og mælingu varð viðkomið. Fyrir það þarf að koma verðugur dómur. Megi þessi þjóð verða sem lausust við svo svikula óværu sem Vg hefur reynst í stjórnmálum landsins – og það héðan í frá og um alla framtíð !