Rokkið kom í ljósengils líki !

Þegar Elvis Presley kom fram á sjónarsviðið upp úr miðri síðustu öld, vakti hann sterk hughrif, einkum meðal ungu kynslóðarinnar sem var sú fyrsta sem ólst upp í skugga kjarnorkuógnarinnar. Unga fólkið sem vissi ekki nema að heimurinn væri á hverfanda hveli, vildi umfram allt fá að njóta einhvers frelsis í lífi sem var ef til vill ekki til langframa.

En hömluleysið sem fylgdi hinum nýju lífsháttum varð svo kröftugt að ekkert stóðst því snúning. Aginn í samfélaginu lét undan, foreldravald gufaði upp og með því að mestu virðingin fyrir reynslu þeirra sem eldri voru.

Og hetjurnar sem sköpuðust við þessa uppreisn urðu söngvarar, tónlistarmenn og kvikmyndastjörnur, fólk sem túlkaði lífið í leik og tónum í villtri og seiðandi sveiflu augnabliksins, fólk sem var miklu nær því að vera túlkunarmyndir ímynda en veruleika.

Hin dökka heimsmynd, grá fyrir járnum, vék úr hugum unga fólksins og það varpaði sér í gleðskaparvímuna af lífi og sál og afleiðingar urðu æði oft hörmulegar. Drykkjuskapur, eiturlyfjaneysla, hraðakstur, ofbeldi og stundum þetta allt í bland, setti stórt strik í líf ungs fólks, ekki síst í Bandaríkjunum, sem varð svo ávísun á svipaða hluti í öðrum löndum.

Og idolin hrundu hvert af öðru fyrir eyðingarmætti þeirra afla sem þau voru birtingarmyndir fyrir, James Dean fórst 24 ára í hraðakstri, Janis Joplin dó 27 ára vegna eiturlyfjaneyslu, Jim Morrison fór 27 ára sömu leiðina, Jimi Hendrix 27 ára sömu leið og Kurt Cobain sömu leið 27 ára !

Áfram mætti telja mörg goð af slíku tagi sem brunnu út á nokkrum árum og voru bókstaflega étin upp af eyðingarmættinum eða sjálfseyðingarhvötinni sem bjó í hömlulausum lífsháttum þeirra og réði alfarið gangi mála.

En Presley sem var í fjöldans augum einn helsti frumkvöðull rokksins og stóra idolið, náði að lifa framyfir fertugt, en sennilega hefur hann ekki haft mikið af hamingjunni að segja og síðustu ár hans munu hafa verið honum þungbær og erfið. Áhrif hans á þá sem á eftir fylgdu voru hinsvegar gífurleg og hafa margir

viðurkennt það með afgerandi hætti.

John Lennon sagði eitt sinn:

„ Ekkert hafði raunveruleg áhrif á mig fyrr en ég heyrði í Elvis. Ef Elvis hefði ekki komið til hefðu Bítlarnir aldrei orðið til ! ´´

Rod Stewart sagði :

 „ Elvis var kóngurinn, án alls vafa. Menn eins og ég, Mick Jagger og allir hinir fetuðum bara í fótspor hans ! ´´

Paul McCartney sagði :

 „ Þegar við vorum lítil börn í Liverpool þráðum við ekkert heitar en að verða Elvis Presley ! ´´

Johnny Cash sagði :

 „ Elvis var svo góður drengur, hæfileikaríkur og heillandi. Hann elskaði ostborgara, stelpur og móður sína. Þó ekkert endilega í þessari röð !´´

Bono sagði :

„ Elvis er eins og stóri hvellur rokksins. Þetta byrjaði allt þar ! ´´

Álíka umsagnir hafa verið hafðar eftir Frank Sinatra og Bob Dylan.

Elvis Presley var kannski í eðli sínu ljúfur mömmudrengur, en hann var notaður sem boðberi tónlistarlegrar nýaldarsköpunar og með persónutöfrum sínum og sindrandi útgeislun ruddi hann rokkinu braut betur en nokkur hinna grófari idola sem á eftir hann komu hefðu getað gert. Hann er því réttnefndur ljósengill rokksins og ef beitan er góð veiðist vel á hana !

Rokkbyltingin var uppreisn gegn skipulagi og öguðum lífsháttum og smám saman varð til lífsstíll sem gekk út á þessa hluti. Og svo var farið að tengja !

Lífsstíllinn krafðist tenginga við jákvæð gildi til að setja hulu yfir það neikvæða sem var þó ráðandi í öllu. Blekkingar af slíku tagi hafa verið stundaðar frá alda öðli með miklum árangri en lygar eiga aldrei samleið með sannleika !

Það hefur til dæmis mörgu verið klínt við kristindóminn sem á í raun litla sem enga samleið með honum og rokkið er eitt af því.

Margt tónlistarfólk spilar svokallað kristið rokk, en auðvitað er ekkert til sem getur heitið því nafni. Það er auðvitað til rokk og þungarokk og eflaust fleiri afbrigði af þessari tónlist, en kristindómur og rokk fara ekki saman.

Boðskapur að ofan verður ekki túlkaður með tónlist sem kemur að neðan !

En samt er það svo, að margt kristið fólk sér ekkert athugavert við rokkið og telur það alveg geta verið forsvaranlega andlega músík og að sjálfsögðu segir það sitt um grundvöllinn sem það gefur sér og viðmiðin sem það hefur !

Það er því ekki að furða þótt kristindómsboðunin sé víða orðin nokkuð lituð af villandi aðskotaefni en röng boðun leiðir aldrei til réttrar viðtöku.

Þó að eitthvað sé fram borið af einhverjum í ljósengils líki er ekki þar með sagt að það sé trygging sannrar lífsblessunar  -  uppskeran mun alltaf sýna hvaðan sæðið er fengið og uppskera rokksins hefur aldrei verið góð fyrir mannlegt líf !