Undir Borginni

Íslenskan er fallegt mál og það segja það miklu fleiri en Íslendingar einir. En það er hægt að spilla tungumálum og fegurð þeirra með ýmsum hætti. Og það er líka víða gert, bæði hérlendis og erlendis. Í orði kveðnu er þó ýmislegt gert af opinberri hálfu til að hlynna að íslensku máli, en oft er þó eins og lítill hugur fylgi þar máli. Hugarfar sem helgast líklega af gróðavímu græðgismála vinnur líklega helst þar á móti. Og spyrja má - hvað vinnst við það, að helga einn dag málstað íslenskrar tungu þegar hinir 364 dagarnir eru notaðir til að spilla henni ?

Við höfum lesið um menn frá öðrum löndum, meðal annars frá Armeníu og frá Ítalíu, sem hafa orðið svo hrifnir af íslensku, að þeir hafa lært hana af eigin dáð og jafnvel svo vel að þeir hafa öðlast meiri og betri þekkingu á málinu en nokkur meðal Íslendingur. Og sjálfur Kristján Rask sem kunni skil á fjölda tungumála, sagði íslenskuna vera mikinn fjársjóð. En hvernig skyldi nú umgengni okkar við þennan fjársjóð okkar vera – í raun ?

Þegar ég var að alast upp, virtist alþjóð gjarnan setja sama sem merki milli íþróttamanna, drengskapar og þjóðlegheita. En sú samsvörun er líklega löngu liðin tíð. Íþróttamenn og kannski einkum þeir sem stunda boltaíþróttir og í framhaldi atvinnumennsku á því sviði, virðast til dæmis langt frá því að tala góða íslensku. Það er ekki tekið svo viðtal við slíka menn í íslenskum fjölmiðlum að þeir noti ekki meira og minna útlend orð yfir þetta og hitt. Líklega vilja þeir sýna að þeir séu atvinnumenn og hafi árum saman spilað erlendis, en þurfa þeir að vera minni Íslendingar fyrir það ?

Ein meginforsenda íþróttamennskunnar og afreka í þeim efnum er sögð vera að með því sé verið að frægja land og þjóð. En varla er stefnt að slíku marki af þeim sem virðast ekki eiga nein orð á íslensku, á sínu eigin máli, yfir það sem þeir vilja segja. Þar eru þjóðlegheitin orðin undarlega bjöguð og íþróttamennskan nokkuð afkáraleg í eðlilegu íslensku samhengi. Geta íslenskir íþróttamenn ekki lengur keppt erlendis öðruvísi en með því að afklæðast íslenskum persónuleika um leið, að meira eða minna leyti ?

Flestu hugsandi fólki er orðið það ljóst að íþróttir, ekki síst boltaíþróttir, snúast ekki lengur um heilbrigða sál í hraustum líkama. Þær snúast um peninga, efnahagslegan ávinning og ríkidæmi. Það er ekkert annað sem þjónar þar hinum fyllsta tilgangi. Draumurinn er að verða ríkur og frægur. Það virðist með öðrum orðum vera búið að einkavæða íþróttamennskuna í þágu stórkapítalískra sjónarmiða auðhyggjunnar og einstaklingsgróðans. Peningapólitíkin vakir þar sýnilega yfir öllum vötnum !

Ætlaðir afreksmenn okkar í íþróttum eru ekki lengur neinir fulltrúar okkar á sama hátt og þeir voru almennt taldir vera um 1950. Þeir virðast heldur ekki vera neinir sérstakir þjóðvarnarmenn íslenskrar tungu eða íslenskrar menningar, þó þeir hafi kannski verið taldir það hér áður fyrr. Þeir eru líklega flestir hverjir miklu frekar uppteknir af því að verða auðmenn, og það vantar ekki, að það er kynt undir þeirri afstöðu með öllum hugsanlegum innspýtingarkrafti, allrar nútíma fjöl-miðlunar, jafnt hérlendis sem erlendis !

