Undir Borginni

Sumir standa í þeirri bókuðu rétt-trúnaðarmeiningu að þjóðum fari stöðugt fram. Það er líka mikið gert til að halda því að fólki að svo sé. Við Íslendingar þóttumst hér áður fyrr vera vel í stakk búnir til að leggja frjálst mat á hlutina, orðnir fullvalda og engum háðir um skoðanir okkar og skynsemi. En það hefur margt breyst síðustu hundrað árin og sitthvað bendir til að við séum nokkrum tröppum neðar í réttum manngildisstiga nú en við vorum þá !

Í fyrsta lagi höfum við algjörlega glatað þessu fullvalda og óháða viðhorfi sem við höfðum þá eða töldum okkur líklega hafa þá. Frá hernámi Breta á landinu 1940 og innleiðingu Natótrúarbragðanna níu árum síðar, höfum við hvorki verið óháð eða fullvalda í neinum skilningi þeirra orða. Síðan þá hefur einhliða áróður dunið á þjóðinni alla daga og nú erum við að langmestu leyti orðin þjóðvillt og vitum ekki nokkurn skapaðan hlut, með raunhæfum hætti, um þjóðleg hugtök eins og fullveldi og sjálfstæði, sem voru þó lengi kjarnaatriði í baráttu okkar gegn útlendu valdi á árunum fyrir fyrra stríð. Við höfum verið áttavillt þjóð í áttatíu ár !

Ríkisútvarpið, sem sagt er okkar, og er rekið fyrir skattpeninga okkar, hefur um all langt villuskeið jafnframt verið rekið á styrk frá Evrópusambandinu og útsent fréttaefni verið laumulega kokkað ofan í þjóðina eftir uppskriftum frá Brussel. Þannig að Íslendingar hafa verið stríðaldir á ESB áróðurskássum lengi vel, og þar fyrir utan hefur sú andlega fæða sem þjóðin hefur nærst á, verið Natófengið fræðsluefni, sem hefur líklega verið sérhannað með það fyrir augum að framleiða hugsunarlausa hálfvita úr íslensku hráefni !

Það stefnumið virðist líka hafa heppnast að stórum hluta til. Nánast allir sem maður ræðir við, um landsins gagn og nauðsynjar, vitna yfirleitt óspart í fréttir RÚV og þannig óbeint í ESB og þar fyrir utan í Natófréttir. Sjálfstæðar, þjóðlegar, íslenskar skoðanir virðast hvergi til staðar. Heilaþvotturinn virðist allt að því 100%, enda sem fyrr segir, búinn að standa linnulaust í ríflega mannsaldur !

Svo hvar erum við Íslendingar þá staddir á þjóðakortinu ? Erum við kannski ekki skráðir þar lengur með neinum þjóðlegum hætti ? Erum við kannski bara skilgreindir sem ómerkingar og taglhnýtingar, eða einhverskonar villuhópur sem hefur verið bókaður sem viðhengi og tengistykki við miklu stærri mengi um langt skeið ? Það skyldi þó aldrei vera ?

Það er eiginlega meira en skrítið, að tilheyra þjóð sem telur sig eiga og reka sjálfstætt Ríkisútvarp, sem er samt styrk-þegi útlends valds, sem margir telja að sé á græðgishöttum eftir auðlindum okkar. Sú var tíðin að ég var mikill stuðnings-maður RÚV, en þá var útvarpið almennt talið þjóðlegt sem slíkt og líklega tiltölulega heiðarlegur fjölmiðill. En síðan eru liðin mörg ár - og að minni hyggju - með miklu bakslagi í þjóðlegum málum sjálfsvirðingar og sjálfstæðis. Nú vil ég ekki sjá RÚV og hlusta tæpast á það eins og það er orðið. Andinn þar virðist hreint ekki íslenskur lengur !

En ég þekki marga menn, fullt af ágætum mönnum, sem ég hef lært að meta á margan hátt eftir langtíma kynni, en þeir virðast gleypa við öllu frá RÚV eins og útvarpið sé enn í alla staði gamla, góða Gufan okkar. Það er sífellt vitnað í þetta og hitt sem hafi komið í fréttum ! Fréttum hvaðan ? Fréttum frá Brussel og Nató ! Við erum mötuð margsinnis á dag á áróðursefni sem á ekkert skylt við heiðarlegan fréttaflutning og flestir virðast bara sáttir við það. Þjóðin okkar er alin á lygum daginn út og inn !

