UM KOMANDI STJÓRNARSAMSTARF

Það er stórfróðlegt að heyra, að forustumenn Framsóknar eru þegar búnir að setja þann stimpil á komandi ríkisstjórn, að hún verði hægri stjórn, Baugsstjórn, frjálshyggjustjórn o.s.frv.

Í hverskonar stjórn sátu þessir menn síðastliðin tólf ár ? Lögðust þeir ekki hundflatir undir frjálshyggju-sjónarmið Valhallarliða og gerðu þeim síðarnefndu kleyft að selja eða öllu heldur gefa eignir þjóðarinnar útvöldum alikálfum ? Tóku þeir ekki fullan þátt í því svínaríi og töldu sig meiri menn fyrir vikið ?

Hversvegna eru þeir að dæma Samfylkingar-forustuna svo hart og það fyrirfram, fyrir það sem þeir gerðu sjálfir með einstaklega auðvirðilegum hætti ?

Helsta skýringin á viðbrögðum Framsóknar er náttúrulega nærtæk. Þar eru menn reiðir yfir kosningaúrslitunum, reiðir yfir því að missa af stólunum, reiðir yfir því að annar aðili er kominn í þeirra stað – upp í íhaldssængina !

Svo eru þeir afskaplega óöruggir við þessar breyttu aðstæður, búnir að missa allt samband við baklandið, búnir að vera ölvaðir í hæðum valdsins allt of lengi. Búnir að glata tilfinningunni fyrir nauðsyn grasrótar og tengsla við venjulegt fólk.

Og í þessari gjörbreyttu stöðu bregðast þeir við eins og þekkt er úr dýraríkinu – verða úrillir og árásargjarnir !

Aumingja Framsóknarforustan - sem fékk engin verðlaun frá fólkinu í landinu fyrir að gera það sem Sjálfstæðisflokkurinn vildi að hún gerði !

Og nú fer Samfylkingin í sama reynsluprófið. Mun hún halda áfram þar sem Framsókn sleppti, að framkvæma stefnu Sjálfstæðisflokksins, eða mun hún geta sett einhver merkjanleg fingraför á komandi stjórnarstefnu. Það er spurningin sem brennur á mörgum í dag ?

Því miður virðist það svo, að það sé farið að skipta flesta íslenska stjórnmálamenn meira máli að verða ráðherrar, en að vinna landi og þjóð af fyllstu heilindum. Þar sýnist persónuleg metnaðarlöngun fyrst og fremst og síðast og fyrst vera höfuðmálið. Það er kannski hluti af skýringunni á því hvað margir ráðherrar undanfarinna ára hafa komið litlu í verk og verið þjóð sinni gagnslitlir á valdastóli. Þeir hafa bara verið svo ánægðir yfir að vera ráðherrar, að sjálfumgleðin hefur gjörsamlega heillað þá frá því að vinna þau verk sem þeir ætluðu sér kannski í upphafi að vinna. Svo sátu þeir bara og sátu – sér og öðrum til vansa.

Við þurfum almennilegt fólk í ráðherraembættin, fólk sem hefur annan og betri hugsunargang en að hanga bara í stólunum. Við þurfum menn í valdastóla sem hugsa um landsins gagn og nauðsynjar, hugsa um málin af  þrá og löngun til að verða fólkinu í landinu, þjóð sinni, að liði. Þannig menn viljum við hafa.

Það skiptir ekki máli úr hvaða flokkum slíkir menn koma, ef þeir er heilir í þeirri hugsjón að vinna Íslandi allt sem þeir geta.

Ég hef vissulega miklar efasemdir um þá stjórn sem nú er að taka við. Ég veit að Samfylkinguna hungraði í stólana og þá er hætt við að ýmislegt fari fyrir lítið.

Ég óttast að íhaldið hafi bara fundið sér aðra burðugri hækju.

En sjáum hvað setur og dæmum ekki fyrr en eitthvað hefur gerst sem kallar á dóm. Framsóknarforustan hefur dæmt komandi stjórn fyrirfram. Hún þekkir auðvitað öðrum betur hvað það kostar að sitja í stjórn með íhaldinu.

En við skulum samt sjá hvað setur og hver framvindan verður eftir að bláa höndin hefur sameinast gulu höndinni í ríkisstjórnarlegu handabandi.