Og við slíkar aðstæður þykir mönnum sennilega ekkert að því að sletta ensku í öðru hverju orði. Það sýnir bara hvað þeir eru orðnir miklir heimsborgarar, blessaðir strákarnir okkar eða stelpurnar okkar, því allt stefnir þetta sömu leið. Íþróttir nútímans hafa því miður verið leiddar afvega á græðgislegum peningalegum forsendum, og hugarfar manna innan íþróttahreyfingarinnar er áreiðanlega ekki í því fari sem það var á svonefndum gullaldartímum íþróttanna um 1950 !

Og ef afreksmenn okkar í boltaleikjum erlendis glata hæfileika sínum til að kunna að tjá sig á íslensku, þjóðtungunni okkar, þá mega þeir lengi reyna að drýgja dáðir í íþrótt sinni, svo þau meintu afrek geti jafnað upp það þjóðlega tap sem liggur fyrir, ef þeir geta ekki lengur talað eigið mál sem hreinir og beinir Íslendingar. Eða er staðan virkilega að verða slík í raun, að við getum ekki lengur varið neitt af því sem gerði okkur fyrir ekki svo ýkja löngu, að sæmilega virðingarverðri þjóð meðal þjóða ?

Það mun hafa verið um 2014 sem John McCain þingmaður lét þau orð falla á gólfi bandarísku öldungadeildarinnar, að Rússland væri nú bara eins og meðal bensínsjoppa, dulbúin sem þjóðríki og fleiri öldungadeildarþingmenn Repúblikana tóku undir það. McCain sagðist ekki hafa neinar áhyggjur af Rússlandi til lengri tíma litið. Hverskonar áhyggjur hefði hann svo sem þurft að hafa af því landi eða öðrum löndum í heiminum ?

Líklega hefði það nú verið afkoma bandarísku heimsveldisstefnunnar, sem var honum svo kær, sem hann hefði þá haft áhyggjur af. En nei, John McCain hafði ekki áhyggjur af þessari bensínsjoppu. Og hliðstæðar yfirlýsingar, fullar af hroka og heimskulegu yfirlæti, komu frá bandarískum valdamönnum um það leyti, allt upp í þáverandi forseta. Þvílíkir ráðamenn og þvílíkur málflutningur !

En lítilsvirðingarorð þeirra um Rússland stóðust enganveginn. Og eftir mestu efnahagsárásir sem nokkurt ríki hefur orðið að þola, virðist Rússland vera að ná vopnum sínum aftur og vaxandi styrk. Bandaríkin, Nató, ESB og öll Vestur-Evrópa, allt þetta batterí, hefur ausið peningum og vopnum linnulaust í fasistastjórnina í Úkraínu á undanförnum árum, en ekkert hefur dugað til að rústa þessari, að þeirra hyggju, aumu bensínsjoppu !

John McCain er dauður fyrir 7 árum, þó hann úthúði kannski Rússum ennþá í ætlaðri ,,Paradísartilveru forríkra Kana,“ að republikönsku mati, handan landamæra lífs og dauða. Maðurinn þótti víst geysileg hetja, á amerískan mælikvarða, meðan hann tórði, og hefur líklega gengið meira og minna hokinn undir þunga heiðursmerkja sinna. En þó hann sé dauður, er til nóg af slíkum mönnum í bandaríska stjórnkerfinu, nákvæmlega steyptum í sama mót. Það er kannski ein mesta ógæfa heimsins um þessar mundir !

Bandarísk réttlína var átrúnaðarefni John McCains og hans líka. En sú réttlína var oftar en ekki röng lína. Og fjölmiðlun er orðin að mjög ómerkilegu fyrirbæri nú til dags, en vestræn eða bandarísk fjölmiðlun er líklega afskaplega sér á báti hvað lygar og óheiðarleik snertir. Það er löngu liðin tíð að sannleikurinn sé þar sagður, hreinn og klár. Öllu er hagrætt í áróðursskyni og eigendur fjölmiðla eru oftar en ekki einhverjir sem hvergi eru nefndir sem slíkir. Enda líklega ekki gott að nefna þá suma hverja !

