Um hugtök á reiki og sögufalsanir !

Oft er það svo að fólk fjandskapast við hugtök án þess að hafa nokkra skýra mynd af því fyrir hvað þau standa. Stundum er ástæðan einfaldlega sú, að einhverju hefur verið spýtt í menn án þess að þeir hugleiði það með sjálfum sér.

Þeir taka bara við sendingunni og svo lifir hún með þeim sem óværa eftir það, svipað og sendingar frá svokölluðum galdramönnum í gamla daga eða lús í hári.

Og víst má segja að það séu að einhverju leyti galdramenn sem geta blásið mönnum það í brjóst að fylgja hugmyndum sem ganga þvert gegn lífsgildum og lífsgæðum þeirra sjálfra. Ef við ættum að taka saman lista yfir hugtök sem hafa verið stórlega rangtúlkuð í umræðu, hljóta orðin lýðræði og frelsi að vera þar ofarlega á blaði. Þær eru ekki svo fáar „frelsishetjurnar"  sem hafa endað sem einræðisherrar og  „lýðræðispostularnir"  sem hafa í valdastólum snúist gegn öllu því sem þeir þóttust standa fyrir.

Bolsévíki var í eina tíð ekki svo lítið skammaryrði hérlendis og kommúnisti var og er í hugum margra hugtak sem jafngilti því að vera vondur maður. Samt var það svo lengstum í þessu landi, að þeir sem kallaðir voru kommúnistar voru jafnan fremstir í víglínu verkalýðsins hér fyrr á árum og fúsastir manna í baráttunni fyrir rétti hins almenna manns til sómasamlegra kjara.

Nú er það svo að bolsévíki þýðir í raun meirihlutamaður og er þannig ekki stórhættulegt fyrirbæri í orðsins merkingu. Meirihlutamenn eru víða fyrir hendi og sennilega kjósa flestir að vera meirihlutamenn þó þeir vilji áreiðanlega og alls ekki vera kallaðir bolsévíkar.

Neðri deild breska þingsins hefur löngum heitið  House of Commons, sem þýðir að menn af hálfu almennings gátu hlotið þar setu, en andstæðan var efri deild þingsins sem var aðalsklíka eða House of Lords. Neðri deildin byggði tilvist sína þannig á almennum mannréttindum en efri deildin á arfi sérréttinda.

En House of Commons hýsti þó yfirleitt ekki þá sem kallaðir voru kommúnistar, menn sem áttu að halda fram réttindum hins almenna fólks fyrst og fremst, the common people. Þar sátu oftast fulltrúar velmegandi borgarastétta sem voru stundum síst minni böðlar almennings en hið svokallaða aðalsfólk. Að vera lávarður eða stórborgari varð þó aldrei að skammaryrði í munni fólks hvernig sem á því stóð og hefði það þó margra hluta vegna átt að vera skiljanlegra.

Þegar einhverjir afburðamenn komu fram í neðri deildinni, þótti hið snjallasta ráð að gera þá að lávörðum, svo þeir flyttust yfir í efri deildina og hættu að vera ógn fyrir aðalinn. Þannig voru margir „keyptir" fyrr á árum og nægir þar að nefna William Pitt eldri og Thomas Wentworth.

Þegar borgarastyrjöld  braust út milli konungs og þings í Bretlandi um 1640, var það málstaður þingsins sem var miklu frekar málstaður fólksins í landinu.

Karl I. Stúart var langt frá því að vera góður konungur eða virðingarverður sem slíkur. Það var lán fyrir England að hann komst ekki upp með yfirgang sinn gagnvart þjóðinni og þó að hann missti höfuð sitt að lokum var það honum mátulegt því aldrei lærði hann að nota það í þágu þjóðar sinnar.

En Bretinn er samt alltaf samur við sig í konungsdýrkun sinni og aðalsdekri.

Allar sögulegar skáldsögur frá þessu tímabili eru með hetjurnar á bandi konungs en þeir sem börðust fyrir þingræðið og almenning í landinu eru yfirleitt stimplaðir þar sem hálfgerðir óþokkar og misindismenn.

Oliver Cromwell er samt slík stærð í enskri sögu að hann og valdatími hans verður ekki svo auðveldlega þaggaður í hel. En konungssinnar voru svo blindir í hatri sínu á þessum andstæðingi sínum, að þeir létu grafa lík hans upp og höggva af því höfuðið og hengja það og aðrar líkamsleifar hans upp til sýnis. Þar sýndu þeir best eðli sitt  - með því að níðast á líki látins andstæðings !

Englendingar tala um tímann eftir 1660 sem endurreisnina, en þá tók við valdatími Karls II. Stúarts, sem er líklega einn versti sjálfselskupúki og saurlífisseggur sem setið hefur á konungsstóli í Englandi og er þá mikið sagt.

Það var sem sagt endurreisn í lagi - eða hitt þó heldur !

Fyrir ekki svo löngu voru öll ríki með hermálaráðherra sem stundum var jafnvel kallaður stríðsmálaráðherra. En þegar ráðamenn fóru að skilja fyrir alvöru að fólk var yfirleitt ekki hrifið af stríði eða tindátamennsku, var embættisheitinu breytt og nú eru öll ríki með varnarmálaráðherra !

Með því þykjast menn vera að segja, „ef ráðist verður á okkur verðum við náttúrulega að geta varið okkur!" Og svo þykist enginn ráðast á annan en samt eru alltaf stríð í gangi ! Blekkingar af þessu tagi eru orðnar að föstum lið í lífsumhverfi okkar í dag. Jákvæð hugtök eru notuð til að tryggja neikvæðum hlutum framgang - og fyrir vikið blæðir fólki um allan heim !