Fréttamaður RÚV, staðsettur í Kiyv, virðist til dæmis vera Volodimír Selenski. Hann er nánast látinn þusa í hverjum einasta fréttatíma RÚV um málin og þar með á inntak fréttanna og sönn upplýsingaöflun víst að vera fengin, punktur og basta ! Einu sinni var talið til sannyrða á Íslandi hið velþekkta spakmæli:,, Sjaldan veldur einn þá tveir deila !“ En nú þegar deilur eða stríð eru í gangi, fáum við bara fréttir frá öðrum aðilanum og það beint í æð. RÚV virðist þjóna með þeim vægast sagt vafasama hætti á fullu og hverjir eru húsbændurnir ?

Slíkt ætti nú ekki að vera boðlegt sæmilega upplýstu fólki. Svo ég hef farið að velta því fyrir mér í seinni tíð, hvað djúpt við Íslendingar séum eiginlega sokknir í ófrelsið ? Hvernig skyldi greindarstigi okkar vera háttað á síðustu og verstu tímum, höfum við gengið til góðs, götuna fram eftir veg o.s.frv. ? Mér finnst að við þurfum að fara að gæta betur að andlegu heilsufari okkar !

Þessvegna meðal annars finnst mér ekkert óeðlilegt við fyrirsögn þessa pistils, mér virðist hún eiga fullan rétt á sér. Mér finnst gert lítið úr skynsemi okkar sem þjóðar og stundum hreinlega látið eins og hún sé engin til. Það er vont að upplifa þá tilfinningu sem því fylgir. Ég hef því undanfarin ár, satt best að segja, haft vaxandi áhyggjur af dómgreindarlegri stöðu okkar Íslendinga, jafnt sem þjóðar og einstaklinga og lái mér það hver sem vill !

Ýmislegt virðist benda til þess að viðhorf til hernaðarhyggju séu töluvert að breytast í Þýskalandi. Þýsk stjórnvöld eru að mati margra að færa sig upp á skaftið með nálgun við fortíðarstefnu sem flesta hryllir við. Byrjað virðist vera á því að fjarlægja úr stjórnarskrá ríkisins þau lagafyrirmæli sem standa í vegi fyrir óheftri hernaðaruppbyggingu í landinu. Þegar Þýskaland er farið að leita að gömlu götunum í þessum efnum, fer vísast hrollur um heiminn, enda má þá búast við ýmsu sem ekki er gott !

Það er nú ljóst, að svo til allir eftirlifendur sem upplifðu hrylling seinni heimsstyrjaldarinnar á eigin skinni, hafa nú kvatt jarðlífið og geta ekki öllu lengur borið vitni um þær vítisógnir sem gengu yfir heiminn á þeim tíma. Svo ófriðaröflin telja líklega tímabært að fara á kreik á ný. Síðasta heimsstríð er jafnvel birt sem glansnúmer í áróðri yfirstandandi tíma og allur hryllingur þess settur til hliðar. Sumir virðast fullir af spenningi fyrir þeim allt að því takmarkalausu möguleikum til valdabreytinga sem kunna að felast í nýju stríði og er það síst uppörvandi gagnvart friðarhorfum !

Allt slíkt er nefnilega ekkert annað en hluti af uppskrift að nýjum hryllingi og það er eins og aldrei sé neitt hægt að læra af fortíðinni, til að forðast það að endurtaka þau miklu mistök sem þar hafa átt sér stað. Það er eins og marga þyrsti á ný í slík mistök og segir það sitt um hina vaxandi geðveiki ástandsins !

Ástæðan fyrir þeirri geðveiki er einfaldlega sú staðreynd, að sagan er að endurtaka sig fyrir augunum á okkur. Atburðarásinni virðist vera ýtt hægt en örugglega að þeim örlagapunkti þegar ekki verður lengur hægt að snúa til baka. Þegar allt fær sitt sjálfvirka framhald og full innspýting er komin á vegferð til milljónamorða, er engin stýring til baka. Og gráglettni örlaganna mun mjög líklega sjá til þess, að Þýskaland fái hlutverk við hæfi í þriðju og síðustu heljarslóðaorustu mannkynsins !

