Staðreyndir um stöðu innflytjendamála í Noregi !

Í þessum pistli ætla ég að fjalla nokkuð um fyrirliggjandi staðreyndir um innflytjendamálin í Noregi út frá gildum heimildum. Það má víst segja að norsk stjórnvöld hafi fallið í flestar þær gryfjur sem sænsk stjórnvöld hafa fallið í varðandi þessi mál, en þó kannski ekki allar – ennþá !

Norskir sósíaldemókratar eru þó mikið til á sama rólinu og þeir sænsku í innflytjendamálum og fjölmenningarveiran hefur líklega lamað dómgreind þeirra ekki síður. En það er sama hvort við lítum víðar í norskum stjórnmálum, til tveggja ríkisstjórna Kjell Magne Bondevik eða til pólitíkusa á hægri kantinum eins og Ernu Solberg, þar virðast svipuð viðhorf ráðandi í flestu. Hvergi er hægt að sjá að neinn marktækur skilningur sé fyrir hendi á þeim hættum sem skapaðar hafa verið með allt of miklu aðstreymi innflytjenda af því taginu sem styrkja ekki ríkisheildina heldur veikja hana.

Það er eins með Noreg og Svíþjóð að múslimskir innflytjendur þar líta á landið fyrst og fremst sem efnahagslega bækistöð. Þeir leggja sig strax fram um að læra á norsku lögin og kerfið svo þeir geti fært sér allt sem best í nyt fjárhagslega. En misnotkun á félagslegum styrkjum er ein leið til að sýna fullkomna fyrirlitningu á samfélaginu og slíkt á ekki að fá að viðgangast.

Árið 1997 stundaði einungis helmingur þeirra sem komu til Noregs frá Indlandi, Marokkó, Pakistan og Tyrklandi á tímabilinu 1971-1975 enn atvinnu á norskum vinnumarkaði þótt þeir byggju þar. Gögn sýna að þessir hópar nýta sér félagslega hjálp í auknum mæli eftir því sem árin líða. Þeir læra á kerfið og svífast einskis.

Á meðal Marokkómanna, Pakistana og Tyrkja á aldrinum 55-59 ára er hlutfall öryrkja um 67%, 45% og 55% í hverjum hópi fyrir sig. Eftir 5 ára búsetu í Noregi taka 36% innflytjenda af þessu tagi á móti opinberri aðstoð af einhverju tagi. Hjá innflytjendum sem komið hafa frá vestrænum löndum er sambærileg tala 18%.

Innflytjendur sem taka ekki þátt í rekstri samfélagsins en verða sífellt meiri afætur og blóðsugur á sameiginlegum sjóðum, auka alla erfiðleika og á einhverjum tímapunkti getur svo farið að norska hagkerfið hryggbrotni í efnahagslegu tilliti. Tölfræði sem sýnir 40% brottfall nemenda úr fyrrgreindum hópum úr framhaldsskólum staðfestir enn frekar þá hættu sem stafar af þessum óábyrgu þjóðfélagsþegnum fyrir heilsufar hins norska samfélags.

Samtök atvinnulífsins í Noregi (NHO) hafa viðurkennt þessar staðreyndir. Í júni 2006 sendu samtökin út aðvörun um að norski olíuauðurinn gæti tapast innan nokkurra ára. Ástæðurnar væru innflutningur af óhæfu vinnuafli og að margir sem hafa innflytjenda-bakgrunn ljúki ekki námi. Það leiði sjálfkrafa til lítillar atvinnu-þátttöku og þar af leiðandi til mikillar eyðslu á fjármagni almannatrygginga. Hluti innflytjenda muni tvöfaldast til ársins 2015 við óbreyttar aðstæður, fjöldi ellilífeyrisþega aukast og fækkun á vinnufæru fólki verða um 7%, þetta muni leiða til þess að olíuauðurinn mun tapast, segir í þessum aðvörunarorðum NHO.

Aðeins nokkrum dögum eftir að þessi aðvörun var send út, fengust í fyrsta skipti tölur yfir félagslega aðstoð til einstaklinga búsettra í Osló, sem upprunnir eru frá löndum utan Vesturlanda. Rúmlega 46% þeirra sem þiggja félagslega aðstoð er fólk af þessum uppruna. Alls fara um 55% af því fjármagni sem rennur til félags-aðstoðar innan höfuðborgar Noregs til þessa íbúahóps !

Þegar Selbekk ritstjóri kristilega blaðsins Magazinet birti í ársbyrjun 2006 Múhameðs-teikningar Jyllandsposten, fékk hann slíka meðferð af hálfu norskra fjölmiðla og stjórnmálamanna að það var með ólíkindum. Hann var nánast stimplaður sem óalandi og óferjandi öfgamaður. Þó gerði hann ekkert nema að halda uppi réttinum til þess ritfrelsis sem staðfestur er í stjórnarskrá landsins.

En ríkisstjórn Noregs boðaði til blaðamannafundar og þar var Selbekk ritstjóri látinn sitja ásamt islamska ráðinu í Noregi og allir hörmuðu allt. Ritstjórinn sem fengið hafði morðhótanir hlaut á þessum makalausa fundi yfirlýsta „verndun“ ráðsins. Það er, að islamska ráðið lýsti því yfir að það ætlaði að sjá til þess að honum yrði ekki sýnt banatilræði. Þar með gerði ráðið sig að dómstóli í ríkinu án nokkurra viðbragða af hálfu ríkisstjórnarinnar, sem virtist bara láta sér vel líka þessar uppsettu „sögulegu sættir !“ En þarna var stigið stórt skref til baka frá réttarstöðu gagnrýninnar hugsunar og þeim gildum sem okkur ber skylda til að verja.