Allt í þessum efnum virðist gildislega gengið niður, miðað við þær forsendur sem í upphafi voru gefnar og áttu að vera til góðs. Ríkisútvarp Íslendinga, sem eitt sinn var frambærileg stofnun, virðist nú orðið að einhverskonar endurvarpsstöð fyrir ESB-áróður, enda sést hvaðan fóðrið kemur og styrkirnir koma. Getur einhver treyst sannleiksgildi frétta sem koma í gegnum spilltar og keyptar rásir ? Svari því hver eftir sínum siðgæðiskröfum. En það er hinsvegar ljóst að lengi er hægt að lækka lágt ris !

Það er ein sterkasta sönnunin fyrir úrkynjun og afturför Vesturlanda, hvað fjölmiðlun þar er á lágu plani. Og það er að miklu leyti bandarísk sýking. Það hefur oft verið talað um fjölmiðla sem fjórða valdið, óspillt vald sem þjónaði almenningsheillum, en nú á tímum er það hin mesta lygi því fjórða valdið virðist síst betra hvað spillingu snertir en hin þrjú. Jafnvel á litla Íslandi ber mikið á afvegaleiðslu fjórða valdsins. Það er margt gert í dag í þeim efnum hérlendis sem hefði tæpast þótt boðlegt af neinum fjölmiðlamönnum fyrir ekki svo löngu. En nú er öldin önnur og fjórða valdið fallin stoð !

Bara það, að lesa suma pistla Páls Vilhjálmssonar stórbloggara sýnir það svart á hvítu hvað spilling innan fjölmiðlaheimsins hérlendis er orðin geigvænleg. Allt virðist snúast þar um peninga og meiri peninga og ætla mætti eftir viðvarandi umræðu dagsins, að fólk gangi þar kaupum og sölum alla daga. Ef svo er, hlýtur það að teljast staðfesting á falleinkunn fyrir hérlenda fjölmiðla, sem öryggisvalds fyrir íslensku þjóðina, og þar með sjálfkrafa alla heilbrigðis-hagsmuni hins íslenska samfélags !

Afskipti íslenskra stjórnvalda af stórveldapólitíkinni eru svo fáránleg og vitfirringsleg sem frekast þau geta orðið og tengjast öll aðildinni að Nató. Það hlýtur að vera hverjum manni augljós staðreynd núorðið. Þegar þjóðin var á sínum tíma blekkt og véluð inn í þann klikkaða klúbb af stjórnmálaöflum sem vissu ekki hvað þau voru að gera, dró það á eftir sér langan hala þjóðvilltrar umræðu og gerir enn !

Aðildin að Nató var andlegt og siðferðilegt skemmdarverk á heilbrigði lítillar þjóðar sem átti allt sitt undir framgangi friðar og viðurkenningar á almennum mannréttindum. Leiðarlínan frá fullveldisdeginum var heilsteypt og góð sem slík, en þeim rökum átti víst ekki og mátti víst ekki hlýða. Óþjóðleg sérgæskuöfl, innlend sem útlend, vildu ekki hafa hlutina með þeim hætti. Spillingarferlið var sett af stað með fullum þunga. Og afleiðingarnar urðu og eru íslenskt þjóðarböl. Nú er nánast öll umræða látin standa á haus og þankaþynnt að ystu mörkum. Glóruleysið eitt ræður þar för !

Auk þess mikla skaða sem aðildin að Nató olli í andlegum efnum meðal þjóðarinnar, mun fjárhagslegt tjón hennar, vegna þeirra ranginda sem þá voru framin, gagnvart lýðræðislegum rétti Íslendinga til að ráða eigin örlögum, og hafa verið drýgð allar götur síðan, aldrei verða með tölum talið. Meðferðin á íslensku lýðræði um miðja síðustu öld var með þeim ómennska hætti, að það jafngilti nánast aftöku þess !

Það verður hlutverk seinni tíma manna að skilgreina þær meinsemdir, sem þá voru gerðar að fylgju íslensku þjóðarinnar, það er að segja ef mannkynið heldur velli áfram í þessum heimi og endurheimtir siðuð viðmið. Um það hvort svo verði, eru nú að vísu í meira lagi deildar meiningar. Raunverulegt sjálfstæði íslensku þjóðar-innar hefur, að margra mati, allt frá stofnunartíma Nató, verið í hundvísum tröllahöndum og búið sem slíkt við falska frelsisstöðu að mestu leyti, þjóðinni til viðvarandi ófarnaðar !

