Hjartað slær til vinstri - kynning á bók

Nú hef ég sent frá mér bók sem ber nafnið - Hjartað slær til vinstri  -, þetta er saga sem gerist í litlu þorpi á landsbyggðinni upp úr 1960.

Ég skrifaði þessa sögu um aldamótin þegar dansinn kringum gullkálfinn var að færast upp í  trylling og sem óðast að taka á sig mynd geggjunar, gróðafíknar og siðleysis í samfélaginu okkar.

Mér fannst afturförin orðin slík í siðrænum efnum að mig hryllti við því. Íslandið mitt góða var að breytast í einhverja Mammons-ófreskju sem ég hélt að ég myndi aldrei sjá hérlendis. Það var varla talað um neitt lengur nema peninga !

Ég fór mér til hugsvölunar að skrifa um það Ísland sem ég hafði fyrir augum þegar ég var að komast á legg. Ég skrifaði um þær hugsjónir sem ættu stöðugt að vera leiðarljós í lífi manna. Ég skrifaði um frelsi og sameiginlegan rétt manna til að fá að lifa á þessari jörð. Ég skrifaði um fólk sem hafði hjarta fyrir samfélagi sínu og lifði ekki bara fyrir sig. Í stuttu máli sagt - ég skrifaði mig frá þeim viðbjóði sem var að eitra þjóðlífið og óð yfir allt samfélagið fyrir spillingaráhrif þeirra sem með völdin fóru.

Í árslok 2001 var ég búinn að skrifa þessa sögu sem rann á móti straumnum.

Og það kom fljótt í ljós að enginn vildi gefa hana út. Það hafði enginn útgefandi áhuga á henni, hún þótti ekki gróðavænleg og var sannarlega ekki eins og menn vildu hafa hana. Mér var stundum sagt, að það væru punktar í henni, en ég þyrfti að stytta hana, fella úr henni kafla og málsgreinar, breyta hinu og þessu og gera hana allt öðruvísi úr garði.

Og það þurfti svo sem ekki að segja mér hvað var að. Ég skildi auðvitað að það var sálin í sögunni sem mátti ekki vera þar. Hún var ekki í takt við tíðarandann. Hún virkaði þvert á móti sem óþægilegt veisluspjallafyrirbæri gegn ráðandi veltutíma Mammons. Boðskapur hennar var alls ekki frá Babylon heldur miklu frekar frá Jerúsalem og það þótti hreint ekki gott.

Og ég sá fljótlega að það var til lítils að ganga með þetta handrit milli gróðafíkinna útgefenda og hlusta á endalausar breytingatillögur þeirra og ágenga íhlutun gagnvart mínum skrifum.

Þeir gátu bara sagt annaðhvort já eða nei. Ég fór ekki fram á annað.

Að lokum stakk ég sögunni minni niður í skúffu. Þar lá hún í nokkur ár en bjó mér samt í hjarta og sinni. Hún var áfram hluti af hugsanalífi mínu og meðgöngutíminn lengdist þar sem útgáfu-fæðing var ekki í sjónmáli.

Enginn áhugi virtist vera hjá útgefendum á umfjöllun um fólk og háleitar hugsjónir, um mannlegt frelsi og þá baráttu sem alltaf hefur orðið að heyja fyrir því í þessum heimi. Enginn skilningur virtist á því að þörf væri að leiða hugann að ýmsum kyndilberum frelsis og manndáða í leit að heilbrigðum fyrirmyndum og meðtaka frásagnir af íslensku alþýðufólki sem átti sínar tilfinningar og sitt líf.

Enn virtist sú ranghugsun lifa góðu lífi hjá mörgum, að söguhetjur þyrftu að tilheyra yfirstétt og mættu ekki vera " bara venjulegt fólk " !

Ekki veit ég hvað olli því að ég sendi Vestfirska forlaginu handritið mitt að lokum. Sennilega eitthvert bjartsýniskast eftir hrunið, einhver vonarglæta um að annað hugarfar væri í uppsiglingu, samfara þeim skilningi á brotlendingu bankanna, Mammons-musteranna, sem gerði fólki fært að sjá og viðurkenna vitleysuna sem í gangi hafði verið.

Og Vestfirska forlagið hugsaði málið - óþarflega lengi fannst mér reyndar - en þar var hugsað og spáð í verkið. Og að lokum var ákveðið að gefa söguna mína út - óbreytta - eins og hún var hugsuð og skrifuð af minni hendi.

Það var helst við slíku að búast af litlu landsbyggðarforlagi - sem byggir á þjóðlegum grunni og metur mál út frá fleiru en bara peninga-sjónarmiðum.

Eftir nærri tíu ára ferli er þessi bók mín því að koma á markað. Hún segir frá þroskaferli unglings, frá viðvarandi sársauka vegna þjáninga annarra, frá baráttu kynslóðanna, frá vonum um betri heim og hugsun fyrir samhjálp og samvinnu, frá trú á forsjá Guðs vors lands.

Ég vona að menn lesi þessa sögu út frá þeirri forsendu, að þeir vilji opna hjörtu sín fyrir hugsjónum frelsis og manndáða, að þeir vilji verða meiri og betri Íslendingar en þeir hafa kannski verið, að þeir vilji græða sár þjóðarinnar og bæta samfélagsheildina, að þeir vilji leiða hinn frjálsa íslenska anda í öndvegi sitt á ný, til blessunar fyrir heill og hamingju Íslands.  

Okkur er öllum skylt að fylgja því sem rétt er og reyna að vera þær manneskjur að samfélagið sem við lifum í verði betra fyrir okkar framlag hversu smátt sem það kann að vera !

Hjartað slær til vinstri - í okkur öllum - meðan við lifum.

Ég leyfi mér að skora á ykkur að kynna ykkur hvernig ég tengi þá líffræðilegu staðreynd við þann veruleika sem við búum við - í þeirri von að við getum gert hann manneskjulegri og betri ? Lesið þessa sögu mína og kryfjið hana sem hugsandi manneskjur - til mergjar !