Til umhugsunar fyrir forsetakosningarnar !

 

 

 

Sú var tíðin að fólk vildi ekki og fannst ekki viðeigandi, að forustufólk sem kæmi beint úr pólitík, hnuplaði forseta-embættinu frá þjóðinni, eins og sumir vildu kalla það. Gunnar Thoroddsen fjarlægði sig pólitíkinni um skeið fyrir kosningar þó það dygði honum ekki til kjörs. Það vann líka gegn honum að hann var tengdasonur sitjandi forseta og fólk á þeim tímum vildi alls ekki fara að búa til einhverja forsetaætt !

 

Þegar Ólafur Ragnar bauð sig fram 1996 var orðin nokkur afstöðubreyting á viðhorfum fólks í framangreindu efni, en það styrkti stöðu hans kannski helst og það í augum nógu margra, að hann þótti einfaldlega mun hæfari frambjóðandi en aðrir sem buðu sig fram á þeim tíma. Auk þess mun hin ágæta eiginkona hans hafa tryggt honum umtalsvert fylgi !

 

Það má auðvitað margt um Ólaf Ragnar segja og óneitanlega allt of mikið ego hans. En eitt er víst, að hann sýndi fram á það með styrk sínum í öllum málflutningi, að forsetaembættið gat skipt miklu máli. Það kom skýrt í ljós þegar hann sem handhafi þess hafði þá burði að geta staðið fast í lappirnar, og þá ekki hvað síst gegn hinu pólitíska valdi. Þjóðin kunni að meta þann styrk. Svo kom Guðni eftir hann, sem mörgum hefur þótt hvorki vera fugl né fiskur, miðað við forvera sinn !

 

Á seinni árum virðist hinsvegar tilfinning fólks fyrir óæskilegum tengslum valda og áhrifa í þjóðfélagskerfinu hafa dofnað talsvert, og sumum finnst nú margt allt í lagi sem áður þótti ekki gott. Sú afstaða hefur til dæmis komið fram hjá fráfarandi forseta og virtist þar næmleiki hans fyrir sérstöðu forsetaembættisins vera eitthvað laskaður, svo ekki sé fastar að orði kveðið !

 

Hann sagðist ekki sjá neitt að því að forsetinn kæmi beint úr pólitíkinni. Það hefði hann átt að láta ósagt, þó ekki væri nema embættisins vegna. Guðni hefur nú aldrei þótt sérlega tilþrifamikill forseti og trúlega er það rétt af honum að sitja ekki lengur, kannski ekki síst þjóðarinnar vegna !

 

Þegar Ásgeir Ásgeirsson var kosinn forseti 1952, var gerð áberandi tilraun af vissum flokkspólitískum öflum til að stjórna forsetakjörinu. Forsetinn átti samkvæmt því líklega að verða flokkskjörinn en ekki þjóðkjörinn. Það pólitíska samráð var talið aðför að Ásgeiri og framboði hans. Almennum kjósendum varð fljótt ljóst hvað var þar á ferðinni og fólk kunni ekki við afskiptin. Það sameinaðist með ákveðnum hætti gegn þeirri pólitísku stýringu, enda hefur hún ekki verið reynd síðan !

 

Ásgeir Ásgeirsson var þannig kjörinn forseti og það var sannarlega þjóðkjör, fólkið gegn flokkavaldinu. Ásgeir mun þó fljótt hafa samið fullan frið við þau öfl sem reyndu að hindra kjör hans og róað þau snarlega niður. Þau meðtóku áreiðanlega einhver skilaboð um að hann yrði þeim ekki hættulegur í neinu og margir önduðu líklega léttar. Það gerist oft margt og mikið bak við tjöldin, hérlendis sem annars staðar !

 

Ásgeir var í raun klókur stjórnmálamaður og hafði áður gegnt stöðu þingmanns og forsætisráðherra og þekkti vel til hins pólitíska spils, engu síður en forveri hans Sveinn Björnsson. Samskipti hans við fyrri andstæðinga urðu brátt hin ljúfustu, þó upphafið hefði verið með öðrum hætti, og kannski nokkuð um að stuðningsmenn hans sumir hverjir yrðu fyrir vonbrigðum með framgöngu hans eftir kosningarnar, en það er önnur saga !

 

Kjarni málsins er hinsvegar sá, nú sem endranær, að við Íslendingar þurfum á því að halda sem þjóð, að á Bessastöðum sitji virðingarverður forseti sem hefur hjarta fyrir þjóðinni og velferð hennar. Allir sem eru á móti hverskonar spillingartengslum og gjalda varhug við þeim, þurfa alltaf að vera á verði. Og ekki síst er þörfin á því brýn, þegar svo virðist vera að koma eigi í slíkum tilfellum á beinum tengslum og safna öllu valdi á sömu hendur. En að forsetaembættið verði þannig gert að einhverjum ómerkilegum afleggjara frá pólitíkinni og ánetjað vafasömum öflum í samfélaginu má aldrei verða !

 

Ef málum væri svo skipað, má telja víst að öryggi þjóðarinnar og lýðræðisleg réttindamál væru þar með komin öll í einn óhreinan valdavasa, sem myndi gera heilbrigð viðmið af hálfu forseta-embættisins máttlaus og merkingarlaus. Forseti Íslands má alls ekki vera einhver klíkuútsendari. Hann þarf alltaf að kappkosta að vera sannur og trúverðugur fulltrúi þjóðarinnar, fólksins í landinu, !

 

Við þurfum því skelegga manneskju til að gegna forsetaembættinu, ef það á að vera það sem það þarf að vera, manneskju sem er ekki og hefur ekki verið hluti af einhverju klíkuvaldi eða vafasömum félagsskap, manneskju sem býður sig fram á hreinu stöðuborði til þjónustu fyrir þjóðina og samfélagið, á heilbrigðum, lýðræðislegum forsendum !

 

Mín tilfinning á undanförnum dögum hefur verið sú, að verulega vaxandi hópur fólks sé að komast að þeirri niðurstöðu að Halla Hrund Logadóttir komist næst því, af þeim frambjóðendum sem í boði eru, að uppfylla slík skilyrði !

 

 

 

 

Fulltrúar sérgæskunnar !

 

 

 

Þeir menn eru ófáir sem hafa tekið sæti í ríkisstjórn á Íslandi og hafa samt aldrei staðið fyrir almannaheill. Sérhagsmuna-menn hafa þar löngum vermt stólana og skaðað þjóðarhag með ýmsu móti. Af þeim vettvangi er mörg sagan ljót, en enginn sagnfræðingur fer í að rannsaka slík mál, því enginn aðili fæst til að borga fyrir ætlaða aðför að sérgæskunni. Hún er sagnfræðilega séð óhult á Íslandi !

 

Það eru til allmörg dæmi um vel heppnuð framfarskref og góð uppbyggingarmál á Íslandi fyrir atbeina ríkisins, einkum þó frá fyrri tíð, sem hugsuð voru til að efla þjóðarhag, og þau skref hefðu ekki verið tekin nema fyrir forustu af ríkisins hálfu og uppbyggingarkostnaði greiddum af því !