Þar gildir í hæsta hörmungarveldi hin gamla umsögn ,, allt verður Íslands óhamingju að vopni.“ Sannast það ekki hvað síst af þeirri nöturlegu staðreynd, að yfirlýstar vinaþjóðir okkar hafa lengstum verið okkar mestu arðránsblóðsugur og bölvaldar. Staða okkar sem friðelskandi þjóðar hefur beðið hnekki í alþjóðlegum skilningi og í þeim veruleika sést að við höfum stigið skref sem skaðað hafa fyrra álit okkar og það sennilega á heimsvísu !

Framtíðin er því miður ekki sérlega björt fyrir okkar litlu þjóð. Óvissan þar er orðin mjög mikil og vægi villu og reyks rosalega mikið. Fjárhagslegur grundvöllur íslenska ríkisins verður líklega skekinn og skældur og lífskjör almennings hugsanlega í lóðréttu falli, þegar Nató meðlagið fer kannski í 200 milljarða árlega í komandi tíð. Nató er dýr klúbbur og verður stöðugt dýrari. Það er líklega bara á færi norska olíuríkisins núorðið að vera í þeim blóðsuguklúbbi, enda virðist sú aðild vera norsku þjóðinni sem lífið sjálft. En það verður dýrt fyrir íslensku þjóðina að burðast með slíkan lausaleiks-króga því skilgetinn getur hann aldrei orðið !

Sú arðránsholskefla frá Nató sem hér um ræðir, verður líklega það versta áfall sem yfir íslenska þjóð kemur til með að dynja, allt frá upphafi landnámsins og gæti það þessvegna orðið okkar banabiti. Ef fer sem horfir, er alls ekki fráleitt að spyrja, - verða torfkofarnir okkar eina skjól eftir 50 ár, þegar hinn falski ,,stórveldistími“ Íslands verður löngu liðinn, vegna pólitísks afglapaháttar ráðamanna yfir línuna, ríkiskerfið auralaust og útsogið og þjóðin komin á kaldan klaka, í orðsins fyllstu merkingu ?

Meðan við Íslendingar vildum vera okkur sjálfum samkvæmir og vorum að fikra okkur áfram sem fullvalda þjóð, var stefna okkar að halda frið við allar þjóðir og leggja gott til mála í hverju því efni sem upp kæmi í milliríkjasamskiptum. Að hefja einhverja stríðsstefnu gegn öðrum þjóðum í eigin nafni eða annarra var auðvitað fjarri okkar hugsun. Við vorum sakleysingjarnir í válegum eiturormagarði pólitískrar sérhagsmunagæslu á þeim tíma og höfðum litla vitneskju um öll rándýrin sem vildu eyðileggja allan okkar hag og þar með éta okkur út á gaddinn !

En það stóð heldur ekki lengi að við fengum að vera í friði. Brátt var öllum sjálfákvörðunarrétti okkar sem þjóðar burtkastað í nornakatli nýrra galdra-ofsókna, þar sem mál voru látin hverfast um kalt stríð og siðlausa stórveldapólitík. Og hvað höfðum við, smáþjóðin við ysta haf, að gera inn í gjörspilltan hrikaleik þeirra geðveikismála ?

Þá fór óíslenska nefndin að hrifsa til sín völdin í landinu. Hún var eftiröpun þeirrar óamerísku og engu betri. Í löndum sem lýðræðisleg réttindi hefðu átt að vera í hásæti, hófust ofsóknir gegn fólki sem hafði hugsanlega aðrar skoðanir en pólitísk rétthugsun heimtaði. Það voru atvinnuofsóknir og hverskyns ofbeldis-framganga af hálfu yfirvalda gagnvart einstaklingum, sem kannski höfðu verið ákærðir af einhverjum sem var illa við þá. Það voru fullkomnar samstæður við fyrri alda galdraofsóknir í gangi !