Þýskaland er þó, að margra hyggju, land og ríki sem er undir bölvun frá síðasta heimsstríði. Þar hefur aldrei átt sér stað nein heildstæð, þjóðleg iðrun vegna þeirra ómældu hörmunga sem gengu yfir Evrópu og allan heiminn, vegna þess ómennska stjórnvalds sem þýska þjóðin kaus yfir sig 1933. Í þeim efnum hafa mál aldrei verið gerð upp með neinum heilbrigðum hætti !

Margir telja að það þýði, að ákveðin bölvun sé enn til staðar í þjóðlífinu sem eitri stöðugt út frá sér. Meðan hún sé ekki hreinsuð út með allsherjar iðrun þjóðarinnar, viðhaldist hún og sái áfram fræjum bölvunar - og jafnframt því, - í andlegum skilningi, frekari niðurlægingu þeirrar þjóðar, sem hefði átt að geta verið í forustu fyrir mörgum bestu eigindum evrópskrar menningar !

Þýskaland er þannig, því miður, talið vera undir ákveðnu óhamingjuvaldi. Þjóðverjar voru í sjálfu sér ekki öðrum þjóðum verri í fyrra heimsstríðinu, en í því seinna hafi allt breyst. Þá hafi þýsk stjórnvöld, að margra mati, algerlega gengið því illa á vald. Það komist nánast ekkert í samjöfnuð við þá kollsteypu mannlegrar lægingar sem þá hafi átt sér stað í Þýskalandi og sú staðreynd valdi enn þeirri bölvun sem þar hvíli yfir málum. Sú staða brjóti stöðuglega niður alla raunhæfa, andlega dáð meðal þjóðarinnar !

Þýska þjóðin muni því aldrei fá notið sín aftur, fyrr en þetta bölvunarfarg sem hvílir yfir henni, verði hreinsað burt sem fyrr segir. Og þar þarf mikla hugarfars-breytingu til. Margir hafa sannfæringu fyrir því, að þarna geti ekkert lagast af sjálfu sér. Það þurfi meira til. Frá hermennskuanda þeim og stríðshroka sem enn sé til staðar í þýsku þjóðinni, sé langt yfir í sannan og trúverðugan  anda iðrunar og uppbyggingarvilja gegn ágengum draugum ljótrar fortíðar !

Allar þjóðir hafa vissulega sinn djöful að draga, en þýska þjóðin hefur að margra áliti verið brennimerkt með alveg sérstökum hætti, vegna þess að hún kaus í rauninni sjálf illskuna yfir sig. Þingkosningarnar 1933 fólu þannig í sér mjög alvarlegan örlagadóm fyrir þjóðina. Hún þurfi því að afneita fyrrnefndu brennimarki af heilshugar dáð og fullri iðrun, vilji hún í alvöru losna undan þeirri bölvun sem við þá arfleifð er tengd !

Aukinn hernaðarandi og vaxandi víg-búnaðarumsvif þýsku þjóðarinnar feli hinsvegar í sér skref inn í fyrra svartnætti. Með því sé enn frekar snúið frá allri iðrun og hreinu upphafi eða frá öllu því uppgjöri sem þurfi að eiga sér stað. Þá muni áfram verða hindrun í vegi hverrar þeirrar blessunar, sem annars ætti að geta mætt þessari hæfileikaríku þjóð, þegar hreint borð væri þar fengið !

Það er trú margra, að það þurfi og verði að kveða niður illvíga fortíðardrauga Þýskalands og það fyrir fullt og allt. En það verði ekki gert nema Þýskaland taki sér nýja stöðu í samfélagi þjóðanna, eftir iðrun og afturhvarf, eins og að framan greinir. Land og þjóð gangi til fylgis við sanna og heilbrigða menningu og verði þar trúr friðflytjandi, í hreinum anda Óðsins til gleðinnar, en taki ekki á sig að vera áróðursfullt æsingavald fyrir styrjöld og hörmungar, dauða og eyðileggingu !

