Ein lítil saga - sögð í tilefni opnunar Kántrýseturs á Skagaströnd

 

Hallbjörn Hjartarson, títtnefndur kúreki norðursins, er fyrir margra hluta sakir merkilegur maður. Ég get trútt um það talað því hann er föðurbróðir minn og okkar samskipti hafa verið talsverð í tímans rás. Þegar þessi óborganlegi frændi minn fór að byggja upp gamla Kántrýbæ, var ég við vinnu þar vikum saman sem smiður.

Það var skemmtilegur tími. Hallbjörn var fullur af eldmóði og stóð bókstaflega á haus alla daga í verkinu og hugmyndirnar sem hann fékk voru óteljandi, margar hverjar leiftrandi af frumleika, nýtni og útsjónarsemi.

Hann var með kollinn fullan af því hvernig þetta og hitt átti að vera. Það var þegar alskapað í höfði hans eins og Aþena í höfði Seifs. Þegar að því kom að setja dúk á gólfið í salnum, hafði hann löngu áður orðið sér úti um dúk eins og hann hafði hugsað sér hann. Sagan af því hvernig hann fann þann dúk og fékk hann hundrað prósent út á krít er lyginni líkust.

En þarna stóð frændi á miðju gólfi og vildi fara að koma dúknum á sinn stað.

Ég sagði honum að það yrði að rykbinda gólfflötinn fyrst, því það væri ófært að leggja dúkinn á yfirborðið eins og það væri. Það þyrfti að grunna undirflötinn og undirbúa hann fyrir límið.

Frændi hugsaði sig um andartak og sagði svo:

" Ég er með málningu uppi á lofti sem ég er búinn að geyma fyrir Friðjón málara í mörg Herrans ár, ég tek hana bara, það er jafngott að hann borgi eitthvað upp í geymslukostnaðinn ! "

Að svo mæltu hvarf hann eins og elding upp stigann og síðan kom hann von bráðar niður aftur með málningarkollur af öllum stærðum og gerðum. Það gekk ekki lítið á fyrir honum í öllu því brambolti. Ég var að setja rimlagrind utan um ofn í salnum og gaf tiltektum frænda auga, því mér fannst hin besta skemmtun að fylgjast með honum.

Það var eins og áhuginn og starfsviljinn léðu honum vængi þar sem hann snarsnerist þarna um sjálfan sig nokkra stund, svo hljóp hann fram í neðri salinn og kom aftur um hæl með tíu lítra hvíta plastfötu og skellti henni á mitt gólfið. Svo byrjaði hann að hella úr hverri kollunni af annarri í þessa fötu og þar voru sjáanlega allir litir metnir að jöfnu. Þegar þessar birgðir af málningarafgöngum Friðjóns voru að fullu tæmdar í fötuna, þreif frændi prik og hrærði af krafti í þessari regnbogablöndu sinni og brá þar á meðan fyrir býsna fjölskrúðugum blæbrigðum.

Eftir mikla hræringu varð útkoman sú að einhverskonar appelsínulitur varð ráðandi í blöndunni. Frændi rauk nú til og greip málningarrúllu og teipaði hana kyrfilega á langt skaft og þar með átti sko að grunna gólfið í hvínandi hvelli.

Hann var í hvítum, nýlegum strigaskóm við þetta, en þegar hann var að koma sér í rétta stöðu, gera sig kláran í slaginn, steig hann eitt skref til baka og ég sá hann setja fótinn óvart beint ofan í stóru fötuna !

Hann stóð eitt andartak eins og gróinn niður, með annan fótinn á gólfinu en hinn í fötunni. Ég sá ekki betur en hann skipti litum !

Svo rykkti hann fætinum upp úr fötunni og byrjaði að rúlla málningunni af buxum og skóm með miklum látum eins og best hann gat.

En árangurinn varð hinsvegar sorglega lítill.

Hann var skrítilega breytilegur til ganglimanna, þarna sem hann stóð svona óranslitaður upp til hnés á öðrum fætinum. Eitt augnablik var hann eins og hann vissi ekki hvað hann ætti til bragðs að taka.

Svo kipptist hann við um leið og frumlegri samhæfingarlausninni laust niður í kollinn á honum og hann skellti hinum fætinum með það sama ofan í fötuna og sagði fastmæltur : " Hann skal þá verða eins ! "

Og síðan fékk seinni fóturinn sömu skúringuna með rúllunni og þar með voru mál jöfnuð og " alt í orden " á ný !

Svo byrjaði frændi að grunna gólfið á fullu - sjálfur þokkalega grunnaður til hnés á báðum fótum !

Og liturinn komst á gólfið og dúkurinn í framhaldi eins og ráð var fyrir gert, en hvað varð um skó sem eitt sinn voru hvítir og annað sem breytti um lit í þessum bardaga veit enginn nema kúrekinn sjálfur.

Já, Hallbjörn Kántrý er vissulega mjög sérstakur karakter " hér á landi á " !