Um sjálfstæði og frelsi í fallvöltum heimi !

 

Sjálfstæði virðist mjög afstætt hugtak í margra augum. Sumir sem hafa svikið þjóð sína og frelsi hennar hafa alltaf talið sig hafa barist fyrir sjálfstæði og frelsi eigin fólks. Þegar slíkir hafa verið teknir af lífi fyrir landráð hafa þeir jafnvel staðið í þeirri trú að þeir hafi ekkert rangt gert !

 

Þegar menn berjast fyrir röngum málstað verður siðvillan leiðandi í hugsun þeirra. Þannig er samviskan svæfð og rangindin látin ráða för. Dæmi um slíkt öfugstreymi í ráðslagi manna finnast meðal allra þjóða !

 

Á Íslandi hafa löngum margir kosið sjálfstæðisflokkinn vegna þess að þeir hafa álitið hann einhverja sérstaka vörn fyrir sjálfstæði lands og þjóðar. Einkum gilti það þó fyrr á árum. En sjálfstæðisflokksmenn hafa ekkert endilega verið sjálfstæðis-sinnaðir í raun og veru og það hefur oft komið berlega í ljós eins og dæmin sanna.

 

Nokkrum mönnum innan flokksins, mönnum sem áttu enn til þjóðhollustu, þótti stundum á árum áður ömurlegt að horfa upp á þjónkun flokksforustunnar við Breta og Nató, – einkum þó í landhelgismálunum sem alræmt var. En nú eru slíkar raddir líklega þagnaðar með öllu ásamt þeirri þjóðhollustu sem þá var til staðar !

 

Síðar meir urðu svo Bandaríkjamenn átrúnaðargoð flestra Sjálfstæðismanna og voru sleiktir milli hæls og hnakka, sérstaklega þó meðan hermangið gat haft sinn gang. Sjálfstæðishugsunin varð auðvitað að víkja fyrir gróðamöguleikunum kringum það.

 

Þar fundust menn sem höfðu jafnvel við orð að við ættum að sækja um aðild að Bandaríkjunum og sést þar hvað sjálfstæðishugsjónin var þeim dýrmæt í raun eða hitt þó heldur !

 

Sumir sjálfstæðismenn vilja nú á tímum að við látum svelgja okkur inn í Evrópusambandið og segjast vera jafn sjálfstæðir fyrir því. Svo víða virðist nú þetta nafngildi “ sjálfstæðismaður ” geta verið bundið öfugum formerkjum og taka bara pólitískt mið af innantómu, uppblásnu áróðursheiti !

 

Sjálfstæði er hinsvegar enn sem fyrr raunhæft hugtak sem býr yfir stóru gildi og það kemur fram hvar sem er á jörðinni. Það innifelur frelsisþrá mannsins til að ráða eigin málum. Við höfum oft viljað eigna Evrópuþjóðum sérstaka lýðræðishefð, en gleymum því jafnframt oft að sú lýðræðissaga hefur býsna oft verið spillt og rotin !

 

Það voru t. d. hægristjórnir Englands og Frakklands sem áttu drýgstan þáttinn í því, ásamt Hitler og Mussolini, að koma Franco til valda á Spáni og þar með tortíma spænsku lýðræði. Sumum í Katalóníu finnst nú sem vofa fasismans frá hinum langa einræðistíma Francos sé enn til staðar í Madrid. !

 

Og nærtækt er að spyrja, af hverju á Katalónía að lúta spænskum lögum ef Katalónar vilja fara sína leið og segja skilið við Spán ? Er þar ekki um sérstaka þjóð að ræða sem á sitt land og sinn rétt ?

 

Það þarf heldur ekki að koma neinum á óvart að bresk stjórnvöld styðji spænsku stjórnina, Skotlandsmálin hræða þar og hugsanleg hreyfing fyrir aðskilnaði í Wales. Bandaríkin og Evrópusambandið vilja ekki vegna Nató og annarra hagsmuna Vesturlanda að Spánn fari að partast.

 

Öll stjórnvöld Vestur-Evrópu eru á móti sjálfstæðishreyfingum þar. Þau hafa hinsvegar flest viljað stuðla að því að ríki í austurhluta álfunnar partist sem mest svo auðveldara verði að ráðskast með þau !

 

Spánn má ekki minnka og Katalónía má ekki fá sjálfstæði, hvað þá Baskaland ! En hvað er lýðræði, er það ekki skírskotun til þess að fólk fái að ráða sínum málum ? Af hverju máttu Suðurríkin ekki segja sig úr bandaríska ríkjasambandinu á sínum tíma fyrst þau vildu það ? Hverskonar sýn réði í Washington gagnvart réttindum þeirra ?

