Eiga Íslendingar eftir að verða -

 

Undirþjóð í eigin landi ?

 

 

Við sem teljum okkur vera Íslendinga í eigin landi, erum á margan hátt að svíkja þær skyldur sem það leggur okkur á herðar að eiga þetta land. Við afrækjum það á ýmsa vegu og förum illa með það, sveltum dreifðar byggðir uns þær fara í eyði, og sumir tala um að hagkvæmast sé að flytja alla landsmenn á suðvesturhornið. En þá værum við ekki lengur þjóðríki heldur borgríki, þegar allir væru orðnir eyrnamarkaðir og klafabundnir sem íbúar í borg óttans !

 

Föðurlandsást okkar Íslendinga virðist orðin afskaplega efnishyggjuleg, enda er nánast allt metið til verðs nú á dögum. Allt sýnist falt ef nóg er boðið í það !

En það eru sígild sannindi að skyldur og réttindi haldast í hendur. Margir tala hátt í dag um réttindi sín en minnast lítið á skyldurnar og virðast telja þær aukaatriði.

Við höfum skyldur við landið okkar og þurfum að skila því vel af höndum til komandi kynslóðar sona og dætra !

 

En hversvegna vex svo mörgum það í augum í dag að þurfa að taka til hendi ? Er það ekki vegna þess að andavald eyðingar og efnishyggju ýtir í sífellu undir sjálfselsku og eigingirni nútímafólks og dregur það í öfugsnúna villuför á lífsleiðinni ?

 

Margar jarðir fara í eyði vegna þess að fólk nennir ekki lengur að standa í búskap, sumir segja fullum fetum að það sé allt of erfitt. En hvernig var það hér áður fyrr og hvenær hefur búskapur á Íslandi verið undanþeginn erfiði ?

 

Hvar værum við Íslendingar nútímans staddir, ef fyrri kynslóðir hefðu gefist upp á að búa í landinu, sagt það vera allt of erfitt og það borgaði sig ekki að standa í því ? Værum við þá kannski raulandi raunastef allra landleysingja sem úrkynjaðir afkomendur niðursetninga einhversstaðar á Jótlandsheiðum ?

 

Það er jafnvel sagt að fólk sem eigi jarðir sem njóta laxveiðihlunninda treysti sér ekki til að búa lengur. Búskapur bjóði ekki upp á neitt nema basl og erfiði. Fólk selur auðkýfingum í Reykjavík eða útlendingum jarðir sínar og hverfur frá öllu, flytur á mölina með þá draumsýn í farteskinu að gera ekki neitt. Það er víst það eina sem reynist þeim sem þannig hugsa ekki of erfitt !

 

Markmið margra virðist þannig vera að eignast peninga svo þeir þurfi ekki að hafa neitt fyrir brauði sínu, þurfi ekki að vinna neitt.

Þessvegna eru ættarjarðir líklega seldar vítt og breitt út um landið og hlaupist frá arfi kynslóðanna til að hafa það gott og notalegt – án erfiðis - og þá auðvitað í óðaþéttbýlinu fyrir sunnan !

 

Það er staðreynd þekkt og sönn,

þrátt um leiðir grónar,

að líf sem svipt er allri önn

ómennskunni þjónar !

 

Teljum við okkur núorðið Íslendinga upp á þessa meiningu ? Er landið okkar bara eitthvað sem við þurfum að geta selt og fengið fé fyrir ? Og hverjir koma þá til með að erfa landið ef við seljum það frá okkur fyrir jafngildi þrjátíu silfurpeninga og látum það falla í vaxandi niðurníðslu og órækt ?

 

Skyldu það ekki verða þeir sem taka ástfóstri við landið, þeir sem koma til með að elska það eins og það er og svíkja ekki skyldurnar við það og yfirgefa það ekki ? Þannig fólk getur komið frá ýmsum löndum og sest að hér – og ef það kýs að verða hér betri Íslendingar en við virðumst orðnir í seinni tíð, þá er ekkert við því að segja. Þeir erfa landið sem eiga það skilið !

 

Og hver verður þá eignarrétturinn á landinu eftir svo sem 50 ár ? Hverjir munu þá ráða hér og stjórna ? Örugglega ekki þeir sem hafa selt allt frá sér, æruna og ömmu sína, hafa síðan eytt sínum meinta söluágóða í skammtíma býlífi og skilja svo niðjum sínum ekkert eftir til að byggja á til framtíðar !

 

Verða þá kannski slíkir menn - sem telja sig Íslendinga í þrítugasta lið, - orðnir mestu aumingjarnir í landinu, talandi dæmi um þá sem gátu ekki og nenntu ekki að ganga götuna til góðs og glopruðu öllu út úr höndum sér vegna græðgi, ómennsku, leti og úrkynjunar ?

Það skyldi þó aldrei fara svo ?