Um dáðlaus þing í fortíð og nútíð

 

Þegar litið er til baka til þeirra ára þegar lýðveldi var stofnað á Íslandi, fer ekki hjá því að margur Íslendingurinn spyrji sjálfan sig þess hvort það hafi í raun verið rétt og skynsamlegt að rjúfa sambandið við Dani ?

Sú spurning hlýtur að leita á marga nú þegar fyrir liggur hvílíkir aumingjar hafa stjórnað íslenska ríkinu síðustu tuttugu árin og jafnvel lengur. Reyndar er það svo að við Íslendingur höfum ekki á öllum lýðveldistímanum eignast neinn leiðandi stjórnmálamann sem gæti flokkast undir það sem Englendingar kölluðu statesman í eina tíð.

Stjórnmálaleiðtogar Íslands hafa nánast allir verið frekar rýrir í roðinu og enginn þeirra hefur náð að vinna sér þá hollustu þjóðarinnar sem kallar á yfirgnæfandi stuðning meðal hennar. Enginn þeirra hefur náð að byggja um sig traust sem nokkru hefur numið utan eigin flokks.

Íslenska þjóðin hefur allan lýðveldistímann liðið fyrir forustuleysi !

Þjóðarhagsmunir hafa nánast alla tíð verið sem leikföng í höndum misviturra pólitíkusa, skopparakringlur skítmennskunnar í þessu landi !

Hugsun fyrir velferð almennings hefur aldrei verið í forgangi í málum og meðferð þjóðarfjár í höndum stjórnar og þings iðulega verið með endemum.

Þessvegna má alveg velta þeirri spurningu fyrir sér - til hvers hefur allt sjálfstæðisbrölt þjóðarinnar leitt, fyrst allur ávinningur af þeirri baráttu, hefur alltaf verið látinn skila sér til sérgæðinga kerfisins í stað alþjóðar ?

Ég er íslenskur sjálfstæðissinni og verð það sjálfsagt fyrir lífstíð, en ég get ekki varist því að hugleiða hverjir ávextirnir af langtíma baráttu séu í raun, þegar pólitíkin í landinu elur stöðugt fimmtu herdeild Júdasarhyggjunnar á sérhverjum sigri sem við vinnum og rænir hverjum ávinningi frá þjóðinni !

Á árunum eftir stríð, þegar við Íslendingar börðumst í bökkum og unnum eins og skepnur myrkranna á milli, sigldu Danir blásandi byr til vaxandi velsældar - og það ekki bara velsældar broddborgara heldur almenningsvelsældar.

Hér var öllum ágóða hinsvegar jafnóðum stýrt í sérhagsmunakerfið, en öllu tapi sturtað niður til almennings.

Það er orðið langt síðan Jón Ólafsson orti Íslendingabrag og talaði um dáðlausu þingin - dönsku Íslendingana ! En íslenskir forustumenn hafa - einkum á seinni árum - sýnt miklu verri birtingarmyndir mannlegs aumingjadóms en svokallaðir danskir Íslendingar áttu að hafa sýnt á sínum tíma. Jón hefði sennilega aldrei getað ímyndað sér, í þjóðlegum uppreisnarhug sínum, að slík lágkúra væri til.

Stjórnmálamennirnir höfðu reyndar ekki mikla tilfinningu fyrir grasrót þjóðfélagsins hér áður fyrr, en enn síður hafa þeir það nú. Liðið sem situr á þingi í dag er að mestu leyti lokaður saumaklúbbur sérgæskunnar. Þjóðarhagsmunir eða velferð alþjóðar er þar ekki neitt sem skiptir neinu höfuðmáli.

Bilið milli Jóhönnu Sigurðardóttur og Bjarna Benediktssonar er því ekki svo mikið þegar allt kemur til alls. Einnig má segja að munurinn á Steingrími J. og Geir Haarde sé talsvert meiri í orði en á borði.

Andstæðurnar milli hægri stefnu og vinstri stefnu eru orðnar mjög mistri huldar og oft erfitt að greina þar til vega. Hægri maðurinn á það til að sveigja talsvert til vinstri - í orði - þegar honum þykir það henta, og vinstri maðurinn getur orðið býsna hægrisinnaður - á borði - þegar hann er kominn í stjórn !

En í Danmörku voru mál tekin allt öðrum tökum en hér. Þar óx upp  verkalýðshreyfing sem tekið var mark á og hafði oft góðum mönnum á að skipa.

Vinstri hreyfingin danska hélt mönnum við efnið - stefnt skyldi að þjóðfélagi velferðar - fyrir alla ! Hérlendis var hinsvegar í raun stefnt að þjóðfélagi velsældar fyrir fáa ! Og það var sannarlega séð til þess að enginn óverðugur kæmist í allsnægtabúrið !

Þegar við lítum yfir sviðið í ársbyrjun 2011, eftir hrun sem var miklu meira hrun fyrir Ísland en almennt er viðurkennt í dag, vitum við að ríkiskerfið með allt sitt eftirlit, var ekki að þjóna þjóðarhagsmunum á sinni vakt, sérhver skuggabaldur þess var að hygla sér og sínum - á kostnað okkar hinna. Sama var að segja um bankakerfið, sem þjónaði ekki þjóðinni af neinum heilindum.

Því segi ég - íslenskur sjálfstæðissinni - árið 2011, hver skyldi nú staða okkar sem þjóðar vera í dag, ef við hefðum aldrei skilið við Dani ?

Kannski sætum við í einhverjum dönskum stjórnmálaskít upp að hnjám, en dagleg lífskjör fólks yrðu að öllum líkindum umtalsvert betri.

Í dag sitjum við hinsvegar í íslenskum stjórnmálaskít upp fyrir haus og ekkert bendir til að þar verði mokað frá okkur - nema til málamynda.

Lífskjörin eru sem fyrr í lóðréttu falli og þjóðin hefur verið rænd af bönkum og stjórnvöldum stórum hluta eigna sinna. Lögreglan er enn sem fyrr notuð sem varnarlið sérhagsmunaveldisins og enn er að vísu sagt - með lögum skal land byggja - , en sú umsögn er orðin að algjörri efnisleysu og orðskrípi í dag.

Það virðist því sem stjórnmálamenn Íslands stefni í þjóðvillu sinni að því að gera 17. júní 1944 að sögulegum upphafsdegi ógæfu lands og þjóðar !