Markaðssetning á kynferðisglæpum ?

Á undanförnum árum höfum við sem búum í þessu landi, verið upplýst um margt misjafnt sem hefur mikið að gera með uppgjör fólks við hryllilega fortíð. Allskyns afhjúpun á margskonar misnotkun og ofbeldi virðist benda til þess að hræðilegt framferði hafi átt sér stað víða, þar sem níðst hefur verið á börnum og lítilmögnum og oftar en ekki tengist slíkt kynferðislegum afbrigðilegheitum. Flest rök benda til þess að enn sé ýmislegt af þessu tagi í gangi í samfélaginu og er illt til þess að vita.

Við höfum kynnst sögu Thelmu Ásdísardóttur, þar sem voðaleg atburðarás átti sér stað nánast við þær aðstæður að allir vissu en enginn sagði neitt. Og enn er þjóðin að glíma við martröðina varðandi mál Ólafs Skúlasonar, sem virðast lengi geta vafið upp á sig með frekari viðbjóð. Allt er þetta ömurlegra en hægt er að hugsa sér og sýnir raunar skýrt hvað maðurinn getur sokkið djúpt þegar hann fjarlægist Guð sinn með breytni sinni og vill ekkert með hann hafa í lífi sínu.

Öll erum við breysk og brothætt og þurfum á því að halda að leiðast af ljósinu sem kemur að ofan, því ef við neitum þeirri forsjá er stutt í að myrkrið sem kemur að neðan hellist yfir sálina með þeim vítisafleiðingum sem því fylgja.

Menn sem hafa ánetjast illu andavaldi vegna holdlegs veikleika síns eru sjúkir og ráða sér ekki sjálfir. Þeir eru sjálfum sér og öðrum hættulegir og gera sér enga grein fyrir því hvað framferði þeirra hefur mikla samfélagslega sýkingu í för með sér. Fyrir sjúkum einstaklingi af þessu tagi verða ranghugmyndir að réttum hlutum og öll skynjun afbrigðileg og brengluð.

Raunmynd veruleikans er hafnað og búin til ný veruleikamynd sem samræmist þeim villuhugmyndum sem ráða. Fórnarlömb þeirra sem eru sjúkir að þessu leyti geta verið mörg og átt geysilega erfitt með að vinna úr sínum vandamálum. Ranghugmyndir gerenda virðast einnig oft geta merkt fórnarlömbin svo að það verður í sumum tilfellum ekki minna um ranghugmyndir hjá þeim og tortryggni og efasemdir um heilindi annarra langt umfram það sem eðlilegt getur talist.

Misnotkunarmál virðast þannig geta ruglað þolendur svo í ríminu að þeir haldi fram minningum sem eiga sér stundum ekki stoð í öðru en sálarlegum sársauka þeirra. Þegar sú staða kemur upp eru vandfundnar leiðir til lausna.

Þessi mál eru öll hryggilegri en orð fá lýst og margt ljótt hefur gerst í þessum efnum. Það er þó með því verra, að mínu áliti, þegar hryllilegar reynslusögur af þessu tagi virðast vera gerðar að hörku-markaðsátaki, þar sem sölumennskan fer að yfirskyggja allt annað.

Mér er raun að því hvernig þannig virðist farið með bók Guðrúnar Ebbu Ólafsdóttur og hvernig menn geta hamast þar í auglýsingaáróðri og markaðssetningu til að reyna að hala sem mesta peninga inn á allan þann viðbjóð sem ég býst við að þar sé verið að lýsa að einhverju marki.

Og mér skilst að höfundur sé að lesa úr bókinni hér og þar !

Er þessi saga og óhugnaður hennar virkilega svona spennandi ?

Ég er nú einu sinni þannig gerður, að ég er aldrei hrifinn af því þegar þess er nánast krafist að einhliða frásögn einnar manneskju sé látin gilda sem 100% sannleikur í málum. Þar geta ranghugmyndir haft sitt að segja og þegar við höfum ekki neinar upplýsingar frá öðrum aðilum sem málum tengjast, geta einhliða lýsingar af því sem gerst hefur, seint orðið fullkomlega áreiðanlegar.

Þar hljóta efasemdir að vera til staðar og sakfelling annarra á grundvelli einhliða vitnisburðar getur því aldrei talist réttlætanleg framvinda í málum.

Peningalegt skaðabótamat á kynferðisglæpum hlýtur líka að vera mjög hæpin leið til að gera hreint fyrir dyrum og græða sár. En það er eins og sumum finnist allt í lagi að slíkt sé virt til fjár. Eins að fórnarlömb kynferðisglæpa markaðssetji reynslu sína til að þéna sem mesta peninga á svívirðu hins liðna !

Fyrir nokkru var lokað á mann í innhringingarþætti í útvarpi þegar hann minntist á að konur þær sem báru sakir á Ólaf Skúlason fyrir kynferðislegt áreiti, hefðu  látið lítið í sér heyra eftir að þær hefðu fengið bætur í formi peningagreiðslu.

Viðkomandi maður var sagður hafa farið yfir strikið, en alveg eins má ætla að hann hafi viðrað skoðanir sem hafi ekki fallið vel að þeim rétttrúnaðar-sjónarmiðum sem er greinilega reynt að halda uppi í þessum efnum.

Mér finnst það afar ógeðfellt umhugsunarefni að til þess geti komið, að einhver tiltekin greiðsla í peningum verði á komandi árum skilgreind sem kvittun fyrir nauðgun !

Kynferðisbrotamál eru vandmeðfarin og þau vilja oft vekja gífurlega miklar tilfinningaöldur í þjóðfélaginu og í slíkum stórsjó reiðinnar verður réttlætis-hugsunin oft eins og sökkvandi skip.

Við skulum varast að falla niður í myrkur múgsefjunar og sleggjudóma og reyna að halda sönsum. Og við skulum jafnan reyna að vera vel á verði svo við séum þeim mun færari að greina kjarna hvers máls sem upp kemur frá öllu slúðrinu sem þyrlað er upp um leið.

Sú samfélagslega skylda hvílir á okkur að við eigum að vera ábyrg gerða okkar.

Látum því ekki rugla okkur svo í ríminu, að afleiðingar mála verði í engu réttlætanlegu samhengi við orsakir þeirra !