 

En flestum slíkum sigrum hefur verið stolið frá þjóðinni síðar meir og öllum ávinningi af þeim verið komið í hendur gráðugra sérgæskusinna með einum eða öðrum hætti. Það er í raun hin afspyrnu ljóta framhaldssaga hins stöðuga og óþjóðlega arðráns í samfélaginu !

 

Þannig hafa fulltrúar sérhagsmuna og sérgæsku í ríkisstjórn og á alþingi jafnan séð til þess í framhaldi mála að arðsamir gullmolar hafi verið einkavæddir í þágu einhverra vel tengdra einstaklinga eða auðugra ætta í landinu. Það er blóðug staðreynd sem margir þekkja en loka samt augunum fyrir. Í flestum tilfellum hugsa sérgæskuöflin dæmið á eftirfarandi veg :

 

,,Við þurfum fyrst að fá ríkið til að koma málinu á koppinn, þar sem kostnaðurinn við það er svo mikill. Svo þegar búið er að koma öllu í gang og greiða stofn-kostnaðinn að mestu niður, einkavæðum við fyrirtækið og sitjum síðan að arðseminni, án þess að stofnkostnaðurinn dragi úr gróða okkar. Þá höfum við dæmið allt í plús. Skítt með allt þetta  verkalýðs-kjaftæði um þjóðarhag og almannaheill. Við erum bara í ,,bisness !“

 

Og þessi leikur auðvaldsins hefur margoft verið iðkaður af íslenskum valdamönnum, sem hafa þóst vera þjóðlegir upp-byggjendur fyrir almannahag og íslenska velferð, en hafa í raun aldrei verið neitt annað en fulltrúar sérgæskunnar í landinu, dulbúnir fimmtu herdeildarmenn svika og ræningjaháttar gagnvart íslenskri þjóðar-velferð og almannaheill !

 

Það má því segja, að það kunni að vera til lítils í augum hugsjónalausra uppgjafa-rsinna, að ávaxta þjóðlegar talentur á ríkisins vegum. Einkum þegar það liggur nánast fyrir, að svo virðist búið um hnútana víðast hvar í valdakerfinu, að þegar ágóði skilar sér, eigi hann allur að fara í óhreina vasa, eftir auðvaldsreglu númer 1 !

 

Og slíkt gerist aftur og aftur fyrir atbeina blóðsugufulltrúa sérgæskuaflanna. Síðan er sú auðlegð sem þar kemst í rangar hendur, notuð til að skapa hér stöðugt meiri misréttisstöðu í samfélaginu og vinna þannig gegn allri almennri velferð !

 

Er þessi glæpsamlega meðferð þjóðarauðs okkar, það sem íslenska þjóðin vill hafa sem veganesti til framtíðar, í gegnum ógeðsleg kvótakerfi sérhagsmuna og svívirðu ? Ef svo er, þá getur sannarlega ekki verið langt í hið endanlega hrun þjóðar Jóns Sigurðssonar !

Að mjólka ríkið !

 

 

 

Svokölluð rannsóknar blaðamennska hefur um skeið verið mjög hátt skrifað fag sem hefur verið skilgreint sem fyrirbæri sem þjónar almannahagsmunum. Raunin mun þó sú að þar sé margur pottur brotinn. Til rannsóknar þarf nefnilega peninga og þeir sem leggja fé til, í slíkum tilfellum sem öðrum, vilja yfirleitt fá eitthvað fyrir sinn snúð eða slíkt framlag. Þar af leiðandi er margt rannsakað sem slíkum aðilum hugnast og þjónar þeirra hagsmunum, en margt látið órannsakað sem slíkir aðilar kæra sig ekki um neina rannsókn á og þyrfti jafnvel miklu frekar á því að halda að vera rannsakað !

 

Rannsóknar blaðamennskan er því undir stýringu, og það eitt er oftast rannsakað sem kann að þjóna hagsmunum spilltra fjársterkra aðila, sem eru kannski að koma höggi á einhverja andstæðinga sína eða að reyna að bæta ímynd sína. En aðilar af slíku tagi sjá yfirleitt til þess að ekki sé verið að fara of djúpt ofan í samfélagslegan spillingarskít og síst af öllu sé þar farið að róta í þeirra eigin skít, sem auðvitað er þá líka fyrir hendi !

 

Ein langtíma æfðasta og sérhæfðasta auðgunargrein verðandi íslenskra oligarka, er að mjólka ríkið. Ef títtnefnd rannsóknar blaðamennska á Íslandi væri í raun og veru einhvers virði í þjóð-hagslegum skilningi, væri búið að rannsaka hverjir stæðu yfirleitt helst að þeirri mjólkun, og fletta ofan af því svínaríi sem þar hefur svo lengi viðgengist. En það fer enginn í það verkefni !

 

Og skýringin liggur auðvitað á borðinu. Það fást ekki neinir peningar til þess að rannsaka slíkt. Hinum sjálfstallsettu rannsóknar blaðamönnum virðist einfaldlega vera sagt, af fulltrúum hins oligarkíska fjármálavalds, ,, þið megið rannsaka þennan skít og fáið pening til þess, en farið ekki neitt útfyrir mörkin þar, annars farið þið á svartan lista og fáið engan pening framar !“

 

Og hvað gera þá þessir uppgraftarmenn samfélagsskítsins á Íslandi, skrýddir herklæðum Galahads að eigin mati ? Þeir hlýða líklega og fara eftir fyrirmælunum, af því að þeir lifa á peningum eins og aðrir og ef þar verður þurrð á, fá þeir ekki þrifist sem sjálfskipaðir riddarar hinna ,,samfélagsvænu rannsóknarstarfa !“

 

Íslenskir auðmenn eru flestir oligarkar að eðli til, og það voru slíkir menn sem rændu sovéska ríkið upp úr 1990 og urðu fyrir vikið með ríkustu mönnum heims. Og þeir eru hreint ekki svo fáir sem hafa orðið auðmenn á Íslandi fyrir hliðstæða verknaði. Og hvað felst í því að mjólka ríkið, að arðræna samfélagskerfið ? Það er einfaldlega að stela af þjóðinni, hlunnfara almenning og koma í veg fyrir að fjármunir þjóðarinnar og arðsamar þjóð-félagseiningar skili ágóða sínum til almenningsheilla !

 

Og sú mjólkun ríkisins sem staðið hefur yfir frá 1991, þegar ,,mjólkurfræðingar Mammons“ komust í kjörstöðu oligarkismans á Íslandi, hefur verið slík að umfangi, að það hefur sannarlega verið rík nauðsyn til að fara ofan í saumana á þeim málum og fletta ofan af þeim svívirðilegu skolla-brögðum sem þar hafa verið viðhöfð. En það tendrar enginn týru á þeim kveik, því það fæst enginn auðugur aðili til að borga rannsóknina ?

 

Og fái sjálfskipaðir rannsóknar blaðamenn ekki aurana sína, þá verður engin rannsókn gerð. Og aurarnir koma víst aðallega frá óhreinum uppsprettum sem fyrr segir. Nei, staðreynd málanna er sú, að viðkomandi rannsóknar aðilar eru líklega eins fjarri því að vera hugsjónamenn fyrir meðferð þjóðlegra verðmæta og nokkrir menn geta verið. Þeir vilja sjálfsagt vera riddarar réttlætisins, en geta enganveginn verið það nema á fölskum forsendum !