Í þessu máli lagðist ríkisstjórn Noregs raunverulega hundflöt undir islam. Og orðið islam þýðir einmitt undirgefni. Viðbrögð ríkisstjórnarinnar í þessu máli var handaútrétting til islamista í Noregi sem vinna að því að islam fái stöðugt meira rými í norsku þjóðfélagi á kostnað vestrænna gilda.

Hinar tvær ríkisstjórnir Kjell Magne Bondeviks um og eftir síðustu aldamót gátu aldrei tekið á innflytjendamálum af festu og ábyrgð. Ábendingum um misfellur var yfirleitt stungið undir stól. Deilur urðu þá til dæmis milli stjórnvalda og Human Rights Service um skilning á tölfræðiatriðum varðandi fjölda barna innflytjenda sem væru í uppeldisaðlögun í fyrri heimalöndum og ríkisstjórnin setti upp hundshaus. Þó var Hagstofu Noregs falið að kanna málið en úttekt hennar varð mjög takmörkuð, að sögn vegna ónógra upplýsinga. Í framhaldinu mistúlkaði ríkisstjórnin niðurstöður þessarar úttektar sem hún hafði þó pantað sjálf og gerði lítið úr vandanum. Þannig vinnubrögð minna á atferli strútsins að stinga höfðinu í sandinn og neita að horfast í augu við aðkomandi hættu.

Undirlægjuháttur norskra stjórnvalda gagnvart múslimum á norskri grund er litlu minni en þekkt er í Svíþjóð. Enn er hangið á goðsögninni um að því meiri innflutningi sem tiltekinn borgari samfélagsins sé reiðubúinn að mæla með, því betra sé siðgæði hans. Á slíkum goðsögnum hefur fjölmenningin þrifist til þessa.

En eitt sinn sagði breski sagnfræðingurinn Arnold J. Toynbee : „ Menningarheimar deyja ekki vegna þess að þeir séu ráðnir af dögum, þeir deyja vegna þess að þeir fremja sjálfsmorð !“ Norðurlönd hafa verið á fullri ferð til móts við slíkt sjálfsmorð og löngu er tímabært að hverfa frá goðsögnum fjölmenningar-vitleysunnar og horfast í augu við veruleika sem talar allt annað og alvarlegra mál.

Norrænir stjórnmálamenn verða að sýna meiri ábyrgð gagnvart eigin þjóðararfi og menningu og halda betur utan um þau fjöregg sem skylda þeirra er að gæta. Þeir eiga ekki að hegða sér eins og ráðherra aðlögunarmála í Svíþjóð Mona Sahlin gerði 2004, þegar hún átti fund með Kúrdum. Þá steig hún slæðuklædd í ræðustólinn. Slæðan er tákn um algera undirgefni konunnar í heimi múslima og ætti hvergi að sjást í Evrópu.

Þegar Erna Solberg var ráðherra á vegum Hægri flokksins í aðlögunarmálefnum innflytjenda í Noregi sama ár 2004, tók hún á móti Qazi Hussain Ahmad leiðtoga hins öfgasinnaða Jamaat-i-Islami flokks í Pakistan og átti fund með honum. Þá hafði Ahmad verið neitað um að koma til nokkurra landa, þar á meðal Hollands, vegna þess að hann er yfirlýstur islamisti.

Solberg tók á móti honum og í stað þess að rétta honum norska hönd jafnréttis og kristinnar menningar, lagði hún aðra hönd á brjóst sér og hneigði sig. Þannig heilsaði hún eins og islamisti ætlast til að konur heilsi sér. Mörgum þótti þarna um að ræða ömurlegt dæmi um undirlægjuhátt og auðmýktartjáningu sem ekki ætti að eiga sér stað.

Þegar við heimsækjum aðra menningarheima fylgjum við líklega hinni óskrifuðu reglu: „ When in Rome, do as the Romans do !“ Erna Solberg hegðaði sér hinsvegar eins og Róm væri í Noregi. Hún sýndi algeran menningarlegan undirlægjuhátt á norskri grundu. Slík framkoma er á engan hátt til þess fallin að halda uppi stöðu okkar gilda gagnvart þeim sem virða þau ekki !

Það er enginn möguleiki fyrir Evrópu að hjálpa löndum sem líða jafn óábyrga fólksfjölgunarstefnu innan sinna landamæra og múslimalöndin gera. Engum er þjónað með því að Evrópa brotni saman. Það er ómögulegt að kalla það mannúð að keyra Noreg og önnur evrópsk samfélög í þrot. Mannúðarstefna snýst líka um það að verja samfélög sem standa vörð um velferð þegna sinna, frelsi og mannréttindi. Því meiri hlutdeild sem múslimar fá innan evrópskra samfélaga því minni verður vörnin fyrir þau vestrænu gildi sem við flestöll viljum í heiðri hafa.

Eitt af því allra versta sem fylgir múslimsku samfélagi er hin gegndarlausa kvennakúgun sem þar viðgengst. Það er svo stórt mál að því verða ekki gerð nein skil hér. Þar snýr allt öfugt gagnvart því sem við Evrópumenn teljum rétt. Og hryllingurinn í kringum kynfæralimlestingar stúlkubarna, svokölluð heiðursmorð og margt fleira er slíkur að maður fyllist viðbjóði.

Noregur er eins og Svíþjóð á miklum krossgötum og í ærnum sjálfsköpuðum samfélagslegum vanda. Leiðin frá þeim vanda er ekki og getur aldrei orðið leið hálfmánans. Noregur má ekki undir neinum kringumstæðum verða Norður-Pakistan !