Að taka undir !

 

Það er afskaplega ríkt í allri umræðu núorðið að ef eitthvað verður þar ofarlega á baugi, fara allir að taka undir. Ég velti því stundum fyrir mér hvort einhver marktæk skoðunartjáning sé þar að baki þegar allt kemur til alls. Í ýmsum tilfellum virðist nefnilega öllu fremur um að ræða einhverja hugsunarlausa meðvirkni !

 

Það er eins og fólk vilji taka þátt í umræðunni sér til einhvers framdráttar. Að það vilji vera með þegar um er að ræða að taka undir eitthvað sem til vinsælda virðist fallið. Ef svo er, má telja að slík afstaða sé umhugsunarverð og segi sitt um þá vöntun sem virðist vera á allri dýpri hugsun varðandi álitamál þau sem eru á ferð hverju sinni í umræðuferli dagsins !

 

Fólk virðist sem sagt tjá sig mikið með tækifæris-sinnuðum hætti, án þess að kynna sér málin í afgerandi máta og komast að grundvallaðri niðurstöðu - allt fyrir viljann til að vera með og taka undir það sem vinsælt er í rétthugsunarferli nútímans !

 

Og ef þetta er nú svona, vaknar sú spurning: Af hverju eiga margvísleg réttlætismál svo erfitt uppdráttar hér á landi ? Af hverju þarf venjulegt fólk alla daga að vera að berjast fyrir því sem ætti að vera sjálfsagt mannréttindamál og fara langan þrautaveg í gegnum kerfið til að sækja sinn rétt ? Og það gerist löngum án þess að nokkur telji sér málið skylt, án þess að nokkur taki undir !

 

Af hverju er þetta afskiptaleysi gagnvart augljósum brotum á almennum mannrétti og af hverju vantar oft svo mikið á samstöðuna í slíkum tilfellum ? Er það kannski vegna þess að það þyki ekki til vinsælda fallið og fólk vilji ekki skipta sér af hlutum sem gætu valdið því vandræðum og hugsi bara : Hver er sjálfum sér næstur ?

 

Það vilja margir taka undir vinsældamálin, enda er þess ekki krafist að þar sé neinu til fórnað. En að taka sér stöðu með einhverjum sem hefur verið brotið á og hefur enga áheyrn fengið um leiðréttingu þess, það kallar greinilega ekki á neinn fjöldastuðning !

 

Slík afstaða krefst fórnar og við vitum öll að fórnarlund er hverfandi dyggð í ríki sem hefur umfaðmað steingerða nýfrjálshyggju og auðgildishugsun einhyggju-sinnaðra Mammonsþræla í nærri 30 ár. Samfélag okkar  hefur af þeim ástæðum orðið andlegri geldingu að bráð, orðið sálarlega ómannlegt og heillum horfið, græðgisvætt í merg og bein og máli og sinnu !

 

Til að vinna upp fórnarlund í hugsun manna þarf félagshyggju-sjónarmið, en þau eru fjarlæg þeim sálum sem hugsa allt sitt á mælistiku eigingirninnar og gróðafíkninnar og hafa fyrir sitt lífsstef sérgæskufrasann – Ég um Mig frá Mér til Mín !

 

Það er skynsöm afstaða að venja sig á að taka ekki undir neitt sem maður hefur ekki kynnt sér fyrirfram því grundvölluð skoðun heldur best í allri umræðu. Og að styðja eitthvað sem getur beinlínis verið rangt af þeirri einu ástæðu að maður vilji vera með og taka undir með vinsældakór dagsins er ekkert nema sálarlegt gjaldþrot !

Sá vinsældakór getur verið horfinn fyrr en varir svo gjörsamlega að enginn finnist sem viðurkennir að hafa verið í honum og samraddað þar vitleysu augnabliksins !

 

Það þarf hug og dug til að standa á því sem rétt er og oft gengur slík afstaða þvert á allar vinsældir. Jaurés galt fyrir slíka afstöðu með lífi sínu og það hafa fleiri gert.

Zola fékk að reyna andstreymið, þegar hann reis upp til varnar Dreyfus og réttlætinu og hafði sagt hin frægu orð ,, J´accuse ” - ég ákæri. Hann var svívirtur og auri ausinn uns hann varð að fara í útlegð. En hann sagði í þeim sviptingum: ,, Þegar sannleikurinn er grafinn, er brautin rudd fyrir hörmulegustu stórslys !”

 

Og Zola sagði líka: ,, Það verður að fást úr því skorið, hvort mannkynið á að snúa aftur og ganga á vald endurrisnum öflum þjökunar og þrældóms !”

 

Hvar búa slík öfl betur um sig nú til dags en í nýfrjálshyggjunni, auðgildiskenningum þeirrar sérgæsku sem heggur allt manngildi niður frammi fyrir altari Mammons ? Þar er því valdi þjónað sem vill viðhalda þrælahaldi og kúgun og misskiptingu um allan heim ?

 

Ætlar fólk áfram að þræða nærri 30 ára ógæfuspor hérlendis til móts við höfuðdjöful helvítis ? Er það kannski aðalinntakið í því nú til dags – að vera með !

 

Emile Zola lést við undarlegar aðstæður í september 1902, rúmlega sextugur að aldri. Sögusagnir gengu lengi um að hann hefði verið myrtur af hægrisinnuðum öfgamönnum út af afskiptum sínum af Dreyfus-málinu. Það hefur hinsvegar aldrei verið sannað með óyggjandi hætti.

 

En það verða alltaf einhverjir sem vilja drepa menn eins og Zola. Raddir slíkra manna eru of hættulegar fyrir þá sem níðast á réttlætinu og eru illir í eðli sínu. Slíkir mannvesalingar hata menn eins og Emile Zola !

 

En Zola hvílir nú samt - þrátt fyrir hatur þeirra - í Pantheon, meðal ýmissa annarra mikilmenna Frakklands, og fórnarlund hans fyrir málstað réttlætisins verður metin meðan til eru menn sem eru menn !

 

Það var eðlilegt og í alla staði við hæfi að Anatole France skyldi taka svo til orða í útfararræðu hans 1902 : ,, Zola var í samvisku mannkynsins ! ”

Hvar skyldi sú samviska vera nú ?