 

Þar er engin fórnfús barátta í gangi fyrir mannréttindum eða einhverjum heildar-hagsmunum margrændrar þjóðar, aðeins ótakmörkuð sjálfshyggja og blind eiginhagsmunasemi gráðugra sérgæsku-lubba, samanblönduð við athyglissýki á mjög háu stigi !

 

 

Svikin við friðarstefnu fullveldisins !

 

 

 

Þeir forustumenn fullveldismála okkar Íslendinga sem gengu frá samningum við Dani 1918, voru sannfærðir um það að íslensku þjóðinni væri best borgið með því að halda sig fjarri deilum annarra þjóða og kappkosta að eiga góð og friðsamleg samskipti við allar aðrar þjóðir. Sú stefna væri og myndi áfram verða Íslendingum farsælust sem veganesti til framtíðar !

 

En íslenski sjálfstæðisandinn bjó ekki í nösum allra, hvorki þá né síðar. Sumir vilja alltaf selja frumburðarrétt sinn ef baunadiskur er í boði. Og slík viðskipti hafa alltaf verið yfirgripsmikil á íslenskum markaði, ekki síst hin síðari ár, eins og ófá dæmi sýna !

 

Verðmiði var settur á Ísland upp úr stríðslokum 1945. Fáir vissu til fulls hvað var að gerast á bak við tjöldin, en það var mikil verslun í gangi. Stjórnmálamenn sem fluttu þjóðlegar ræður 1945 með fjálglegum hætti um sjálfstæði Íslands og nauðsyn íslensku þjóðarinnar á því að það yrði varið, hættu skyndilega að halda slíkar ræður. Það kom allt annar andi í ræður þeirra og þær hættu að vera þjóðlegar. Eitthvað virtist hafa persónu-breytt mönnum og gert þá að einhverju allt öðru en þeir höfðu talist vera áður !

 

Þeir fóru að tala um nauðsyn vestrænnar samstöðu gegn ógn sem sögð var blasa við á sama tíma og álfan var að stórum hluta í rústum. Hvað var eiginlega í gangi ? Voru menn ekki einmitt að koma út úr skelfingum, sem hlutu að undirstrika hvað dýrmætt væri fyrir okkur öll að halda frið í þessari veraldarskonsu okkar ?

 

En seiðnum var framhaldið. Og það var ekki farið dult með það, að ógnin átti að stafa frá þjóð sem hafði borið þyngstu stríðsbyrðarnar gegn nazistaveldinu, misst um 27 milljónir þegna sinna, var með allan vesturhluta lands síns í rúst og hafði orðið fyrir efnahagslegu tjóni sem talið var jafngilda 485 milljörðum dollara á þeim tíma. Hvaða þjóð þráði friðinn meira og þurfti frekar á honum að halda ?

 

En þjóðarleiðtogar þeir sem héldu þessum hernaðarhyggjuáróðri fram í lok stríðsins, voru fulltrúar þjóðar sem varð fyrir sáralitlu efnahagslegu tjóni í allri styrjöldinni og manntjón hennar var um 450.000 manns. Þeir vildu því sýnilega hafa í gangi viðvarandi stríðsástand og fá að vera ráðandi þjóð um veröld alla !

 

Hið sanna var nefnilega, að það var verið að koma á nýrri heimsskipan. Það átti að nota sterka stöðu tiltekinnar þjóðar eftir stríðið, til að festa niðurbrotnar þjóðir Evrópu á skuldaklafa hennar um langa framtíð, ef ekki alla !

 

Nýtt Rómaveldi var að rísa með miklar bandalagsáætlanir austan og vestan Atlantshafs. Og litla Ísland gat ekki einu sinni fengið að vera í friði fyrir þessum rísandi friðræningjum sem veifuðu valdi sínu í krafti öflugrar efnahagsstöðu sinnar og vildu gína yfir öllu á heimsvísu !

 

Þeir höfðu lofað því að þeir myndu fara af landi brott í stríðslok, en sviku þau orð sín og hafa allar götur síðan svikið allt sem ærlegir menn telja sér skylt að standa við. Og ekki nóg með það, heldur fengu þeir drjúgan hluta af íslenskum ráðamönnum þessa tíma til að svíkja líka. Það geta menn séð af því hvernig ræður þeirra breyttust skyndilega og fóru að verða amerískar en ekki íslenskar !

 

Sjaldan og sennilega aldrei hefur íslenska þjóðin verið blekkt jafn illa og þegar hún var véluð inn í Nató, án þess að fá að koma þar við sögu með lýðræðislegum hætti. Nógir voru Natóþjónarnir í þremur ráðandi flokkum og allir sammála því að leiða málið framhjá þjóðinni og öllu lýðræðislegu vali !

 

Stærri flokkarnir tveir vildu þó ekki eiga forsætisráðherra þeirrar ríkisstjórnar sem látin var standa fyrir þessum illa gjörningi. Hann varð að sækja til minnsta flokksins sem lagði hann til af sérstökum undirlægingarvilja !

 

Þannig varð fullveldisþjóðin frá 1918, sem vildi friðsamleg samskipti við allar þjóðir heimsins, herlausa smáþjóðin á markalínu Evrópu og Ameríku, blekkt og svikin og dregin inn í heimsvaldasinnaða hernaðarbandalagsklíku, sem stöðugt gerir sögu sína glæpsamlegri og verri !

 

Þar eru Íslendingar, hin fyrri full-veldisþjóð friðarins, orðin ábyrg fyrir mörgu sem aldrei skyldi verið hafa, og sú atburðarás hefur verið okkur bölvun og ógæfa, allt frá því að þjóðin var leidd undir Natóvaldið sem fórnarlamb, fyrir tilverknað svikulla forustumanna sem brugðust öllu því sem þeim bar skylda til að standa fyrir !

 

Einhverntíma kemur að því að þeir menn verða séðir í sönnu ljósi verka sinna og felldir af stöllum. Eftirfarandi Orð Krists standa í hornsteini Alþingishússins sem heilbrigt leiðarstef fyrir þjóðina :

,,Sannleikurinn mun gjöra yður frjálsa !“ Að því mun koma að þeim verður fylgt – að öðrum kosti mun þjóðin glatast !

 

Þetta leiðarstef gefur okkur þá von að íslenska þjóðin muni ekki endalaust láta ljúga að sér, og að því muni koma að hún verði frjáls, frjáls frá Nató, frjáls frá öllum ófriðaröflum, frjáls frá öllu valdi svikulla forustumanna sem lúta erlendu valdi, frjáls til þess að þjóna ærlegum viðmiðum eins og þeim sem fólust í fullveldis-yfirlýsingunni frá 1918 og hlutleysis og friðarstefnunni gagnvart öllum þjóðum !

 

Í þeirri stefnu einni getum við gengið fram í heilbrigðum þjóðaranda og áunnið okkur endurnýjaða virðingu meðal annarra þjóða !

 

 

 

 

Tjáningarfrelsi úr túninu heima !