Það voru slæmir tímar og það voru tekin upp slæm vinnubrögð, sem skemmdu margt fyrir litlu, friðsömu þjóðinni við ysta haf, þjóðinni sem nýbúin var að losa af hálsi sér fyrra ok kúgunar og áþjánar. Og þegar þjóð er tæpast farin að anda að sér frjálsu lofti þegar annar og verri drómi bindur hana, dvína frelsisáhrifin jafnt og þétt og þrælslundaður undirlægjuhátturinn fer fljótt að taka yfir á ný. Það mun vera ferlið sem við höfum verið fest í með djöfullegum hætti og allskyns Júdasarbrögðum um langt skeið ?

Margir íslenskir utanríkisráðherrar hafa þótt slæmir fulltrúar fyrir þjóðarréttindi Íslands í liðnum tíma og legið flatir fyrir erlendum áhrifum. Þeir virðast yfirleitt ekki hafa séð neitt í hagsmunalegu samhengi nema Bandaríkin, Nató og ESB. En þeir tveir síðustu eru líklega verstir í þeim hóp sem hér um ræðir og það að margra hyggju. Það er virkilega illt til þess að vita, að mannval í íslenskum stjórnmálaflokkum sé með þeim hætti sem verið hefur og að ekki hafi verið á neinu skárra völ !

Á síðustu árum hafa hagsmunir Íslands í milliríkjaviðskiptum sýnilega orðið fyrir verulegum áföllum og ríki sem aldrei hafa sýnt okkur annað en velvild, skilgreina okkur nú sem fjandsamlegt ríki. Ísland hefur þannig verið fjarlægt hinum heilbrigða fullveldisanda þjóðarinnar, af aðilum sem virðast í einu og öllu þjóna öðrum öflum en þjóna ber, í heimi sem virðist vera óðfús að vígjast öllu því sem vísar honum til glötunar !

Lygin er mörg en sannleikurinn er einn. Í seinni tíð hafa menn farið að tala um Trumpútgáfur, sem einhverskonar mjög svo persónubundna útlistun á sögulegum sannindum. Virðist flestum sem útlistun af því tagi eigi yfirleitt litla samleið með sannleikanum. Það þýðir líklega að veröld sem fellur fyrir Trumpútgáfum verður fyrir vikið verri en hún var. Leiðtogi sem hefur enga tilfinningu fyrir því hvað satt er og rétt, hlýtur undantekningarlaust að vera vondur leiðtogi !

Árásin á bandaríska þinghúsið var mjög örlagaríkur atburður því sjaldan hefur verið vegið jafn gróflega að lýðræði Bandaríkjanna. Eftirtíminn mun leiða alvarleika þess máls skýrt í ljós, þegar menn fara að fjalla um það mál í dómgreindarlegu samhengi. Nú í dag virðast menn halda að sér höndum í háskólum út um öll Bandaríkin, af ótta við valdið, og bíða átekta. Þeir sem álitnir eru mestu gáfnaljósin í þeim hópi eru kjarklausastir, enda hafa þeir búið við slíkar nægtir hingað til að það hálfa væri nóg. Slík velsæld gerir menn að gungum og vesalmennum, sem þora ekki að andmæla nokkru Hvítahússvaldi neins-staðar í heiminum, þó þeir sjái að það sé í engu sjálfu sér samkvæmt og rísi í flestum greinum gegn því sem þeir eiga að vita að er rétt !

Þegar Stóra Trumpútgáfan verður gjaldþrota eftir tæp fjögur ár, verður líkast til margt orðið breytt í heiminum. Þeir sem trúðu á Trumpútgáfurisann og lausnir hans á vandamálum heimsins, munu líklega fara þá með veggjum og tala á lægri nótum, allavega um skeið. Það skilar aldrei góðri líðan hjá mönnum þegar þeir neyðast til að átta sig á því að þeir hafi verið blekktir og hengdir upp í heilaþvottarstöð útgáfulyga sem dregið hafa drjúgan hluta heimsins fram og aftur á asnaeyrum mánuðum saman og fengið fólk þar til að trúa því sem aldrei gat orðið !

