" Menntuð og upplýst umræða ! "

Það er nokkuð fróðlegt að hugleiða hver hafa oft orðið hin ráðandi rök í svokallaðri  " menntaðri og upplýstri umræðu " á hinum ýmsu sviðum hin seinni ár. Við sem erum nú komin á miðjan aldur og þar yfir, munum vel eftir því hvað íslenskt mannlíf gat verið fjölbreytt og gróskumikið að mannlegum litbrigðum hér á árum áður.

Þá þorðu menn ennþá að vera þeir sjálfir og sumir rúmlega það. Þá þótti það enginn löstur á manni að hann byndi ekki bagga sína sömu hnútum og samferðamenn. Það var almennt litið svo á að það væri viðurkenndur réttur hvers manns að fá að haga lífi sínu eftir eigin vilja, svo framarlega sem það bryti ekki gegn mannréttindum annarra einstaklinga eða eðlilegu samfélagslegu umhverfi. Menn máttu sem sagt fá að vera í friði með sín persónueinkenni og framsetningu sinna lífshátta  -  sína sérvisku - eins og sumir kölluðu það,  tilbrigði  sem gerðu lífið vissulega oft skemmtilegra og meira spennandi í annarra augum.

En svo kom eitt fyrsta frumhlaupið af hinni " menntuðu og upplýstu umræðu " ! Samkvæmt fræðilegum niðurstöðum þess þurfti að þvo sérviskuna úr þjóðinni, samræma þjóðlegt uppeldisferli og ala alla upp nákvæmlega eftir sama viðmiðunarstrikinu.

" Þeir sem skera sig úr verða fyrir allskonar einelti " var sagt og það verður að koma í veg fyrir það. Það verður að breyta, bæta og laga.

Og hið menntaða og upplýsta regluverk virtist ganga út frá því framtíðar viðmiði - að ef allir yrðu eins yrði ekkert til meins !

Svo ólum við upp eina kynslóð með þessum hætti !

Það var reynt að steypa hana úr sama mótinu, að hafa hana svo einsleita sem frekast var unnt. Og svo að segja allt uppfræðslulið landsins lagði sína dýrmætu fagþekkingu í verkefnið og blessaði viðleitnina í bak og fyrir.

En einhvernveginn fór allt þetta háleita uppeldisstarf í allt aðra farvegi en búist hafði verið við. Uppeldislegar meinsemdir héldu áfram að koma fram og vera til, og að því er virtist, síður en svo í minni mæli en áður, þar á meðal eineltið sem virtist dafna vel við hinar nýju uppeldisaðstæður.

Eitthvað virtist því heldur betur hafa farið úrskeiðis !

Það tók nokkur ár fyrir hinn vísindalega uppeldismálafaghóp að viðurkenna  hinar framkomnu niðurstöður sem alltaf sýndu sig þó skýrar og skýrar.

Að lokum var svo komið að dæminu var snúið algerlega við. Allt fagfólkið og sérþekkingarliðið fór hundrað og áttatíu gráðu sveiflu í menningarlegum loftköstum og fór skyndilega að grenja yfir því að samfélagið væri orðið allt of einsleitt !

Það þyrfti nýtt blóð inn í þjóðlífið ! Íslenskt mannlíf væri orðið svo daufingjalegt  og bragðlítið að það horfði til menningarlegrar eymdar.

Það þyrfti því innflytjendur í landið, helst sem víðast að - það þyrfti í stuttu máli sagt - fjölmenningu !!!

Og hið nýja lausnarorð, hið nýja frelsunarhugtak - fjölmenning - fór síðan sigurför um menningarheim hinnar menntuðu og upplýstu umræðu.

Þegar búið var að ganga svo í skrokk á hinni innlendu mannlífs fjölbreytni að hún var nánast í andarslitrunum, fundu hinir innvígðu og sérfróðu postular fagfræðanna það út af gráðum prýddu hyggjuviti sínu, að einsleitnin sem þeir höfðu hamast við að skapa til margra ára, væri í rauninni rót alls ills............!

Því þyrfti að bregðast við vondum aðstæðum sem væru farnar að skapa verulega hættu á þjóðlegum aumingjadómi, og sækja til annarra landa efnivið í nýja og ferska  fjölbreytni. Og nú ættu menn líklega að vera farnir að sjá ávextina af frumhlaupi nr. 2 í þessum efnum.

Það er oft erfitt að rækta heimagarðinn rétt og oft virðist svo fara að því faglegri sem vinnubrögðin eiga að verða, því meira verður um illgresi í garðinum - en það sem ætti að fá að spretta þar í friði er reytt upp í staðinn á þeim forsendum að það sé illgresi !

Hin " menntaða og upplýsta umræða " um þessi mál var á hreinum villugötum og skaðaði íslenskt mannlíf á margan hátt með þeirri stýringu sem viðhöfð var í  málunum og margt er þar enn í vondum farvegi.

En það er eins og aldrei sé hægt að læra af reynslunni. Enginn vill bera ábyrgð á mistökum og svo er anað áfram úr einni vitleysunni í aðra.

Íslenskt mannlíf er nógu fjölbreytt í sjálfu sér og þarf enga utanaðkomandi strengi í gangverkið, ef það fær bara að vera í friði og vaxa óáreitt fyrir faglegri vanþekkingu, sem kemur oftast fram í því fyrirbæri sem kallast af innvígðum og sérfróðum -   " menntuð og upplýst umræða ! "