 

 

 

Ekki virðist mikil umræða hafa átt sér stað á Skagaströnd varðandi framtíð mála í hinum dreifðu byggðum í landinu. Þjóð-félagið hefur samt verið rekið í meira en 30 ár, alfarið á hagnaðarforsendum höfuðborgarsvæðisins. Landsbyggðin hefur jafnframt allan þann tíma verið skilgreind sem afgangsstærð í samfélaginu af þeim sem ráðið hafa ferðinni í háköstulum ríkisvaldsins og mörgum ávinningi frá fyrri tíð verið spillt !

 

Níðingsleg langtíma framkoma yfirvalda gagnvart lífsafkomu bænda og ekki síst síðustu árin, hefur stórskaðað heilbrigðar undirstöðuforsendur mannlífsins í landinu og skapað geysilega mikið vantraust á kerfinu og öryggisleysi meðal fólks í sveitum landsins, sem bitnar á öllu samfélaginu. Það miðast allt sem fyrr við suðvesturhorn landsins og menningar-mafíulegar áherslur mála sem eru oftast úr öllum takti við vitrænan veruleika !

 

Mikill þrýstingur hefur verið viðhafður af kerfinu á öllum þeim tíma sem hér um ræðir, að heimta sameiningu sveitarfélaga úti á landi, meðan jafnvel smátotur á suðvesturhorninu, eins og Seltjarnarnes, komast upp með að vera sjálfstæð á forsendum sérgæskueiningar ríkisbubba sem vilja enga samleið eiga með venjulegu fólki, eða snauðum plebbum, eins og það er kallað !

 

Á Skagaströnd hefur verið unnið nokkuð í því að tala fyrir sameiningu við Blönduós, en sú hugmynd hefur víða fallið í grýttan jarðveg. Og nú þegar peningalegur vara-forði vegna fyrri eignastöðu er líklega mikið til uppurinn, líklega vegna aumrar ávöxtunar, er sameiningarumræða ef til vill ofar á baugi en áður hjá sumum og neðar hjá öðrum !

 

Og kannski er áhugi fyrir slíkri sameiningu ekkert endilega sá sami nú og hann var af hálfu yfirvalda á Blönduósi, þar sem fyrrnefndur varaforði er líkast til að fullu og öllu liðin tíð !

 

Við Skagstrendingar höfum lengst af getað mannað okkar stjórnunareiningu á bæjar-skrifstofu með heimafólki og þar þóttu samskipti oftast vera með nokkuð eðlilegum hætti. Nú um tíma hefur sú staða þó ekki verið í boði. Aðkomufólk hefur þar tekið við störfum og öll persónuleg samskipti hafa orðið heldur stífari og ánægjuminni fyrir vikið. Hin persónulega nánd sem áður var þó til staðar virðist horfin. Kannski eru þar komin fram fyrstu kynni okkar Skagstrendinga af því að vera undir aðra settir ?

 

Allmargir virðast líka vera að komast á þá skoðun, að sjálfstæði okkar sveitarfélags hljóti senn að verða liðin tíð og þá er líklega aðallega horft til sameiningar við Blönduós og kannski aðra hreppa innan sýslunnar. En til munu þeir menn vera meðal Skagstrendinga sem þykir það, við gjörbreyttar aðstæður, öllu fýsilegri kostur að sameinast þvert yfir Skagann til austurs. Það er að segja að sameinast Skagafirði. En þá er ein spurningin sú hvort Skagfirðingum hugnist slík sam-eining, en líklega mun Blönduósingum ekki lítast á slíkar hugmyndir. Allt er þó ókannað í þessum efnum, en orð eru samt til alls fyrst !

 

Með stórbættum samgöngum yfir Þverárfjall hafa þó forsendur sameiningarmála breyst mikið og kann sú breyting að fela í sér nýja möguleika samstarfs sem ekki hefur verið hugað að í neinni verulegri alvöru fyrr. Virk atvinnulífstenging milli Skagastrandar og Sauðárkróks hefur þó áður gefið nokkra reynslu í sambandi við útvegsmál og verið báðum í hag, að áliti sumra !

 

Þó að það sé löngum best að hvert sveitarfélag hafi burði til að geta verið sjálfstætt, verður því ekki neitað að ríkisvaldið hefur sett smáum sveitar-félögum um allt land nokkuð þröngar skorður, með sívaxandi kröfum um nánast alla hluti. Það getur því komið upp sú staða að sveitarfélag verði of fámennt til að standa undir álögum kerfislegrar ofstjórnunar af hálfu ríkisins og jafnvel þá kannski að viðbættri heimatilbúinni vanhæfni til stjórnunar !

 

Við slíkar aðstæður verður auðvitað ekki unað til lengdar. Setulið í sveitar-stjórnum verður skiljanlega á hverjum stað að axla þá ábyrgð sem af því er krafist. En við umræðu um sameiningarmál er rétt að hafa í huga, að það er ekki endilega bara einn valkostur til í því reikningsdæmi. Blönduós þarf því ekki að vera eini sameiningarkostur Skagstrendinga. En í öllu slíku efni er best að fara sér hægt og kanna möguleika þá sem kunna að vera fyrir hendi sem best til hlítar !

 

Við þær aðstæður og raunar allar aðstæður, væri auðvitað hagkvæmast ef menn byggju við trausta og ábyrga forustu, en því miður vill oft verða nokkur misbrestur á því að svo sé. Og þegar mál hafa farið í vondan farveg, er auðvitað verr af stað farið en heima setið. Lýðræðið virðist geta búið við töluverðan atgervisskort meðal kerfislegra fulltrúa sinna og það er greinilega vaxandi vandamál í samfélagslegum skilningi, líklega bæði hér og annarsstaðar !

 

Vantrú manna á kosningalegar lausnir virðist orðin svo mikil víða, að það er hætt að kjósa. Þrisvar sinnum hafa kosningar fallið niður á Skagaströnd á seinni árum, líklega vegna áhugaleysis kjósenda og þeirrar aumu útkomu sem þær hafa gefið að dómi of margra. En það er lýðræðisleg skylda að mæta á kjörstað og virða leikreglurnar. Og það þarf ekki síður að skapa valkosti sem fólk er tilbúið að kjósa um !

 

Álagning og hækkun gjalda, jafnvel í litlum sveitarfélögum virðist líka á seinni árum vera að fara í lóðbeint ris og telja margir að sveitarstjórnir á slíkum stöðum, séu víða í litlu jarðsambandi við hag óbreyttra borgara. Þar svífi yfir-borðskennt fólk bara um í einhverju menningarsósuðu uppstreymi, sem hafi lítið með veruleikann að gera, og þjóni heildarhagsmunum samfélagsins jafnvel með hangandi hendi og jafnvel öfugum hætti við það sem ætti að vera !

 

Það er því ljóst að Skagstrendingar þurfa, sem aðrir í þessu landi, að huga vel að lýðræðislegum réttindum sínum og skyldum, svo að þeir láti ekki aðra teyma sig eitthvað sem þeir vilja ekki fara. Og alltaf þyrfti með vitrænum hætti að búa svo um hnúta hvers máls, í sam-einingarmálum sem öðru, að menn eigi leið til baka ef væntingar ganga ekki eftir !

