Þríhryssingar Þjóðarógæfuaflanna

Það hefur á seinni árum verið talað í vaxandi mæli um að Íslendingar væru ekki lengur ein þjóð í eigin landi. Og það er sannarlega talsvert til í því.

Með tilkomu kvótakerfisins var þjóðinni skipt í tvær andstæðar fylkingar, þá sem nutu sérgæða af hálfu stjórnvalda, voru efnaðir margir hverjir fyrir, en gerðir stórauðugir með tilkomu þessarar mismununar; og þá sem voru settir úti í kuldann, voru efnalitlir fyrir og gerðir enn fátækari. Þannig var deilt og drottnað og þannig er það jafnan þegar óþokkamenni komust til valda.

Með þessu mannréttindabrotakerfi var allstór hópur útvalinna manna gerður að árlegum áskrifendum að milljónatugum úr ríkissjóði og þeir látnir fá helftina af þjóðarauðlindinni til arðráns og eignasöfnunar prívat og persónulega.

Verri stjórnvaldsaðgerð hefur tæpast verið framkvæmd á öllum tíma íslenska lýðveldisins og ekki batnaði það þegar framsalið var gefið frjálst í hendur sömu aðila.

Öll ógæfusaga seinni ára, allur frjálshyggju-hryllingur Davíðstímans, á rætur að rekja til kvótakerfisins. Ákveðnir aðilar fengu svo mikla peninga út úr kerfinu að innan fárra ára voru þeir svo til búnir að leggja undir sig þjóðfélagið.

Og þeim gjörningi fylgdi græðgin hömlulausa, síhungruð ágirnd í meiri auð og meira meðlæti. Peningarnir streymdu úr fullum fjármagnsvösum sægreifanna í alls kyns fjárfestingar í öðrum atvinnugreinum og hverju því sem talið var að hægt væri að græða á. Einkavæðing bankanna og Símans á rætur sínar líka í þessu. Einnig það siðleysi sem reyndi að gera ranglæti að réttlæti og sneri öllum góðum gildum á hvolf. Það voru vaktar upp óseðjandi blóðsugur í þessu landi sem drukku blóð annarra og vildu stöðugt meira blóð.

Og sama klíkan réði öllu, þríhryssingar auðs og valds voru á hverju strái, jafnt í útgerðum, viðskiptalífi og stjórnkerfi. Þeir voru bræður og samherjar í arðráni á gæðum lands og þjóðar, en sátu þó jafnan á svikráðum við allt og alla.

Þeir voru skuggabaldrar í stjórnkerfinu og svo til allir höfuðmarkaðir sama flokksstimplinum, ef ekki stóra Þjóðarógæfuflokknum þá þeim litla.

Og þessir þríhryssingar græðginnar fóru sínum þjófshöndum um þjóðarbúið !

Nánast allt ríkiseignabatteríið var sett á útsölu fyrir þá og hver kerfiseining glennt upp á gátt fyrir þá og spurt hvort eitthvað væri þarna og þarna sem þá langaði í ? " Gerið svo vel, gerið svo vel, elsku vinir ! "

Og ránsskapurinn varð yfirgengilegur í þessum veisluhöldum varúlfanna og svikamylla spillingaraflanna jókst og margfaldaðist með sívaxandi siðvillu og ranglæti. Stjórnmálafífl  Þjóðarógæfuflokksins kunnu sér ekki læti við þessar óska-aðfarir og spurðu kampakátir fréttamenn hvort þeir sæju ekki veisluna ?

Það var eins og menn hefðu komist í þrefalt pólútasvarf úti í Miklagarði líkt og Haraldur harðráði forðum. Menn gengu klyfjaðir ránsfeng til herbúða sinna.

Stjórnvöld höfðu sýnilega gefið skotleyfi á alla hluti og siðferði var ekki lengur til í íslenskum veruleika. Málið var bara að hirða og hirða, draga undir sig allt sem gat verið einhvers virði í peningum talið.

Þríhryssingar frjálshyggjupestarinnar og Þjóðarógæfuflokksins voru komnir í sína óskastöðu og ógeðslegir eiginleikar þeirra komu fram í dagsljósið sem aldrei fyrr, þegar ekkert aðhald var til staðar. Pólitískir ábyrgðarmenn þeirra létu lítið fyrir sér fara, lokuðu værðarlega augunum, og pössuðu bara að hafa allar dyr opnar fyrir þessum alikálfum sínum. Borgaralegt öryggi var neglt niður í núllstöðu og lögmál frumskógarins var hyllt á Valhallarvísu.

Og svo eru menn hissa á því að íslenskt þjóðfélag skyldi hrynja við þessi ósköp,

að stoðir heilbrigðs samfélags skyldu bresta við þessar hamfarir græðginnar ?

Það er eitt sem almenningur á Íslandi þarf umfram allt að skilja, að hrunið var beinlínis sjálfvirk afleiðing verka og framferðis þessara þríhryssinga sem nutu sérkjara í sínu þjóðfélags-niðurrifi í boði og  skjóli Þjóðarógæfuflokksins.

Menn sáðu fyrir þessu hruni með græðgi sinni og gullþorsta, með óíslensku háttalagi sínu og umvaðandi fjármálaóreiðu. Valdatvíburar sáningartímans, Davíð - stóri tvíburi og Halldór - litli tvíburi, bera manna mest ábyrgðina á því sem var látið gerast. Það verður aldrei af þeim skafið.

Sú málning sem þeir skvettu á sig sjálfir á valdatíma sínum er og verður óafmáanleg og þjóðarsagan mun geyma þá skammarbletti um ókomna tíð.

Og það sama gildir um framferði allra þríhryssinganna sem léku sér í skjóli þeirra, en hafa nú margir hverjir forðað sér úr landi og skriðið inn í lúxusaðsetur sín erlendis, í þeirri von að íslensk þjóð gleymi brátt því sem þeir gerðu og taki þá í sátt.

En við eigum ekki og megum ekki taka slíka menn í sátt. Því hvað gerðu þeir ?

Þeir lítilsvirtu allt sem þjóðlegt er og gott til í þessu landi. Þeir misnotuðu Ísland og nauðguðu því af fullkomnu tillitsleysi gagnvart þjóðaröryggi !

Látum þá verða útlaga eins og hina afrísku einræðisherra sem flúið hafa lönd sín eftir þrjátíu ára þríhryssingskúgun og níðingsskap gagnvart þjóðum sínum.

Þar er félagsskapur við hæfi slíkra manna !

Það óska þess margir af heilum hug, að illa fenginn auður þeirra megi verða að ógæfusnörum um háls þeirra það sem þeir eiga ólifað.

Það ætti með réttu alltaf að verða örlagadómur þríhryssinga um allan heim !