Tattóveruð tilvera !

 

„Skjótt mun andleg ylvera

eyðast lífs við ganginn,

ef tattóveruð tilvera

tekur hugann fanginn !"

Sú var tíðin að hinn svokallaði kristni heimur sendi fjölda trúboða til Afríku og Asíu og eyja Kyrrahafsins til að boða fólki þar Fagnaðarerindið um Jesú Krist. Í hópi slíkra manna voru margir sem urðu kunnir um allan heim fyrir ósérplægni og hetjulund í starfi sínu, menn eins og til dæmis David Livingstone og Hudson Taylor.

Í þessum heimshlutum var við margt að stríða, myrkur andavalds og hjátrúar lá yfir öllu og stöðugar blóðfórnir voru víða viðhafðar til að blíðka svokallaða guði eða þá anda sem ákallaðir voru. Gegn þessu myrkri hófu kristniboðarnir baráttu sína og lögðu í hana líf sitt og ævistarf.

Það hefur víða komið fram í heimildum, að þegar kristniboðar komu í þorp hinna innfæddu, var oftast einhver áhrifamaður þar sem hafði með höndum hlutverk einskonar galdralæknis. Þessi maður gekk oft höfðingjanum næstur að völdum og hann var talinn hafa ótvíræð tengsl við andaheiminn. Vald hans var þess eðlis að menn óttuðust hann og gengu ógjarnan í berhögg við vilja hans. Þessi maður var yfirleitt tattóveraður umfram aðra menn og húðflúrin voru einskonar staðfesting á forusturétti hans og sérstöðu sem fulltrúa andavaldsins í þorpinu, eins og nokkurskonar áfastur einkennisbúningur.

Andstaða við boðskap kristniboðanna var yfirleitt leidd af mönnum þeim sem höfðu þetta hlutverk á hendi og þarf það ekki að koma neinum á óvart sem þekkir eitthvað til andlegs hernaðar. Þeir voru merktir í bak og fyrir þeim öflum sem þeir þjónuðu !

Einstaka sinnum hefur það þó gerst að slíkir menn hafa bjargast frá villu síns vegar og þessvegna eru til átakanlegir vitnisburðir um það gífurlega andavald sem þarna var og er til staðar.

Fyrir ekki svo löngu var það þannig á Íslandi, sem og víðast á Vesturlöndum, að enginn var tattóveraður nema einstaka sjómenn. Þeir voru þá kannski húðflúraðir með lítið akkeri á framhandlegg eða litla hafmey. Það var svona táknrænn vitnisburður um að þeir hefðu siglt til annarra landa og væru því eitthvað frambærilegri eða meiri en aðrir.

Það hefur alltaf búið í Íslendingum að vilja flagga því að þeir séu sigldir, hvort sem siglingin hefur falið í sér drykkju á hafnarknæpum ytra eða háskólavist á síðari tímum ! Sjálfið vill alltaf heimta sitt og í gegnum það hljómar einhyggjustef allra tíma: „ Sjáið hvað ég er sérstakur !"

En með vaxandi efnishyggjuvaldi og meðfylgjandi virðingarleysi gagnvart kristnum siðagildum, hefur tilhneiging fólks til að merkja sitt skinn líka vaxið hröðum skrefum. Nú er enginn vandi að finna fjölda einstaklinga á Vesturlöndum sem eru svo húðflúraðir að galdralæknir í afrísku þorpi á nítjándu öld hefði verið hæstánægður með „skartið" !

Menn geta auðvitað spurt sjálfa sig hvort þessi tattóverunar-tilhneiging sé merki um framför eða afturför, einkum með tilliti til siðferðilegra álitamála, en í mínum huga er þeirri spurningu auðsvarað. Þetta er enn eitt dæmið um það, að við Vesturlandamenn erum að gefa eftir fyrir ásókn utanaðkomandi áhrifa og afla sem enginn þekkir eða veit hvað hefur í för með sér !

Hið heiðna skart hefur svo fylgt á eftir í auknum mæli, gullhringir í eyrum eða nefi og víða annarsstaðar á líkamanum, jafnvel á hinum leyndustu stöðum. Allt eru þetta vitnisburðir um siðferðilega afturför og sýnir þá uppreisnarfullu úrkynjun sem er eitt helsta tákn tímanna í dag og staðfesting þess að styttast fer í endalokin.

Maður sem leggur húð sína undir framandi merkingar, getur orðið eins og gangandi auglýsinga og áróðursspjald andavalds sem getur ekki fært honum neitt nema ógæfu og það ógæfu sem getur orðið endanleg í hans lífi.

Ef líkami mannsins er musteri Heilags Anda eins og Ritningin kennir og ég trúi, þá ætti umgengni mannsins við eigið skinn að vera með öðrum hætti, og menn ættu að forðast að setja einhver merki á sig sem gætu verið upphafið að því ferli sem að lokum leiddi til þess að tekið yrði við merki dýrsins á hönd eða enni. Hver sem endar með líf sitt í lokuðum hring tölunnar 666, mun ekki eiga  afturkvæmt til lífs og ljóss !

Biblían sem er leiðsagnarbók lífsins fyrir okkur sem viljum heita kristnir menn, segir  - Vegsamið Guð með líkama yðar - . Í mínum huga þýðir það meðal annars það, að við merkjum okkur ekki neinu sem við vitum ekki hvað er og höldum okkar húð hreinni af svo vafasömu veganesti !