Úkraínustríðið – hinn óhreini getnaður Nató og ESB !

 

 

 

 

Það hefði ekkert stríð orðið í Úkraínu, ef Nató væri bara varnarbandalag eins og það hefur sagst vera. En vegna þess að það er í raun árásarbandalag og stríðsbandalag, á höttunum eftir landvinningum fyrir nýja, vestræna nýlendustefnu, skapar það viljandi stríðsaðstæður. Þannig startaði það þeirri stríðsbölvun í Úkraínu, sem hefur þegar valdið dauða meira en 500 þúsund manna og örkumlað aðra í þúsundatali. Þannig vinnur Nató að friði í Evrópu, með öfugum klónum og árásarstefnu !

 

Og ESB sem búið var að fjárfesta í Úkraínu fyrir líklega 80 milljarða dollara og í raun búið að yfirtaka landið fjárhagslega, var sannarlega með í leiknum ásamt Nató, enda þar um að ræða tvö höfuð á sama skrímslinu. Fyrsta nýlendan átti þar með að vera í höfn. Og gyðingurinn og trúðurinn Selensky var strax tilbúinn að þjóna Vesturveldunum með þeim hætti sem enginn annar í Úkraínu hafði fengist til, þó flestir væru annars marki Mammons brenndir í þessu líklega spilltasta ríki Evrópu !

 

Úkraínska þjóðin er hinsvegar ekki spurð eins eða neins. Hún er bara núll og nix í þessu glæfraspili öllu og fær engu að ráða. Brusselmafían segir bara að hún eigi að þola, þola og þola !

 

Íslendingar ættu að þekkja vörnina sem felst í því að vera í Nató. Hún sannaði sig, eða hitt þó heldur, þegar Bretar beittu okkur löndunarbanni 1952 og Rússar björguðu okkur með því að kaupa allan okkar fisk. Hún sannaði sig í landhelgis-stríðunum þegar Nató gerði nákvæmlega ekkert fyrir okkur, vegna þess að Bretar voru miklu mikilvægari bandamenn en við, þessar fáu hræður hér !

 

Samt var sagt í vinaþjóða sáttmálanum mikla, að árás á eitt aðildarríki Nató jafngilti árás á þau öll. ,,Það er svo öruggt fyrir okkur að vera í Nató“ tónuðu þá hinir heilaþvegnu eins og þeir hafa alltaf gert, allt fram á þennan dag !

 

Hvernig stóð á því að rússnesk olía var alltaf keypt inn í landið, sama hvaða flokkar voru hér í stjórn ? Af hverju keyptum við ekki olíu af vinaþjóðum okkar í Nató ? En svarið við því var einfalt, það var vegna þess að þessar margblessuðu vinaþjóðir voru ekki reiðubúnar til að selja okkur olíu á jafn lágu verði og Sovétríkin !

 

Jafnvel örgustu íhaldsdurgar og Natóþý vildu því kaupa olíuna af Rússum af því að það var svo miklu hagstæðara og peningalegur ágóði er nú alltaf svo hugstæður hjarta íhaldsins, enda mun gróðinn hafa skilað sér til þess í gegnum olíufélögin !

 

Við Íslendingar höfum alltaf haft þann leiða sið að skríða mest fyrir þeim þjóðum sem verst hafa farið með okkur hverju sinni og við gerum það enn. Vinaþjóðir, í túlkun ráðandi afla í Íslandi, eru og hafa jafnan verið þær þjóðir sem skapa útvöldum aðilum á Íslandi möguleika á viðskipta-samböndum sem færa þeim auð í hendur. Þar ræður bisniss en ekki vinátta. !

 

Það er þá ætlast til að menn selji sig með húð og hári og fái ríflega framfærslu í staðinn. En sálir viðkomandi manna eru þá jafnframt afíslenskaðar og sendar í stjörnumerktum sellofanumbúðum til geymslu í Pentagon eða hjá CIA eða öðrum óþverrabönkum bandarísku heimsvalda-stefnunnar til síðari nota !

 

Við Íslendingar höfum þannig aldrei vitað eða skilið hverjir sýna okkur raunverulegan vinarhug og verðum því smám saman vinalausir, eins og ótilteknir útgerðarmenn sem vaða í peningum, en eiga enga vini og munu aldrei eignast neina. Því veldur óhreinleiki auðsuppsprettunnar, sem nærist af spillingu og meiri spillingu gegn þjóðarheill. Í síðasta hruni sýndi sig hvað kærleikur vinaþjóðanna var lítilsvirði þegar kom að skuldaskiptum !

 

Íslensk stjórnvöld virðast lengstum, frá inngöngunni í Nató, hafa verið keimlík þeim ráðamönnum sem nú sitja á rassinum í Kiyv og fórna sinni eigin þjóð fyrir Nató/ESB línuna frá Brussell. Íslenska þjóðin er að vísu ekki sölluð niður á vígvöllum, en fórnarvilji stjórnvalda hennar virðist ótakmarkaður þegar Nató á í hlut !

 

Þjóðin er jafnframt mötuð á endalausum lygum dag eftir dag, og við slíkar aðstæður og slíkt sálarfóður óhrein-leikans, heldur engin manneskja eða nokkur þjóð heilbrigðum sönsum til lengdar !

 

Fjölmiðlar á Vesturlöndum, að þeim íslensku meðtöldum, hafa að undanförnu gjörfallið á sérhverju sannleiksprófi sem hið yfirlýsta fjórða vald. Þeir fylgja línunni sem fóðrar þá og hafa svikið allar skyldur við almenning um heiðarlegar upplýsingar. Þar virðist ekki hægt að undanskilja neinn. Lygaáróðurinn ræður og fer ofar fjöllum því þjónustan við hann á sér engin takmörk !

 

Og það versta er, að þeir sem áttu að verja okkar menningu og okkar lífsgildi, hafa reynst verstu svikararnir. Þessvegna er sú Evrópumenning sem við höfum þekkt og metið vígð þeim dauða sem yfirvöld Vestur-Evrópu hafa þegar samþykkt fyrir sitt leyti með ótrúlega vitlausri inn-flytjendastefnu um langt skeið. Stefnan þar er að drepa allt sem við höfum staðið fyrir og viljum standa fyrir !

 

Vestræn menningargildi eru nú fótum troðin af eigin yfirvöldum því fyrir Nató/ESB virðist það ekki skipta neinu máli hvort álfan sé Evrópa eða Evrabía, svo framarlega sem aðkomnir íbúar álfunnar, frá öðrum álfum, hlýða línunni frá Brussel !

 

Hið yfirlýsta varnarbandalag, sem átti að verja evrópska menningu og evrópsk gildi hefur einfaldlega - aldrei í rauninni - verið til sem slíkt !

Úthugsuð undankomuleið Kötu Jakk !