Aðeins með þeim umskiptum, geti þýska þjóðin losnað við sína illu fortíðardrauga og þá sárbeittu bölvun sem hefur, að margra hyggju, hamlað andlegri hamingju þjóðarinnar allt fram á núlíðandi daga. Fortíðin má ekki fá að endurtaka sig, hvorki fyrir Þýskaland, Evrópu né heiminn í heild. Lausnarleiðin er enn sem fyrr sú - að víkja frá dauðastefnu stríðsæsingaafla til friðarstefnu lífs og ljóss, heilbrigðrar samvinnu þjóða og bræðralags manna á þessari jörð !

Hin nýja nýlendustefna stórveldahítar Vesturlanda gengur auðvitað út á arðrán sem fyrr, en þó með nokkuð breyttum áherslu hætti. Nú er stefnan meira sú að véla smáríki sem eiga auðlindir, og hafa komið upp hjá sér sæmilegri velferðarmynd á samfélaginu, til að taka þátt í þessu og hinu, gerast aðilar að valdaeiningum og allt kostar það peninga. Félagsgjöldin geta orðið þar býsna há því það hefur löngum verið útlátasamt að vera aðilar að dýrum klúbbum, enda ekki á allra færi. Og það er söguleg staðreynd, að Ísland hefur alltaf verið arðrænt - fyrst og fremst - af þeim ríkjum sem hafa kallast vinir okkar og verndarar og þó aldrei staðið þar undir nafni sem slík !

Sósíalistar og róttækir áhrifamenn í verkalýðshreyfingunni bentu löngum á það, þegar verið var að véla Ísland inn í Atlantshafsbandalagið á sínum tíma, að kostnaður því samfara myndi aukast jafnt og þétt og verða að lokum þungur baggi á öllum almannakjörum og hamla sókn til velferðar. Þá gæti frelsisstaða Íslendinga orðið svo tæp að gildi að hún væri þá í raun orðin ánauðug og óboðleg sem slík. Ekki var mikið hlustað á slíkar viðvaranir, enda falskir sjálfstæðismenn víða til staðar, auðtrúa og þjónustuliðugir menn, sem sáu allan vesturhimininn í gullnum öryggisljóma til frambúðar !

En nú eru viðvaranir þjóðhollra manna á fyrri tíð hinsvegar farnar að sanna sig heldur betur. Kröfurnar um hærri iðgjöld, vegna kostnaðar við varnir landsins, eru farnar að verða að ógn við alla afkomu þjóðarinnar, eða nákvæmlega að því sem framsýnir menn spáðu í upphafi. En ekki vantar talsmennina fyrir því innanlands nú eins og þá, að við verðum að axla manndrápsbyrðarnar, meðan nokkur króna er til. Þetta er sá veruleiki sem við blasir !

Öryggisarðráninu skal stefnt í hæðir því stríðsmangaragræðgin þekkir engin takmörk fremur en endranær. Nýju Bandaríkin vilja arðræna okkur, Nató vill arðræna okkur, ESB vill arðræna okkur. Öll ,,hin vestræna kærleiksfjölskylda“ vill kúga af okkur öll efni okkar, í nafni öryggishagsmuna okkar. Það er fátt ljósara en sú nöturlega staðreynd að við þurfum enga óvini meðan við eigum ,,slíka vini !“

,,Ef við eigum að passa þig, þá kostar það sitt,“ segja þessir fölsku vinir, hver í kapp við annan. ,,Hvað viltu gefa fyrir öryggi þitt ?“ ,,Við skulum vernda þig fyrir vonda bola eða stóra bangsa, en þú verður að borga fyrir það. Við getum ekki gert það fyrir ekki neitt!“ Og það er orðið meira en erfitt að lifa í þessum mannskemmandi heimi, þegar vinirnir eru orðnir öllum fjendum verri og vilja hirða allt af okkur sem gert hefur okkur að mönnum. Aðeins þrælsstaða sýnist nú í boði fyrir okkur - af þeirra hálfu !

Þetta svívirðilega öryggisarðrán mun nefnilega engan endi fá, meðan einhver verðmæti eru hér innanlands til að varpa í vítishítina. Þannig blasir nú við hin hrikalega afleiðing hinnar svikulu ,,íslensku sjálfstæðisstefnu“ frá 1949. Mesta óhamingja Íslands er og hefur verið, að hinir svokölluðu sjálfstæðis-menn landsins hafa því miður aldrei staðið undir nafni !

