“Maddaman í Mammonsþokunni !”

Síðustu tuttugu árin hefur Framsóknarflokkurinn verið svo dyggur fylgifiskur íhaldsins að þar hefur ekki slitnað slefan á milli. Halldór Ásgrímsson sá ekkert nema samstarf við sjálfstæðisflokkinn eftir að hann varð formaður Framsóknar, enda hefur það sennilega verið fyrst og fremst fyrir einbera gráglettni örlaganna að sá maður hafnaði meðal Framsóknarmanna en ekki sjálfstæðisflokksmanna.

Út frá gerðum og gjörningum má fullvíst telja að maðurinn sá hafi haft allt til að bera til að geta talist fullgildur sjálfstæðisflokksmaður og það á Valhallarvísu. Einvaldur íhaldsins var Halldóri svo þakklátur fyrir fylgispektina að hann leyfði honum meira að segja að vera forsætisráðherra smátíma - líklega til uppfyllingar persónulegs metnaðar - og má af því sjá að eitthvað hefur nú verið talið þar launavert !

Líklega hefur enginn einstakur maður á Íslandi sem gengið hefur undir heitinu Framsóknarmaður fengið jafn mikla viðurkenningu af hálfu íhaldsins sem Halldór og er full ástæða til að minnast þess á 100 ára afmæli Framsóknarflokksins nú í ár því vítin eiga að vera til að varast þau. Sennilega er líka ljóst að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson sé sá formaður Framsóknarflokksins sem næst Halldóri hefur sleikt sig upp við sjálfstæðisflokkinn, enda varla við öðru að búast en silfurskeiðarmenn eins og hann og Bjarni Ben næðu vel saman.

Sú var tíðin að Framsóknarflokkurinn taldist félagshyggjuflokkur og sem slíkur átti hann ekki svo lítinn þátt í uppbyggingu Samvinnuhreyfingarinnar. Þá urðu margir Framsóknarmenn þjóðkunnir og virtir menn fyrir sanna ræktarsemi við land og lýð. Ég hef kynnst mörgum virðingarverðum Framsóknarmönnum, en þeir eru náttúrulega allir í eldri kantinum, menn sem ólust upp við traust félagshyggjusjónarmið og samvinnuhugsjónir og brugðust þar aldrei boðum.

Í græðgisvæðingu áranna fyrir hrun, á helmingaskipta-stjórnarárum íhalds og Framsóknar, stjórnarárunum sem leiddu af sér hrunið, virtust býsna margir yngri menn meðal forustumanna Framsóknar sökkva jafndjúpt í græðginni ef ekki dýpra en kollegar þeirra meðal íhaldsins. Það var eins og gullsýkin gripi þá öllu harðar !

Tiltölulega ungir menn sem voru orðnir ráðherrar og taldir eiga mikla framtíð fyrir sér á vegum flokksins, hlupu út og suður um allar Mammons trissur og fannst ekkert varið í að vera lengur ráðherrar á skítalaunum þegar gylliboðin streymdu að þeim úr fjármálalífinu með allskyns loforðum um tugfaldaðar tekjur. Þetta var á þeim tíma þegar frjálshyggja íhaldsins sendi vírusa sína í massavís inn í Framsóknardilkinn en þær sendingar gerðu menn þar æra og ölvaða af gróðahyggju.

Ungir Framsóknarmenn fóru að skeina sig dags daglega á fimmþúsundköllum og félagshyggjusjónarmiðunum sturtuðu þeir í kapitalískri veldisvímu niður á klóinu um leið. Andavald Rockefeller-ættarinnar sveif yfir þeim svo kröftuglega að dollarar dönsuðu fyrir augum þeirra bæði í vöku og svefni !

Og hverjar hafa svo orðið afleiðingarnar af þessu forkastanlega frjálshyggjufylleríi hinna framtíðar ætluðu forustumanna Framsóknarflokksins ? Jú, þær hafa orðið skrautlegar á skammarvísu. Nú er til dæmis hið gamalkunna slagorð góðra Framsóknarmanna frá fyrri tíð “Allt er betra en íhaldið” orðið annað og verra því nú má segja að Framsóknarmenn samtímans gangi fyrir öfugsnúinni meiningu þess og hrópi “Íhaldið er öllu betra “ ! Einhverjum Framsóknarmönnum af eldri kynslóðinni ætti nú að finnast það óskemmtilegur veruleiki og það á hundrað ára afmæli flokksins og kannski orti Enginn Allrason nýlega eftirfarandi vísu í orðastað margra :

Framsókn súr og svikagrá
sekkur djúpt með feiknum.
Hrapar fyrir björgin blá,
Bjarni ræður leiknum !

Já, Bjarni ræður leiknum. Hann kom niður alþingishúss-stigann og kynnti til sögunnar nýjan forsætisráðherra sem fékk svo náðarsamlegast að tala á eftir. En það fór ekki á milli mála hver vildi hafa þetta svona og hversvegna það var gert. Það var ekki hægt að bruna beint í kosningar eftir að Simmi sökk í aflandseyjafenið því fjármálaráðherrann þurfti auðvitað svigrúm til að útbúa og framvísa sínum kosningavíxli. Það stefnir því trúlega allt í loforðamikið haust þar sem lýðskrumið fer líklega með himinskautum !

En varðandi Framsóknarmaddömuna, mætti líklega spyrja hundrað ára gamlan flokk að því hverskonar flokkur hann sé nú til dags ? Er hann vinstri flokkur, er hann miðjuflokkur eða hægri flokkur, er hann félagshyggjuflokkur eða einstaklingshyggju-flokkur, eða er hann bara – eins og virðist í ljósi sögu síðustu 20 ára - ónáttúrulegur hundskinnsútnári þess helbláa sérhagsmuna-krabbameins sem verst hefur leikið íslenska þjóð frá upphafi vega – sjálfstæðisflokksins ?

Því miður virðist það síðastnefnda vera líklegasta útgáfan !