Það er svo margt að í heiminum, að fólk er orðið þreytt á öllum vandræða-ganginum. Það stekkur umhugsunarlaust eða lítið, á hvað sem er, ef það heldur að það skili lausnum. Þá er jafnvel horft framhjá ótal atriðum sem ættu að sýna skýrt og greinilega að lýðskrum og blekkingar einar eru í gangi. En umburðarlyndið gagnvart áróðurs-tilbúnum  lausnameistara hins ráðandi augnabliks, getur orðið svo mikið, að öll dómgreind hverfur. Nú eru væntanlega margir farnir að átta sig á því að Trumpútgáfur vandamála heimsins eru afskaplega einhliða. Þær ganga ekki upp, ekki síst vegna þess að útgáfustjórinn vill einn ráða öllu !

Við þurfum síst af öllu einhvern alheimsstjóra, við þurfum mann sem hefur víðtækan skilning á hlutunum, mann sem er göfugur í eðli sínu og réttsýnn. Slíkir menn vaxa ekki upp í gegnum bandarísku auðhringina og hafa aldrei gert. Slíkur maður hefur ekki setið á forsetastóli í Bandaríkjunum síðan 1945. Og allt frá þeim tíma, hefur enn minni friður ríkt í heiminum en þekktist í tímanum fyrir heimsstyrjaldirnar tvær, þar sem sú fyrri ól af sér þá seinni, vegna rangsleitni sigurvegaranna !

Franklin D. Roosevelt lagði upp í vegferð sína, sem forseti Bandaríkjanna, með New Deal stefnu sína, í svartnættisástandi efnahagslegrar kreppu. Hann ávann sér tiltrú og hélt þeirri tiltrú að mestu til dauðadags. Hann kom heiðarlega fram gagnvart þjóð sinni og rabbaði við hana um vandamál líðandi stundar. Hann beitti líklega aldrei neinum Trumpútgáfum vitandi vits. En nú eru tímarnir aðrir og leiðtogar dagsins virðast af allt annarri og hugvilltari manngerð. Hvers er þá að vænta ?

Donald J. Trump hefur lagt upp í vegferð sína í annað kjörtímabil sitt sem forseti Bandaríkjanna. Stefna hans virðist vera sú, að hann einn eigi að deila og drottna. Það rétta sé það sem hann segir. Önnur lönd eiga að fá nýja stöðu og nýtt ríkisfang vegna þess að hann segir, að það sé nauðsyn fyrir Bandaríkin, sem verndara hins frjálsa heims. Sannleikurinn skal vera það sem Donald J. Trump segir og frelsið í heiminum þarf að fá blessun hans, annars telst það ekki frelsi. Á slík einstefna geðþótta og valdhroka að vera leiðarljós mannkynsins inn í framtíðina ? Ég segi nei !

Komið hefur upp sú spurning í umræðu dagsins, að fötlun sem er viðurkennd í Reykjavík og afgreidd þar með manneskjulegum hætti, verði minni ef flutt er í Garðabæ ? Því miður er þó ekki um það að ræða, að andrúmsloftið í Garðabæ sé svo heilnæmt að mönnum snarbatni við að flytja þangað, heldur virðist tekið á fötlunarmálum þar með þeim hætti að það hlýtur að teljast í meira lagi ómanneskjulegt !

Svo er mál með vexti, að viðhorf til fötlunarmála virðast vera því staðnaðri og steingerðari sem viðkomandi yfirvald sýnir sig vera fjandsamlegra manneskjulegum einstaklingsrétti, félagshyggju og allri samfélagslegri ábyrgð. Sum bæjarfélög á Íslandi hafa, að því er virðist, einhverja miðaldasýn á réttindi þeirra einstaklinga sem standa höllum fæti vegna skertrar heilsu !

Þá virðast lögbundin ákvæði um skyldur ekki hafa neitt að segja og vera hundsuð með kulda og kæruleysi. Að komast að raun um að svo sé, hlýtur að vera hverjum þeim Íslendingi áfall sem slíkt reynir, því allmargir standa enn í þeirri meiningu að hér sé rekið velferðar-þjóðfélag, þó staðreyndin sé í býsna mörgum tilfellum allt önnur og verri. Auðlindir Íslands eru nú til dags blóð-mjólkaðar af innherjapúkum kerfis og klíkuskapar, af Natóarðráni og af kol-vitlausri og mjög svo kostnaðarsamri innflytjendapólitík  !