 

Í kvöldverðarboði á afmælisdegi Thomasar Jefferson um 1830 lyfti Andrew Jackson forseti glasi sínu, leit til varaforsetans John C. Calhoun og mælti: ,, Fyrir alríkinu okkar. Það ber okkur að varðveita !” Calhoun stóð upp og svaraði skjótlega: ,, Fyrir alríkinu. Það gengur næst á eftir frelsinu sem við metum öllu ofar !”

 

Af hverju áttu Norðurríkin að ráða frelsiskjörum Suðurríkjamanna og neyða þá til að vera áfram í ríkjasambandinu ? Voru þau þá ekki komin í það illræmda hlutverk sem Bretland hafði í þeirra eigin frelsisstríði – að vera sá aðilinn sem hindrar annarra frelsi - og kúgar ?

 

Það hefur verið farið illa með mannfrelsið oft og tíðum í Bandaríkjunum. Alríkið hefur vaðið yfir aðildarríkin með margvíslegum yfirgangshætti allar götur frá borgarastyrjöldinni sem aldrei hefði átt að eiga sér stað.

 

Það kostaði 600.000 mannslíf þá að halda Bandaríkjunum saman – á kostnað mannfrelsisins, en meðan hvítir Suðurríkjamenn kröfðust þess frelsis fyrir sig vildu þeir halda öðrum í ánauð. Aldrei er maðurinn sjálfum sér samkvæmur. Alltaf knýr sérgæskan hann til að segja : ,,Eitt gildir fyrir mig og annað fyrir þig !”

 

Bandaríski Republikanaflokkurinn er nú fyrst og fremst flokkur hinna ríku, flokkur hinna alréttháu tíu prósenta, alveg eins og Sjálfstæðisflokkurinn er hér. Þar er til staðar sama hugsunin og sama hagsmunagæslan – að standa vörð um auðklíkurnar !

 

Þeir sem styðja slíkan flokk fyrir utan hina innvígðu eru aðallega þeir sem vonast eftir beinum af borðum greifanna. Þeir bíða – eins og hundarnir – eftir því að einhverju verði hent í þá - að þeir fái eitthvað að naga ! Í þeim hópi er engin sjálfsvirðing til staðar heldur undirlægjuhátturinn einber !

 

Hvernig fer maður sem fullur er af þrælslund að því að verða sjálfstæður ? Þarf slíkur maður ekki alltaf að fá að heyra His Master´s Voice ! Er sjálfstæðisvitund eitthvað sem sumir menn eru ófærir um að þroska með sér ? Er þrælslund þeirra orðin algjör ?

 

Þegar maður upplifir framferði sumra manna gæti maður sem best haldið að svo hljóti að vera, því þeir virðast fæddir til að vera á fjórum fótum alla tíð !

 

Lýðræði Vesturlanda er sem fyrr segir mjög brotakennt fyrirbæri og margar eru misfellurnar þar og sumar þær verstu sniðnar til veruleikans vísvitandi, af ástæðum sérgæsku og mismununar. Baráttan fyrir mannfrelsinu þarf alltaf að halda áfram – um allan heim !

 

En mannréttindi verða að taka mið af því sem byggir samfélög upp en mega ekki virka niðurbrjótandi á þau gildi sem styrkja heilbrigt samfélag. Þá eru röng viðhorf farin að kalla eftir frelsi sem vinnur gegn almennri velferð.

 

Hin siðrænu viðhorf verða að fá að leggja sitt til mála á grundvelli þeirrar velferðar. Þar er enn eitt stórmálið sem mjög hefur skekkst í meðförum á síðustu áratugum og þarfnast þeirrar samfélagslegu endurhæfingar sem enn bíður síns tíma !

 

Árið 2018 er að ganga í garð. Þá verða 100 ár frá hildarleiknum mikla sem kallaður hefur verið fyrri heimsstyrjöldin. Vonandi þarf ekki að breyta því heiti í fyrsta heimsstyrjöldin. Og svo eru 100 ár frá því Ísland varð fullvalda ríki !

 

Fullveldi og sjálfstæði haldast í hendur og við Íslendingar höfum þjóðlegar skyldur gagnvart þessum hugtökum. Megi íslenska þjóðin jafnan minnast þess og sinna þeim skyldum áfram sem hingað til og hlynna þannig sem best að eigin rótum !