" Fjölmenningarglæpir !"

Þó að við Íslendingar séum komnir af víkingum í þrítugasta og fjórða lið eða þar um bil, höfum við lengi verið tregir til stórræða á ofbeldissviðinu. Gömlu genin frá hinum ránfúsu ættfeðrum hafa fyrir löngu umbreyst í nýja sköpun og fyrri tilhneiging þeirra til lögleysis farið á ónefndan stað eins og víkingarnir sjálfir.

Við Íslendingar vorum því þannig séð farnir að lifa í tiltölulega friðsömu samfélagi, þar sem lítið var um að menn væru að brjóta rétt hver á öðrum og samhjálp og samstaða var í nokkuð góðri stöðu. Það sem fólk heyrði erlendis frá um framferði manna, gerði landsmenn nokkuð sátta við það að eiga heima á Íslandi, því hérlendis virtist flest vera með kyrrum kjörum miðað við önnur lönd.

En með vaxandi samgöngum og auknum menningartengslum við útlönd, fóru margir að telja sjálfum sér og öðrum trú um það, að við hér á Fróni færum á mis við býsna margt af því góða. Þeir sem þannig töluðu voru yfirleitt sigldir menn sem höfðu séð dýrðina ytra og vildu skreyta skerið - eins og þeir kölluðu heimaland sitt - með aukinni menningu og glæstari tilvistarháttum.

Það var að þeirra mati hreint út sagt lífsnauðsynlegt að hrista heimsmenninguna yfir skerið og öll forpokun gamalla viðhorfa úr hinum þrönga íslenska torfkofaheimi mátti ekki lengur standa okkur fyrir þrifum sem þjóð - og hafði reyndar allt of lengi gert það -  sögðu þessir vísu menn.

Og fyrir ötulan atbeina slíkra menningarpostula, jókst smátt og smátt aðstreymi breytilegrar menningar frá öðrum löndum. Við fórum svo skiljanlega að verða stórum gjaldgengari í samfélagi þjóðanna eftir því sem við lærðum í meiri mæli að taka upp þeirra siði. Sérstaklega jókst hróður okkar þegar við þóttumst fullkomlega hafa áttað okkur á því að þjóðmenning væri forpokun og fjölmenning væri ávísun á menningarlega framtíðar fullnægingu hvers og eins.

En eftir því sem fjölmenningin óx með aðstreymi úrvalsliðs frá hinum ýmsu löndum, virtist fara að bera á auknu ofbeldi í þjóðfélaginu. Menn skildu þetta ekki alveg til að byrja með, því það hafði ekkert verið minnst á neina neikvæða fylgifiska hinnar utanaðkomandi menningar. En á tiltölulega skömmum tíma fóru ýmis lögbrot og alvarlegir ofbeldisverknaðir að eiga sér stað í talsverðum mæli og þar voru ekki Íslendingar að verki.

Fréttir af slíkum atburðum í fjölmiðlum voru þó lengi vel settar þannig fram, að ekki var haft hátt um það hverjir hefðu framið afbrotin. Sennilega hefur það verið vegna þess að aumingja fréttastofurnar hafa til að byrja með þjáðst af fjölmenningarlegri blygðunarkennd og ekki treyst sér til að skýra rétt frá málum.

Þegar landinn hlustaði á slíkar óyndisfréttir, kom það oft fyrir að menn setti hljóða og þeir hugsuðu með sér : " Hvernig er þjóðin okkar eiginlega að verða !"

En býsna oft kom í ljós síðar meir að viðkomandi verknaðir höfðu ekkert með íslensku þjóðina að gera, því gerendur reyndust vera aðkomumenn í þjóðlífi okkar, boðberar fjölmenningar og frjálsrar athafnamennsku frá útlöndum !

Og nú eru menn víst nokkuð almennt farnir að átta sig á því að til er nokkuð sem skrá mætti í þjóðarprótókollinn undir fyrirsögninni  "fjölmenningarglæpir ! "

Fjölmenningarglæpir á Íslandi eiga sér stað vegna þess að einbeitt og jafnvel forhert glæpahneigð innfluttra einstaklinga er að verki. Þar er um að ræða  afskaplega neikvæða fylgifiska hinnar utanaðkomandi menningar, fylgifiska sem eru lítt til þess fallnir að bæta þjóðlífið og það samfélag sem hér hefur verið.

Eitt síðasta dæmið um fjölmenningarglæp er ránið á Laugaveginum hjá Frank Michelsen. Snemma lá það nokkurnveginn ljóst fyrir að Íslendingar hefðu ekki verið þar að verki. Nú er líka svo komið að fjölmiðlar eru farnir að segja skýrar frá málum og fyrri blygðunarkennd virðist ekki standa þeim eins fyrir þrifum og áður. Það er því upplýst mál að innflutt glæpahneigð var að verki í genum þeirra sem frömdu ránið á Laugaveginum, en ekki arfgeng lögleysa í þrítugasta og fjórða lið frá forfeðrum okkar Íslendinga, víkingum fornaldartímans. Og ekki er betri sögu að segja hvað þessi mál snertir frá bræðralöndum okkar - hinum Norðurlöndunum !

Það er ljóst orðið að glæpamenn af erlendu bergi brotnir telja það nokkuð einfalt mál að þjóna hneigðum sínum hér á landi og óttast ekki mikið í þeim efnum. Aðgengi slíkra aðila að landinu hefur verið gert mjög auðvelt því fjölmenningarstefnan greiðir fyrir öllu streymi fólks milli landa. Þar er hinsvegar ekki allt sem sýnist og jafnan vill verða svo að það sé misjafn sauður í mörgu fé.

Ég hef lengi haft þá skoðun, að við Íslendingar flytjum inn í landið okkar fullmikið af fjölmenningarstimpluðu mannakjöti með allt of neikvæðum fylgifiskum fyrir eðlilegan þjóðlegan smekk ?

Staðreyndin er nefnilega sú - að minni hyggju -  að þjóðmenning er góð menning en fjölmenning er bölmenning !