Sérgæsluöflin á Íslandi hafa lengi hreiðrað um sig í ákveðnum bæjarfélögum og þar eiga helst engir óverðugir að komast inn. Ýmsar leiðir virðast fundnar upp og farnar til að undirstrika, að efnahags-legur styrkur sé og eigi að verða meginforsenda réttar til búsetu í slíkum paradísar-einingum samfélagsins fyrir útvaldar veskisvoldugar sálir!

Það eru reistir ósýnilegir múrar utan um slíkar sérgæskubyggðir með úthugsuðum valdboðum, sem eiga að búa yfir fælingarmætti gagnvart þeim sem eiga bara að vera annars staðar ásamt því að vera jafnframt annars flokks borgarar. Fyrsta flokks borgarar, amerískir Íslendingar, gæðamældir eftir banda-rískum stöðlum, eiga víst að hafa allan forgang !

Af þessum sökum eru grunsemdir um nokkuð víðtæka flokkspólitíska fötlun í stjórn-sýslumálum sumra bæjarfélaga, orðið býsna áleitið umræðuefni meðal almennings. Fólk er farið að átta sig á því að viss útilokunarstefna er sýnilega á viðvarandi dagskrá hjá sumum valdaöflum og er full ástæða til að vara almenning við því að veita fulltrúum slíkra forréttinda-krefjandi hópa stuðning í kosningum !

Það segir sig sjálft, að mikill meirihluti þjóðarinnar er andvígur því að einhver innmúraður aðall rísi upp á Íslandi og heimti sérréttindi fyrir sig og sína. En einmitt það er að gerast fyrir augum okkar í vaxandi mæli og við því verður að bregðast fyrr en síðar svo alþjóð fái haldið velli !

Veldi Mammons í þessu landi hefur aldrei verið meira. Úrkynjunareðlið er farið að segja svo til sín að það vekur þjóðlegan óhug. Ísland er nú víða kallað Litla-Ameríka og ekki að ástæðulausu. Í augum margra virðist sterk peningaeign jafngilda sáluhjálp og manngildi vera einskisvirði án auðgildis. Í slíku viðhorfsmati felst í raun dauðadómur okkar sem þjóðar !  

Samfélagssáttmálinn er rofinn með slíku framferði. Við þurfum í nafni almennings-heilla og endurreisnar íslenskra manngildishugsjóna, að rísa gegn allri mannfélagslegri ógn sem gengst fyrir misrétti. Tilraunir sem miða að því að koma upp í landinu okkar einhverskonar republikana-hreiðrum, eru óþjóðlegar og andfélagslegar og bera með sér ófrið og sundrungu sem ekkert gott fylgir!

Það er ekki nóg með að fasismi sé nú nánast í uppsiglingu um alla Vestur-Evrópu eins og fyrir 1940, heldur virðist svo líka vera í okkar eigin landi, og hefði það líklega þótt ótrúleg saga fyrir ekki svo mörgum árum. Maður nokkur fæddur um 1890 ritaði á gamalsaldri minningar sínar og sagði þar: ,, Um aldamótin (1900) var hatur á kúgurum og samúð með kúguðum einn sterkasti þátturinn í siðrænu viðhorfi íslensku þjóðarinnar !“ Hver skyldi staða okkar í þeim efnum vera nú ?

Við Íslendingar höfum þolað norska kúgun, danska kúgun, breska kúgun og bandaríska kúgun, en nú virðist hin versta birtingarmynd slíkra samfélagshátta vera að koma fram í stöðugt verri og grófari útfærslum íslenskrar kúgunar, þar sem efnameiri einstaklingar rotta sig saman í þeirri sálarlausu viðleitni að gera sínum minnstu bræðrum eins erfitt um vik með að lifa og mögulegt er. Einhverjir kynnu að segja, að slíkir menn gætu ekki lengur talist vera Íslendingar!