 

 

 

Kata Jakk hefur trúlega vitað það um nokkurt skeið að hennar pólitíski ferill væri senn á enda. Og til þess að forðast þá brotlendingu sem þar hefur trúlega beðið hennar, ætlar hún að sigla á ný mið og sækja um Bessastaði. Það kann að bjarga henni frá því að mæta afleiðingum hinna sviksamlegu gjörða sinna í stjórnmálalífinu. En ef hún nær kjöri sem forseti, þá er íslenska þjóðin fljótari að gleyma alvarlegum misgerðum en ég og líklega flestir aðrir hafa hingað til talið !

 

Í mínum huga hefur manneskjan ekkert að gera á Bessastaði, og varðandi það er hún bara á því metorðaflakki sem hún hefur alla tíð verið og hyggst nú krýna ferilinn með því lokadjásni að verða forseti. Ég myndi ekki kjósa hana til eins eða neins og tel hana aldrei hafa orðið Íslandi til heilla á sínum ferli en hinsvegar ómótmælanlega skaðað margt sem þjóðlegt er og gott !

 

Forsetaembættið virðist vera orðið einhverskonar sælgætisstaða glæsileikans í augum glamúrfólksins og snobbhyskisins á höfuðborgarsvæðinu. Í sönnum  þjóðræktarlegum  mannskilningi er þessi staða löngu orðin einskisvirði og gildislaus með öllu, en einmitt þessvegna sækist sennilega það fólk eftir henni sem alla tíð hefur sýnt sig vera veikt fyrir hégóma og andlausri yfirborðsmennsku !

 

Líklega hefði aldrei átt að taka upp þetta toppfígúruembætti hérlendis, en auðvitað var þar snarlega apað eftir útlendum fyrirmyndum. Það var náttúrulega gert samkvæmt óþjóðlegu hefðarklíkuviðhorfi þess uppskrúfaða embættismannakerfis sem hér fór fljótt í fulla uppsiglingu eftir fullveldið, með fálkaorðuveitingum og allrahanda snobbuðum vitleysisgangi sem aldrei hefði átt að viðgangast hér og hefur orðið þjóðinni til vansæmdar !

 

Það er svo sem ekki hægt að segja annað en Kata Jakk sé afar flengingar-frambærilegur samnefnari fyrir þetta lið, sem nú sækist eftir að tylla sér á trón á Bessastöðum, hinu gamaldanska valda-setri kúgunar og yfirgangs, þaðan sem fár og fjötrakvaðir voru forðum sendar út, sem kvöldu landslýðinn linnulítið, öld af öld !

 

Þar á víst svipuð óart og þá tíðkaðist, að vera áfram til staðar í einhverskonar íslensku hræsnisgervi í fáránlegum upp-stillingarleik innantómrar og sjálfselsku-fullrar sérgæsku. Algjör skrumskæling heilbrigðra manngilda er í þeirri sirkus-sýningu aðeins átakanlegt dæmi um óþjóðleg og úrkynjuð viðhorf !

 

Það er hinsvegar augljóst að forsætis-ráðherrann, sem nú flýr frá borði á sínu sökkvandi stjórnarfleyi, á sitthvað sam-eiginlegt með öllum þeim sem hafa nú lýst yfir framboði til forsetaembættisins og þá ekki síst þá óhemju athyglissýki sem þeir flestir virðast ganga með og að sjálfsögðu allir - að sögn - fyrir hönd þjóðarinnar !

 

Það er vonandi, að íslenska þjóðin sýni ekki þá glópsku að kjósa þessa útjöskuðu íhaldshækju til forseta og bjargi henni þannig frá verðugum endalokum síns pólitíska svikaferils. Það má áreiðanlega segja, að vandlega hugsuð undankomuleið aðkrepptrar sálar sé kynnt með þessu framboði og líklega sú eina lausn sem viðkomandi átti tiltæka. Hún var nefnilega búin að mála sig endanlega út í horn og öll málefni eydd upp til agna !

 

Ég á sannarlega þá ákveðnu ósk í huga, að  þessi dramatíski sviðsleikur príma-donnunnar megi enda með þeirri verðugu rass-skellingu sem hún á margfaldlega skilið af höndum þeirrar þjóðar sem þurft hefur að búa við hina vanhæfu forustu hennar allt of lengi !

,,Glórulausa smáþjóðin !“

 

 

 

Það verður að segjast að fyrirsögn þessa pistils er skökk að því leyti að hún á miklu frekar við Natórugluð stjórnvöld Íslands en íslensku þjóðina sjálfa. En þó verður þjóðin að sætta sig við það, að vitleysisleg framganga stjórnvalda þessa lands í stórveldapólitíkinni, er öll á ábyrgð þjóðarinnar og þjóðin mun taka við gjöldunum þegar þar að kemur. Aðrir munu ekki telja sig bera þar neina ábyrgð !

 

Þjóðaratkvæðagreiðsla um aðildina að Nató var hindruð, enda þóttust þáverandi ráðamenn vita hvernig hún myndi fara. Því þurfti að koma í veg fyrir lýðræðið. Þeir höfðu þegar verið talaðir til og heilaþvegnir enda milli til fylgispektar við útlenda falsguði á kostnað þjóðarheilla. En það að leika sig upp úr skónum og blanda sér í glórulausa stórvelda-pólitíkina er glapræði fyrir litla þjóð, sem á allt sitt undir friði í heiminum !

 

Íslenskir stjórnmálamenn virðast yfirleitt allir með því marki brenndir, að hafa ekkert hjarta fyrir framtíð og friðar-hagsmunum eigin þjóðar. Þeir virðast límdir við Brusselþursann tvíhöfðaða, annaðhvort ESB höfuð hans eða Nató höfuðið. Þessi umræddi tvíhöfða þurs óþverraafla Vesturlanda hefur hreiðrað frekast um sig í ríkinu sem var gert að þjóðríki án þess að hafa nokkra burði til þess. Belgía er, að margra mati, kjörsvið fyrir þann viðbjóð sem í kringum það valdaskrímsli hefur lengi þrifist. Þar hæfir rifnum kjafti rotin skel að öllu leyti !

 

Fyrir 75 árum var Ísland vélað inn í þátttöku í stórveldapólitík án þess að hafa nokkuð til framlags þar nema að láta nota sig. Ævarandi hlutleysisyfirlýsing fullveldis okkar var svikin og einskismetin eftir tæplega 31 árs líftíma og brátt greip hersetið hugarfar um sig meðal fjölda landsmanna, sem fóru í gullnum Mammonsdraumum að líta á sig sem íslenska aðalverktaka !

 

Þeir urðu að vísu nokkrir að einhverskonar aðalverktökum sérgóðra auðgunarmála, ef ættartengslin þóttu rétt og leyfðu það, en íslenskir hættu þeir fljótt að vera í framhaldi mála. Íslendingar eru eina her-lausa þjóðin í heiminum sem er aðili að hernaðarbandalagi og ólíklegt er að það öfuga gildismet verði nokkurntíma slegið !

 

Sú tíð mun hinsvegar koma, að stallar óþjóðlegra forustuaðila í íslenskum stjórnmálum munu brotnir niður og svik þeirra verða augljós og opinber öllum þorra Íslendinga. Þjóðin mun þá endur-heimta eðlilega sýn á stöðu sína í samfélagi þjóðanna. Við höfum lengi verið að ganga um í hrokastórum Natóstígvélum sem eru líklega um tuttugu númerum of stór fyrir íslensku þjóðina. Það er áreiðanlega ekki á færi ríkisstjórnar Kötu Jakk að skapa íslenskt heimsveldi og þaðan af síður að fjármagna stríð sem gæti endað sem Þriðja heimsstyrjöldin !