Það mun seint falla í gleymsku hvernig Japanar hegðuðu sér, þegar þeir réðust á Pearl Harbor, fyrirvaralaust og án stríðsyfirlýsingar, 7. desember 1941, á sunnudagsmorgni, meðan þeir voru með samningamenn að störfum í Washington til að vinna að lausn á ágreiningsmálum Bandaríkjanna og Japans. Roosevelt forseti sagði í þingræðu sinni um atburðinn, að þessi árás þeirra myndi lifa í vansæmd alla tíð !

Við þessa níðingslegu árás hvarf einangrunarstefnan í einu vetfangi út í buskann í Bandaríkjunum, og segja má að Japanar hafi samstundis kallað yfir sig logandi hatur Bandaríkjamanna með þessu siðlausa og sviksamlega athæfi. Það hatur mun eflaust hafa átt sinn þátt í þeirri ákvörðun bandarískra stjórnvalda síðar að kjarnorkusprengjunum var varpað á Japan. En jafnvel Dwight D. Eisenhower taldi það hafa verið óþarfar árásir því japanska þjóðin hefði þegar verið sigruð. En menn vildu prófa nýja vopnið og fyrrnefnt hatur lagði trúlega sitt til þess að það var gert. Nokkur hundruð þúsund japönsk líf skiptu ekki máli í þeim reikningi !

En Japanar höfðu hinsvegar leikið sama leikinn áður og Pearl Harbor var ekki neitt einstakt tilfelli um slíkan ódrengskap þeirra og svikræði. En það hefur ekki verið haft hátt um það. Í stríði Rússa og Japana 1904 réðust Japanar fyrirvaralaust á Rússa, án stríðs-yfirlýsingar, að nóttu til, í Port Arthur á Leotung-skaga og eyddu herskipum Rússa þar. Í stríðinu sem á eftir fylgdi höfðu Japanar allt að því tífaldan herstyrk á móti Rússum, og Bretland lagði Japönum lið eins og það frekast gat, út af ótta við Rússa vegna heimsveldis-hagsmuna sinna á Indlandi og víðar !

En Rússar voru á þessum tíma mjög vanbúnir til þessa stríðs og einn foringi þeirra sagði ,, Hér verður enginn sigur, en við munum kunna að deyja !“ Rússneska keisarastjórnin var að nálgast sitt endadægur og öll stjórn farin að verða í molum. Anatoly Stessel yfirmaður Rússa í Port Arthur er jafnvel talinn hafa brugðist skyldum sínum og svikið staðinn í hendur Japana með ótímabærri uppgjöf. Hann bar ákvörðun sína um hana ekki undir neinn og til voru bæði verulegar matarbirgðir og skotfæri !

Margir rússneskir foringjar voru æfir yfir framferði Stessels en gátu ekki hindrað það. Japanar eyddu svo flota Rússa í Tsushima-sundi, en þrátt fyrir sigrana fór svo að lokum að stríðið varð þeim svo kostnaðarsamt að þeir höfðu sjálfir frumkvæði að friðarsamningum !

Þegar Japanar hegðuðu sér með þessum sviksamlega hætti gagnvart Rússum, vakti það fögnuð víða í Evrópu og sem fyrr segir studdu Bretar þá af fremsta megni. Fáir töluðu þá um svikræði og óheiðarleik Japana, en dáðst var að svokallaðri hreysti þeirra og dirfsku. Evrópskir fjölmiðlar fjölyrtu fjálglega um að þarna hefði Evrópuþjóð í fyrsta sinn orðið að lúta lágt í stríði við Asíuþjóð. Enginn sá ástæðu til að minnast á Genghis kahn og herskara hans sem flæddu allt vestur í Evrópu á fyrri tíð og sópuðu öllu á undan sér. Menn skemmtu sér hinsvegar yfir óförum Rússa !

Þarna sýndi sig ljóslega það Rússahatur sem löngum hefur markað Vestur-Evrópuríki og hefur líklega aukist á okkar dögum frekar en hitt. En meginaflið í því hatri er hræðslan við risann í austri. Hernaðarhyggja Japana keyrði sig mjög upp í þessu stríði þeirra við Rússa og eftir það stefndu þeir leynt og ljóst að því að útvíkka veldi sitt og Vesturveldin sáu ekki við þeim !

