HINSTU RÖKIN

 

Hvað heyrir þú eyra mitt – veröld sem veinar,

veröld sem grætur og stynur og kveinar ;

veröld sem hrópar í angist og æpir,

af því að hvarvetna fylla hana glæpir !

 

Hvað sérð þú auga mitt – heim sem er hrelldur,

heim sem að stöðugra afbrota geldur ;

heim sem vill afneita öllum þeim skyldum

sem eiga að byggjast á mannlegum gildum ?

 

Séð er hvert uppreisnin okkur mun leiða,

alls konar blekkingar tæla og seiða.

Öfuga framvindan athöfnum ræður,

áfram er blásið í helvítis glæður !

 

Mannkynið allt er á hverfanda hveli,

hvatirnar ráða með sérgæskuþeli.

Kærleikur allur er kvistaður niður,

kropið við skurðgoð og eyddur hver friður !

 

Jörðin er menguð af eitruðum efnum,

áfram sem blinduð í dauðann við stefnum.

Enginn vill heim okkar hreinsa af slíku,

hagkerfin stjórnast af blóðsugnaklíku !

 

Hvað er til hjálpar á helvegi slíkum ?

Horfurnar engar á batnandi líkum.

Uppskera fengin af svikulli sáningu

sífellt mun leiða af sér margfalda þjáningu !

 

Þolraun er margt fyrir augu og eyru,

áfram til bölvunar hrúgað upp meiru.

Augljós að verða hér endalok mála,

að sér því gæti hver lifandi sála !