 

En stórmennskubrjálæðið virðist engu að síður samt við sig hjá þeirri hæfnisvana innviðaelítu sem hefur farið með ríkisvald á Íslandi eftir vafasama niðurstöðu síðustu kosninga. Þar er fátt til þjóðlegs gagns, enda var enginn lærdómur dreginn af síðasta hruni og því fljótum við sofandi að því næsta. Minnimáttarkenndin fer löngum illa með marga sem reyna stöðugt að máta allt of stór stígvél og erlend einkennisföt !

 

Það er löngu sannað mál, að ekkert hefur farið eins illa með íslenska ráðamenn og geðheilsu þeirra og það að mæta á fundum hjá Stórráði Nató og knékrjúpa þar fyrir heiðursmerkja hlöðnum generálum og aðmírölum og stríðs-tindátum hins langtíma vanheilaga varnarbandalags vestrænnar mis-notkunar á öllu valdi, og kyssa í auðmýkt á ýmsa óæðri enda þar. Sú niðurlæging hefur jafnvel sannast meir og betur á síðustu árum en nokkru sinni fyrr, enda undirlægjuhátturinn aldrei sýnt sig meiri eða verri !

 

Réttlínuútskrifaðir fréttamenn frá Íslandi virðast hafðir í föstum gír hjá Nató til að senda öfugan friðarboðskap hverrar stundar úr höfuðstöðvunum þar, svo allir Íslendingar fái að sjá það svart á hvítu, að það sé alltaf verið að bjarga heimsmálunum baki brotnu, af þeim einu aðilum sem telja sig líklega til þess færa !

 

Og Kata Jakk og Bjarni Ben og Fróðárhirðin í kringum þau, dansa saman Natódansinn eina og sanna, í eindrægni þeirrar pöruðu samstöðu sem telur sig hafa fundið lausnarveginn sinn að helgivéi hinnar háborgaralegu Nató-Nirvana !

 

- En vesalings íslenska þjóðin situr á sama tíma úti á hjarni, og veit ekkert hvert er verið að leiða hana – meðan dansinn dunar og allri fjárhagsgetu Íslendinga virðist einspilað að æðstu fórnarhæð fáviskunnar – hinu sístækkandi Nató núlli !

 

 

 

,,Íslenskir innviðir !“

 

 

 

Eins og flestir hljóta að vita, eru innviðir íslenska ríkisins og þar með íslenska þjóðfélagsins, eða það sem eftir er af þeim, komnir í mjög brothætta stöðu. Einmitt við þær hrynjandi aðstæður, er farið að flagga með sérstökum innviða-ráðherra, en sú uppstilling mála virðist látin koma fram eins og vísvitandi blekkingartilraun af forhertara tagi !

 

Síðustu þrjátíu árin hefur pólitísk einkavinavæðing verið á teikniborði auðvaldssinnaðrar arðránsmafíu skugga-afla í þessu þjóðfélagi okkar. Ríkiseignir hafa verið seldar, gefnar eða gleyptar upp af sérvöldum gullkálfum fyrrnefndra afla, sem eru á engan hátt þjóðleg eða samfélagsvæn, fremur en annað ræningjakyns !

 

Þetta hefur verið gert með alls konar klækjakúnstum og umsnúningi á öllu því sem ætti að teljast rétt. Íslenska ríkið hefur verið rænt flestum þeim eignum sem þjóðin kom sér upp með sameiginlegu átaki fyrr á árum. Það var ekki hægt að byggja slíka innviði upp með öðrum hætti, en nú hefur einkavæðingar-sérgæskan, fyrir náð póli-tískra vina, hirt þessa innviði úr eignasafni þjóðarinnar, og arðrænir svo samfélagið með þjónustu sem áður var höfð á miklu mannsæmilegri forsendum !

 

Á árunum 1992 til 2003 voru eftirfarandi ríkisfyrirtæki yfirtekin eða ,,einkavædd“ eins og það er kallað : Áburðarverksmiðjan í Gufunesi, Barri hf., Bifreiðaskoðun hf., Búnaðarbanki Íslands hf., Ferðaskrifstofa Íslands, Fjárfestingabanki atvinnulífsins hf., Framleiðsludeild ÁTVR, Hólalax hf., Intís hf., Íslenska járn-blendifélagið hf., Íslenskir Aðalverktakar hf., Íslensk endur-trygging hf., Íslenskur markaður hf., Jarðboranir, Kísiliðjan hf., Landsbanki Íslands hf., Lyfjaverslun Íslands hf., Menningarsjóður, Skólavörubúð Námsgagnastofnunar,, Gutenberg prent-smiðjan, Ríkisskip, Rýni hf., Skýrr hf., SR-mjöl hf., Steinullarverksmiðjan hf., Stofnfiskur hf., Þormóður Rammi hf., Þróunarfélag Íslands, Þörungaverksmiðjan hf.!

 

Frá 2003 til 2007 bættust svo við einka-væðingarránið, Sements-verksmiðjan hf., Landsími Íslands hf., Lánasjóður Land-búnaðarins, Hitaveita Suðurnesja og Baðfélag Mývatnssveitar !!!!!

 

Bylting græðgisafla frjálshyggjunnar og auðvaldsins náði ekki einungis til ríkisfyrirtækja. Á sama tíma sáu hugar-farsbreyttir innanbúðarmenn sér leik á borði með að ræna eignum stærsta einstaka atvinnurekanda landsins, Samvinnu-hreyfingunnar. Það rán gekk svo geyst yfir, að enginn náði að bregðast við því, þegar þessi félagshyggjuhreyfing, sem hafði tekið meira en heila öld að byggja upp, hvarf ofan í vasana á gjörspilltum græðgislubbum !

 

Kvótakerfið, sem komið var á af stjórnmálamönnum, sem voru í sumum tilfellum tengdir við stór útgerðarfélög á landinu, tryggði að nokkrir aðilar eignuðust dýrmætustu auðlind þjóðarinnar og líklega var það og er alvarlegasta brotið sem framið hefur verið gegn þjóðinni og heildarhagsmunum hennar allt frá 1918 !

 

Líklega er svo búið að einkavæða heilbrigðiskerfið að hálfu, þó allar skoðanakannanir hafi sýnt yfirgnæfandi fylgi þjóðarinnar við það fyrirkomulag að kerfið verði á ríkisins vegum. En svo illa er hægt að fara með kerfið í því fari, að það gagnist ekki þjóðinni og virðist sem ýmis öfl leggi hart að sér til að svo verði !

 

Nú á kerfið að vera rekið samhliða undir ríkinu og einka-framtakinu. Menn virðast þjóna þar tveimur herrum og það hefur löngum verið sagt að slíkt væri ógerlegt. Enginn þjónar tveimur herrum jafnt. Hvor aðilinn skyldi þá heldur búa þar við brigð, ríkið eða einkaaðilarnir ? Hver og einn getur hugleitt það fyrir sig !