Japanar sátu þó á sér í fyrri heims-styrjöld, enda töldu þeir sig ekki orðna nógu sterka þá til mikilla útþenslu-athafna. En eftir 1930 fóru þeir að færa sig upp á skaftið með sífellt meiri yfirgangi og töldu líklega ekkert vera sér um megn. Þeir væru synir sólarinnar og útvaldir til yfirráða. Kóreumenn og Kínverjar fengu fyrst að kenna á ofstopa þeirra og árásargirni !

Síðan kom að því að Bretar fengu réttmætt endurgjald frá Japönum fyrir hjálpina 1904. Ein mesta hernaðar-auðmýking Breta fyrr og síðar, fall Singapore, átti sér stað er japanskur herafli tók hið mikla virki þeirra í sókn frá landi, niður Malakkaskagann. Öll vörn Breta hafði miðast við árás af sjó, svo heimskulegt sem það var, enda fór allt í handaskolum hjá þeim !

Þeir höfðu enga frambærilega forustu-menn á staðnum og hlutu af hálfu Japana miklu verri útreið en Rússar höfðu fengið 1904. Það var Bretum mátulegt eftir tvöfeldni þeirra og alla framgöngu er þeir voru að æsa Japana gegn Rússum á fyrrnefndum tíma. Hershöfðingjar Breta voru á þessum tíma margir hverjir, ekkert nema flottræflar af aðalsættum sem reyndar löngum fyrr, og höfðu litla hæfni til að bera. Singaporevirkið féll ekki hvað síst vegna afgerandi vanhæfni þeirra og getuleysis !

En Japanar viðhöfðu síðar alveg sömu hernaðarsiði gegn Bandaríkjamönnum í árásinni á Pearl Harbor, og þeir höfðu lært að beita í stríðinu gegn Rússum 1904. Sagan endurtekur sig gjarnan. En alltaf verða eðlilega einhver frávik í þeim efnum, þó oftast megi greina orsakir framvindunnar út frá fyrri atburðum. Til þess að skilja betur vandamál yfir-standandi tíma þarf því alltaf að líta til Sögunnar eftir leiðsögn. Í hinum liðna tíma og þeirri atburðarás sem þar átti sér stað, felast oftast bestu skýringarnar !

Vestur-Evrópuríkin fögnuðu sigri Japana 1904 vegna óvildar sinnar til Rússa, en fengu verðskulduð laun fyrir það í seinna heimsstríðinu, jafnt Bretar, Frakkar sem Hollendingar. Þeir misstu nýlenduveldi sín í Asíu af völdum Japana, urðu auðmýktir og yfirbugaðir stríðsfangar, jafn hjálpar-vana og aðrir !

Þessir hvítu guðir sem verið höfðu, misstu þannig allt áhrifavald sitt í augum innfæddra og gátu, sem betur fer, aldrei aftur náð fyrri stöðu. Afleiðingin leiddi til mikillar sjálfstæðisvakningar þjóða í öllum nýlenduheimi Asíu og niðurbrots á kúgun Evrópuþjóða þar !

Árásin á Pearl Harbor var hinsvegar fordæmd af Evrópuríkjunum og mikið talað um svikræði og óheiðarlega framkomu Japana. Þó er líklegt að Bretar hafi undir niðri ekki verið svo mjög óánægðir, því árásin þýddi að þar með voru Bandaríkjamenn komnir í stríðið með þeim og Rússum, eins undarleg og sú útkoma mála var í raun !

Breskt fjármálavald hafði ekki átt svo lítinn þátt í því að keyra Hitlersríkið upp gegn uppblásinni bolsévíka-hættunni, en vopnin snerust illilega í höndum þeirra sem þar höfðu völdin og því fór sem fór. En hlutverk Breta í heimsmálunum er nú ekki lengur sérlega mikið á stóra sviðinu, þó þeir reyni löngum að spila sig eins gilda og þeir frekast geta !

Og íslensk stjórnvöld ættu nú að hafa vissan skilning á þeirri minnimáttarkennd sem þar býr að baki, því alltaf eru þau að spila sig stærri en nokkur skynsemi mælir með, þó þau hafi nákvæmlega enga burði til þess og munu aldrei hafa !

