Forðumst gömul feigðarspor !

Ég hef nokkuð mikið hugleitt stöðu okkar Íslendinga gagnvart þeirri hættu að ánetjast á ný erlendu valdi.  Margir eru sýnilega mjög sofandi í þeim málum og sumir virðast velta því helst fyrir sér hvað sé hægt að fá fyrir sjálfstæðið !

Áar okkar flúðu konungsvald og yfirdrottnun og sóttu hingað til Íslands til fyrirheita frelsis, til þeirrar fósturjarðar sem er „álfu vorrar yngsta land" eins og segir í kunnu kvæði. Þeir vildu fá að vera í friði fyrir ágangi þess yfirvalds sem alltaf vill vera að ráðskast með annarra líf og frelsi !

Og hér var stofnað þjóðveldi sem stóð til 1262. Framan af stóðu menn fastan vörð um sjálfstæði lands og þjóðar, en upphafleg, fastmótuð dreifing valdsins var um 1200 orðin svipur hjá sjón. Öll goðorð voru svo að segja komin í hendur fimm höfðingjaætta sem allar vildu meira. Þá styttist líka í að ásælni hins norska konungsvalds  næði þeim tökum hér innanlands og fengi þann svikastuðning meðal höfðingja landsins sem dugði til að koma þjóðveldinu fyrir kattarnef og landi og þjóð undir Noregskonung. Það var vægast sagt illur og glæpsamlegur gjörningur og skapaði örlagaríkar forsendur fyrir margra alda kúgun og arðrán.

Aldrei verður með nokkru móti hægt að mæla alla þá ógæfu sem hlaust af óþjóðlegri valdabaráttu höfðingja Sturlungaaldarinnar ? Hvað voru þessir menn eiginlega að hugsa, gat ekkert haft áhrif á þá nema áfergjan í auð og völd ? Var það hömlulaus græðgin sem fór með þá eins og suma aðra ?

Það er nefnilega auðvelt að sjá hverjir standa og hafa staðið helst í sporum þessara þjóðvillinga á okkar dögum og ekki hafa þeir batnað frá fyrri tíð ?

Margir græðgis grislingar

grandvarleika sneyddir,

kjósa að verða kvislingar,

í konungshallir leiddir !

 

Helst mun slíkra hugarfar

heildar valda tjóni.

Andi gamla Gissurar

greinist enn á Fróni !

                        (RK)

Það er nú svo með okkar sögu eins og sögu annarra þjóða, að hún segir okkur glöggt, að það hefur aldrei vantað menn hérlendis sem hafa verið tilbúnir að þjóna undir erlent vald og verða hirðmenn í hásölum ytra. Það er undarleg innrétting í þeim mönnum sem virðast sjá slíkt helst sem eftirsóknarvert hlutskipti !

En það virðast því miður alltaf vera einhverjir til staðar, tilbúnir í kommissara-hlutverkin og viðskiptahagsmunir og vegtyllur leiða menn iðulega frá heilbrigðum, þjóðlegum markmiðum á allt aðrar götur. En það vantar sjaldnast að menn sem eru að selja þjóð sína í gin úlfsins, telji sig um leið vera að vinna henni gagn og gæði. Þeir telja sig vera föðurlandsvini öllum öðrum fremur. Þannig taka ranghugmyndirnar yfirráðin og með þeim hætti er samviskan svæfð !

Vidkun Quisling taldi sig hreint ekki þjóðsvikara, jafnvel ekki á síðustu stundum lífs síns. Hann var þvert á móti, að eigin skilningi, mesti ættjarðarvinurinn, hann var sá sem stóð á réttum grundvelli og sagði af mestri einlægni „ Alt for Norge "! Það var hans inngróna sannfæring. Og síðustu orð hans voru: „ Ég er saklaus"! 

Quisling var tekinn af lífi fyrir landráð og nafn hans er nú samheiti um veröld alla fyrir þjóðsvikara. Þeir heita ekki Mosleyar, Lavalar, Henleinar, Antonescar eða Tisóar, þeir heita ekki eftir nafni einhvers annars leiðtoga annarra þjóðsvikara, þeir eru nefndir eftir Quisling ! Og af hverju skyldi það vera ?

Það ber líklega margt til þess. Eitt er að Quisling var talsvert kunnur fyrir stríð og  hafði verið starfsmaður Fridtjov Nansens í flóttamannahjálpinni fyrir Alþjóða Rauða krossinn, meðal annars starfað við hjálparstarf gegn hungri í Sovétríkjunum upp úr 1920. Þar hafði hann að margra mati staðið sig vel. Hann var ráðherra í ríkisstjórn Noregs um 1930 og var það sem kallaðist málsmetandi maður, áhrifamaður í norskum stjórnmálum á þeim tíma.

En einhver brestur hlýtur að hafa verið í eðlisgerð hans og fest í honum þær ranghugmyndir sem urðu honum að lokum að falli og þjóð hans til mikillar ógæfu. Sumum þótti undarlegt að maður af hans tagi skyldi ganga nazistum á hönd, en kannski var hann bara aldrei sá maður sem þeir hinir sömu héldu hann vera. Maður sem styður það sem nazistar stóðu fyrir og standa, getur ekki talist heilbrigður til anda og sálar !

Vidkun Quisling - Víðkunnur Kvislingur, já, svo sannarlega var höfuðsvikari Noregs víðkunnur kvislingur og kvislingar munu þeir hvarvetna verða kallaðir sem kjósa að feta í hans spor, hvort sem slíkt er gert hérlendis eða erlendis !

Að gera slíkt ætti engum að þykja eftirsóknarvert hlutskipti !