 

Það er sama hvert litið er, innviðir Íslands eru komnir að mestu í hákarla-hakkavél kapitalismans og út úr henni kemur aldrei neitt gott fyrir almannaheill. Og svo þykjast stjórn-málamenn landsins standa stöðugir á vakt fyrir þjóðarhagsmunum og öryggi Íslendinga ? Þessi pistill undirstrikar og ber með sér að þeir gera það ekki og hafa aldrei gert það síður en nú á dögum !

 

Það er skoðun sífellt fleiri borgara þessa lands, að það séu ekki margar þjóðir í þessum heimi sem búa við jafn handónýtt forustulið og Ísland, og einmitt þessvegna er allt að hruni komið varðandi innviði íslenska ríkisins og staðan versnar stöðugt. Það er nefnilega enginn á vakt fyrir þjóðarheill !

 

Svo spyrja má - yfir hvaða innviði er nú farið að setja sérstakan ráðherra, - á að fara að vernda hlutina þegar allt er farið sem fórn til Mammons og komið í tröllahendur ?

Það sem Reykjavík aldrei varð !

 

 

 

Þegar Háskóli Íslands var stofnaður í Reykjavík 1911, á aldarafmæli Jóns Sigurðssonar, var því lýst yfir með fjálg-legum orðum að skólinn ætti að verða háborg íslenskrar menningar og varnarþing þjóðlegra gilda. Það gekk kannski eitthvað eftir fyrstu árin, en sannarlega ekki til lengdar !

 

Erlend áhrif fóru fljótt að útvatna íslensk menningargildi innan háskóla-samfélagsins og höfuðborgarinnar. Alda-gamall, landlægur undirlægjuháttur gagn-vart útlendingum fór þar fljótt á kreik og kreppti að þjóðlegum hugsunarhætti. Sjálf-stæðisbaráttan missti hugsjónaleg áhrif sín og menn urðu einhvernveginn viðskila við íslenska arfleifð sína og virtust ekki gera sér neina grein fyrir því !

 

Háskólinn varð því eiginlega aldrei nein háborg íslenskrar menningar og enn síður þegar frá leið. Útlendingar fóru fljótt að hreiðra þar um sig og brátt þótti íslenskum háskólaborgurum það svo dæma-laust gaman að vera þannig beintengdir inn á heimsmenninguna, að íslenska menningin varð smám saman hornreka í sínum eigin skóla, þeim skóla sem stofnaður var henni til varnar og viðgangs. Það hafði verið stefnt að stóru, en þegar til kom voru menntamenn landsins enganveginn færir um hlutina !

 

Hugmynd um að reisa einhverja háborg íslenskrar menningar á Skólavörðuholti fór líka forgörðum, enda virðist sem þar hafi verið um nokkuð loftkennda pælingu að ræða, sem tæpast komst á það stig að vera rædd af einhverri alvöru. En kannski mun þó áhugi valdaelítunnar hafa þá verið farinn að beinast að öðrum menningarheimum og snobbaðri eftirfylgni við þá !

 

Reykjavík - var sem vitað er - hálfdanskur bær fyrir fullveldis-tökuna, og menn héldu víst að eftir þau tímamót myndi borgin færast meira til þjóðarinnar, en það varð ekki. Borgin færðist fjær þjóðinni og þó að dönsk áhrif dvínuðu, stórjukust þar bresk áhrif og síðan bandarísk, eftir því sem Ameríkanar tóku alls staðar yfir áhrif Breta og kenndu þeim að hafa sig hæga !

 

Bretar höfðu ráðið öllu á Íslandi á fyrri stríðsárunum því Danir fengu ekkert við því gert. Bretar réðu jafnvel verðlagi á öllum okkar útflutningsvörum og níddust á okkur eins og öllum öðrum sem þeir gátu níðst á. Það var ekkert við þá að virða á neinn hátt. Þeir höfðu hér alvaldan fulltrúa sinn Eric Grant Cable að nafni, sem drottnaði yfir málum lands og þjóðar í þeirra þágu !

 

Arðrán Breta og yfirgangur á Íslandi á þeim tíma var kapítuli kúgunar út af fyrir sig. Og Danir sögðu ekki orð, enda lágu þeir hundflatir fyrir Bretum og óttuðust jafnframt að styggja Þjóðverja. Og alltaf þurftu innlendir ráðamenn okkar að fylgja þeirri gömlu uppskrift að sleikja upp þá útlendinga sem völtuðu yfir okkur dag hvern með algjörlega samviskulausu ráðslagi ræningjans !

 

Sumir ráðamenn lands og þjóðar allt til þessa dags, hafa aldrei séð útfyrir Reykjavík í þjóðlegu tilliti. Síðustu þrjátíu árin og ríflega það höfum við miklu frekar verið borgríki en þjóðríki. Landsbyggðin hefur allan þann tíma verið arðrænd af höfuðborginni. Miðað við tímana fyrir fullveldi var landsbyggðin komin í neyðarhlutverk Íslands en höfuðborgin í yfirgangs-hlutverk Danmerkur og þó líklega öllu verri !

 

Enginn hluti Íslands er í dag óþjóðlegri en höfuðborgin. Þar kennir núorðið margra grasa fjölþjóðlegs gróðurs og þeim fjölgar stöðugt sem ekki eru íslensk og verða sennilega aldrei íslensk. Þar er jafnvel ýmislegt illgresi farið að rótfesta sig eins og í Svíþjóð og víðar. Það mun sannast í komandi tíð þjóðinni til böls og skaða !

 

Hérlend stjórnvöld hafa aldrei verið íslensk með þeim hætti að setja þjóðarhagsmuni í forgang. Hagsmunir útlendinga hafa þar alltaf verið settir hærra og nú er svo komið, að Reykjavík er orðin hálfútlend eins og hún var hálfdönsk fyrir 1918. Höfuðborgin virðist ekki eiga neina hugarfarslega samleið með landsbyggðinni svo það eru nú tvær þjóðir í landinu – en aðeins önnur íslensk !

 

Reykjavík varð því aldrei það sem hún átti að verða og Háskóli Íslands ekki heldur. Þessi þjóðlegu virki urðu fljótt galopin fyrir öllu aðstreymi útlendra áhrifa og ekki síst þeirra sem verri þóttu. Andavaldið í borginni kom líka snemma að utan og það er ekki íslenskt. Þar mun öllum ætlað nú að nærast á óheilbrigðum graut í óþjóðlegri skál !

 

Íslendingar sem búa á landsbyggðinni finna yfirleitt til léttis þegar þeir ljúka erindum sínum í höfuðborginni og geta farið heim. Lífið í óðaþéttbýlinu á suðvesturhorninu fellur þeim fæstum að huga og hjarta. Það er sannarlega ekki í anda þess sem að var stefnt í eina tíð. Líklega er það ekki langt frá lagi sem kemur fram í vísu sem Enginn Allrason orti fyrir skömmu, á leið heim frá Reykjavík :

 

Innflytjendur undir sig

alla leggja pólitík.

Vinna í öllu aukin stig,

eiga þegar Reykjavík !