Það fer varla framhjá neinum að ofbeldisvæðing hins íslenska samfélags er orðin geigvænleg og versnar með hverju árinu. Og samt virðast margir alveg hissa á því hvernig ástandið er orðið. En hversvegna ? Er ekki ofbeldiskennsla í einhverjum mæli nánast á hverju kvöldi í sjónvarpinu ? Er ekki talsmáti fréttamanna í sambandi við stríð og manndráp úti í löndum orðinn grófari og tillitslausari en hann var ? Þarf einhver að vera undrandi yfir því ástandi sem hér hefur verið skapað ?

Margir telja að íslenskir unglingar, sérstaklega á höfuðborgar-svæðinu, séu margir hverjir í daglegu ofbeldisnámi hjá erlendum aðilum sem hér hafa sest að. Talað er um ýmsar mafíur í því sambandi, frá þessu og hinu landinu. Nei, það þarf enginn að vera hissa á því hvernig málum er komið í þessum efnum í landinu okkar. Við höfum ekki staðið neinn vörð gegn ómenningunni. Við höfum þvert á móti flutt hana inn í stórum stíl !

Í dómsmálum og frelsissviptingar málum, hefur alltaf verið talað mikið um að endurhæfa brotamenn. Þar hafa margir verið dæmdir til samfélagsþjónustu, til að opna augu þeirra fyrir gildi samfélagsins, og þörf okkar fyrir það að hlutirnir geti gengið fyrir sig með eðlilegum hætti, öllum til ávinnings. Og endurhæfðir einstaklingar hafa víða sýnt gildi sitt og öðlast nýja sýn og betri viðhorf til að varðveita og efla öryggi okkar allra. Slíkt ber að þakka, því aukin reynsla samfara auknum þroska dýpkar skilning okkar allflestra og gerir okkur að samfélagshæfari einstaklingum !

Unglingar og fólk á æskuskeiði gerir oft sitthvað heimskulegt, en lærir svo oftast að hegða sér á betri hátt með aldrinum. Margir hafa vafalítið gegnt ráðherra-störfum á Íslandi þó skjöldurinn hafi ekki alltaf verið 100% hreinn. Þegar manneskja er látin gjalda fyrir áratuga gamalt mál og verður að segja af sér ráðherradómi fyrir vikið, finnst mér seilst nokkuð langt í samfélagi þar sem flestir glíma við einhverjar brotalamir. Manneskjan hefur sjálf sagt : ,, Ég er ekki sama manneskjan og ég var fyrir 35 árum !“

Ef viðkomandi manneskja er ekki boðleg sem ráðherra eftir þroskareynslu síðustu þrjátíu og fimm ára, eftir þá endurhæfingu sem sá tími hefur væntanlega veitt henni í lífinu til að verða ábyrgari og frambærilegri manneskja, hvaða dóm fellir þá sú hræsnis áfelling yfir íslenskt samfélag ? Er þá öll endurhæfing og þroskareynsla einskisvirði og tilgangslaus, fær þá enginn sem hugsanlega hefur brotið eitthvað af sér annað tækifæri ? Er íslenskt samfélag þá orðið þetta syndlausa samfélag þar sem allir hafa rétt til að grýta aðra vegna sinnar eigin ímynduðu fullkomnunar ?

Nei, við vitum að í samfélagi okkar eru nánast allir sekir um eitthvað. Hvað skyldu margir syndlausir ráðherrar hafa setið í ríkisstjórnum Íslands ? Hverskonar dómharka var það sem ruddist allt í einu fram á sviðið í umræddu máli Ásthildar Lóu Þórsdóttur til að tryggja grýtingu hennar ? Og það í samfélagi sem virðist hafa skilið við flest góð gildi, en telur sig samt sýnilega fært um einhverskonar pólitískar aftökur þegar þeirra er krafist af þeim sem slíku vilja stjórna ?

Það er full ástæða til að lýsa yfir skömm á þeirri heimatilbúnu hræsni sem þarna var höfð í frammi. Sú reynsla sem trúlega hefur markað Ásthildi Lóu dýpst á lífs-leiðinni, er flestu öðru líklegri ástæða til að gera hana hæfari til þeirra hluta sem hún hefur sagt að hún brynni mest fyrir. Hún hefði því átt skilið að mæta meiri skilningi og fá að sýna betur hvað í henni býr. Það er ævagamalt mál og langreynt sannmæli, að sumir vita ekki hvað þeir gera, þegar öfugsnúin siðvitund ræður för, og það virðist því miður sannast enn og aftur !